Τρεις μέρες...
Περνάνε...
Έχει φτάσει πρωί Δευτέρας και οι ώρες μέχρι το βράδυ μου φαίνονται ατελείωτες...
Έχω αποφασίσει τι θα κάνω...
Απλά θα πάω έξω από το μπαρ την ώρα που θα κλείνουν...
Απλά να την δω...
Χωρίς να με καταλάβει εκείνη...
Και την επόμενη ακριβώς μέρα θα ξεκινήσω μιακαινούρια αρχή χωρίς τη θύμησή της στο μυαλό μου...
Ετοιμάζομαι μερικές ώρες νωρίτερα γιατί απλά δεν μπορώ να κάθομαι χωρίς να κάνω τίποτα.
Αποφασίζω να πάρω τη μηχανή για να είναι πιο εύκολο να παρκάρω...
Νιώθω σαν μυστικός πράκτορας και αναρωτιέμαι γιατί ...Αφού την αγαπάω...Γιατί να μην με δει;Γιατί να μην καταλάβει ότι δεν έχω εγκαταλείψει και πως την θελω ακομα πισω;
Ίσως επειδή το χω υποσχεθεί στην Κλαιρη...
Πάλι μαλακιες σκέφτομαι...Τι κι αν της το έχω υποσχεθει;Απλά έχω παραδεχθεί εν μέρει πόσο εγωιστής υπήρξα και δεν θέλω να το επαναλάβω δείχνοντάς της ότι κάνω πάλι του κεφαλιού μου...Δεν θέλω να την πληγωσω πάλι αν είναι χαρούμενη μακριά μου...
Φτάνω στο μπαρ και θέλω να μπω μέσα,να με σερβίρει το κλασικό ουίσκι αφού με ρωτήσει αν το θέλω με πάγο ή χωρίς...Σαν τις παλιές μέρες που ήμουν ο εαυτός μου...
Στέκομαι λίγο πιο δίπλα περιμένοντας να κλείσουν τα φώτα για να κρυφτώ πίσω από ένα αυτοκίνητο...
Την βλέπω να βγαίνει από το μπαρ μετά από λίγα λεπτά με την Κλαιρη ενώ γελάει.
Νιώθω ότι κάποιος μου έχει κλέψει την ανάσα...Μοιάζει πραγματικα χαρούμενη...Πλήρης...Πιο όμορφη απ ότι την θυμόμουν...Πολύ πιο όμορφη...Πολύ πιο ζωντανή
Φαίνεται να ψάχνει κάτι με το βλέμμα της...Σίγουρα όχι εμένα...
Ένα μαύρο αυτοκίνητο εμφανίζεται από τη στροφή και σταματάει μπροστά στα δύο κορίτσια...Είναι αυτός ο ηλίθιος ο Λουκάς...
Καθώς μπαίνει στην θέση του συνοδηγού,το βλέμμα της σταματάει προς τη μεριά μου...Με είδε;;;
Σκύβω περισσότερο έτσι ώστε να μην φαίνεται το μερος του κεφαλιού μου που πιθανώς φαινόταν πριν...
Ευτυχώς το αυτοκίνητο απομακρύνεται και μπορώ να βγω απ την κρυψώνα μου...
Ήταν τόσο χαρούμενη...
Ανεβαίνω ξανα στη μηχανή...
Δεν έχω όρεξη να γυρίσω ακόμα στο σπίτι κι ας είναι τρεις...
Emie's PROV
Ήταν όντως αυτός ή απλά έχω αρχίσει να μην πηγαίνω και τόσο καλα;
Νιώθω ότι η καρδιά μου πάει να σπάσει και για λιγο δεν ακουω οσα συζητανει η Κλαιρη με τον Λουκα...
"Κλαιρη εδώ στριβω;"ρωτάει
"Στο επόμενο"απαντάει εκείνη...
"Θα πάω στης Κλαιρης να κοιμηθώ Λουκα"λέω εγώ και παρότι φαίνεται να ξαφνιαζονται και οι δύο,δεν λένε τίποτα.
Μας αφήνει και τις δύο στην είσοδο της μικρής πολυκατοικίας ενώ είμαιέτοιμη να βάλω τα κλάματα...
"Τι παιχτηκε;"με ρωτάει αλλά όταν καταλαβαινει ότι δεν είμαι για πολλά πολλά απλά με αγκαλιαζει και μετά ανεβαίνουμε στο διαμέρισμα της...
"Θες να το συζητήσουμε;"με ρωτά φιλικα ενώ καθόμαστε στον άνετο καναπέ της...
"Νομίζω τον είδα έξω από το μπαρ"λέω και δεν μπορώ να σταματήσω τους λυγμούς που ταράζουν όλο μου το σώμα.
Clary's PROV
"Ποιόν νομίζεις ότι ειδες;"την ρωτάω και καλά ανυποψίαστη άλλα έχω ήδη καταλάβει...Και του είπα να μην κάνει καμία χαζομάρα γιατί δεν είναι ακόμα πολύ καλά...
"Ξέρεις...Και δεν ξέρω καν αν το φαντάστηκα ή αν ήταν όντως εκεί...Δεν ξέρω τι έχω πάθει πια"λέει και πραγματικά την λυπάμαι...Και για άλλη μια φορά λυπάμαι και τον άλλον τον χαζό που τα κάνει πάντα σκατα...
"Άκου λίγο...Πάω να βάλω κάτι να πιούμε και μέχρι να ρθω να χεις σταματήσει να κλαις γιατί έχουμε να συζητήσουμε σοβαρά"λέω και ανεβοκατεβάζει το κεφάλι της.
Γυρνάω με δύο ποτήρια φτηνή βότκα και καθόμαστε στον φθαρμένο αλλά άνετο καναπέ...Πρέπει κάποτε να αλλάξω τα καλύμματα του...
Την κοιτάζω που έχει μαζέψει τα πόδια της κοντά στο στήθος της σαν απροστάτευτο παιδι...
Αυτοί οι δύο πρέπει να τα ξαναβρούν επειγόντως και αν τελικά δεν είναι ο ένας για τον άλλον,να το καταλάβουν και οι δύο και όχι να τους μείνει απωθημένο.
"Λοιπόν...Είτε τον είδες είτε όχι πρέπει να ξεκαθαρίσεις στον εαυτό σου τι θέλεις"της λέω και συμφωνεί ενώ κατεβάζει μονορούφι τη βότκα της.
"Θέλω...Δεν ξέρω..Βασικά ...Ξέρω...Θέλω να είμαι μαζί του...Ναι...Αυτό...Αλλά να είμαστε καλά...Κι εγώ κι αυτός...Να μην χρειάζεται να στεναχωριέμαι που καταστρέφει τον εαυτό του και...Αυτό...Να είμαστε χαρούμενοι...Μαζί...Αλλά δεν γίνεται"λέει και προσπαθεί να μην βάλει ξανά τα κλάματα.
"Και που το ξέρεις ότι δεν γίνεται;Του έδωσες μια δεύτερη ευκαιρία ή απλά τον εδιωξες;"
"Τον έδιωξα γαμωτο αλλά δεν ξέρω αν άξιζε αυτή την ευκαιρία γιατί πάλι εγώ θα κατέληγα περισσότερο πληγωμένη...
Και τώρα μετά από τόσο καιρό...Θα ζει προχωρήσει...Σιγά μην κολλήσει σε κάποια σαν εμενα"λέει...
"Λοιπόν...Θα στα πω γιατί δεν μπορώ να βλέπω έτσι ούτε εσένα ούτε αυτόν"της λέω και φαίνεται να παραξενευεται.
"Όταν χωρισατε ήταν χάλια...Όπως κι εσύ ούτως ή άλλως...Μια δύο μέρες μετά που έφυγες από Λευκάδα ήρθε και με βρήκε εδώ και με ρώτησε που είσαι και ήμουν πιωμενη οπότε ήθελα δεν ήθελα του είπα...Αν θυμάμαι καλά του είπα και το μπαρ που μου είχες πει ότι δουλεύεις."
"Μα πως ήξερε που με"την διακόπτω...
"Αυτό θα στο εξηγήσω άλλη στιγμή μαζί του αν τα βρείτε...Προς το παρόν άκου...
Αυτό που δεν περίμενα από εκείνον ήταν να έρθει με το αυτοκίνητο ως εκεί...Ντάξει τρελός είναι τον ξέρω αλλά θα μπορούσε να περιμένει δύο μέρες να έρθει με το αεροπλάνο...Δεν περίμενε όμως...Έκανε πέντε ώρες δρόμο ενώ είχε να κοιμηθεί δύο μέρες για να ρθει να σε βρει...Δεν ξέρω ακριβώς τι έγινε στο νησί...Δεν ήθελες να το συζητήσεις...Θυμάσαι;Πάντως εκείνος όταν αποφασίσε να γυρίσει Αθήνα ήταν απαίσια...Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι αλήθεια σου το λέω.Εβαλε μερικούς στόχους όπως μου είπε και δεν εκπλήρωσε κανέναν εκτός από το να ελαττώσει το τσιγάρο και το αλκοόλ όπως μου είπε...Αν σκεφτεις τον βαθμό που κάπνιζε και έπινε τότε είναι σίγουρα ένα μεγάλο βήμα αλλά άφησε πίσω τη δουλειά και τη γυμναστική κάτι που τον εκανε χαρούμενο...Δεν έχει όρεξη καταλαβαινεις;Κάθε μέρα μου τηλεφωνούσε για να μάθει τι κάνεις...Ένας από τους στόχους του ήταν και να σε ξεχάσει αλλά δεν φαινόταν να το θέλει πολύ...Πιστεύω πως όντως ήταν αυτός έξω από το μπαρ...Με είχε ρωτήσει ποτέ γυρνάς και του είπα...Απλά του ξεκαθαρισα να μην σε ενοχλήσει γιατί από τη στάση σου μέσω του τηλεφωνού είχα καταλάβει ότι δεν θέλεις να σε πιέσει κανείς και πως χρειάζεσαι τον χρόνο σου...Πολλά είπα..."
Φαίνεται ταραγμένη...Στενοχωρημενη...
"Τι θέλεις να κάνεις;Ειναι δική σου είναι η απόφαση...Δεν θα σε πιέσει κανεις"
"Θέλω να πάω να τον πάρω μια αγκαλιά...Αλήθεια το χρειάζομαι τώρα..."
Κλαίει...
Αχ αυτοί οι δύο...Όλο χαζομάρες κάνουν.
"Ωραία γιατί δεν το κάνεις αφού το χρειαζεσαι;"την ρωτάω
"Τι εννοείς γιατί δεν το κανω;Φοβάμαι να σταθώ μπροστά του...Τι να του πω;"
"Σκέψου λίγο πόσο δύσκολο ήταν για εκείνον να σταθεί μπροστά σου και να ρίξει τον εγωισμό του...Που ξέρεις πόσο εγωιστής είναι όταν δεν είναι υπερπροστατευτικος...Γιατί απλά δεν πας να του δείξεις ότι νοιάζεσαι;Ότι θέλεις να είστε ξανά μαζι;Μπορεί αυτός να έκανε το μεγαλύτερο λάθος σε όλο αυτό αλλά φαντάσου λίγο πόσο ανακουφισμένος θα νιώσει όταν καταλάβει ότι δεν είναι μόνο τα δικά του συναισθήματα...Γιατί δεν πας τώρα;"
"Τωρα;Και αν κοιμάται;Αν είναι εξω;"
"Αν κοιμάται υπάρχει περίπτωση να μην ανοίξει μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να είσαι εσυ;Κι αν είναι έξω απλά θα έχεις προσπαθήσει..."
"Γιατί να μην πάω απλά αυριο;Το ίδιο δεν θα ναι;"
"Αν πιστεύεις ότι θα κοιμηθείς ήρεμα μετά από αυτό και πως κι εκείνος θα είναι εντάξει ενώ σε είδε χαρούμενη μετά από τόσο καιρό...Αλλά δεν λένε να μην αφήνεις για αύριο οσα μπορείς να κάνεις σήμερα;Πήγαινε τώρα..."
Vangelis PROV
Κατεβαίνω από τη μηχανή...
Η απόλυτη ησυχία που παντα επικρατεί τέτοια ώρα σπαει από έναν ρυθμικό ήχο...
Μια γνώριμη,κομψη σιλουέτα πάνω σε ψηλοτάκουνα παπούτσια,στρίβει βιαστικά στη γωνία...
Η καρδιά μου κοντεύει να βγει από το στήθος μου για ακόμα μια φορά σήμερα...
Τρέχω μέχρι τη γωνία ευχόμενος να μην ήταν απλά μια οφθαλμαπάτη...
Είμαι πολύ κακια εεεε;😭
Δεν πειραζειιι...
Είμαι άρρωστη ξανά(μπράβο Βασια)και έχω βαρεθεί όλη μέρα σπίτι...
Εσείς όλα καλαα;
Τα λέμε στο επόμενό κεφαλαιοοοο💜