Μια γνώριμη,κομψη σιλουέτα πάνω σε ψηλοτάκουνα παπούτσια,στρίβει βιαστικά στη γωνία...
Η καρδιά μου κοντεύει να βγει από το στήθος μου για ακόμα μια φορά σήμερα...
Τρέχω μέχρι τη γωνία ευχόμενος να μην ήταν απλά μια οφθαλμαπάτη...
Κοιτάζω μακριά και απογοητεύομαι...
Κατεβαζω το κεφάλι απογοητευμένος...
Τι κάνει καθισμένη στο πεζοδρόμιο δίπλα από ένα αμάξι;
Είναι σίγουρα αυτή;
Το στομαχι μου δένεται κόμπος καθώς σκύβω για να είμαι στο ίδιο ύψος με εκείνη...
"Όλα καλά;"τη ρωτάω προσπαθώντας να φανώ έστω και λίγο ψύχραιμος.
"Ναι απλά νομίζω στραμπουληξα λίγο το πόδι μου"λέει και το βρίσκω λογικό με αυτά τα ψηλοτάκουνα παπούτσια.
"Πώς κι από εδω;"απορώ και με κοιτάζει στα μάτια για πρώτη φορά σήμερα...Νιώθω σαν να με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα...
"Γυρνούσα σπίτι"λέει όμως ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.Κοιτάζει επίμονα την διαφανή σακούλα που κρατάω...Τι το θελα γαμω;Έτσι θα της αποδείξω ότι προσπαθώ;Πετάω την σακούλα με το καινούριο μπουκάλι βοτκας πιο δίπλα δημιουργώντας έναν
"Γιατί κάθεσαι εδώ κατω;"την ρωτάω εννοώντας το πεζοδρόμιο.
"Στραμπουληξα λίγο τον αστράγαλο μου"λέει και με την παλάμη της τρίβει εκείνο το σημείο.
"Γι αυτό κλαις ή έστω εκλαιγες;"
"Όχι...Δηλαδή ναι"
"Προδιδεσαι και από μόνη σου...Σε πείραξε κανείς;Ήσουν με τον Λουκά πριν.Σε πείραξε;"την ρωτάω πιο έντονα τώρα,αφού μόνο στη σκέψη ότι της έχει κάνει κάτι,μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
"Άρα εσύ ήσουν έξω από το μπαρ ε;"με κοιταζει με τα πρησμένα της μάτια...
"Ναι αλλά ακόμα δεν μου απάντησες για το αν είσαι καλα"
"Σου είπα είμαι μια χαρά και μόνο ο αστραγαλος μου με πονάει"λέει με αυξημένο τον τόνο στη φωνή της.Χαμηλωνω το κεφάλι μου.
"Καλύτερα να πηγαίνω.Τα χω κάνει ήδη θάλασσα"
Δεν την αφήνω να σηκωθεί...
"Δεν πας πουθενά μόνη σου τέτοια ώρα...Θα έρθεις πρώτα πάνω να σου βάλω πάγο και μετά θα σε πάω εγώ.Ξέρεις πολύ καλά τι γίνεται στην Αθήνα."
"Ναι αλλά εμείς..."
"Δεν με νοιάζει αν δεν είμαστε πια μαζί.Έκανα μαλακιες και θα τις πληρώσω για όσο χρειαστεί...Αλλά δεν παύω να σε νοιάζομαι"
Με κοιτάζει χωρίς να μιλάει...
"Ελα"της λεω και την παιρνω στην αγκαλια μου ακομα κι αν στην αρχη αρνείται...
Νιώθω πως κουβαλάω τη μισή κοπέλα που γνωριζα παλιά...Τα χέρια μου,οποίο μέρος του σώματος της κι αν ακουμπούν,αισθάνονται μόνο κόκαλα...
Αφήνει το κεφάλι της να ακουμπήσει το στήθος μου ενώ τα χερια της είναι τυλιγμένα γύρω από το λαιμό μου...Φοβάμαι ότι μπορεί να ακούσει την καρδιά μου που χτυπάει σαν τρελή πίσω από το στέρνο μου...
"Κατσε να κατέβω για να ανοίξεις την πορτα"μου λέει αλλά δεν την αφήνω...
Ανεβαίνουμε με το ασανσέρ και ανοίγω και την πόρτα του διαμερίσματος...
Τι όμορφα που θα ήταν αν όλα ήταν εντάξει...Αν αυτή τη στιγμη άνοιγα την πόρτα με εκείνη στην αγκαλιά μου επειδή είναι πολύ κουρασμένη ενώ μου φιλάει το λαιμό με τον τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει πως με τρελαίνει...Αν ο τοίχος δεν ήταν μαύρος ξανά,αλλά είχε τα χρωματα που της αρέσουν...Αν είχα κρατήσει την κορνίζα με την φωτογραφία μας στο έπιπλο που αφήνω τα κλειδιά...Αν όλο το σπίτιμαρτυρούσε την παρουσία της...Την ύπαρξη λιγηςζωντάνιας και χαράς...
Αντιθέτως όμως...Θα φύγει σε λιγο...Θέλει να φύγει...Θα μείνω πάλι μόνος με όλα τα πατζούρια και τα φωτα κλειστά.Θα φροντίσω το άρωμα της να μείνει στην ατμοσφαιρα όσο περισσότερο γίνεται...
"Ξάπλωσε εδώ"
Διστάζει αλλά το κάνει...Φέρνω πάγο...
"Ποιό πόδι ήταν;"τη ρωτάω αφού έχω ήδη ξεχάσει ποιο την είδα να τρίβει προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο.
Βγάζω τις γόβες από τα αδύνατα πόδια της και μπορώ να νιώσω το δέρμα της να ανατριχιάζει κάτω από το άγγιγμα μου.
Βάζω τα παγάκια τυλιγμένα σε μια πετσέτα στον ήδη πρησμένο αστράγαλο της και δεν φαίνεται να το απολαμβάνει ιδιαίτερα...
"Πονάει πολυ;"τη ρωτάω και γνέφει αρνητικά αλλά την ξέρω αρκετά για να καταλάβω...
"Γιατί ηρθες;"σοβαρευω απότομα το ύφος μου.Αυτή τη φορά θέλω την αλήθεια...
Διστάζει...
Σκύβει το κεφάλι...
Θέλω τόσο να την φιλήσω αυτή τη στιγμή...
"Ήθελα να σου μιλήσω"φανταζόμουν ότι γι αυτό ήρθε αλλά το να το ακούω από την ίδια είναι διαφορετικό.
"Ηθελες;Δεν θέλεις;"ρωτάω προσπαθώντας να μην δείξω τον φόβο στη φωνη και στην καρδιά μου που χτυπά γρήγορα...Το μετάνιωσε;
"Θέλω...Απλά δισταζα και δεν ξέρω και εσύ αν θες να συζητήσουμε για αυτό το θέμα"
"Γιατί να μη θέλω;"
"Ξέρεις ότι πάντα φοβάμαι"
"Ναι αλλά δεν ξέρω αν φταίω εγώ ή κάτι άλλο"
"Δεν ξέρω τι είναι αλλά έχω μετανιώσει πολλές φορές επειδή ήθελα να σου πω πολλά πράγματα και κάτι με κράταγε πίσω"γαμω...
"Για κανέναν δεν είναι εύκολο να μιλάει στα ίσια αλλά οποιος θέλει πραγματικά να μην τελειώσει κάτι, το κάνει"
"Για αυτό ήρθα.Επειδή πιστεύω ότι έχουμε ζήσει και νιώσει πολλα και δεν αξίζουμε να είμαστε χώρια"λέει και η καρδια μου σφίγγεται.
"Και εγώ το πίστευα αλλά όταν ήρθα να στο εξηγήσω δεν ήθελες να ακούσεις"λέω ενώ προσπαθώ για πολλοστή φορά να φανώ ήρεμος.
"Το ξέρω... Αλλά ίσως χρειαζόμουνα μονο λίγο χρόνο για να καταλάβω μερικά πράγματα"
"Πράγματα όπως;"ξεφυσαει...
"Μπορείς να μου βάλεις ένα ποτό σε παρακαλώ;"
"Εδώ έχουμε ένα θέμα το μονό μπουκάλι που είχα.Το έσπασα πριν στο δρόμο"
"Κατάλαβα"λέει και κοιτάζει τα μπλεγμένα δάχτυλα της.
"Δεν τα ήπια όλα απλά τα πέταξα"δικαιολογουμαι αμέσως λέγοντας την αλήθεια.
"Και τότε γιατί είχες αυτό το μπουκάλι μαζί σου;"ρωτάει καχυποπτα.
"Γιατί σε είδα μετά από τόσο καιρό να είσαι χαρούμενη και να μπαίνεις στο αυτοκίνητο του Λουκά και να μην ξέρω τι παίζεται"μαζεύεται περισσότερο στο καναπέ.
"Με τον Λούκα δεν παίζει ουτε παιζόταν τίποτα."
"Ωραία..."
Μενουμε σιωπηλοί για αρκετή ώρα...
Κανείς μας δεν τολμάει να μιλήσει παρόλο που έχουμε τόσα να πούμε και να εξηγήσουμε.
Σηκώνεται προσεκτικά και βγαίνει στο μπαλκόνι.Παρατηρώ τη μορφή της καθώς φωτίζεται από το φως του φεγγαριού.
Ειναι η ίδια.Αρκετά αδυνατισμένη και μαυρισμενη αλλά παραμένει η ίδια.Εκείνο το κορίτσι που κατάφερε να με κάνει να νιώσω τόσο πολλά, τώρα στέκεται στο μπαλκόνι μου κοιτάζοντας τον ουρανο,διστάζει να μου μιλήσει.
Την πλησιάζω και την αγκαλιάζω από τη μέση ενώ το στήθος μου ακουμπάει την πλάτη της.
Μπορώ να νιώσω το δέρμα της να ανατριχιάζει ξανά ενώ τα χέρια της χαϊδεύουν τα δικά μου προσφέροντάς μία μικρή επιβεβαίωση.
Απλά κατάλαβα ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας όπως είναι και να μην προσπαθούμε να τον αλλάξουμε αν δεν το θέλει ο ίδιος..."λεει ενω εχει γυρισει για να με κοιταζει στα ματια...Τι ομορφη που ειναι παντα...Ακομα και οταν τα ματια της ειναι πρησμενα και το μεικ απ εχει αφαιρεθει ατσαλα απο το προσωπο της...Παραμενει το ιδιπ μαγευτικη...
"Και παραδέχομαι ότι αυτό ήταν ένα από τα πολλά λάθη που είχα κάνει στη σχέση μας και δεν το αναγνώριζα.Απλά τώρα καταλαβα ότι όπως εσυ με δέχεσαι με τα ελαττώματά μου, ετσι πρέπει να κάνω και εγώ.Αν δεν θες να αλλάξεις δεν μπορώ να στο επιβάλω θα το κάνεις με τη θέλησή σου και αν χρειαστείς βοήθεια εγώ είμαι εδώ. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις,να καπνίζεις και να πίνεις όσο θέλεις...Μπορεί όλα αυτά να με ενοχλούσαν αλλά νομίζω ότι είναι χειρότερο το να μένουμε χωριά..
Και όσα σου είπα στη Λευκάδα ήταν από την από πείσμα.Νομίζω τι κατάλαβες και από μόνος σου...Απλά φοβόμουν ότι αν γυρναγα πίσω σε σένα θα ήμουν δυστυχισμένη με τη σχέση μας ενώ τώρα κατάλαβα ότι δεν αντέχω άλλο χωρίς εσένα..."λεει με μια ανασα.
Φαίνεται ότι όταν βγήκε έξω προσπαθησε να μαζέψει το θάρρος που τόσο καιρό της έλειπε...
"Δεν θα πεις κάτι;" με ρωτάει και βλέπω την απογοήτευση να απλώνεται αργα στα μάτια της.
Δεν λεω τίποτα...Μονάχα σκύβω για να καλύψω το κενό μεταξύ μας και την φιλάω...
Ανταποκρίνεται ήρεμα με κομμένη ανάσα ενώ κι εγώ προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου...Χάνω τον έλεγχο μαζί της κάθε φορά...
Αγκαλιάζω τη μέση τις πιο σφιχτά ώστε να καταφέρει να τυλίξει τα πόδια της γύρω μου και την αφήνω να καθίσει πάνω στο μικρο τραπέζι του μπαλκονιού ενώ φιλιομαστε όπως δεν το χουμε κάνει ποτέ...
Τα χέρια της χαϊδεύουν την πλάτη μου...
Δαγκώνω το λαιμό της και αφήνει ένα επιφώνημα να ξεφύγει από τα χείλη που τόσο λατρεύω.
Μπλέκει τα δάχτυλά της στα μαλλιά μου και τα τραβάει ελαφρά προς τα πίσω ενώ ξέρει πως αυτό με τρελαίνει.
Ανασαίνω ενάντια στο δέρμα του λαιμού της ενώ τα χείλη μου ξεκινούν ένα μονοπάτι φιλιών μέχρι να φτάσουν στο λοβό του αυτιού της...
Δαγκώνω απαλά,κερδίζοντας ένα ακόμη επιφώνημα που προσπαθεί να κρύψει...
"πάμε μέσα...Θα κρυώνεις "της λέω παρότι νιώθω το δέρμα της να καίει όπως και το δικό μου...
Yeahhh I'm backkk
Το περιμένατε ένα τέτοιο κεφάλαιο τώρα εεε;
Λέτε να πάνε όλα μια χαρά αυτή τη φορα;
Θα δουμεεε
Φιλάκια μέχρι την επόμενη φορά και ευχαριστώ πααραπολυ για την υποστηριξη ❤