"Δεν ήρθες μέχρι εδώ για να δειλιασεις τώρα"λέει μια φωνή μέσα μου και βρίσκω κάπου να καθισω ώστε να μην φαίνεται το προσώπο μου στο εσωτερικό του μαγαζιου.
Την νιώθω τόσο κοντά μου και ολα έχουν σταματήσει να λειτουργούν... Από το μυαλό μέχρι το σώμα...
Περιμένω λιγότερο απο ένα λεπτο μέχρι να έρθει κάποιος να μου πάρει παραγγελία και οι ευχη μου να είναι εκείνη,πραγματοποιειται.
Αφήνει ενα ποτήρι νερό στο τραπεζάκι αφού το σκουπίσει με ενα καθαρό πανι.
"Γεια σας.Τι να σας..."προλαβαίνει μονο να πεί πριν σβήσει το χαμόγελο απο τα απαλα βαμμένα χείλη της που τόσο μου έχουν λείψει.
"Θα φωναξω κάποιον αλλο να σας πάρει παραγγελία"λέει και πάει να φύγει αλλα την σταματάω.
"Θελω να μιλήσουμε"της λεω κοιτώντας την έντονα ενω εκείνη προσπαθεί απεγνωσμένα να ελευθερώσει τον καρπό της απο τη λαβή μου.
"Ωραία...Τι θέλετε να σας φέρω;"
"Θέλω να πάρεις τα πράγματα σου και να φύγουμε"
"Ο μπαρμαν μας μπορεί να σας φτιάξει ενα καταπληκτικό κοκτέιλ να χαλαρωσετε"
"Εσύ θέλω να με χαλαρωσεις γαμω"της λέω και καθ' όλη μας τη συζήτηση δεν με κοιταξε στα μάτια εκτός απ οταν συνειδητοποιησε ότι είμαι εγώ.
"Προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου.Μπορεις να το καταλάβεις;"λέει και με κοιτάζει φανερά νευριασμενη τραβώντας με δύναμη το χερι της απο το δικό μου.
"Να σας φέρω κάτι τελικά;"είναι πιο ήρεμη τώρα.
"Ενα ουισκι με πάγο"απαντώ εγκαταλείποντας τήν προσπάθεια προς το παρόν...
Την περιμένω ανυπόμονα,οχι γιατι θέλω το ουίσκι που παρηγγειλα αλλα περισσσοτερο για να βρω ξανα την αφορμή να της μιλήσω.
Μια αλλη κοπέλα έρχεται και αφήνει το ποτό μαζί με ενα μπολακι ξηρούς καρπούς στο τραπέζι μού.
"Συγνώμη.Τι είναι αυτό;"ρωταω δοκιμάζοντας την μόνη μου ελπίδα να σταθεί ξανα εκείνη μπροστά μου.
"Ουίσκι με πάγο"απαντά η κοπέλα που υπο άλλες συνθήκες θα μου φαινοταν ελκυστικη αλλα τώρα μου προκαλεί απέχθεια.
"Μπορείς να μου φωνάξεις την κοπέλα που μου πήρε παραγγελία;"
"Έγινε κάποιο λάθος;Η άλλη κοπέλα μπορεί να μπερδεύτηκε,και τώρα εχει δουλειά.Πειτε μου τι ζητησατε να σας το φέρω"λεει δυναμικά η κοπέλα μπροστά μου.
Μαλλον οι εντολές της Εμης ήταν περισσότερο αυστηρες απ όσο νομιζα.
"Βασικά και το ουίσκι είναι μια χαρά.Αφηστε το"απανταω και η κοπέλα φευγει με ενα ξινό χαμόγελο.
Τώρα όντως χρειάζομαι το ουίσκι...Το κατεβαζω σχεδόν μονορουφι...
Όταν περνά απο μπροστά μου έχοντας σερβιρει μια παρέα την πιάνω ξανά απο τον καρπο.
"Θέλετε αλλο ενα;"λεει και το ύφος της μοιάζει όντως να απευθύνεται σε ξενο αλλα σίγουρα πολύ πιο απόμακρο.
"Μπορείς να κάνεις δεκα λεπτά διαλειμμα να μιλήσουμε;"την ρωταω σχεδόν παρακλητικα και αρνείται.
"Δουλεύω δεν το καταλαβαινετε;"
"Σοβαρεψου γαμω.Ηρθα ως εδω να σου μιλήσω και δεν θα φυγω αν δεν το κάνω εντάξει;Τι ώρα σχολας...Θα περιμένω"
"Συγγνώμη αλλα δεν σας γνωρίζω για να φύγω μαζί σας μετά το σχολασμα"απαντάει και το μυαλό μου τρέχει πίσω σ εκείνη την πρώτη μέρα, που τήν είχα γυρίσει σπίτι με το αυτοκίνητο μου χωρίς καν να γνωριζομαστε.Δεν της το αναφέρω επειδή σίγουρα θα νευριαζε περισσότερο με κάτι τέτοιο
"Θα σου δωσω την χαρά να με βρίσεις οσο θες μετα αρκεί να με αφήσεις δέκα λεπτά να σου μιλήσω"την παρακαλαω σχεδόν.
"Καταντατε κουραστικός"απαντά και φεύγει.
"Ενα ακομα ουισκι"της φωναζω απο τα λίγα μέτρα που μας χωρίζουν και μετα απο λίγο η προηγούμενη ξινή κοπέλα μου το φέρνει...
Αφήνω το αλκοόλ να κυλήσει στις φλέβες μου και να με χαλαρωσει λιγάκι...
Έπρεπε να σταθεί μπροστά μου για να καταλαβω ότι το ποσο πραγματικά μού έλειπε δεν ήταν τίποτα μπροστά στις σκέψεις και τα συναισθήματα των τελευταίων ημερών...
Αδυνατισμενη αλλά χαρούμενη...Τοσο αδυνατισμενη ωστε ο καθένας πού δεν τήν ξέρει,να πιστεύει πως είναι μία χαρά αλλά εγώ που έχω αγγίξει κάθε σπιθαμή τού κορμιού της δεν θα μπορούσα να μην παρατηρήσω τα μάγουλα που ειχαν ξεφουσκώσει κι αλλο και τα ακόμη πιο αδύνατα πόδια που κραταγαν το υπέροχο σώμα της όρθιο.Περισσοτερο όμως έμοιαζε χαρούμενη...Αλλα όχι τόσο ώστε να ξεγελάσει εμενα...
Ειδα την φουρτουνα στα γαλαζια μάτια της,όταν καταλαβε ότι με έχει μπροστά της...
Ειδα το ελαφρυ τρεμουλο στα δάχτυλα της καθώς κρατούσε τόν άδειο δίσκο.
Μα πάνω απ ολα... Ένιωσαν την ψυχή της να ουρλιαζει...Απο φοβο; Λύπη; Απόγνωση;
Δεν ξέρω...
Ένιωσα ένοχος...
Η ώρα έχει φτάσει τρεις και αρχίζουν να μαζεύουν οπότε κι εγώ πληρώνω...Ήπια μόνο δυο...Να χαλαρωσω μεν αλλά να μην μεθύσω...Να μπορώ να της μιλήσω...
Κάθομαι μερικά βήματα δίπλα από το μαγαζί και περιμένω...Στριβει από την άλλη κατεύθυνση και τρέχω να τήν προλάβω.
"Γεια"λέω και ακούγεται περισσότερο αμηχανο απ ότι περίμενα.
"Σας είπα και πρίν ότι είστε ενοχλητικός."λέει χωρίς καν να με κοιτάζει.
Έχω αρχίσει να νευριαζω με αυτή της την συμπεριφορα...Θα προτιμούσα να με κατηγορει,να με βριζει ή ακόμα και να με χασρουκισει παρά αυτή την αντιμετώπιση...
"Γαμω σταματά το αυτο... Ήρθα εδώ για να μιλήσουμε μην μου το κάνεις ακόμα πιο δύσκολο"λέω καθώς την σπρωχνω απαλά κολλώντας την στον τοίχο ενός σπιτιου...
Με κοιτάζει επιτελους στα μάτια.
Ο φόβος και ο θυμός ανάμεικτα στο βλέμμα της...
"Δεν νομίζω να έχουμε να πούμε τίποτα.Οτι ήθελες να πεις το είπες εκείνο το βράδυ Βαγγέλη"απαντά σκληρά αλλά δεν την αφήνω να αποδράσει από τήν φυλακή που έχουν δημιουργήσει τα χερια μου δεξιά και αριστερά απο τους ώμους της...
Το όνομα μου ακούγεται υπερβολικα ωραιο όταν προφέρεται από τα σαρκώδη χείλη της...
"Δεν είπα τα πάντα"
"Και; Ηρθες να ταΐσεις κι άλλο τον εγωισμό σου κάνοντας με αλλη μία φορά σκουπίδι μπροστά σου;Δεν θα σου κάνω αυτή τη χάρη.Σε έχω ξεπεράσει και έχω ήδη προχωρήσει"με κατηγορει και η κάθε της λέξη μοιαζει με μαχαίρι μέσα στο δέρμα μου.
"Δεν είπα τίποτα σωστο. Δεν είπα καν αυτά που ένιωθα... Δως μου δέκα λεπτά και μετά μπορείς να φύγεις"της λέω και ξεφυσαει.
Περπατάμε για λίγο σιωπηλοί στο λιμάνι ανάμεσά σε μερικούς μεθυσμένους τουρίστες.
"Ο χρόνος σου τελειώνει.Δεν θα καθίσω περισσσοτερο από λεκα λεπτά όπως μου είπες στην αρχη."
Είναι σκληρη... Απόμακρη... Διαφορετική
Ευτυχώς η παραλία που μου υπέδειξε η κοπέλα της ρεσεψιόν είναι μερικά μετρα μακριά μας...
Πρέπει να κατέβουμε μερικά μικρά βραχακια για να βρεθούμε στην άμμο αλλά αρνείται να πιάσει το χερι μου για να κατέβει...
Δεν έχει φώτα γύρω εκτός από εκείνο του φεγγαριου...
"Καθόμαστε εδω;"την ρωταω δείχνοντας της την στεγνή άμμο.
Κάθεται κι εγώ κάνω το ίδιο μπροστά της...
"Εχεις πέντε λεπτά"μου υπενθυμίζει κοιτώντας το ρολόι της.
"Ωραία... Μπορείς αυτά τα πέντε λεπτά να με κοιτάζεις όπως οταν ήταν όλα μία χαρα;"
"Εσύ τα έκανες έτσι"
"Μπροεις για πέντε λεπτά να προσποιεισαι τουλάχιστον;"
"Εδώ εσυ το έκανες για τρεις μήνες.Δεν θα μπορέσω εγώ για πέντε λεπτα;"λέει ειρωνικά.
ΓΑΜΩ.
"Μπορεις να μήν μιλάς;"
"Εισαι ηλιθιος"λέει και την κοιτάζω έντονα.
Σταματάει...Το βλέμμα της ακόμα με κατηγορει σαν μικρο παιδί που του πήραν το παιχνίδι...
"Άκου...Δεν εννοούσα τίποτα απ όσα είπα εκείνο το βράδυ.Απλα προσπαθούσα να σε απομακρυνω προσπαθώντας να μην σε κάνω σαν εμένα...Να μην σε στεναχωρω...
Νόμιζα ότι θα άντεχα μακρυά σου... Νόμιζα θα ήταν καλύτερα...
Νόμιζα ότι θα μπορούσα σιγά σιγά μόνος μου να ξεφύγω από αυτές τις μαλακίες που έχω μπλέξει αλλά εκανα λάθος γαμω...Και το θέμα είναι ότι συνέχεια κάνω λάθος ενώ εσύ είσαι συνέχεια καλή μαζί μου και προσπαθείς να με βοηθήσεις και τις μέρες που δεν ήμασταν μαζί, κατάλαβα ακόμα καλύτερα ποσο σε χρειάζομαι."λέω και το βλέμμα της έχει μαλακώσει αλλά γίνεται αυστηρό ξανά...
"Και νομίζεις ότι θα καθίσω να πιστέψω όσες χαζομαρες μου πουλήσεις για αλήθεια;Το έκανα τόσο καιρο... Όχι ξανα."
Είναι σκληρή... Έχει πληγωθεί...Την εχω πληγωσει...
"Το ξέρω ότι δεν με έχεις ξεπεράσει ακόμα... Μπορω να το νιώσω... Εσυ δεν το νιώθεις;"
"Πάντα εγώ ένιωθα κι εσύ παριστανες πως το κάνεις.... Ξέρεις κάτι όμως...Σε έχω ξεπεράσει...Τι δεν καταλαβαίνεις;Ααα και τελείωσε ο χρόνος σού"λέει και προσπαθεί να σηκωθεί όρθια αλλά την σταματαω κάνοντας την να έρθει ακόμα πιο κοντά μου.
"Θυμάσαι τη μέρα που σε πηγα σ εκείνη την παραλια...Τι κάναμε μέσα στή σπιλα...Και μετά που βουτηξες στα βαθιά και σου νευριασα;Σε νοιάζομαι σαν τρελός γαμώτο...Γι αυτό τα κάνω όλα αυτα... Γι αυτό σε απομακρυνα... Γιατί δεν αντεχα να σε βλέπω να πληγωνεσαι από εμένα... Ίσως να κατάφερνα να σε προστατευσω από άλλους κινδυνους...Θα εδινα τα πάντα για να είσαι καλά όμως κατάλαβα ότι δεν μπορώ να σε προστατευσω από τον ίδιο μου τον εαυτό....Γι αυτό σε έδιωξα μ αυτό τόν τρόπο... Γιατί ήξερα πώς αν σου εξηγουσα πραγματικά τι νιώθω θα ήσουν πάλι καλή μαζί μου και θα εκλαιγες και θα προσπαθούσαμε και θα αποτυγχαναμε και όλα αυτα τα και που με τρομάζουν θα γίνονταν πραγματικότητα..."της λέω ενώ τα πρόσωπα μας είναι πολύ κοντα...
Κλαίει... Πάλι τα κατάφερα...
"Αυτό είναι που κάθε φορά προσπαθώ να αποφύγω αλλά πάντα καταλήγει να συμβαίνει."σκουπίζω τα καυτά δάκρυα της απο τα βελούδινα λευκά μάγουλα.
"Θυμήσου λίγο...Όσα περασαμε μαζι...Τη νύχτα κάτω από το σπίτι σου που με πέτυχες και σε φίλησα...Το πρώτο βράδυ που σε πήρα αγκαλιά και μπορούσα να κοιμηθώ ήρεμος με σένα να αναπνέεις ρυθμικά διπλα μού... Όταν σε έκανα δική μου... Καμια δεν με έχει κάνει να νιώσω έτσι το καταλαβαίνεις; Χρειάζομαι αλλη μία ευκαιρία...Και σου υπόσχομαι δεν θα είμαι λάθος...Θα είμαι ότι χρειάζεσαι... Ότι σου αξίζει...Απλα θέλω να μου δώσεις αλλη μία ευκαιρία να προσπαθήσω."της λέω και ο αέρας φυσάει δυνατά κάνοντας τις καλοσχηματισμένες μπούκλες των μαλλιών της να ανακατεύονται με τα δάκρυα που κυλούν στο πρόσωπο της...
Τις απομακρυνω και την πλησιάζω...
Τα χείλη μου στο λαιμό της... Μπορώ να την νιώσω να ανατριχιαζει αλλά οι παλάμες της στο στέρνο μου προσπαθουν απεγνωσμένα να με απομακρύνουν...
"Μην το κάνεις αυτό τώρα γαμώτο"ψιθυριζει ενώ το σώμα της πλέον έχει αφεθεί...
Τα χείλη μου πλησιάζουν τα δικά της και μετά από τόσο κόπο λυτρωνομαι...
Δεν αντιστέκεται...Όλο της το σώμα τρέμει... Κάνει όντως κρύο αλλά ξέρω τον κύριο λόγο...Την ξαπλώνω προς τα πίσω και στήριζω το σώμα μού στους αγκώνες ενώ την φιλάω...
Τυλίγει τα πόδια της γύρω από τη μέση μου και τα χέρια της με χαϊδεύουν όπως τότε...Θεε μου τι κάνει;
"Βαγγέλη όχι"μουρμουριζει και προσπαθεί να με απομακρυνει.
Σίγουρα χρησιμοποιεί ολη της τη δύναμη για να με σπρώξει από πάνω της και σηκώνεται βιαστικά όρθια...
"Περιμενε ρε Εμη"της λέω και την ακινητοποιώ με τα δυο μου χέρια φυλακίζοντας την αδύνατη μέση της.
"Δεν θα πιστέψω τα παραμύθια σου...Όχι αυτή τη φορα"λέει με πείσμα καθώς δάκρυα τρέχουν ακόμα πιο γρήγορα από τα μάτια της...
"Σ αγαπάω"της λέω καθώς νιώθω και τα δικά μου μάτια να υγραινονται....
Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το κεφ και δεν ξέρω γιατί το ανεβάζω...Θα πρεπε να βγει πιο... Τελως πάντων...
Σχολεία όλες;;;
Εμείς εδώ μέχρι σήμερα δεν έχουμε πάει και μάλλον ούτε αύριο 😂
Δεν θέλω να παωωω όπως και να χει.
Στο θέμα μας τώρα 😭
Τον λυπάμαι μέχρι κι εγώ αλλά είναι βλάκας...Και τι λέτε;Θα αλλάξει ή πάλι τα ίδια θα κάνει;
Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιοοοο ❤❤