"I'll never know, and neither will you, of the life you don't choose. We'll only know that whatever that sister life was, it was important and beautiful and not ours. It was the ghost ship that didn't carry us. There's nothing to do but salute it from the shore."
―Cheryl Strayed, Tiny Beautiful Things
Het kostte Elys niet veel tijd om de Hoofdhal terug te vinden. De Hal van Magie stond zo vol met allerlei magische voorwerpen dat ze maar één pad kon vinden dat door de torens en muren van spullen heen kronkelde.
Ze zuchtte.
Elys voelde zich leeg, alsof de geest al haar energie had verbruikt. Keer op keer speelde ze Irinés woorden opnieuw af in haar hoofd, maar ze werd niet veel wijzer uit haar halve raadsels. Gedachten maalden door haar hoofd en emoties schoten door haar heen. Er was pijn en verdriet door de verschrikkelijke beelden die ze had gezien, er was boosheid omdat Iriné geen duidelijk antwoord had gegeven en ze dus niet veel waren opgeschoten voor Elys' gevoel, maar er was ook blijdschap: het duurde niet lang meer voor ze deze bibliotheek konden verlaten en ze Ash weer kon zien. De gedachte aan hem maakte dat haar duizenden warme tintelingen door haar heen schoten.
''Elys?''
Sages stem echode door de lege Hoofdhal. Ze schrok op uit haar overpeinzingen en hief haar hoofd. De luchtstuurder kwam bezorgd op haar af. Zijn ogen waren donker en schaduwen lagen onder zijn ogen. Tot Elys' verbazing was hij niet alleen; Lila liep vlak naast hem, haar ogen waterig.
''Gaat het wel?'' vroeg hij terwijl hij zijn ogen wijd opensperde.
''Het kan altijd beter,'' antwoordde ze met een hese, trillende stem en ze sloeg haar armen over elkaar om haar plotselinge koude rillingen tegen te gaan.
''Heb jij wat gevonden?'' zei Lila. Haar ombre krulhaar was niet zo springerig en vrolijk als Elys zich herinnerde en Lila's gezichtsuitdrukking was zo hard als staal. Elys kon geen greintje emotie ontdekken, wat haar juist vertelde dat de aardestuurder wel degelijk iets voelde, maar zich sterk hield. Het was iets wat de voormalige Koningin van Zalaberín elke dag had moeten doen en nu was het een tweede natuur geworden.
Elys knikte en vertelde alles wat ze had meegemaakt in de Hal van Magie. Van de Tijdspiegel tot Irinés raadsels en de Gift van Vuur. Na haar verhaal keken Lila en Sage haar met grote ogen aan.
''Ze vroeg je echt om je ketting?'' vroeg de aardestuurder terwijl ze haar vingers langs haar eigen mintgroene sieraden liet glijden. ''Dat klinkt allemaal echt veel heftiger dan wat wij hebben meegemaakt.''
Elys knikte weer en zonder dat ze er bij nadacht, schoot haar hand naar haar hals die kaal en niet compleet aanvoelde. Het was alsof ze een stukje van haarzelf verloren was.
''Ik weet alleen eigenlijk nog steeds niet hoe we Ash kunnen genezen. Ik dacht dat de Gift van Vuur iets uit een verhaal was, dat het niet bestond, maar kennelijk is dat het enige wat hem kan redden.''
''Of degene die hem dit heeft aangedaan moet zijn of haar daden terugdraaien,'' zei Sage.
''Iriné sprak over een 'haar' dus ik neem aan dat het een vrouw moet zijn geweest, maar ik denk niet dat de vrouw die dit met opzet heeft gedaan haar daden zal terugdraaien. Al helemaal niet als dat ernstige gevolgen voor haar heeft.''
''Elys heeft gelijk,'' zei Lila, ''De Gift van Vuur is onze enige oplossing.'
Een wanhopige zucht verliet Elys' lippen. Ze was zo blij geweest dat ze eindelijk een antwoord kreeg, maar uiteindelijk waren ze bijna niets verder gekomen. ''Als we maar wisten hoe we aan de Gift van Vuur konden komen.''
Het was even stil, maar plotseling begonnen Sages ogen te glanzen, alsof een briljant idee zijn hele wezen verlichtte.
''Ik weet misschien waar we de Gift van Vuur kunnen vinden.''
Lila en Elys wisselden verbaasd blikken uit en vol ongeloof keken ze de triomfantelijke luchtstuurder aan.
''In Celan staat de Drakentempel. Ik ben er een keer geweest met Ash toen de twee koninklijke families hun jaarlijkse bijeenkomst hadden. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, bewaken de Drakenhoeders daar het Eeuwige Vuur.''
Elys knikte. Iedereen kende het Eeuwige Vuur. Het was één van de belangrijkste en heiligste dingen voor Ignuri en het werd constant bewaakt door de beschermers van de tempel: de Drakenhoeders.
Sage vervolgde zijn verhaal. ''De Ignuri geloven dat één van de verre voorvaderen van de Brénains ergens in het begin der tijden erin slaagde om een deel van de Gift van Vuur, gegeven door Oerdraak Igon, op te vangen en te bewaren. Hij was de eerste Drakenhoeder en werd de eerste koning van Ignuron. Ze geloven dat het vuur altijd is blijven branden, vandaar dat ze het vuur het Eeuwige Vuur hebben genoemd.''
''Maar dat is dan wat we zoeken, toch?'' ratelde Elys enthousiast. Een warm gevoel verspreidde zich in haar lichaam en verlichtte al haar zorgen. Misschien was de toekomt toch niet zo donker als ze had gevreesd.
Sage haalde zijn schouders op. ''Ik denk het, maar Ash weet er veel meer over dan ik.''
''Laten we deze verschrikkelijke met geesten gevulde plek dan alsjeblieft verlaten en hem het goede nieuws vertellen,'' stelde Lila voor terwijl haar ogen wantrouwig haar omgeving inspecteerden, alsof ze verwachtte dat er elk moment een geest tevoorschijn kon komen die haar zou lastig vallen.
''Wacht,'' begon Elys, ''hebben jullie nog iets gevonden?''
Ze kon niet wachten om deze vreemde plek te verlaten en om Ash weer te zien, maar ze waren hier niet alleen voor hem gekomen.
Sage knikte en enthousiasme flitste door zijn prachtige ogen. ''Ja, en ik denk dat Lila en ik hebben ontdekt hoe de Verborgen Bibliotheek werkt.''
Hij haalde even diep adem en begon toen enthousiast te vertellen. ''In de Hal van de Wereld vond ik helemaal niets. Ik zag meerdere geesten en allerlei planten, wereldbollen en kaarten, maar niemand wilde me wat vertellen. Als ik een geest benaderde, losten ze op in het niets. Ik heb de Hal toen maar verlaten om alvast naar de Hal van Geschiedenis te gaan, maar toen ik in de Hoofdhal kwam, liep ik Lila zo ongeveer omver.''
De aardbestuurder schoot hem een dodelijk blik toe. ''Ja, nog bedankt dat je me zo liet schrikken.''
''Ik heb al honderd keer sorry gezegd,'' bracht Sage met grote ogen uit.
Lila rolde met haar ogen, maar moest glimlachen. ''Ja, dat is waar. Maar goed. Ik had hetzelfde gedacht als Sage, want ik vond vrijwel niets in de Hal van Wetenschappen. Het was één grote en lege ruimte en in het midden stond een geest. Dus ik vroeg of hij me kon helpen, maar hij reageerde op niets wat ik zei! Ik heb van alles geprobeerd, maar ik kreeg geen enkele reactie dus toen ben ik maar naar de Hoofdhal gegaan waar ik Sage tegenkwam.''
''Klopt, en toen hebben we besloten om met z'n tweeën naar de Hal van Geschiedenis te gaan,'' zei Sage triomfantelijk.
''En daar hebben jullie antwoorden gevonden?'' vroeg Elys nieuwsgierig.
''Nee,'' antwoordde Sage, ''nou ja, niet meteen.''
''Er waren wel veel geesten, maar telkens als ik vroeg of mijn familie nog leefde of Sage vroeg naar zijn ouders verdwenen de geesten,'' zei Lila.
Elys fronste. ''Maar hoe hebben jullie dan antwoorden gevonden?''
De aardestuurder glimlachte. ''Dat was eigenlijk puur geluk. Ik was zo gefrustreerd dat geen enkele geest mijn vraag wilde beantwoorden dat ik uit woede een geest toeschreeuwde of hij dan tenminste wel antwoord wilde geven op de vraag wie de biologische ouders van Sage zijn en toen reageerde die geest,'' zei Lila terwijl haar haar vrolijk meedeinde met haar grote gebaren.
''Maar,'' begon Elys, ''hoe? Waarom gaf de geest jullie toen wel antwoord?''
Enthousiasme flikkerde als een neogroen licht in Sages ogen. ''We hadden veel beter naar Ezá moeten luisteren, want hij had ons eigenlijk al verteld hoe we aan informatie konden komen. De sleutel is dat je alleen antwoord kan krijgen op vragen die je niet voor jezelf stelt. Daarom kreeg Lila antwoord toen ze vroeg wie mijn biologische ouders waren en kreeg ik antwoord toen ik vroeg of haar familie nog leefde.''
Elys knipperde verbaasd met haar ogen. ''En dat is dus ook de reden dat ik antwoord kreeg.''
Sage knikte. ''Ja, want jij vroeg iets voor Ash en niet voor jezelf.''
Ze schudde zachtjes haar hoofd. Het klonk allemaal zo simpel nu en ze vroeg zich af waarom ze dat niet meteen door hadden gehad na het horen van Ezás woorden.
''Maar vertel,'' zei Elys, haar nieuwsgierigheid nauwelijks verbergend, ''waar zijn jullie achter gekomen?''
Lila haalde haar schouders nonchalant op. ''Niet bijzonder veel eigenlijk, maar het was genoeg om me hoop te geven. De geest antwoordde in raadsels, maar ik weet nu tenminste dat ik niet de enige overlever ben van mijn familie.''
''Dus je familie leeft nog?'' vroeg Elys met grote ogen.
Pijn flitste door Lila's ogen en haar mintgroene sieraden veranderden in puntige doorns. ''Niet allemaal, maar ik weet dus ook niet hoeveel familie er nog wel leeft. Ik weet alleen dat er andere overlevers zijn.''
Elys beet op haar lip. Medelijden vermeng met blijdschap vulde haar lichaam. Aan de ene kant was het goed nieuws dat Lila niet alleen was, maar aan de andere kant wist ze niet wie er nog leefde en waar die familieleden dan waren.
''We zullen ze vinden,'' zei Ely zacht en de aardestuuder knikte vastberaden. ''En wat voor een antwoord kreeg jij, Sage?''
De luchtstuurder frunnikte aan zijn olijfgroene tuniek en het licht in zijn ogen nam af. ''De geest gaf alleen twee namen dus ik weet verder niet wie ze zijn of waar ze zijn of waarom ze me niet wilden hebben.''
''Nou, we kennen er één,'' zei Lila, haar stem niet meer dan een zachte fluistering. Sage slikte.
''Dat is waar,'' bracht hij uit.
Elys kon haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen; het woelde als een wild vuur door elke vezel van haar lichaam. ''Wie zijn ze?''
Sage haalde heel diep adem en zei toen: ''Kora Ranai en Guthrir Canrun.''
***
Guthrir Canrun. Hij was dus echt de vader van Sage, dacht Elys. Diep vanbinnen had ze het eigenlijk al geweten-hun wonderbaarlijke gelijkenis was ongelofelijk-maar toch had ze voor Sage gehoopt dat het niet zo was geweest. De Guthrir Canrun die zij kenden, die zij hadden meegemaakt, was sluw, manipulatief en zo kalm en beheerst dat het eng werd. Sage leek qua uiterlijk misschien op Guthrir, maar hun karakters leken totaal niet overeen te komen. Het was iets wat Elys-en Sage vast ook-nog nieuwsgieriger maakte naar Kora Ranai. Als zij Sages moeder was, moest ze wel een lieve vrouw zijn geweest, maar tegelijkertijd kon Elys niet bevatten hoe ze Sage zo hadden kunnen laten vallen.
Elys zuchtte. Het was moeilijk voor haar om niet hard te oordelen, want de waarheid was dat ze niet wist wat er gebeurd was. Misschien was er een goede reden geweest dat Guthrir Canrun en Kora Ranai hun zoon niet hadden kunnen opvoeden.
Elys, Lila en Sage hadden de Verborgen Bibliotheek tot Elys' verbazing gemakkelijk kunnen verlaten. De grote poort was nog open geweest en alledrie hadden ze opgelucht gezucht, maar hun opluchting was snel verdwenen.
Ash was weg.
Ze hadden gewacht, geroepen en gezocht, maar er was geen spoor van hem te bekennen. Het was alsof hij er nooit was geweest, alsof hij niet meer was dan een herinnering of dat hij net zoals de geesten had kunnen verdwijnen in de lucht.
Al haar blijheid en enthousiasme was verpletterd toen Elys zich had gerealiseerd dat hij echt weg was en het besef dat ze hem misschien nooit meer zou zien woog zwaarder dan ze kon dragen. Wie weet wat er was gebeurd met alle geesten die hier rondzwierven en hem niet leken te mogen. Er had van alles kunnen gebeuren en tientallen gruwelijke mogelijkheden spookten door haar hoofd heen. Ze moest vechten om haar opwellende tranen tegen te houden toen het beeld van de Tijdspiegel, van een bruut vermoordde Ash, glashelder voor haar ogen verscheen. Opeens was het een toekomst die dichterbij leek dan ooit.
Elys had Sage en Lila niet verteld wat de Tijdspiegel haar precies had laten zien en ze hadden er ook niet naar gevraagd. Het voelde verkeerd op een of andere manier, te persoonlijk om zo maar te vertellen alsof het niets voorstelde.
Nadat het echt tot hen was doorgedrongen dat Ash zich niet meer op de open plek voor de Verborgen Bibliotheek bevond, hadden ze besloten om verder te gaan zoeken. Het voelde als het enige juiste dat ze konden doen, maar tot nu toe had het geen vruchten afgeworpen. Ze waren alleen maar vrolijk gekleurde geesten tegengekomen en hadden zich een weg moeten banen door de dichte begroeiing van exotische en bijzondere planten en bloemen. Het was bloedheet. Zweet liep over haar rug en al haar kleding plakte aan haar lichaam.
''Zijn we hier niet al eens langsgekomen?'' zuchtte Lila terwijl ze het zweet van haar voorhoofd veegde.
''Nee, we zijn hier nog niet geweest'' antwoordde Sage ferm. In zijn ogen was bezorgdheid omgeslagen in een vastberaden vuur. ''Ik kan geesten voelen en hier zitten nauwelijks geesten.''
''Dus?'' vroeg Lila terwijl ze haar armen over elkaar sloeg.
''Nou, dat is vreemd,'' antwoordde hij. ''Deze plek wemelt van de geesten, maar voor ons voel ik bijna niets. En we weten allemaal dat de geesten Ash vermeden. Dus misschien betekent dat dat Ash dichtbij is.''
''Dat is...'' begon Elys verbaasd, ''dat is echt briljant, Sage.''
Een vonkje hoop ontsproot in haar hart. De luchtstuurder glimlachte. ''Dankje.''
Lila trok echter een wenkbrauw op. ''Maar je kunt Ash toch sowieso voelen?''
Sages gezicht betrok. ''Ja,'' weifelde hij, ''maar hij voelt hetzelfde als een geest. Zwakker zelfs en met alle geesten die hier zijn, voelt het alsof ik blind voor hem geworden ben.''
Zwijgzaam liepen ze weer verder. Sage voorop en Lila achteraan. Metershoge bomen met donkergroene palmbladeren zorgden voor schaduw en Elys kreeg het gevoel dat hun omgeving steeds donkerder werd. De struiken waren haast zwart en de eens felgekleurde bloemen waren niet meer dan bleke en vale schimmen. Het leek alsof het leven weg was en dat bezorgde Elys koude rillingen die als ijskoude watervallen over haar rug liepen.
Plotseling stopte Sage en Elys botste bijna tegen hem op.
''Wat is er?'' vroeg ze terwijl ze langs Sage heen probeerde te kijken. De luchtstuurder was compleet verstijfd en zijn ogen waren grote fonkelende edelstenen die hun omgeving nog iets kleur gaven.
Sage wees naar iets voor hen. Elys volgde zijn wijsvinger en hapte naar adem.
Het was Ash, maar hij was niet alleen.
Een grote zwarte gedaante, bestaande uit rook met gerafelde vodden als kleding en lange klauwen, zweefde voor hem. Grote gloeiende rode ogen staarden hem aan en een grote bek met rijen tanden en kwijl bevond zich maar een paar centimeter van Ash zijn hoofd.
Elys wilde schreeuwen, wilde hem waarschuwen en op hem afstormen, maar Sages pezige handen hielden haar tegen.
''Hij zal je niet horen,'' fluistert hij terwijl zijn ogen behoedzaam over de afgrijselijke geest gleden.
Wanhoop klemde zich vast aan Elys hart en maakte dat haar lichaam ijskoud werd. Ash leek inderdaad niet helemaal hier. Zijn armen hingen slap langs zijn zij en in zijn linkerhand hield hij zijn zwaard vast, maar de punt rustte op de grond. Hij gaapte de geest met open mond aan en over zijn ogen lag een witte glans.
''Wat gebeurt er?'' wist Elys uit te brengen. ''Wat is dat voor een geest?''
Ze moest al haar wilskracht bijeen rapen om niet in huilen uit te barsten. Het was alsof alle weggestopte emoties en verborgen gedachten nu in één keer naar buiten wilden.
Sage slikte en hij fluisterde: ''Ik heb hiervan gehoord. Het is een grú, een duistere geest die zich voedt met verdriet en pijn van andere wezens.''
Sages stem trilde en met wanhoop in zijn stem zei hij: ''En Ash is zijn gevangene nu.''
――――――
[A/N] Nou ze hebben Ash tenminste gevonden...maar wat zal er gaan gebeuren? En hoe verlossen ze Ash? Ik ben benieuwd naar jullie gedachten!
We weten wel eindelijk wie de biologische ouders van Sage zijn ;) Er is nog vrijwel niets bekend over zijn moeder, Kora Ranai, maar de naam Guthrir Canrun kennen we inmiddels al langer helaas :o En ja, Guthrir Canrun was dus zo'n 17/18 jaar oud toen Sage geboren werd...erg jong dus (hoewel dat in Esmaron vaker voorkomt en normaler is dan wij gewend zijn) maar goed...misschien dat dat ook een van de redenen was dat hij Sage niet wilde hebben? Of speelde er nog veel meer? ;p Wat denken jullie?
Ik heb dit hoofdstuk echt heel snel geschreven dus ik heb niet al te vele stilgestaan bij wat ik heb geschreven, maar ik hoop dat jullie het alsnog leuk vonden!
Xx Am