"For the two of us, home isn't a place. It is a person. And we are finally home."
―Stephanie Perkins, Anna and the French Kiss
Elys kon zoveel redenen bedenken zoals er sterren waren in de hemel die maakten dat ze van Ash hield. Ze hield van heldere lach met kuiltjes die haar blijer maakte dan wat dan ook, zijn zachte lippen die elektrische tintelingen door haar lichaam veroorzaakten en de warmte die uitging van zijn aanwezigheid die maakte dat ze zich thuis voelde.
Ze wierp een blik naast haar en glimlachte.
Ash stond aan haar zijde, gekleed in een donker blauwgrijs met zilver pak dat hem als gegoten zat. Hij leek een prins―wat hij natuurlijk ook was―maar hij ging op in de Uslani alsof hij er zelf een was. De herinnering aan het moment dat Ash haar gekust had zorgde ervoor dat Elys moest blozen en het gaf haar het gevoel dat honderden korí binnenin haar fladderden en haar binnenste verlichtten. In haar wildste dromen zou ze niet geloofd hebben dat Ash hetzelfde voelde voor haar als zij voor hem. Na hun kus had Ash haar de gang opgetrokken, naar Rhys die de bewakers bezig had gehouden, en waren ze het Meerpaleis ontvlucht. Elys had alleen maar kunnen blozen en giechelen als Ash haar een brede grijns toewierp en Rhys had de hele situatie natuurlijk onmiddellijk doorgehad. Elys was bang geweest dat Rhys en Ash elkaar nooit zouden mogen, maar op een of andere manier leek hun wederzijdse wantrouwen verdwenen sinds ze samen hadden gewerkt om haar te bevrijden.
Elys verplaatste haar blik naar Rhys die verderop stond, bij de andere Raadsleden en alle gódiri van alle Uslaanse provincies en hij glimlachte bemoedigend naar haar. Zijn arm was rond Chara's middel geslagen. Haar wangen waren lichtroze en haar felrode haar was een vuurbaken in de zee van blauw. Elys kende haar niet zo goed, maar ze was er zeker van dat dat nog wel zou veranderen. Ze had zo'n vermoeden dat Chara niet snel uit Rhys' leven zou verdwijnen.
Vanavond vond het Kristalbal plaats, traditiegetrouw op de laatste avond van het jaarlijkse overleg. De grootste balzaal van het Meerpaleis stond vol met uitgenodigde Uslani uit heel Uslan. De Raadsleden en de gódiri stonden op een kleine verhoging, vooraan de zaal, met de dansvloer die bezaaid was met genodigden voor hen. Het zachte kaarslicht en de slingers van korí wierpen gouden en zilveren strepen en blauwe schaduwen op de gespannen, maar blije gezichten van de aanwezigen. Gódir Murator zou het Kristalbal zo openen en dan zou er tot in de vroege ochtend worden gedanst, gedronken en gefeest en voor één avond zou men al het slechts op de wereld vergeten.
Elys beet op haar lip en een zeurend gevoel verspreidde zich door haar buik. Iedereen droeg de prachtigste kleding, de zaal was rijkelijk versierd en er was een overdaad aan eten en drinken. Spanning, plezier en blijheid zweefden in de lucht als een dikke walm die iedereen omringde, maar daaronder voelde Elys iets anders; de onmiskenbare geur van angst en dood. Dit jaar was het Kristalbal meer dan ooit een façade waaronder iets heel anders schuilging. Esmaron stond aan de vooravond van een bloederige oorlog en Elys was nog nooit zo bang geweest in haar leven.
Ze voelde hoe warme vingers zich met de hare verstrengelden en keek op, recht in de aandachtige ogen van Ash, die fonkelden in het zachte licht.
''Wat is er?'' vroeg hij.
Elys slikte en zag voor haar hoe geroezemoes opsteeg en de Raadsleden en gódiri plaatsmaakten voor gódir Murator. Nog even en het Kristalbal zou beginnen.
''Ik ben bang,'' antwoordde ze.
''Om tegen Eroh te vechten?''
Ze dacht even na en schudde haar hoofd lichtjes. ''Nee, ik ben bang om de mensen te verliezen waarvan ik hou.''
Haar stem trilde en het beeld van haar dode moeder, bezaaid met ximerué, flitste voorbij op haar netvlies. Elys wist hoeveel pijn het deed om iemand te verliezen. Ze wilde het niet nog eens meemaken, hoewel ze wist dat dat uiteindelijk onvermijdelijk zou zijn. Maar de gedachte dat Ash, Rhys en haar vader deel zouden nemen aan de strijd en dus de kans liepen om te sterven op het slagveld kon Elys niet verdragen. Het beeld dat de Tijdspiegel had laten zien, het beeld van een dode Ash liggend in de sneeuw en zijn eigen bloed, spookte nog door haar hoofd en het was alsof ze haar hart keer op keer weer voelde breken.
''Dat is de reden dat we moeten vechten,'' zei Ash zacht terwijl hij bemoedigend in haar hand kneep. ''We kunnen niets meer doen om een oorlog te voorkomen. Eroh is vastberaden om de macht in Esmaron te grijpen en iedereen die hem daarbij in de weg staat―plus hun familie, vrienden en kennissen―loopt gevaar. We vechten niet per se om Eroh te verslaan―er zullen altijd altijd mensen zijn met slechte bedoelingen―, maar we vechten om onze dierbaren te beschermen.''
Gódir Murator stond inmiddels klaar en schraapte zijn keel. Ash en Elys keken allebei naar de oude man met vriendelijke ogen en de stemmen van de genodigden vielen stil. Iedereen wachtte op hem om het Kristalbal te openen en was benieuwd naar zijn toespraak. Vlak voordat gódir Murator begon met praten, fluisterde Ash: ''Alles zal goed komen, Elys, en dan zullen we alle tijd van de wereld hebben.''
Ze glimlachte dankbaar naar Ash en hield zijn hand stevig vast. Haar angst was nog steeds aanwezig, maar met Ash aan haar zijde voelde ze zich veilig en ze hoopte met heel haar hart dat hij gelijk had.
''Welkom allemaal,'' bulderde de stem van gódir Murator door de hoge zaal. ''Zoals elke lautura vieren we met het Kristalbal dat onze vijf provincies al honderden lauturi lang samenwerken en een sterk Rijk vormen en dat we dit zullen voortzetten. En meer dan ooit is dit van groot belang. Het is ons, de leiders en Raadsleden van Uslan, namelijk ter ore gekomen dat de vrede in Esmaron op het punt staat om te verdwijnen.''
Mensen keken elkaar geschrokken aan en een onrustig geroezemoes steeg op in de zaal. Gódir Murator hief zijn handen en maande de zaal tot stilte. Zijn grijze ogen stonden ernstig en zijn rimpels leken prominenter dan ooit.
''We weten allemaal dat prins Eroh en zijn vuursoldaten al een tijdje voor onrust zorgden en zich ongeoorloofd op grondgebied van anderen begaven. De dreiging is nu echter groter geworden. Prins Eroh en koningin Celia bereiden een aanval op Iralin voor om de macht in Esmaron te grijpen en wij gaan hen tegenhouden.''
Stemmen rezen op en mensen keken angstig om zich heen. Handen werden voor monden geslagen en ogen wijd opengesperd. Ongeloof en angst sluimerden boven hun hoofden. Ash en Elys stonden echter bewegingsloos naast elkaar―hun handen nog steeds verstrengeld, alsof dat hun enige houvast was. In tegenstelling tot vele andere Uslani waren de woorden van gódir Murator niet nieuw voor hen.
''Het is onze taak om de vrede in Esmaron te laten terugkeren en om onze families, vrienden en andere dierbaren te behoeden voor gevaar. Onze kinderen en kleinkinderen verdienen het om op te groeien in een vredig land en daarom vertrekken we morgen naar Iralin. Morgen is het oorlog, maar voor nu is het feest. Ik weet dat jullie bang zijn, maar we zijn sterk en we zullen prins Eroh, koningin Celia en hun legers verslaan.''
Gódir Murator pauzeerde even en vervolgde zachter: ''We zullen Esmaron redden.''
Mensen waren geschokt―iets wat duidelijk te zien was aan hun gezichtsuitdrukkingen―maar Elys zag dat er ook hoop glansde in hun ogen. De zaal was doodstil en wachtte gespannen af.
''Ik wil graag twee jonge en moedige mensen bedanken die ons gewaarschuwd hebben voor prins Erohs plannen,'' vervolge gódir Murator en tot Elys' schrik gebaarde hij naar haar en Ash.
Mensen draaiden zich om, volgden het gebaar van gódir Murator en honderden ogen bleven nieuwsgierig hangen op Elys en Ash.
Elys slikte. Ze hield er niet van om zo in de aandacht te staan, maar Ash glimlachte vriendelijk en kneep nogmaals zachtjes in haar hand. Ze was niet alleen, hij was er voor haar.
''Vrouwe Elys,'' ging gódir Murator weer verder, ''je doet niet alleen je vader en Elodir eer aan, maar heel Uslan. Bedankt dat je het leven van mijn kleinzoon hebt gered en dat je hem hier hebt gebracht.''
De oude man boog zijn hoofd eerbiedig naar haar en Elys knikte terug. De woorden van gódir Murator weerklonken nog in de zaal en zacht gefluister steeg op. Alsof de Uslani er niet zeker van waren dat ze echt goed hadden verstaan wat hun hoogste leider had gezegd.
Gódir Murator glimlachte en zijn grijze ogen gleden over de zaal en de mensen die hem nieuwsgierig maar ook verward aankeken.
''Ja, Uslani, jullie hebben mijn woorden goed gehoord. Ik heb een kleinzoon. Sommigen van jullie zullen zich mijn geliefde dochter Nuria nog kunnen herinneren. Elos en Dir hebben haar leven veel te vroeg opgeëist, maar ze heeft nog het leven kunnen schenken aan een zoon.''
Er heerste een doodse stilte in de zaal. De Uslani hielden hun adem gespannen in en ook de andere gódiri en Raadsleden―behalve Ravael, Zurin en Rhys―keken hun leider verbaasd aan.
Gódir Murators grijze ogen bleven hangen op Ash en hij zei even niets. Elys had haast het gevoel dat ze een woordeloos gesprek voerden dat alleen zij konden verstaan en begrijpen. Inmiddels hadden vele Uslani zich al naar haar en Ash omgedraaid en ze zag hoe nieuwsgierige ogen over voornamelijk Ash gleden.
''We hebben de eer om hem in ons midden te hebben en ik wil hem bedanken voor het geven van hoop aan deze oude man, een onbetaalbaar cadeau. Ik wil u allen voorstellen aan mijn kleinzoon: Aedan Brénain, de dalikoi kroonprins van Ignuron.''
Mensen begonnen geschrokken tegen elkaar te fluisteren. Sommigen klonken vooral verbaasd, maar Elys ving ook de vijandige en wantrouwende blikken op die Ash doorboorden. Ash zelf wist niet goed waar te kijken―waarschijnlijk had hij net zoals zij niet verwacht dat zijn opa dit zo bekend zou maken―maar hij haalde diep adem en probeerde kalm te blijven, iets wat hem verrassend goed lukte. Hoewel de meeste Uslani vooral geïntrigeerd leken door Ash voelde Elys hoe een knagend gevoel zich door haar lichaam verspreidde. Ash leek met zijn kleding dan wel op een Uslani, maar als hij niet de kleinzoon was geweest van de belangrijkste man in Uslan, was hij nu al aangevallen door mensen die dachten dat zijn loyaliteit bij Eroh lag.
''Aedan, vrouwe Elys,'' sprak gódir Murator terwijl hij het publiek probeerde te sussen, ''aan jullie de eer om het bal te openen. Laat het feest beginnen!''
Gódir Murator hief zijn glas en een luid applaus en gejuich steeg op. Mensen begonnen luid te praten en te lachen, hieven hun glazen naar Elys en Ash en maakten plaats op de dansvloer.
Zenuwen gierden door Elys heen en ze was blij dat Ash haar hand vasthield, want haar benen waren week en ze voelde de blik van iedere aanwezige op haar branden. Als dochter van de gódir van Elodir had ze vaak genoeg aanwezig moeten zijn op feesten. Haar enige taak was geweest om vriendelijk te glimlachen en mooie jurken aan te trekken, zodat ze een goede indruk zou maken. Ze had altijd elke seconde gehaat en nog steeds voelde ze zich ontzettend ongemakkelijk als ze in de schijnwerpers stond. Ash daarentegen leek de aandacht allerminst vervelend te vinden. Hij glimlachte vriendelijk naar de mensen terwijl hij haar meetrok naar het midden van de zaal.
''Wist je dat gódir Murator nu bekend zou maken dat je zijn kleinzoon bent?''
Ash schudde zijn hoofd. ''Nee, maar ik had het kunnen verwachten. Het zou een keer bekend moeten worden, dus misschien was dit wel het perfecte moment. Vooral omdat Uslan nu ten strijde trekt tegen Ignuron.''
Elys was even stil en vroeg toen: ''Wanneer denk je dat het het perfecte moment is om mensen te vertellen over...''
Ze twijfelde, maar Ash maakte haar zin moeiteloos af.
''Over ons?''
Ze knikte onzeker. Dat hij haar gekust had bekende nog niet meteen dat hij ook echt wat met haar wilde. Dat was althans wat een stemmetje in haar hoofd haar de hele tijd influisterde. Haar onzekerheid en angst verdwenen echter als sneeuw voor de zon toen hij zijn rechtermondhoek omhoog ging en zijn vertrouwde scheve grijns tevoorschijn kwam.
''Ik weet het niet eerlijk gezegd. Ik denk dat je vader al een vermoeden heeft trouwens.''
Elys fronste. ''Hoezo?''
''Je vader kijkt alsof hij me wil vermoorden,'' zei Ash terwijl hij haar ene hand vastpakte en zijn andere hand op haar rug legde. Pretlichtjes fonkelden in zijn ogen.
''Ik denk dat hij vindt dat je véél te dichtbij staat,'' grinnikte ze terwijl ze haar vrije hand op Ash' schouder legde.
Hij grijnsde en zijn rechtermondhoek ging geamuseerd omhoog. Hij leunde even iets voorover en fluisterde in haar oor: ''Ik vind van niet.''
Elys glimlachte en keek in Ash' ogen. Het voelde alsof alles om haar heen verdween. Er waren geen brandende, nieuwsgierige blikken van de Uslani en er was geen overbezorgde vader die niets goedkeurde wat ze deed. Ze stonden zo dicht bij elkaar dat Elys zijn rustige ademhaling kon voelen en de sterren in zijn ogen kon tellen en het kostte haar een hoop zelfbeheersing om haar lippen niet vurig op de zijne te drukken.
De muzikanten begonnen te spelen en alle Uslani wachtten af op de openingsdans. Het licht van de kandelaars en slingers van korí leek te dempen. De muziek was vrolijk en de gracieuze melodieën strekten zich uit door de zaal. Het was uitnodigende muziek.
Ash zette in en Elys volgde vanzelf. Ze was nog steeds verbaasd over hoe makkelijk ze met Ash kon dansen en hoe vloeiend ze bewogen over de dansvloer. Langzamerhand begonnen mensen iemand ten dans te vragen en de dansvloer werd met de seconde voller. De muzikanten gingen harder spelen om boven al het gepraat en gelach uit te komen en de temperatuur in de zaal begon te stijgen. Ergens in de blauwe chaos van dure stoffen ving Elys een glimp op van Chara's rode haar en Rhys die―natuurlijk―haar danspartner was.
Als vanzelf gingen Elys' gedachten naar de avond in Thera toen ze bijna de hele nacht hadden gedanst op het festival van Namos waar Lila hen naartoe had gebracht. Ze herinnerde zich ook nog het moment dat Ash had gezegd dat ze mooi was en dat alleen al was genoeg om warme tintelingen door haar buik te laten schieten.
''Waar denk je aan?'' Ash' ogen sprankelden van nieuwsgierigheid.
''Het festival van Namos, toen je zei dat ik mooi was,'' zei Elys terwijl ze vakkundig zijn blik ontweek. ''Het lijkt allemaal zo lang geleden.''
Haar gedachten gingen naar het moment dat ze Elodir achter zich had gelaten en ze achtervolgd werd in het bos. Althans, totdat Ash tevoorschijn was gekomen en haar twee keer had gered.
Ash' uitdrukking betrok iets. Hij fronste licht. ''Er is veel veranderd sinds toen.''
Zijn glimlach kwam echter weer razendsnel tevoorschijn. ''Behalve dan dat je nog steeds adembenemend mooi bent.''
Elys wist niet wat hier op te antwoorden, maar haar rode wangen spraken voor zich. Ondanks alle gevaren en zorgen en nare stemmen die rondspookten in haar hoofd was ze op dit moment onbeschrijfelijk gelukkig. De komende oorlog leek niets meer dan een onweersbui ver weg van haar, maar diep van binnen wist ze dat dat snel zou veranderen. Ze was er niet klaar voor, maar Elys realiseerde zich dat oorlog iets was waar je nooit op voorbereid kon zijn en aan die gedachte klampte ze zich vast.
――――――
[A/N] Nou, eindelijk weer eens een hoofdstuk dat niet veel en veel te lang werd XD Ik moet zeggen dat er niet per se hele spannende dingen zijn gebeurd in dit hoofdstuk, maar ja...de dreiging van Eroh wordt groter en ze zullen nog genoeg moeten doorstaan dus dit is nog een beetje de stilte voor de storm...Elys en Ash mogen ook wel even genieten natuurlijk ;p
Zoals gewoonlijk ben ik echt heel erg nieuwsgierig naar jullie reacties, ideeën, meningen en alles wat daar bij hoort! Dus laat het me vooral weten ;) Wat gaat er gebeuren denken jullie? Want vergeet niet dat ze Ash nog steeds moeten gaan genezen...oh, en hoe snel zullen Lila en Sage denken jullie doorhebben dat er iets speelt tussen Elys en Ash? En hoe zal haar vader reageren... :o
Maar goed. Ik heb het volgende hoofdstuk wonderbaarlijk genoeg al grotendeels af en ik moet zeggen dat daar wat losse eindjes verdwijnen...Elys heeft Rae en Iana bijvoorbeeld nog een brief gestuurd en ook Selin zal even terugkomen, want het zou raar zijn als Elys haar broertje niet zou zien ^^
Extra info: Ik ben echt super blij vandaag, want ik heb de uitslag van de decentrale selecties waar ik aan mee heb gedaan gekregen!! Ik heb mijn rangnummers gekregen en die waren véél beter dan ik had gedacht :o Dus ja...ik ben bij beide studies toegelaten <3<3 Dus ik ben echt helemaal hyper nu, want ik was echt gestrest haha XD Maar goed...ik kan dus echt geneeskunde gaan studeren! (moet ik alleen nog slagen ;p)
Xx Am