Έτσι θέλω να την βλέπω...Χαμογελαστή και γεμάτη ζωντάνια...Να φοράει τις μπλουζακια μου και να μοιάζουν με φορέματα πάνω της και να 9 να μυρίζω και τους δύο μας πάνω στο δικό της σώμα...Να είμαστε απλά...Μαζί...
Κάνουμε ντους μαζί όπως παλιά άλλα στην ουσία δεν είναι ακριβώς έτσι...Είναι αμήχανη...Κάπως απόμακρη μπορώ να πω...Φοβάται μην την πληγωσω ξανα;
Μάλλον...
Έχω αποφασίσει όμως να της προσφέρω όσα περισσότερο μπορώ όχι όσον αφορά τα υλικά αγαθά αλλά τα συναισθήματα και τις στιγμές...Της αξίζει...
Φοράει τα χθεσινοβραδινα της ρούχα κι εγώ ένα μπλουζάκι και ένα παντελόνι από τα λίγα που έχουν μείνει καθαρά και σιδερωμενα.Δεν θυμάμαι να τα έχω φορέσει από τη μέρα που τα αγόρασα.Μάλλον το είχα μετανιώσει και τώρα που τα φοράω καταλαβαίνω γιατί.
"Σου πάει αυτό το μπλουζάκι.Να το φοράς πιο συχνά.Ταιριάζει με τα χρώματα σου."λέει και αγγίζει την στάμπα που δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς δείχνει.
Όπως και να χει, νομίζω έγινε η αγαπημένη μου κοντομανικη μπλούζα.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μου και αφού κάνουμε μια στάση στο σπίτι της για να αλλάξει,πηγαίνουμε στον "προορισμό" μας...
Θυμάμαι την μέρα που με είχε πάει σε ένα ήσυχο μαγαζάκι για καφέ και κρέπα και μου μίλαγε μαγεμένη για τα σπίτια στην περιοχή της Πλακας.
Δεν είχα καθίσει ποτέ να θαυμάσω την ομορφιά της αρχιτεκτονικής των αρχοντικων σπιτιών,ούτε την Ακρόπολη που δεσπόζει στο θρόνο της και είναι ορατή από τα περισσότερα σημεία,αφού οι άχαρες πολυκατοικίες δεν υπάρχουν εδώ...
Είναι σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει μερικά χρόνια πριν στους δρόμους αυτούς...Στα μπαλκόνια με τα περίτεχνα σιδερενια ή τα μαρμάρινα επιβλητικά κάγκελα,σίγουρα θα δεις τουλάχιστον μια γλάστρα με ανθισμένα λουλούδια,ενώ στα χρώματα λευκά τις περισσότερες φορές περβαζια, μπορείς να φανταστείς μια κοπέλα με ξεπλεκα μαλλιά να ακούει χαμογελαστή την κανταδα που της κάνει ο αγαπημένος της με τη συνοδεία μιας λατερνας.
"Εεεειιι είσαι εδώ;"με ρωτά ενώ είμαι κυριολεκτικά στον κόσμο μου.
"Αφαιρεθηκα λίγο."
"Λίγο το λες εσύ αυτό;Τι σκεφτόσουν;"
"Απλά τόσα χρόνια στην Αθήνα δεν την είχα δει μ αυτό το μάτι...Εννοώ...Την πρώτη φορά που με έφερες εδώ απορούσα με τον ενθουσιασμο σου για τα πάντα γύρω σου παρότι τα είχες ξαναδεί και τώρα νομίζω ότι αυτό το έχω πάθει κι εγώ"
"Θες να μου πεις ότι με θεωρουσες χαζοχαρούμενο;"ρωτάει και βουζωνει ψεύτικα.
"Απλά δεν μπορούσα να καταλάβω που έβρισκες τόση αγάπη..."
"Και τώρα;"
"Νομίζω με έχεις κάνει να βλέπω πολλά πράγματα αλλιώς...Και δεν μπορώ να μην σ' ευχαριστώ γι αυτό"
Με φιλάει ήρεμα...
"Όταν ήμουν πιο μικρή και ονειροπόλα,ήθελα να μαζέψω χρήματα να αγοράσω ένα σπίτι εδω"
"Τώρα δεν το θελεις;"
"Ευνοείται πως το θέλω και πάντα θα το θέλω,απλά έχω καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις χρήματα στην εποχή μας και ακομα πιο δύσκολο να έχεις ένα μεγάλο σπίτι να συντηρείς οπότε..."
"Και θα παρατησεις το όνειρο σου;"
"Είμαι αρκετά πεισματάρα για να το κάνω αυτό...Απλά αντιλαμβάνομαι την κατάσταση γύρω μου.Ίσως σε μια άλλη εποχή,μετά τις σπουδές να έβρισκα μια καλή δουλειά και να νοικιαζα ένα...Αλλά όχι στην Ελλάδα του 2017 δυστυχώς."
"Αν το θέλεις πολύ θα γίνει"
"Δεν είναι πάντα έτσι και το ξέρεις κι εσυ"λέει.Δεν είναι απαισιόδοξη...Απλά ρεαλιστρια...
"Θα πάμε πρώτα για καφέ ή πρώτα στη δουλειά που σου έλεγα να τελειώνουμε;"
"Τι ακριβώς έχεις να κάνεις;"
"Θα πάω στο σπίτι του διευθυντή της εταιρίας για να κανονίσουμε κάποια πραγματάκια αλλά δεν θα έχει πρόβλημα να έρθεις κι εσυ"
"Εκείνος ο Γιώργος;Ας το καλύτερα.Σε πειράζει να πάω εγώ μια βολτίτσα εδώ,που έχω να έρθω καιρό και να συναντηθούμε μόλις τελειωσεις;"
"Εντάξει δεν έχω πρόβλημα.Απλά να προσέχεις ε;"της λέω και χαμογελάει γνεφοντας καταφατικά.
Φτάνουμε στο σπίτι του διευθυντή μου και με αφήνει εκεί δίνοντας μου ένα ήρεμο φιλι.
"Ωπ κοίτα εκει"της λέω δείχνοντας της μια ξύλινη διακριτικη ταμπέλα που κρέμεται από ένα υπέροχο μπαλκόνι λίγο παρακάτω.
《Καλλιτεχνική φωλιά》λέει με ωραία γραμματοσειρά.
"Δεν το είχα παρατηρήσει ποτέ.Λες να πάω;"
"Ότι θες εσυ"της λέω και περνά τσαχπινικα απέναντι ενώ με κοιτάζει.
"Καλή συσκεψη"μου λέει ειρωνικά ενώ ανοίγει την τεράστια γκρι πόρτα για να μπει μέσα στο πιο προσεγμένο σπίτι που έχω δει ποτέ.
Emie's PROV
Οι τοίχοι καθώς ανεβαίνω την σκάλα είναι ζωγραφισμενοι με διαφορες σύγχρονες αναπαραστάσεις,χωρίς να σταματά η ροή της ζωγραφιας.
Στην αρχη νομίζω ξεκινουσε με ενα δάσος και δυο νέους να φιλιούνται και καπου στο τελος της σκάλας,ζωγραφισμένη μια γειτονια που θα μπορούσε να είναι αυτή που βρισκόμαστε τώρα, και απεικονίζει ξανά ένα νεαρό ζευγάρι,με την κοπέλα στο περβαζι ενός σπιτιού που μοιάζει με αυτό εδώ και το αγόρι κάτω από το παράθυρο της...
Όλα αυτά βγάζουν ήδη μια γλυκιά μελαγχολία...Μια ευχή να ζήσεις σ' εκείνη την εποχή.
Η πόρτα στο τέλος της σκάλας είναι μισάνοιχτη οπότε μπαινω στο σπιτι διστακτικά.
Μενω έκπληκτη απο όσα βλέπω γύρω μου.
Σχοινιά κατεβαίνουν από το ψηλό ταβάνι και στο τέλος τους κρεμασμένοι σε διαφορά ύψη,ανάλογα με το μήκος του σχοινιου,πίνακες άλλοτε μεγάλοι άλλοτε μικρότεροι,άλλοτε πολυχρωμοι και χαρούμενοι και άλλοτε ασπρομαυροι και καταθλιπτικοί.Μερικοι τοιχοι ειναι ζωγραφισμενοι,ενω μερικοι αλλοι κρατουν πανω τους υπεροχα δημιουργηματα.
Κάθομαι και κοιτάζω τον μεγάλο χώρο προσηλωμένη.
"Γεια σας"ακούω μια ώριμη αντρική φωνή και ταραζομαι...Τόση ώρα δεν είχα ενδιαφερθεί για το αν υπάρχει κάποιος άλλος εδώ μεσα.
Γυρνάω για να επιστρέψω τον χαιρετισμό και αντικρίζω έναν ψηλό και αδύνατο άντρα,γύρω στα πεμηντα με εξηντα.Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω λίγο αδιάκριτα,όμως το βλέμμα του δεν έχει κανένα ίχνος κακής πρόθεσης ή οποιεσδήποτε πονηριας.
"Καλημέρα σας"λέω εγώ και ο κυριουλης μου χαμογελα ήρεμα.
Ξεκινάω να βαδίζω μέσα στους διαδρόμους γεμάτους με πίνακες,που ο καθένας τους έχει κάτι το ξεχωριστό.
Νιώθω το βλέμμα του άντρα πάνω μου,όχι απειλητικό,αλλά σαν έναν μανδύα προστασίας.
"Μπορώ να κάνω μια ερώτηση;"απευθύνομαι στον άντρα που βρίσκεται μερικά μέτρα μακριά μου.
"Όσες θέλετε δεσποινίς μου"απαντάει εκεινος με ένα ζεστό χαμόγελο.
"Οι πίνακες είναι ζωγραφισμενοι από το ίδιο χέρι;"
"Από αυτό εδώ,ολοι"λέει σηκώνοντας το δεξί του χέρι.
"Εκτός από έναν"συμπληρώνει.
"Ποιον;"ρωτάω αυτόματα αλλά νιώθω ήδη αμήχανα για την αδιακρισια μου.
"Δεν είναι δύσκολο να καταλαβεις"λέει και ψάχνω γύρω μου κάτι ακόμα πιο διαφορετικό...
Νομίζω το βρήκα...
Στέκομαι μπροστά από έναν τεράστιο πίνακα με σκούρα χρώματα...
Όλοι οι πίνακες στο δωμάτιο είναι είτε ασπρομαυροι είτε με ζωηρά χρώματα,ένδειξη μιας κυκλοθυμιας ή και πολλών σκαμπανεβασματων στην ζωή του ζωγράφου.
Αυτός ο πίνακας όμως έχει κάτι το διαφορετικό...Μια θλίψη που βγαίνει σαν χείμαρρος μέσα από τα δύο πρόσωπα που σε καρφώνουν με ένα βλέμμα που δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι εκφράζει.
Δύο σώματα γυμνά κι αγκαλιασμενα να σε κοιτάζουν καταμματα με θλίψη,θυμό,φόβο,κατηγορία...Τόσα συναισθήματα κρυμμένα σε μερικές προσεκτικές πινελιές.
"Είσαι αρκετά μικρή για να δεις την διαφορά και να μην έχεις ψαχτει στον χώρο.Ασχολείσαι με τη ζωγραφική;"με ρωτάει ήρεμα ενώ στέκεται δίπλα μου και κοιτάζουμε μαζί τον πίνακα.
"Σπουδάζω πάνω σ'αυτό όπως ήταν το όνειρο μου από μικρή"
"Χαίρομαι που ακούω κάτι τέτοιο από μια κοπέλα της γενιάς σου.Πώς τα πας με τα χρώματα;"
"Προσπαθώ να βελτιωνομαι"
"Αυτό είναι το παν...Η αυτοβελτιωση και η αγάπη για οτιδήποτε είναι γύρω σου"
Στεκόμαστε λίγο ακόμη μπροστά από τον πίνακα.
"Γυναίκα το ζωγράφισε.Σωστά;"
"Ακριβώς...Μια γυναίκα που έμοιαζε με την κοπέλα του πίνακα..."
"Έμοιαζε;"
"Γι αυτό σε κοίταζα επίμονα πριν...Της μοιάζεις πολύ..."λέει αποφεύγοντας να απαντήσει στην ερώτηση μου,αλλά δίνοντας μου την απάντηση που αναζητούσα.
Κοιτάζω ξανά την κοπέλα του πίνακα...
Μαύρα μαλλιά,γαλανα μάτια...
"Μπορεί εδώ να μην μπορείς ευκολα να το καταλάβεις γιατί η φλόγα καίει το χαρτί,αλλά το βλέμμα σας έχει την ίδια αγάπη για την τέχνη και ότι όμορφο υπάρχει γύρω"
Τον κοιτάζω παραξενεμενη.
"Έχεις κάποιο έργο σου να μου δείξεις;Έστω σε μια φωτογραφία;"
"Ναι"του λέω και βγάζω το κινητό μου από την τσαντα για να του δείξω.
"Είμαι κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος μπορώ να πω...Ασχολείσαι με κάτι εκτός από τις σπουδές σου και τη ζωγραφική αυτό τον καιρο;"
"Δουλεύω αναγκαστικά σε ένα ήσυχο μπαρ για να μπορώ να πληρώνω όσα χρειάζεται κάθε μηνα"απαντάω.
"Οι γονείς σου;"
"Δεν υποστήριζαν τα θέλω μου και ήταν γενικότερα μια αφόρητη κατάσταση,αλλά δεν το έβαλα κατω"
"Είναι καταπληκτικό να τα ακούω όλα αυτά από ένα κορίτσι που τώρα θα μπορούσε να σπουδάζει ότι ήθελαν οι γονείς της και να πίνει ακριβό καφέ με τα λεφτά τους"
"Ήθελα να ακολουθήσω το όνειρο μου και το καταφέρνω μπορώ να πω"
"Θα ήθελα πολύ να δω και από κοντά τα έργα σου αν δεν σου είναι κόπος"
"Κανένας κόπος.Ίσα ίσα."όση ώρα μιλάμε έχει καταφέρει να τον εμπιστευθω.
"Και για πες μου.Σου αρέσει η δουλεία στο μπαρ;"
"Την κάνω επειδή είναι το μόνο που βρήκα με ικανοποιητικά χρήματα και όχι παρά πολλές ώρες για να με αποσπά από το διάβασμα μου"
"Πώς θα σου φαινόταν μια δουλειά στον κλάδο σου;"
"Τι εννοείτε;"
"Εννοώ ότι έχω γεράσει αρκετά,στην πραγματικότητα έχω συνταξιοδοτηθει,αλλά αγαπώ τόσο πολύ αυτό τον χώρο που δεν θέλω να πάει σε άλλα χέρια.Θέλω να μείνει αυτό που είναι μέχρι να πεθάνω τουλάχιστον και θα το παλέψω αυτό ακόμα κι αν ζούμε στην απαίσια αυτή εποχή που κανείς δεν νοιάζεται για την τεχνη"λέει.
"Σκεφτόμουν καιρό να έβρισκα κάποιον για να είναι υπεύθυνος στο μαγαζί αλλά να το αγαπάει πραγματικά,γιατί,ακόμα κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ,μερικές φορές,ανεβαίνω με το ζόρι τις σκάλες."
"Συγγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτη αλλά ποσών χρόνων είστε;"
"Μπορεί να μικροδειχνω ακόμα Παρ όλα τα χρόνια μου αλλά είμαι εβδομηνταεξι"λέει και τον κοιτάζω έκπληκτη.
"Μοιαζετε το πολύ για εξήντα"του λέω και γνέφει.
"Όταν έχεις αγάπη στη ζωή σου,αυτό γίνεται.Λοιπον;Πώς σου φαίνεται η ιδεα;"
"Πραγματικά δεν έχω λόγια...Θα ήταν ότι καλύτερο για μένα να κάνω αυτή τη δουλειά και πιστέψτε με θα δίνω τον καλύτερο μου εαυτό κάθε μέρα εδώ μέσα."
"Συνεχίζω όμως να θέλω να δω τα έργα σου.Θέλεις να τα φέρεις μια μέρα εδώ ή δεν σε πειράζει να περάσω από το σπίτι σού;"
"Δεν έχω κανένα θέμα να τα φέρω εδώ για να μην παιδευεστε με τα σοκάκια της γειτονιάς μου"
"Οπότε βρεις λοιπόν χρόνο,θα χαρώ πολύ να σε ξαναδώ παρέα με τα δημιουργήματά σου και να συζητήσουμε για όσα είπαμε"
"Σας ευχαριστώ πραγματικά παρά πολύ"λέω με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Κατεβαίνω τις σκάλες τρέχοντας και μόλις ανοίγω την πόρτα,πληκτρολογώ το τηλέφωνο του Βαγγέλη.
"Εμένα ψάχνεις;" πίσω μου τον ακούω πίσω μου και τρέχω να το πω.
Ειμαι τόσο ενθουσιασμένη και χαρούμενη που μιλάω ασταμάτητα και γρήγορα αλλά ευτυχώς με καταλαβαίνει.
"Αυτά είναι υπέροχα νέα μωρό μου και πραγματικά χαίρομαι για σένα γιατί η δουλειά στο μπαρ δεν σου ταιριάζει οσο θα σου ταίριαζε να είσαι σε ένα τέτοιο χώρο"λέει και με φιλάει στο μέτωπο.
"Εσύ έχεις τελειώσει ώρα;"
"Πήγα και για άλλη μια μικροδουλιτσα και ήρθα να σε παρω.Πάμε για καφέ να το γιορτασουμε;"
"Δεν είναι ακόμα σίγουρο"
"Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις να μην προσλάβει μια τόσο όμορφη και ταλαντούχα κοπέλα σαν εσένα;"
"Σ αγαπάω"του λέω ψυθιριστα στο αυτί και με χτυπάει ελαφρά στο μπράτσο.
"Είμαστε σε κόσμο μην τα κάνεις αυτά,γιατί δεν νομίζω να θέλεις να μας δουν όλοι να σε παίρνω αυτή ακριβώς τη στιγμη"λέει στο αυτι μου και νιώθω τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν...Δαγκώνω τα χείλη μου ασυναίσθητα.
"Τι είπαμε μόλις;"
"Μα..."λέω παραπονεμενα.
"Έλα ρε κουτό παμε για καφε"λέει και χωρίς να το έχω καταλάβει είμαστε έξω από το αγαπημένο μου μαγαζάκι...
Όχι και τόσο ωραίο αυτό το κεφάλαιο αλλά το επόμενο θα είναι ηφαίστειο...Τι λεω😭
Χρόνια πολλά,Χριστός Ανέστη και εύχομαι να περάσατε ωραία, να γεμισατε στομάχια και να συνεχίζετε να γεμίζετε και αυτή την τελευταία βδομάδα ελευθερίας πριν γυρίσουμε στα πολυ αγαπημένα σχολεία.
Τα λέμε συντομααα❤💜