•People are more what they hide than what they show•
~~~
Πάτησα enter και η απάντησή μου στάλθηκε. Είναι εντάξει, ελπίζω. Με αυτά που έγραψα σίγουρα η Marybonbon θα ξεχάσει το αγόρι που της αρέσει.
Έγειρα ικανοποιημένη στην καρέκλα μου. Πρέπει να σκεφτώ ένα όνομα για να βάλω στον ιστιότοπό μου. Κάτι πιασάρικο και σίγουρα όχι μεγάλο.
Χτυπώ ρυθμικά το δάχτυλο στο κούτελό μου καθώς σκέφτομαι τίτλο από άλλα blogs που έχω δει. "Μπες και δες"; Μπα, βλακεία. "Ρώτα την Κάμι"; Όχι, όχι δεν θέλω να φαίνεται το όνομά μου. Ή μήπως να φαίνεται; Θα είναι ωραίο.
<<Πφ όλα είναι βλακείες. Πρέπει να βρω κάτι οπωσδήποτε>> μίλησα στο υποσεινήδητό μου.
Ο ήχος του κινητού μου όμως δεν με άφησε να συνεχίσω τις σκέψεις μου. Καταραμένο! Βλέπω την οθόνη. Η Άννι φυσικά. Αυτό το κορίτσι όλη μέρα εμένα σκέφτεται;
<<Καλημέραα>> λέω τραγουδιστά.
<<Καλημέρα>> απαντά με το δικό της βαριεστημένο στυλ. Βασικά το στυλ του 'μόλις ξύπνησα ακόμη και αν είναι 11 η ώρα'. Με την Άννι είμαστε κολλητές από την Α' γυμνασίου. Τη γνώρισα τη πρώτη μέρα όταν μας έβαλαν στα τμήματα.. Και επειδή καθόμουν μόνη, ήρθε και έκατσε δίπλα μου.
<<Το χρώμα των μαλλιών σου είναι φυσικό;>> με είχε ρωτήσει για να σπάσει τον πάγο κι εγώ ασυναίσθητα είχα πιάσει την ξανθιά μου κοτσίδα στο χέρι μου.
<<Ναι>> απάντησα βιαστικά και γύρισα από την άλλη πλευρά.
<<Κι εγώ πάντα ήθελα να έχω ξανθά μαλλιά, αλλά όλοι στην οικογένειά μου έχουν καστανά, οπότε καταλαβαίνεις>> χαμογέλασε και φάνηκε η ολόλευκη οδοντοστοιχία της.
Από εκείνη τη μέρα ξεκινήσαμε να μιλάμε. Ήμασταν συνέχεια μαζί και πραγματικά δεν μετάνιωσα στιγμή που τη γνώρισα. Ακόμη και τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια, τη λατρεύω σαν τη αδελφή που δεν έχω.
<<Καμέλιαα; Με ακούς;>> φωνάζει δυνατά από την άλλη άκρη της γραμμής και ταρακουνιέμαι λιγάκι στη θέση μου.
<<Ναι Άννι σε ακούω>> απαντώ και στηρίζω το κεφάλι στο χέρι μου πάνω στο γραφείο. Πρέπει οπωσδήποτε να βρω όνομα για την ιστοσελίδα. "Το blog μου" που είχε αρχικά, είναι χαζό και ανούσιο. Θέλω κάτι ου να φανερώνει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα μου. Να φανερώνει το λόγο που αποφάσισα να κάνω αυτό τον ιστιότοπο.
<<Λέω>> ξαναλέει ό,τι είπε <<δεν θα ήταν υπέροχη ιδέα αν έκανα ένα πάρτυ στο σπίτι; Θα μπορούσε να έρθει όλο το Λύκειο και να περάσουμε τζάμι; Τι λες;>> ρωτάει αν και είναι περισσότερο σαν παράκληση παρά σαν ερώτηση.
<<Δεν ξέρω. Κάνε ό,τι θες>> απαντώ ενώ ακόμη το μυαλό μου τριγυρνά σε παλιά blog που έχω επισκεφτεί.
"Δεσποινίς Ξερόλα"; Ιουυ.
<<Θέλω την γνώμη σου, Κάμι. Κι αν κάνω τελικά, να προσκαλέσω τον Τρίστιαν ή όχι; Να στείλω μήνυμα στον Μαρκ ή όχι;>> Τη φανταζόμουν να ξαπλώνει στο υπέρδιπλο κρεβάτι της και να μιλάει με εμένα κοιτώντας τον καθρέφτη στο ταβάνι της. Ναι είναι πλουσιοκόριτσο!
<<Θες να μου πεις ότι θα κάνεις πάρτυ μόνο και μόνο για να έρθουν ο Τρίστιαν και ο Μαρκ; Όχι για να περάσεις εσύ καλά;>> ρωτάω αλλά ήδη ξέρω την απάντηση.
<<Έλα τώρα αφού με ξέρεις>> νιαουρίζει και χαμογελάω. <<Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτούς τους δύο. Ποιόν να διαλέξω; Είναι δύσκολο>> ξεφυσά.
<<Εγω προτείνω να διαλέξεις τον Τρίστιαν. Ξέρεις ποια είναι η γνώμη μου για τον Μαρκ>> ξινίζω τα μούτρα μου και τότε είναι που μου έρχεται η φλασιά.
"Συμβουλάτορας Καμέλια" ΝΑΙ! Είναι φανταστικό.
<<Έχεις δίκιο. Θα το σκεφτώ>> συνεχίζει την πάρλα της και υποψιάζομαι ότι με το μυαλό της γδύνει και τους δύο για να αποφασίσει ποιος είναι ο καλύτερος.
<<Οκ. σε κλείνω. Τα λέμε μετά>> της κλείνω το τηλέφωνο στα μούτρα.
Αρπάζω το πληκτρολόγιο και γράφω με μεγάλα κόκκινα γράμματα το νέο μου όνομα.
Είμαι η Συμβουλάτορας Καμέλια.
Έπειτα από αρκετή ώρα μπροστά στην λαμπερή οθόνη του υπολογιστή, στύνοντας από την αρχή το blog μου, είμαι ικανοποιημένη. Το όνομα "Συμβουλάτορας Καμέλια" είναι μοστραρισμένο με κόκκινα και φανταχτερά γράμματα στην κορυφή της αρχικής μου σελίδας. Η υπόλοιπη διακόσμιση περιέχει καρδιές κατακόκκινες και κανα δύο λουλούδια.
Εφόσον όμως τώρα όσα έχω γράψει έχουν διαγραφεί και τα μηνύματα που μου έχουν στείλει χάθηκαν, πρέπει να γράψω κάτι. Να κάνω μία ανάρτηση που όλοι να τη διαβάζουν μόλις μπαίνουν.
Η πόρτα μου, ξάφνου, ανοίγει και χωρίς να ξέρω ποιος είναι ελαχιστοποιώ το παράθυρο της ιστοσελίδας. Δεν ξέρει κανείς ότι την έχω. Δεν είναι ότι δεν με αφήνουν ή ότι φοβάμαι να τους το πω, απλά δεν μου αρέσει να ελέγχουν την κάθε κίνηση που κάνω.
Τα παγωμένα χέρια του Τζος τυλίγονται γύρω από τα μάτια μου. Δεν μπορώ να αντισταθώ, οπότε σκύβω προς τα πίσω και του δίνω ένα φιλί στο στόμα.
Με τον Τζος τα έχουμε από πέρυσι. Η σχέση μας εξελίχτηκε κάπως παράξενα. Πέρυσι ήρθε μαζί με την οικογένειά του εδώ επειδή ο πατέρας του διορίστηκε σε ένα γυμνάσιο στην πόλη μας. Και φυσικά μιας και είμαστε στην ίδια ηλικία, είχαμε τη χαρά να τον έχουμε στη Β' Λυκείου.
Όταν γνωριστήκαμε γίναμε αμέσως φίλοι. Δεν ήταν άγριος και απότομος όπως τα άλλα παιδιά οπότε κολλήσαμε σχεδόν αμέσως. Με εντυπωσίαζε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Έτσι αργά ή γρήγορα τα συναισθήματά μου για αυτόν άλλαξαν. Είχε αρχίσει να μου αρέσει. Όταν όμως πήγα να του το πω, μου είπε ότι είχε ερωτευτεί την Άννι.
Τελωσπάντων, μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι και οι 2 τους μου έκαναν πλάκα. Εν τέλει αρχίσαμε να βγαίνουμε όταν το σκυλάκι του, ο Τζέις-Τζέι, πέθανε. Έτσι ήρθαμε πιο κοντά και γίναμε ζευγάρι. Πριν από περίπου 6 μήνες.
<<Τι κάνεις;>> λέει και συνέρχομαι. Σηκώνομαι από την καρέκλα και κάθομαι στο κρεβάτι. Έπειτα από λίγο με ακολουθεί.
<<Εμμ τα ίδια. Ξέρεις... Διάβασμα, ψάχνω για κολέγια εδώ τριγύρω. Εσύ;>> ρωτάω με τη σειρά μου και ακουμπάω το χέρι μου στον ώμο του. Αυτή η κίνηση πάντα τον χαλαρώνει.
<<Δεν ήξερα τι να κάνω και είπα να περάσω να σε δω>> λέει και κοκκινίζει λιγάκι. Το λατρεύω όταν το κάνει αυτό. Αν και σωματικά δεν φαίνεται, μιας και είναι ένα κεφάλι πιο ψηλός από μένα με καστανά μαλλιά και μάτια και πολύ ωραίο σώμα -μοιάζει με τα περισσότερα αγόρια των υψηλών κλικών του σχολείου- είναι πάρα πολύ γλυκούλης.
Χαμογελάω τρυφερά και χώνομαι στη ζεστή αγκαλιά του. Όταν είμαι μαζί του δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο, μόνο εμάς τους δύο. <<Μου έλειψες>> του ψιθυρίζω και νιώθω τα χείλη του να σχηματίζουν ένα χαμόγελο στην κορυφή του κεφαλιού μου.
<<Πότε πρόλαβα και σου έλειψα;>> γελάει και γελάω μαζί του. Ανασηκώνω τους ώμους μου. <<Αα σήμερα κανονίσαμε κάτι εε;>> ρωτάει και σηκώνω το κεφάλι μου.
<<Τι;>> προσπαθώ να θυμηθώ αλλά το μυαλό μου είναι τόσο γεμάτο που ακόμη και το όνομά μου με το ζόρι το θυμάμαι.
<<Να βγούμε έξω για φαγητό; Οι δύο μας;>> λέει χαμογελαστά αλλά καταλαβαίνω τη μικρή στεναχώρια στη φωνή του.
Αμάν Καμέλια! Έπρεπε να το θυμάμαι!
Χτύπησα το κούτελό μου στο χέρι μου. <<Πω, φυσικά. Δείπνο οι δύο μας. Πως γίνεται να το ξέχασα;>> σηκώνομαι και ξανακάθομαι στην καρέκλα του γραφείου ψάχνοντας στο ημερολόγιο του γραφείου μου.
Ναι, το έχω σημειωμένο. Κυριακή 18 Οκτωβρίου, δείπνο με τον Τζος. Αχ, είμαι τελείως χαζή.
<<Εντάξει, μωρό μου, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου>> γελάει και προσπαθώ μάταια να κρύψω το χαμόγελό μου.
<<Έχω να κάνω τόσα πράγματα! Να καθαρίσω το δωμάτιό μου, να ολοκληρώσω τις ασκήσεις των Ιταλικών -αν και νομίζω τις έχω κάνει, δεν θυμάμαι-, να ετοιμάσω ρούχα και τσάντα για αύριο, να κάνω μπάνιο, να διαλέξω ρούχα και να βαφτώ. Πότε θα προλάβω;>> Λέω αγανακτησμένη και κοιτάω το ταβάνι.
<<Εεε, ηρέμισε>> μου λέει και γονατίζει δίπλα στα πόδια μου. <<Είναι ακόμη 13.30. Έχεις άλλες εξίμιση ώρες. Και μη σκας. Θα σε βοηθήσω εγώ με το δωμάτιο σου>> κλείνει την απόσταση μεταξύ μας φιλώντας με με πάθος. <<Και με το μπάνιο σου, αν θες>> σημπληρώνει και σκάω στα γέλια.
Έχω το καλύτερο αγόρι. Τι άλλο μου λείπει;
~~~
Αστερακι + Σχολιακι για να συνεχισω♥