Lola's moeder verzamelt stenen. Niet zo maar stenen: kristallen - kristallen met een helende werking. Ze staan allemaal op een rijtje uitgestald over de enorme boekenkasten die de huiskamer omhullen. Ook hebben ze geen televisie, omdat de televisie de energie van de kristallen weg zuigt, maar als ik binnen kom, zit Lola Netflix te kijken op haar mobiel, bij de kristallen.
Ze zit in een hangstoel van touw die zich van de grond af houdt door één enkele schroef in het plafond. Ze draait langzaam rondjes, peutert aan haar lip terwijl ze opgezogen wordt in de wereld op haar mobielscherm en zit in de kleermakerszit, met blote voeten en een gek, melkachtig drankje op de salontafel.
'Jezus!' zegt ze dan, als ik binnen kom, omdat niemand de deur open deed toen ik aanklopte. 'Waarom ben jij zo vroeg?!'
Het feest zou om half 9 beginnen. Het is tien over half 9.
'O.' Er is ook helemaal niemand. 'Ik dacht-'
Lola zucht luid.
Even later, staan we voor de koelkast en trekt ze de deur open. 'Wat wil je? We hebben kefir, wortelsap, tomatensap of... o, bietensap.'
Er staan alleen maar glazen flessen in haar koelkast met zelfgemaakte labels er op. Een no-waste family, noemt Lola het. Ze gebruiken alleen hun eigen flessen, bakjes en potjes om dingen in te houden en kopen nóóit in plastic verpakt voedsel.
'Ik weet niet eens wat al die dingen zijn,' mompel ik zacht.
'Schiet even op. Dan kan ik me klaar maken.'
'Eh- doe maar wortelsap dan.'
Ik wordt achtergelaten met een glas oranje derrie op het aanrecht en hoor Lola de trap op stormen. Ik bekijk mijn mobiel, maar Lola's WiFi is beveiligd en al snel raak ik verveeld. Er ontstaat een strijd tussen mij en de wortelsap.
Ik wil het best proberen, ik hou ook wel van wortels, en wortelsap klinkt het minst smerig van alle dingen die ze heeft opgenoemd, maar het ziet er toch echt, echt wel onsmakelijk uit en even wens ik dat ik om water had gevraagd.
Ik hef het glas op en ruik er voorzichtig aan.
Het ruikt naar wortels.
Goed, denk ik, jij wint, wortelsap.
Zo gauw het sap mijn mond raakt, kokhals ik, schiet het wortelsap mijn keel in, verslik ik me en sijpelt de oranje derrie uit mijn mond. Precies op datzelfde moment, hoor ik de achterdeur open schuiven en dan stapt Fivel de huiskamer in.
Ze draagt drie flessen frisdrank en ze ziet me door het poortje dat naar de keuken leidt. Ik sta daar, met het sap aan mijn kin, dat nu naar de grond druipt alsof ik overgegeven heb. Ze bekijkt de situatie vlak.
'Wortelsap,' mompel ik, waarna ik het glas kort ophef. 'Niet lekker.'
Ze fronst en wendt haar ogen af. Ze zet de flessen op de salontafel. 'Lola is zeker nog niet klaar?'
'Eh- nee.'
Ik zoek naar keukenpapier, maar gok dat ook dat bij waste hoort en trek een theedoek van het haakje. Ik boen mijn gezicht vlug schoon, dan de grond, giet het glas vlug weg in de gootsteen in de hoop dat Lola gelooft dat ik het heb opgedronken.
Als ik de huiskamer weer in stap, zit Fivel in de hangstoel, op haar telefoon.
Ze kijkt niet op als ik in de bank ga zitten. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik wil mijn handen ergens laten, maar weet niet waar; ik wil mijn mobiel wel pakken zodat ik bezig lijk, maar weet niet of dat asociaal staat; ik wil wel met haar praten, maar ze lijkt er geen behoefte aan te hebben en ik durf dat eigenlijk ook niet meer na het voorval in de snackbar.
Ik schuif mijn handen onder mijn benen en kijk rond. Er staan veel boeken in de boekenkasten: de voordelen van psychedelische drugs, de schildpad zonder huis, een schets van de toekomst als we niets doen. De titels zijn afschrikwekkend en waarschuwend en het is alsof ik ze allemaal in Lola's stem door mijn hoofd hoor galmen.
Er staat een paars kristal op het tafeltje naast de bank. Ik raak het ding aan met de punt van mijn vinger.
'Niet doen,' zegt Fivel dan. 'Dat mag niet. Dat verstoort de energie.'
'O.'
Ik schuif mijn hand weer onder mijn been. Ze bekijkt me, met haar mobiel nog in haar hand, maar slaat haar ogen dan weer neer.
Ik denk het elke seconde - misschien twee keer per seconde; wanneer komt de rest nou? Ik check op fietslichten buiten, autolichten, maar de straat blijft leegt. Mijn onrust groeit. Moet ik het nou zeggen? Moet ik iets zeggen?
'Hoe was Ameland?'
Het komt er hakkelend en nerveus uit en mijn stem slaat over alsof ik een puberjongen ben. Het zorgt er voor dat mijn wangen rood worden en dat ze dat net ziet als ze weer zo ongeïnteresseerd naar me opkijkt.
Ze haalt haar schouders op en tikt vlug iets op haar mobiel. Ik wacht tot ze klaar is, maar zelfs als ze dat is, heft ze haar ogen niet naar me op.
'Gewoon.'
'O.'
Ik knik. Ik wil dood.
'Sorry van mijn oma,' flap ik er dan vlug uit, voordat ik mezelf kan tegenhouden.
Ik wacht haar reactie nerveus af en begin te zweten als het haar langer dan een milliseconde duurt om naar me op te kijken.
Ze klikt haar mobiel uit, stopt hem in haar kontzak, haalt haar schouders op en leunt achterover. 'Geeft niet. Wist niet dat die vrouw verhuisd was.' Ze peutert aan een vetplantje in de vensterbank. 'Of dat ze jouw oma was.'
'Je kent haar?'
'Het hele dorp kent haar.' Ze glimlacht, kijkt naar me op. 'Berty.'
'Ja,' zeg ik zacht, opgelaten. 'Ja, dat is mijn oma.'
'Jullie zijn hierheen verhuisd voor haar?' vraagt ze dan.
Ik knik.
'Hoe is ze zo gestoord geworden?'
Het ergert me dat ze dat woord gebruikt, ook al weet ik dat Berty gestoord is, maar het lijkt een woord dat tekortschiet als het om Berty gaat; een plat, vlak woord dat alle momenten met Berty niet goed samenvat.
'Geen idee,' mompel ik. 'Mijn moeder zegt dat ze altijd al zo geweest is, maar vroeger wilde ze dood; nu wil ze...' ik haal mijn schouders op, 'Mark Rutte bevrijden en magnetrons en wasmachines verbannen.'
Ze lacht om me. Ik ben verbaasd.
'Cool,' zegt ze dan, waarna ze me weer kort aankijkt, 'dat houdt het tenminste spannend.'
'Spannend is niet het juiste woord.'
Ze lacht weer, en dan komt Olivier binnen die blijkbaar dus echt niet wist wat hij mee moest brengen, en misschien drie roze koeken heeft, crackers zonder beleg en een halfvolle fles wijn.
Het is niet wat ik gewend ben van een feestje. De meeste feestjes waarop ik rondgelopen heb, waren saai onder het mom van drank en wiet. Als er iemand kotste, dan was het een geslaagd feestje, maar eigenlijk gebeurde er niet veel. Het was stoned of dronken bankhangen met dertig mensen tegelijk en alleen maar onzin uitkramen. Gek genoeg, had ik verwacht dat Lola op z'n minst zo'n type zou zijn, maar dat gebeurt de hele avond lang niet.
Het is... gezellig. Er staat geen muziek op die je oren doet bloeden en hoewel ze me meerdere keren streng gezegd heeft dat er echt wel leuke jongens komen, komen alleen Olivier en Guido opdagen. We zitten op de bank en stoelen en Lola doet haar gebruikelijke relaas terwijl Guido en Fivel haar afkraken en als Fivel dat doet, kijkt ze steeds even naar mij om te zien of ik lach.
Ik begin steeds meer te twijfelen aan het feit of Fivel me toen, die ene keer in de snackbar, herkent heeft als Berty's kleindochter. Ze zegt er ook niks over - niet dat ik het haar durf te vragen - maar er blinkt niks in haar door wat er op wijst dat ze weet dat ik degene was die daar in die snackbar had gestaan. Misschien was het het schort, en mijn haar, dat ik strak moest opknopen om geen haarnetje te hoeven dragen, misschien de slecht verlichte ruimte, misschien het feit dat ze toen niet echt veel van haar mobiel opgekeken had.
Ik weet het niet, maar het kan me na twee glazen wijn ook niet meer schelen. Ik krijg het gevoel dat ze me... mag, en dan plotseling, komt haar vriendje opdagen.
Nee, ik weet nog steeds niet of hij haar vriendje is, maar het zijn dezelfde jongens als uit de snackbar en hij loopt voorop en drukt zichzelf in de hangstoel naast haar. Ze kijkt naar hem opzij en glimlacht. Haar wangen zijn rood van de wijn.
De ene jongen heeft lang kroeshaar dat op en neer deinst als hij loopt. Hij is de enige met een neuspiercing en ik zie dat hij een paar ringen draagt als hij langs de tafel loopt, een nacho in de salsa dipt en in een stoel neer ploft. Lola begint tegen hem te snauwen over het feit dat hij zijn schoenen nog aan heeft.
De derde jongen herkent me meteen. Ook nu draagt hij een muts en felgekleurde kleding. Hij heeft geen piercings, maar het lijkt er op dat Lola ook in zijn vingers geprikt heeft, want er staan vormpjes en rondjes in zijn huid.
'Hé, ben jij niet dat meisje bij Danny's toen?' zegt hij.
De vraag slaat me uit mijn realiteit. Even kijkt Lola op, die niet begrijpt waar het over gaat, en dan draait Fivels vriendje-die-misschien-geen-vriendje-is zijn hoofd naar me toe.
Zijn gezicht licht op. 'O ja!'
Fivel legt haar kin op zijn schouder en leunt tegen hem aan met een lome grijns op haar gezicht. Ze laat niks merken. Het is alsof ze daar nooit in die snackbar geweest is. Misschien is ze te dronken om te begrijpen waar het over gaat, maar dan wordt ze wel heel snel dronken.
'Ja,' mompel ik dan, opgelaten. Ik peuter aan mijn vingers. 'Jep.'
'Pieter is een eikel,' zegt de jongen in de stoel dan. 'Echt - niks van hem aantrekken. Er is een reden waarom daar geen meisjes willen werken.'
'Ja, ik heb ook ontslag genomen,' mompel ik. 'Of-' maar ik zeg niks.
'Goed zo,' zegt de jongen met de muts, die naast Olivier neer zakt. 'En je hebt toch wel gezegd dat het om die reden is? Anders leert hij nooit.'
Ik weet dat ik lieg, maar ik knik.
Lola fronst. 'Wacht wat?'
'Lang verhaal,' zeg ik vlug.
'Hm.' Ze lijkt niet tevreden, maar besluit het te negeren.
Fivels vriendje slaat op Fivels been. 'Maar wij kwamen eigenlijk alleen even langs om Fivel mee te nemen, dus wij gaan er weer vandoor.'
Lola klakt met haar tong. 'Weet je, Timo, leuk allemaal dat jullie zo klef zijn, maar mag ik je vriendin één avondje voor mezelf hebben?'
Hij is dus haar vriendje.
Hij lacht. 'Jawel, maar dan moet ze niet zoveel drinken, want nu kan ze niet meer naar huis rijden en ik ben niet van plan om haar om drie uur 's nachts op te halen.'
'Dan blijft ze bij mij slapen,' zegt Lola.
'Dat wil ze niet.'
Fivel zit er bij, maar het is alsof ze er niet is, zoals ik in de snackbar. Er wordt opeens voor haar gesproken, alsof ze een pop is waar twee kleuters om willen vechten.
Lola is echter degene die haar in het gesprek trekt. 'Fivel?'
'Hm?'
'Wil je bij mij logeren?'
Ze grijnst en legt haar hoofd in Timo's nek. Ze zegt niks.
'Ik denk dat ze liever bij mij wil logeren,' zegt Timo.
'Vies,' zegt Lola.
'Jij bent vies.'
'Oké,' zegt Lola statig. 'Omdat ik me niet scheer zeker?'
Er valt een gezamenlijke zucht over de ruimte.
'Daar gaan we weer,' mompelt Timo.
Lola lijkt oprecht een beetje geïrriteerd. 'Oké, maar blijf dan nog even,' zeurt ze vervolgens tegen de jongens. 'Het is nog maar elf uur. Ik word niet elke dag achttien.'
Ik draai mijn hoofd naar haar toe. 'Je bent achttien geworden?'
Ik wist niet dat dit een verjaardagsfeestje was en ik zie ook niemand met cadeaus. Ik steek mijn hand vlug naar haar uit om haar te feliciteren, maar ze slaat mijn hand chagrijnig weg en leunt naar voren als Timo op staat.
'En we moeten even een leuke jongen vinden voor Sigrid,' zegt ze dan haastig. 'Kom op. Lucas? Sietze?'
Ik word een beetje rood als ze opeens de twee jongens aanspreekt. Ze lachen om haar, maar wie zegt dat ík geïnteresseerd in ze ben?
'Ik sla af,' zegt de jongen in de stoel, die Lucas heet. Hij zuigt lucht tussen zijn tanden door en duwt zichzelf omhoog. 'Ben al ergens mee bezig op het moment, maar anders had ik een kans willen wagen hoor.'
'Ja, misschien in een ander leven,' zegt Sietze. Hij stopt zijn handen in zijn jaszakken. 'Als Timo niet zou staan te springen om met Fivel in bed te duiken.'
Timo rolt met zijn ogen en grijnst, trekt Fivel recht, die verveeld tegen zijn schouder leunt.
'Nou, jullie kennen toch wel mensen?' zegt Lola snel. Ze staat op.
Fivel giechelt.
'Pieter.'
En dan zijn ze weg.
De avond eindigt met een boze Lola en een stille ik, die haar helpt opruimen als ook Guido en Olivier er vandoor gaan om Lola's bui voor te zijn. Lola begint steeds bijna te huilen terwijl ze met een rood hoofd praat over hoe de jongens haar feestje verpest hebben, en ik probeer haar wel te troosten, maar ik ben eigenlijk ook een beetje boos op Lola omdat ze me zo voor het blok heeft gezet en zeg haar uiteindelijk gedag als ik alles opgeruimd heb.
Buiten is het stil en donker als ik terug naar huis fiets. Enkele lichten branden nog en de straatlantaarns werpen bakens licht op de straten neer. Hier en daar blaft een hond, rijdt een auto of ruist een boom. Mijn fietsbanden razen over de weg.
In één avond, heb ik wortelsap uit gekotst, dacht ik dat ik een vriendin had gemaakt, ben ik twee keer afgewezen door jongens die ik niet wil en ben ik opnieuw voor gek gezet door hetzelfde persoon waar ik even mee dacht vrienden te zijn.
Ik haat Fivel en haar vriendje en zijn vrienden zoals voorheen. Ik begrijp haar niet; het ene moment was ze zo aardig geweest, en vervolgens had ze die ene opmerking over Pieter gemaakt. Of had ik me haar vriendelijkheid verbeeld? Of was haar humor zo zwartgallig? Of dacht ze écht dat Pieter en ik iets hadden? En hoe kon ze dat dan denken? Leek het echt alsof ik het wilde? Had ik het er dan naar gemaakt?
Ik weet het niet. Soms denk ik nog steeds wel eens dat ik de hele situatie sowieso had kunnen voorkomen als ik anders tegen Pieter had gedaan, maar daar ben ik eigenlijk ook niet zeker van. Het leek iets onvermijdelijks dat er gewoon aan zat te komen. Ik begrijp ook niet waarom juist Fivel - het meisje uit al die jongens - mijn situatie het slechts lijkt te begrijpen van allemaal.
En ze herkende me dus wél uit de snackbar.
Als ik thuis kom, brandt het licht in de huiskamer nog. Mijn moeder is op de bank in slaap gevallen.
'Mama,' fluister ik.
Ze schrikt wakker. Als ze me ziet, schrikt ze weer, maar ze kalmeert als ze merkt dat ik het ben.
'Jezus Sigrid.'
'Sorry.'
'Ik dacht; ik wacht tot je terug komt.' Ze duwt zichzelf overeind. 'Maar dat werd laat.'
'Het is twaalf uur.'
'Laat voor jouw doen. Was het wel leuk?'
'Ja hoor.'
Als ik op mijn bed lig, zie ik dat Lola me een berichtje heeft gestuurd.
Was ik gemeen vanavond? Sorry
Ik klik het bericht weg en scrol verveeld door Fivels instagram heen, door haar stomme selfies, haar stomme vakantiefoto's, haar stomme foto's met haar stomme vriendje en blijkbaar heeft ze, naast een stomme hond, ook een stomme vogel. Ik vind haar zo stom dat ik al haar foto's bekijk en dat ik, denkend aan haar stomme zelf, die stomme avond in slaap val.
'Ik wou dat ik lesbisch was,' zegt Lola op een ochtend. 'Mannen zijn nutteloos, maar ik kan niet zonder ze.'
We zitten in het muzieklokaal. We hebben geen les en ook geen huiswerk en Lola, die meent dat muziek kalmeert, heeft me mee gesleept naar het muzieklokaal, waar niemand aanwezig is behalve wij. Het is er donker en de schermen voor de ramen zijn dicht. Ik zit op een krukje die bedoeld is voor een violist of zo; zij zit voor de piano. Ze drukt een lage noot in. Ze kan geen piano spelen.
'O,' zeg ik.
Lola zucht luid. 'Ik wil gewoon een vriendje,' zeurt ze dan. Ze kijkt naar me om. 'Ik heb nog nooit een serieus vriendje gehad - kan je dat geloven?'
Ik draai mezelf rond op de kruk en beweeg mezelf voort met de punt van mijn schoen. 'Ik ook niet.'
'Echt?'
Ik knik.
'Hoezo?'
'Wat?'
'Niet dat daar iets mis mee is,' ze draait zich weer naar de piano, 'maar er is een duidelijke reden waarom ik geen vriendje zou kunnen krijgen - de meeste mannen zijn te fragiel voor mij - maar waarom jij?'
Het klinkt als een belediging vermomt als compliment, maar het is gewoon Lola's manier van praten.
'Geen idee,' mompel ik. Ik kijk naar het plafond. 'We zijn toch ook nog niet zo oud? Ik weet niet of ik wel een relatie wil.'
'Bindingsangst dus.'
Ik lach. 'Oké.'
'Nee, maar serieus?' Ze kijkt om. 'Nooit een vriendje gehad?'
'In groep 2.' Ik kijk haar aan. 'Twee weken.'
'Wow.' Ze trekt haar wenkbrauwen op alsof ze onder de indruk is en knikt. 'Maar je hebt toch wel gezoend met jongens of zo?'
Ik blijf naar het plafond kijken. 'Twee keer. Klas 1 en 4.'
'Twee keer?' Ze lijkt verbaasd. 'Jeetje, Sigrid, ik dacht dat ik me gedroeg als een non, maar jij kan er echt wel wat van.'
Ik lach. 'Ja... ik denk dat ik niet lang genoeg op dezelfde plaats ben om een vriendje te krijgen.'
'Ik ken mensen uit dit dorp die verloofd zijn na drie maanden,' zegt Lola.
'O wauw.'
'Ja,' ze drukt een nieuwe noot in, 'en na een jaar weer scheiden. Geen seks voor het huwelijk, dus dan maar scheiden zo gauw het niks blijkt te zijn.'
Ik lach en schudt mijn hoofd.
Het is na een maand aan school dat meneer Visser me tegen houdt als ik na de les zijn lokaal wil uitlopen.
'Sigrid - kan je even komen?'
Zijn gezicht staat ernstig. Ik heb me half omgedraaid en vraag me even af of het heel raar is als ik nu weg ren om alle vormen van confrontatie te vermijden, maar ik blijf staan en draai me wat nerveus naar hem toe.
'Eh- oké.'
Hij ziet mijn angstige gezicht en bekijkt het. We hebben diezelfde week een toets gemaakt en ik vraag me af of het toevallig daar over gaat, maar voor mijn gevoel, was hij best goed gedaan, en daarom weet ik het niet zeker. Heb ik iets verkeerds gedaan in de les? Gezegd?
Hij draait zijn stoel naar me toe. 'Ik heb de toetsen nagekeken en...'
Ja, daar is het al.
'-ik ben geschokt over je cijfer.'
De misselijkheid welt in mijn maag op als hij me zo ernstig aankijkt. Ik heb zelfs nooit zulke blikken ontvangen als ik een twee haalde voor Frans of geschiedenis. Mijn handen zijn opeens een beetje klam.
'O.'
'Ja,' zegt hij. 'Wil je dat ik het nu laat zien? Dan laat ik jouw naam wel weg als ik de cijfers morgen op ga lezen in de les.'
Ik word een beetje bleekjes, maar knik, omdat ik weet dat ik anders de hele tijd zal peinzen over welk cijfer ik gehaald zou kunnen hebben.
En dan begint hij te lachen.
'Je hebt een negenenhalf, Sigrid.' Hij schuift me het toetsblaadje toe. 'Het hoogste cijfer dat ik in jaren heb gezien voor dit onderwerp.'
Mijn wangen beginnen te branden - en niet omdat ik me schaam omdat hij me in de maling heeft genomen; ze branden van enthousiasme. Mijn gezicht licht op.
'Je had je gezicht moeten zien.' Hij lacht. 'De enige reden waarom ik leraar ben is om leerlingen zoals jij voor de gek te houden.'
Ik lach uit opluchting en leg het blaadje met lichtelijk trillende handen terug op zijn bureau.
Dan kijk ik hem aan, en vraag ik: 'leerlingen zoals ik?'
Hij knikt. Zijn ogen glijden zijlings over mij heen en ik weet niet of ik het goed zie, maar zijn blik fonkelt haast... trots. Hij knipoogt.
'Mijn favoriete leerlingen.'
Mijn glimlacht brandt nog steeds in mijn mondhoeken als ik door de hallen loop. Ik kan niet wachten om mijn moeder te vertellen over mijn cijfer - het hoogste cijfer van de klas! - en ik weet wel dat ze niet snapt wat ik bij economie doe, maar ze zal sowieso trots op me zijn terwijl Berty zegt dat Mark Rutte de enige is die om de economie geeft en niemand anders.
Ik loop bijna tegen Fivel aan.
'Wat sta jij te grijnzen?' zegt ze kort.
Ze slaat me uit mijn gedachten. Ik heb haar niet meer gesproken sinds Lola's feestje.
'O, niks.'
'Wat zei hij tegen je?' vraagt ze.
'Wat? Wie?'
Ze wenkt naar meneer Vissers lokaal. 'Hij hield je tegen - net.'
'Eh-' ik haal mijn schouders op, 'niks bijzonders.'
'Sigrid-' het is de eerste keer dat ze mijn naam zegt en het is de eerste keer dat ik haar bezorgd zie kijken, 'je weet dat hij... je weet dat Visser een creep is, toch?'
Ik kijk haar even aan.
'Huh?'
'Ik weet niet wat hij tegen je heeft gezegd, maar je moet het niet serieus nemen.' Ze fluistert. 'Je moet er niet in trappen.'
Mijn hoofd begint weer te gloeien. Ik forceer een aarzelende glimlach op mijn gezicht om mijn verontwaardiging te verbergen. 'Nee, hij zei gewoon-' ik kijk naar zijn lokaal om: zijn favoriete soort leerling? Ik sla mijn ogen neer; hoe dom kon ik zíjn? 'Ik had gewoon een goed cijfer gehaald. Verder niks.'
'O,' maar ze lijkt me niet te geloven. Ze knikt. 'Oké.'
Dan is ze weer weg.