"Περιμενε ρε Εμη"της λέω και την ακινητοποιώ με τα δυο μου χέρια φυλακίζοντας την αδύνατη μέση της.
"Δεν θα πιστέψω τα παραμύθια σου...Όχι αυτή τη φορα"λέει με πείσμα καθώς δάκρυα τρέχουν ακόμα πιο γρήγορα από τα μάτια της...
"Σ αγαπάω"της λέω καθώς νιώθω και τα δικά μου μάτια να υγραινονται....
Emie's PROV
Φευγω απο την παραλία σχεδον τρεχοντας προσπαθωντας να ξεφυγω απο τους ξεφρενους χτυπους της καρδιας μου που με καλούν να πεσω στην αγκαλιά του και επιτέλους να ανακουφισω τις πληγές μου...
Αλλά όχι...Δεν μπορω να το κάνω αυτό... Όχι κάθε φορά... Όχι μετά από όσα μου είπε... Όχι ξανα...
Μπορεί να πόνεσα και ακόμα να πονάω μακριά του.Μπορει να κοντεψα να χάσω τις αισθήσεις μου βλέποντας τον να στέκεται μπροστά μου.Μπορει οταν με κοιτάζει υποκύπτω δε ο,τι μού πει αλλά... Πάντα υπάρχει ένα αλλά με εμάς...
Δεν μπορώ να τον εμπιστευτω αφού οι πιθανότητες να πληγωθώ ξανά και ακόμα περισσότερο,είναι τεράστιες.
Δεν μπορούν οι αντίθετες σκέψεις μου να συμβαδίζουν με τις δικές του εφόσον ξέρω ότι αυτό πού κάνει είναι λάθος...
Είναι λάθος να βρίσκει διέξοδο σε πράγματα που δεν του κανουν καλο.
Είναι λάθος να προσπαθεί να γίνει καλύτερος για μένα...
Είπαμε μερικά πράγματα και απλα δεν γίνονται...
Μπορεί να νοιάζεται ο ένας τον άλλο αλλά δεν ταιριάζουμε...
Ίσως απλά πρέπει να αποδεχτούμε ότι πρέπει ο καθενας μας να προσχωρήσει χωρίς τον άλλο...
Αν ήταν αλήθεια όσα μου έλεγε πριν λίγο...
Ξαφνικά συνειδητοποιω ότι ο δρόμος που ειμαι δεν θυμιζει κανέναν από τους ελάχιστους που γνωρίζω...
Τα δάκρυα που δεν έχω καταλάβει ότι κυλουν από τα μάτια μου,θωλονουν την όραση μου...
Πανικοβαλλομαι...
Τι κάνω τώρα;
Τηλέφωνο...
Ποιον;
Ναι θα ήθελα όσο τίποτα να τηλεφωνήσω στον Βαγγέλη και να τού πω ότι χάθηκα για να ρθει να με βρει καί μετά να με σφίξει στην αγκαλιά του, πού μόνο ασφάλεια μπορεί να νιώσει κάνεις αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί...
Πρώτον γιατί είπαμε... Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει συνεχεια για μας και δεύτερον γιατί σίγουρα δεν θα μπορούσε να με βρει μέσα σε μία άγνωστη και για τους δύο μας πόλη...
Τηλεφωνω στόν Λουκα...
Άπαντα η γνώριμη νυσυταγμενη φωνή τού...
"Ήθελα να ρθω να σε πάρω αλλά είχες φύγει και μετά είχες το κινητό κλειστο."απολογείται χωρίς στην ουσία να χρειάζεται.
"Συγγνώμη αν σε ξύπνησα...Απλα νομίζω χάθηκα... Βασικά είμαι σίγουρη."
"Χάθηκες;Κλαις;Κλαις γιατί χάθηκες;Μην στεναχωριέσαι ρε χαζο ερχομαι εγώ"
"Όχι... Δηλαδή ναι... Πρέπει να σου πω..."
"Περιέγραψε μού τον χώρο γύρω σου"μου λέει και ακούω μία πόρτα να κλείνει από τήν άλλη γραμμή.
Σε λιγότερο από δύο λεπτά τον βλέπω στο τέλος του δρόμου να με χαιρετάει...
Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα την ανάγκη να τρέξω να τον αγκαλιασω και το εκανα...
Λίγο ξαφνιασμένος στην αρχή αλλά μετά σφίγγοντας με στην αγκαλιά του, άρχισε να με καθησυχάζει...
Χρειαζομουν μία τέτοια αγκαλιά...
"Θα μου πεις τι έγινε;"με ρωτάει και τόν παρακαλάω να πάμε πρώτα σπίτι...
Κάνω ενα ντους και τον βρίσκω να με περιμένει στον καναπέ με δύο ποτήρια γεμάτα κόκκινο κρασί μπροστά του.
"Ακούω"λέει κλείνοντας με στην αγκαλιά τού δίνοντας μού το ενα ποτήρι...
"Να... Θυμάσαι τότε;Τον Βαγγέλη;Που ήμουν χαλια επειδή χωρίσαμε;Και μετά ήρθαμε εδώ; Είναι εδώ... Ήρθε να με βρει... Ή με βρήκε τυχαία...Και..."με διακόπτει.
"Ήρθε να σου πει να γυρίσεις;"
"Ναι"λέω με σκυμμένο κεφάλι.
"Κι εσύ θες να τόν συγχωρέσεις και να είσαστε παλι μαζί;"
"Δεν ξέρω...Δεν θέλω να πέσω ξανά στην παγίδα του αλλα νιώθω όσα νιώθω για εκείνον πιο δυνατά απ τις δυνάμεις μου να μείνω μακριά του."
"Και για πόσο καιρό θα υπομένεις τις μαλακίες τού ρε Εμη; Αφού τον έχεις μάθει...Ένας αλκοολικός και εθισμένος στο τσιγάρο είναι.Τι νομίζεις ότι μπορεί να σού προσφέρει και για πόσο; Προχωρα...Δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους να μας δυσκολεύουν τη ζωή ούτε να μας στεναχωρούν."
"Ναι αλλά τόν αγαπάω"του λέω και ξεφυσαει.
"Κι εκείνος σε έχει για παιχνιδακι"
"Μ αγαπάει"του λέω και ούτε εγώ το πιστεύω καλά καλά.
"Αμφιβάλλω...Απ όσα μου χεις πει.. Όπως και να χει όμως... Δεν αρκεί τι νιώθουμε ο ένας για τον άλλο ώστε να είμαστε μαζί μερικές φορές..."
"Κι αν το χωριά πληγώνει και τους δύο;"
"Το ξεπερνανε... Στους δρόμους που βγάζουν σε αδιέξοδο είναι καλύτερο να κάνουμε αναστροφή και να γυρνάμε πίσω παρα να πέφτουμε με φόρα στον τοίχο...Θα πονέσει πολύ περισσότερο..."
εχει δικιο... Απόλυτο...Αλλα... Νιώθω πολύ κουρασμένη για να συνεχίσω το οτιδήποτε...Το γνωστό τσούξιμο έχει επανέλθει στα μάτια μου από τα αρκετά δάκρυα...
"Εχεις δίκιο...Θα το σκεφτώ... Πρέπει να πάω για ύπνο πρός το παρόν"του λέω και με καληνυχτιζει με ένα φιλί στο μάγουλο...
Vangelis PROV
Δεν καταφερα να την πεισω...Δεν προλαβα καν να της πω οσα ηθελα...
Το κεφαλι μου ποναει απο την αϋπνια και κοιταζοντας τον εαυτο μου στον καθρεφτη στο μπανιο του ακριβου μου ξενοδοχειου καταλαβα οτι πραγματικά χρειάζομαι ξεκούραση.... Έχω χασει το μέτρημα με τις ώρες που δεν έχω κοιμηθεί και νιώθω πραγματικά ερείπιο αλλά δεν νυσταζω...
Κάνω ένα καυτό μπανιο παρόλο που είναι κατακαλοκαιρο,μπας και χαλαρώσω αλλα δεν τα καταφέρνω...Τα ζουμερα χειλη της και το ζεστό της σώμα έρχονται ξανά στο νου μου...Με άφησε να την φιλήσω...Με φιλαγε...
Σαν ένα πονεμένο παιδί που χρειάζεται ένα χάδι...Και μετά έφυγε ζητώντας μού να μείνω μακριά της...
Μα πως μπορείς να μείνεις μακριά από κάτι που δίνει νόημα στη ζωή σού;
Στο ψυγειο δεν έχει τίποτα άλλο εκτός από δύο μπουκάλια νερό και δύο παγωτά χωνάκι που δεν έχω καμία όρεξη να φάω...Το μικρό μπαράκι όμως έχει αρκετά αναψυκτικα και ευτυχώς κάτι με αλκοόλ... Αγαπημένη βότκα...
Κανένα ίχνος από πορτοκάλια ή λεμόνια αλλά καλύτερα...
Βγαίνω στο μπαλκονακι αφού πάρω ένα ποτήρι στο οποίο βάζω και πάγο και ξεκιναω να πίνω αργά με θέα τήν φουρτουνιασμένη θάλασσα... Έχει κρύο αλλά δεν μπαίνω μέσα ούτε βάζω κάτι ακόμα πάνω μου...
Το κεφάλι μου πονάει ακόμα περισσότερο...
Το κινητό μου χτυπάει...
Η καρδιά μου σφίγγεται...
Αν είναι εκείνη;
Δεν είναι...
"Έλα Μαρία"
"Γεια...Εμμμ εισαι Λευκάδα;"
"Ναι έχω φτάσει εδώ και ώρες"
"Μμμ.. Ωραία... Πως είναι εκεί; Βολεύτηκες στο ξενοδοχείο;"
"Ναι όλα μία χαρά εσύ;"
"Κι εγώ όλα καλά"
"Ξέρεις σκεφτομαι να πάω κι εγώ Λευκάδα οπότε σκέφτηκα ότι θα ταν καλή ιδέα να μού προτεινεις κάτι"
"Δεν είμαι ούτε μισή μέρα στο νησί και αλήθεια σου λέω δεν έχω νοιαστει καθόλου για τις φυσικές ομορφιές μέχρι Τώρα αλλά εδώ στο κέντρο είναι ωραία"
"Ααα χαίρομαι... Καλύτερα τότε να μου πείς εντυπώσεις μόλις γυρίσεις."
"Ναι καληνύχτα"της λέω και κλείνω.
Αλλη όρεξη δεν είχα...
Το φόντο του κινητού μου εχει ακόμα εκείνη κι εμένα σε μια σκηνή του βίντεοκλιπ που είχαμε γυρίσει...
Μού λείπει τόσο πολύ....
Μικρό και χαλιά κεφάλαιο το ξέρω αλλά τις τελευταίες μέρες δεν...