"Πάμε σπίτι;"τον ρωταω και σε λίγα λεπτά είμαστε σπίτι του... Κάνουμε ντους και μου δίνει να φορέσω δικα του ρούχα.
"Δεν θα κάτσω για πολύ..."του λέω και σχηματίζει μία λυπημένη γκριμάτσα με τα χείλη του.
"Νομίζω είναι ώρα να συζητήσουμε για το χθεσινο...."
Φαίνεται να νιώθει αμήχανα αλλά πρέπει πραγματικά να συζητήσουμε αν θέλουμε να πάει καλά αυτή η σχέση...
Καθόμαστε οκλαδόν ο ενας απέναντι από τον άλλο στο μεγάλο του κρεβάτι.
"Λοιπόν... Γιατι ήρθες μεθυσμένος σπίτι μου χθες;"τόν ρωταω προσπαθώντας να μην καταλάβει την κατηγορία στον τόνο της φωνής μου. Σπάει τις άμυνες μου κάθε φορά και είναι κατι που προσπαθώ μάταια να σταματήσω.
"Δεν ήθελα να έρθω αλήθεια.Εννοω ήθελα να έρθω αλλα όχι σε αυτή την κατάσταση"λέει και κοιτάζει τα στρωμένα σεντόνια αντί για μένα με μια έκφραση λύπης.
"Απλα μεθυσα επειδή έκανα μαλακια που σου είπα κάτι που δεν εννοούσα και που σε στεναχωρησα για αλλη μία φορά.Και απλα όταν είσαι μεθυσμένος ειναι σαν μια παραλυση της κρίσης σου.Οσο κι αν προσπαθουσα να πεισω τόν εαυτό μου ότι δεν πρέπει να με δείς λιωμα,το ποτό είναι πιο δυνατό από ολα σε τέτοιες περιπτώσεις"λέει και εξακολουθεί να μην με κοιταζει...
Κάτι φαίνεται να λερώνει την γκρι τού φόρμα με μια μικρή σκουρα κιληδα.Κλαιει;
"Και ξέρεις ποιο είναι το θέμα; Ότι ποτέ δεν έχω νιώσει έτσι για γυναίκα.Ποτε δεν έχω νιώσει έτσι επειδή στεναχωρησα κάποιον και αυτό με τρομάζει.Δεν θέλω να σε στεναχωρω.Θελω απλα να περνάμε καλα κι εγώ να χρειάζομαι μόνο εσένα και τίποτα αλλο... Εχεις γίνει ο χειρότερος εθισμός για μενα να το ξέρεις...Απλα είσαι κάτι που θα με αφήσει όπως έκαναν ολοι και έχω μάθει να μην προδιδω εκείνους που θα μείνουν ακόμα κι αν αυτά είναι ενα μπουκάλι και ένα πακέτο τσιγάρα"λέει και νιώθω πώς δεν μπορω να μιλήσω...
"Ελα εδώ"κατάφερνω μόνο να αρθρωσω καθως ανοίγω τα χέρια μου για να τον αγκάλιασω σφιχτά.Δεν νιώθω άνετα με όλα όσα είπε...
Αισθανόμαστε ενοχη...
"Πρέπει να φύγω"του λέω καθώς αγκαλιαζομαστε αλλα με παρακαλαει να μην το κάνω...
"Κάτσε λίγο να ξεκουραστουμε,να φάμε μαζί μεσημεριανο και μετά φεύγεις"λέει και αφού γνεφω ξαπλώνουμε κανονικά πλέον στο κρεβάτι...
Παραγγέλνει πιτσα απ έξω και μενουμε ηρεμα στο κρεβάτι μέχρι να έρθει το φαγητό...
"Συγγνώμη που είμαι τόσο λάθος"ψιθυρίζει και του λέω να ηρεμήσει.
Κλείνω τα μάτια μου και τα ανοίγω Από το ελαφρύ του σκουντηγμα ως ειδοποίηση ότι έφτασε η πίτσα...
Σηκωνομαστε να φάμε...
Ένταση και αμηχανια γεμίζει το δωματιο...
"Δεν θα είμαστε έτσι τώρα σωστά;"τόν ρωταω και αρνείται...
"Απλα δεν έχω συνηθίσει να εκφράζομαι τόσο και νιώθω κάπως εκτεθειμένος τώρα μπροστά σού"και όντως ήταν σαν να είχε αφήσει την καρδιά του ακριβώς μπροστά από τα πόδια μου αλλα μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι δεν θα έκανα ποτέ ούτε ενα εκατοστο μπροστά.
"Δεν θα έκανα ποτέ κάτι που θα σε πληγωνε και το ξέρεις πολύ καλά"δηλώνω και δαγκώνει το κομμάτι του... Πρέπει να τον παχυνω λίγο... Είναι πετσι και κόκαλο...
Τελειώνουμε και πραγματικά νιώθω κουρασμένη...
"Νομίζω χρειαζόμαστε και Οι δύο λίγη ξεκούραση"λέει μια και δεν είχαμε κοιμηθει καθόλου καλά το προηγούμενο βράδυ...
Ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι του και με παίρνει ο ύπνος σχεδόν αμέσως...
............
Κάπως έτσι πέρασε η εξεταστική...Πολυ διάβασμα,λιγη ξεκούραση,λιγος χρόνος με εκείνον που ομως αποδείχτηκε ωφέλιμος καθώς μέσα σε ενα μηνα ειχαμε καταφέρει να μην πιεί εκτός από λίγο οταν βγαιναμε και απο μερικά τσιγάρα τήν ημέρα που φροντίζα διαρκώς να ελαττωνει...Ολα πήγαιναν μια χαρά...
Τα αποτελέσματα είχαν βγεί και είχα περάσει ολα τα μαθήματα σε αντίθεση με εκείνον που είχε μείνει σε ενα...
Αυτή τη στιγμή ετοιμάζομαι για να βγούμε...Μου είπε να ντυθω απλα και έτσι κάνω...
Τα μαλλιά μου πιασμένα σε εναν ατημέλητο κοτσο, ελάχιστο μακιγιάζ...Ενα σορτς και μία απλη αμανικη μπλούζα...
Ακούω τη μηχανή του να σταματάει και αρχίζω να κατέβαινω τις σκάλες πριν χτυπήσει το κουδούνι.
Τον βρίσκω να με περίμενει κρατώντας το κρανος στο χέρι του και το δικό μου κράνος,που είχε φροντίσει να μου αγοράσει,να κρέμεται απο τη μεγάλη γυαλιστερή μηχανή.
Του χαμογελαω και φαίνεται κουρασμένος... Ή μήπως τον απασχολεί κατι;
Ξεκινάμε την βόλτα μας καβαλώντας τη μηχανή χωρίς πολλα λόγια...Δεν είναι κουρασμένος... Αν ηταν θα μου έλεγε να μείνουμε σπίτι ή κατι σχετικο...Δεν θα οδηγούσε εδώ και μισή ώρα μεσ στή νύχτα...
"Όλα καλα;"τον ρωτάω και παρ όλη την ταχύτητα και τον αέρα φαίνεται να με ακούει...
"Μια χαρά"λέει.
"Που πάμε"τον ρωτάω περισσότερο για να μάθω αν εχει καποιον προορισμό στό μυαλό τού ή απλά περιπλανιομαστε έτσι επειδή έχει όρεξη για οδήγηση...
"Δεν ξέρω"λέει... Έχει ενα θέμα με τήν ταχύτητα όταν δεν είναι καλα και τώρα σίγουρα δεν είναι...
Στριβει στην ανοιχτή πύλη ενός τεράστιου κτηρίου που μοιάζει με παλιο εργοστάσιο και οδηγεί μέχρι την πίσω μεριά.Κατεβαινει από την μηχανή και ακολουθω κι εγώ...
"Τι ηρθαμε να κάνουμε εδώ;"τον ρωτάω και αντί για απάντηση βαζει ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη του και το ανάβει με τον μικρό αναπτήρα ανάμεσα στα αδύνατα δάχτυλα του.
Ακουμπάει την πλάτη του στον μεγάλο τοίχο και κάθεται στον βρωμικο δρόμο...
"Εξήγησε μού τι έχεις"του λέω όσο πιο γλυκά γίνεται αφου λυγιζω τα γόνατά μου για να βρεθώ στο ύψος του...Φυσαει τον καπνό επιθετικά στο πρόσωπο μου...
"Εκανα κάτι;"
"Θα κάνω αλλο ενα τσιγάρο και σε παω σπίτι"λεει έντονα και δεν καταλαβαίνω τον λόγο.Μυγα τον τσίμπησε;
Είναι ενοχλητικο να μην μου εξηγεί ποτέ τι τον βασανίζει και να πρέπει πρώτα να τσακωθούμε για να μάθω οπότε για να αποφυγω το άσχημο στάδιο απομακρυνομαι λίγο μέχρι να τελειώσει το δεύτερο τσιγάρο του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Τον κοιτάζω καθώς κι εκείνος κάνει το ίδιο...Με νευριαζει αυτή του η στάση...Να μην ξέρω τι έχει,τι σκέφτεται,τι νιώθει...
Ενω εγώ είμαι πάντα ευάλωτη... Πάντα ξέρει τι βρίσκεται μέσα στο μυαλό μου και αν δεν μπορεί να το καταλάβει,καταφερνει να με αναγκασει να του πω.
"Πάμε;"λέει πιο ήρεμα τώρα και πλησίαζω τη μηχανή για να ανεβω.Ελπιζω να μην μου ζήτησε να κοιμηθούμε μαζί μετά από αυτή την αδικαιολόγητη συμπεριφορά.
Με γυρνάει προς το μέρος του με ενα τραβηγμα του χεριού μου και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι με την πλάτη κοντρα στον μεγάλο και σίγουρα πολύ παλιό τοίχο του εργοστασίου...
Η ανάσα τού βαριά μυρίζει τον καπνό πού πρίν λίγο είχε μέσα στα πνευμόνια του...
Ενώ ποτέ δεν θα πίστευα πως η μυρωδιά του τσιγάρου θα μπορούσε να με κάνει αδυναμη σε συνδυασμό με το αυστηρό βλέμμα κάποιου αλλα έχει καταφέρει και αυτο.
"Βγαλε το σορτς σου"λέει και απο πεισμα δεν υπακούω.Το αποτέλεσμα αναμενόμενο... Κατεβάζει μόνος του το ύφασμα μαζί με το σλιπ μου και μένω ημίγυμνη στο πίσω μέρος ενος εγκαταλελειμμένου εργοστασίου με εκείνον να βαριανασαινει καθώς με κάνει δικιά του κοντρα σε έναν πανύψηλο τοίχο...
Γρήγορες ωθήσεις καθώς τα πόδια μου Είναι τυλιγμένα γύρω από την μέση του...Η ανάσα του ακομα πιο βαριά και κόφτη,με ανατριχιαζει...
Προσπαθώ να είναι όσο πιο αθόρυβη γίνεται αλλα η ηδονή που μου προσφερει δεν μου το επιτρέπει...
"Χαλαρωσε,δεν μας ακούει κανείς"λέει και αφήνω ενα δυνατό βογκητο καθώς τελειώνω σχεδόν ταυτόχρονα με εκείνον...
Με φιλάει στο μέτωπο και με αφήνει να σταθώ στα πόδια μου ενώ φτιάχνει τα ρούχα τού.... Ευτυχως είχε φροντίσει να ακουμπήσει το σορτς και το σλιπ μού πάνω στη μηχανή κι έτσι δεν είμαι αναγκασμένη να φορέσω τίποτα βρώμικο...
Παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού χωρίς ακόμα να μου έχει εξηγήσει γιατί έχει αυτή τη συμπεριφορά...
.....
Είμαστε πλέον σπίτι του και καθεται μπροστά απο την τηλεόραση αλλάζοντας άσκοπα κανάλια...Δεν κοιτάζει καν την τηλεόραση.
Κάθομαι στον καναπε δίπλα τού και χαϊδεύω το πίσω μέρος του κεφαλιού του αλλα με σταματάει πιέζοντας τόν καρπο μου με τα δυνατά του δάχτυλα.
Σβήνει την τηλεόραση και με κοιτάζει ψυχρά.
"Πρέπει να μιλήσουμε... Βασικά πρέπει να με ακούσεις...ΘΑ ΜΕ ΑΚΟΎΣΕΙΣ ΕΝΝΟΩ"δηλώνει και το ύφος του με τρομάζει.
"Η κατάσταση έχει γίνει κουραστική.Εισαι κουραστική και πιεστικη.Ολο μου λες ότι μ αγαπάς και ότι με νοιαζεσαι και ολο θες να κόψω μία από τις συνήθειές μου.Με ρωτησες αν πραγματικά θέλω; Σε είχα για πιο έξυπνη αλλα τελικά σαν όλες τις άλλες έπεσες στην παγίδα και πιστευες καθετί που σού έλεγα"λεει και εγώ τον κοιτάζω σοκαρισμένη μην πιστεύοντας όσα λέει...
"Είσαι καταπιεστική,υστερικη,εμμονικη και τι να το κάνω το μετριο κρεβατι σου ενώ μπορώ να εχω καλύτερες χωρίς την γκρίνια σου;Και πολύ σε κράτησα δεν νομίζεις;Τι πιστεψες;Πως θα σε ερωρευομουν ποτέ πραγματικά;Καλο αστείο μικρό ηλιθιο κοριτσακι... Τώρα μαζεψε ότι δικό σού υπάρχει στο σπίτι μου και τράβα να κλαψεις κάπου αλλού γιατί σε έχω βαρεθεί όλη τήν μέρα να κλαις γαι κάθε ηλίθιο λόγο."
ΤΙ ΛΈΕΙ?Δεν τα εννοεί ολα αυτα έτσι?
Δεν μπορει να ήμουν τόσο αφελής
Τόσο εύκολο θυμα
Τόσο ΗΛΊΘΙΑ όπως ειπε κι αυτός πριν λίγο.
"Μου κάνεις πλάκα έτσι; Απλα μου κάνεις πλάκα για να γελασουμε εε;"προσπαθώ να δώσω ελπίδες στον εαυτό μου για κάτι που μάλλον είναι ματαιο...
Είναι απόλυτα σοβαρός και δεν δείχνει να λυγίζει στα δάκρυα μου κι ας μην έχουν σκοπό την συναισθηματική του ενοχη...Απλα δεν άντεχαν να μείνουν άλλο μέσα μου και έκαναν την εμφάνισή τους ως συμπαραστάτες στον πονο μου.
"Μπορείς να ξεκουμπιστεις τώρα; Εχεις καταλήξει υπερβολικά βαρετή και κουραστικη"λεει ακομα πιο σκληρά και τον κοιτάζω αποσβολωμενη...
Δεν θα τον παρακαλεσω αλλο να μου πεί πως οσα δήλωσε είναι ενα κακόγουστο αστείο καθώς το βλέμμα του εχει ηδη αποδείξει την απέχθεια τού προς εμένα... Νομίζω ότι η καρδιά μου θα σπάσει από τον πόνο και τούς γρήγορους χτύπους της...
"Θα μου αδειάσεις την γωνιά;"λέει αλλα τα πόδια μου δεν ανταποκρίνονται στις εντολές του εγκεφάλου μου που μου ουρλιάζει να φύγω πρίν πει κατι χειρότερο...
Αλλα όχι...Η καρδια μου θέλει να μάθει γιατί... Γιατί τα έκανε ολα αυτα...Λες και θέλει να πονέσει κι άλλο...Η φωνή βγαίνει με δυσκολία από τα μισανοιχτα χείλη μου.
"Δεν φεύγω αν δεν μου πείς γιατί τα έκανες όλα αυτά"
Δεν τον βλέπω μπροστά μου από την θολούρα των δακρύων που έχει δημιουργηθεί στα μάτια μου αλλα καταλαβαίνω ότι σηκώνεται απο τον καναπέ...
Λες να με βγάλει σηκωτη απο το σπίτι;
Ή μήπως θα με χτυπήσει;
Δεν θα τολμαγε ποτέ να σηκώσει χέρι πάνω μού είχε πει...
Μα τί λεω...
Ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι ολα όσα άκουγα τους τελευταίους δύο μήνες ήταν όλα ψέματα...
"Έτσι κάνουν αυτοι που μπορούν να τις έχουν όλες... Ακόμα να το μάθεις;Και μπορω σιγουρα να βρω καλύτερη απο σένα"λεει σκληρά.
"Εξω τώρα... Είσαι ενοχλητική"φωνάζει και μαζευω τον εαυτό μου απο τον καναπέ αναγκάζοντας τόν να μαζέψει γρήγορα μερικά ρούχα και μικροπραγματα.
Τα δάκρυα δεν έχουν σταματήσει να κυλάνε οταν βγαινω απο την πόρτα του...
"Εις το επανιδειν"λέει καθώς περιμένω το ασανσέρ να φτάσει... Χωρίς κανείς απο τους δύο μας να το καταλάβει,το χέρι μου χαστουκιζει το μάγουλο τού...
"Μην σε ξαναδώ μπροστά μου"του λέω με απειλητικό τόνο...Οσο απειλητικός μπορεί να είναι ο λογος μιας ραγισμένης καρδιας...
Κοριτσαρεςςς???
Είμαι πολυ κακια και ανεπιμελης το παραδέχομαι😭
Αυτο το κεφάλαιο θα πρεπε να είναι βομβα αλλα μου φαίνεται βαρετό...
Αποφασισα να βγάλω πρόγραμμα για να ειμαι πιο οργανωμένη και χωρίς άγχος κλπ για το βιβλίο...
Κεφάλαια θα μπαίνουν Πέμπτη και Κυριακη.Αν προλαβαινω με το θα βαζω και μεσοβδόμαδα...
Θα το τηρησω το πρόγραμμα αλήθεια...
Μην με βρισετε πολύ για το κεφάλαιο😞
Ααα κάτι άλλο που ήθελα να πω...
Μέσα σε αυτές τις δύο βδομάδες χωρίς κεφάλαιο😭κατάφερα κάτι για το οποίο προσπαθούσα 2 χρόνια...
Αγκαλιασα τον πρωταγωνιστή του βιβλίου λοιπόν😍Φωτογραφία έβαλα πάνω γιατί δεν μ αφήνει εδώ κατω😭
Ίσως αυτό δικαιολογει λίγο την καθυστέρησηηη μου