Μέσα έχει ενα σακουλάκι με το αγαπημένο μου χόρτο και αλλο ένα με την εξίσου αγαπημένη μου λευκή σκονη...
"ΗΛΙΘΙΕ"ουρλιαζω και κλοτσαω την πρώτη καρεκλα που βρίσκω μπροστά μου με όση δύναμη έχω...
"ΔΙΑΟΛΕ"φωναζω ξανα και ανοίγω το καυτό νερό...
......
Emie's PROV
Φεύγω απο το διαμέρισμα του ενω κατακλιζομαι απο θυμο και θλίψη...
Θέλω να κλάψω όσο δεν λέγεται αλλα πρέπει να πάρω το δρόμο για το μπαρ και καλύτερα να μην παω κλεμμένη.
Ακόμα και τώρα που είμαστε ξανα φίλες με την Κλαιρη δεν θέλω να της δίνω αφορμές για να τον κακολογει μπροστά μου...
Οσο και να τον βριζω απο μέσα μου για όσα είπε δεν θέλω κανείς να λέει άσχημα πράγματα για εκείνον...
Μα γαμωτο ήξερε...Του ειχα πει... Γιατί να τα ξεστομισει αυτά; Γιατι έχει την μανία να τα χαλάει όλα;
Προσπαθώ να ηρεμίσω τα νεύρα μου και να αποτρέψω τα δάκρυα μου απο το να κυλησουν οσο δύσκολο κι αν είναι...
Συνηθισμένη ρουτίνα τώρα... Φτιάχνω τα ποτήρια και τις καρέκλες με την Κλαιρη,παραγγελια,σερβιρισμα,παραγγελια,σερβιρισμα... Επιτέλους λίγο διάλειμμα.Στο κινητό μου βρίσκω δεκαδες κλήσεις τού και μερικά μηνύματα.Δεν διαβαζω κανένα...
Δεν με νοιάζει που έχω διάλειμμα...
Συνεχίζω τη δουλειά μπας και ξεχαστω...
Τελικά καταληγω δίπλα κουρασμένη στο κλείσιμο και ευτυχώς ο Μανος προσφέρεται να με παει σπίτι.
"Δεν σε βλέπω πολύ καλα σήμερα.Θες να έρθεις σπίτι μου να κοιμηθούμε όπως κάναμε αλλες φορές;"μου προτείνει η Κλαιρη αλλα αρνούμαι με την δικαιολογία ότι αύριο γράφω και χρειάζομαι μια καλη επανάληψη...
Φτάνω σπιτι και δεν ξέρω τι να κάνω
Κανονικά τώρα θα πρεπε να κάτσω να κοιμηθώ για να ξυπνήσω νωρίς το πρωί αλλα το χλιαρό ντους δεν με χαλαρωνει.
Συνειδητοποιω ότι έχω να ταΐσω το στομάχι μου απο το μεσημέρι και είναι μεσάνυχτα αλλα δεν έχω όρεξη για φαγητό...
Ξαπλωνω... Τα σεντόνια μυρίζουν το αρωμα του...Νευριαζω...Αλλαζω σεντόνια... Καλύτερα τώρα...
Ύστερα απο αρκετές άσκοπες σβούρες στο κρεβάτι μου ανοίγω το φως του κωμοδινου.Ας κάνω κάτι τουλάχιστον με την τόση υπερενταση πού έχω.
Παίρνω το μπλοκ και το μολύβι με την γόμα πού έχω πάντα στο συρτάρι του κωμοδινου μου.
Σχεδιαζω...Στην αρχή το πηγαινα για τοπιο... Βασικά τοπιο έκανα...Μια ονειρεμένη παραλια με τα νερά της θάλασσας να φωτιζονται από την πανσέληνο.
Θυμάμαι έναν καθηγητή που μας έλεγε ποσο πίστα αποτυπώνεται η ψυχοσύνθεση μας στα έργα μας... Όντως έχει τόσο δίκιο...
Ενα αγόρι αγκαλιαζει μια κοπέλα με μακριά μαλλιά που τα φυσα ο αέρας...
Πάντα ζωγράφιζα αυτά που θα ήθελα να έχω,να κάνω,να εξερευνησω...
Όνειρα πού ίσως να μην γίνουν ποτέ πραγματικότητα γιατί τουλάχιστον εγώ και εκείνος δεν θα υπάρξουμε ποτέ πραγματικά εναρμονισμενοι και χαρούμενοι...
Οσο και να προσπαθώ να τον βοηθήσω,οσο και να θέλει να είναι τέλειος για μένα δεν μπορεί να το κάνει...
Ίσως ζητηαω πολλα...
Ζητάω...
Ίσως παλι το τελειο να είναι αυτός και μέχρι και αυτα που εμένα μου φαίνονται ατέλειες στην ουσία να συντελούν την τελειότητα τού...
Τόσο μπερδεμένες σκέψεις και η μπαλκονοπορτα ασκοπα ανοιχτή...
Δεν φυσάει...
Δεν φυσάει να πάρει τις σκέψεις μου μακριά και να μου φέρει τον ύπνο...
Έχει φτάσει 4... Ποτέ πρόλαβε; Πρέπει να κοιμηθώ τουλάχιστον 3 ώρες... Πρέπει...
Σβήνω το φως και προσπαθώ να βολευτω στα ζεστά σεντόνια.
Ο ήχος τού κουδουνιου κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά απο φόβο...
Ποιος είναι τέτοια ώρα;
Σηκωνομαι περπατώντας στις μύτες...
Το φως είναι κλειστό απ έξω και δεν μπορω να δω απο το ματάκι ποιος είναι ο μεταμεσονυκτιος επισκέπτης μου.
"Ποιος ειναι;"λεω δειλα και οι φόβοι μου επιβεβαιωνονται...
"Σε παρακαλώ άνοιξε μου"τον ακούω να λέει έξω από την κλειστή πόρτα...Παρα το χοντρό ξύλο που μας χωρίζει τόν νιώθω να με καιει μέχρι και με τη φωνή του...
Πρέπει να πει μερικές ακομα ασυναρτησιες για να καταλαβω ότι πίσω από την πόρτα είναι λιωμα...
Γιατί γαμωτο... Γιατί;
"Φύγε Βαγγέλη σε παρακαλώ"του λέω ενω μερικά δάκρυα κυλούν απο τα μάτια μου.Οσο κι αν θέλω να είμαι σκληρή μαζι του δεν μπορω...
"Εγώ σε παρακαλώ...Να σε δω λι-λιγο και μετά φεύγω"τον ακούω να λέει...
Να με δει λίγο και θα φύγει...Να τον δω λίγο και να κοιμηθώ ήρεμη...
Ξεκλειδωνω την πόρτα και τον εχω μπροστά μου...Ενα μεθυσμένο ρακος...
Στηριζεται στόν τοίχο για να κραταει την ισορροπία του.
"Συγγνώμη... Μωρό μου συ-συγγνωμη... Ξέρεις πως-πως δεν τα εννοουσα αυτά...Σε-σε παρακαλώ... Συγγνώμη"λεει τραυλιζοντας...
"Βαγγέλη καταλαβαίνεις τι κάνεις;Δεν μπορείς να ερχεσαι στη μέση της νύχτας να μου ζητάς συγγνώμη μεθυσμένος περιμένοντας να σε λυπηθω"τον κατηγορώ και τα θολά του μάτια είναι καρφωμένα στα δικά μου που κλαινε...
Δεν είχα ρίξει δάκρυ απο την στιγμή που έφυγα απο το σπίτι του αλλα πραγματικά το να μην κλάψω αυτή τη στιγμή είναι πάνω από μένα...
Παραπαταει και χάνει την ισορροπία του για λίγο... Σκύβει και κάθεται ατσαλα στο κρύο μάρμαρο αφήνοντας το κεφάλι τού να γείρει στον τοίχο...
"Καλύτερα έτσι"λεει γελωντας μεθυσμενα αλλα οταν το βλεμμα του συναντά ξανα το δικο μου,σοβαρευει...
"Συγγνώμη...Δεν ήθελα να έρθω...Δεν το είχα σκοπό... Αλήθεια...Απλα... Ήθελα μόνο να σου πω και να σε δω λίγο... Μπορώ να φύγω τώρα"λέει και στηρίζεται ξανά από τον τοίχο για να σηκωθεί όρθιος.
"Πως ήρθες;"τον ρωταω... Ελπίζω να μου απαντήσει με ταξί αλλα ως συνήθως δεν συμβαίνει αυτο που θα θελα...
"Με το αυτοκίνητο"απαντά καθώς καλεί το ασανσερ.Γιατι το κάνει αυτό γαμωτο; Γιατί ολα μου ζητάνε να του πω να μείνει ενώ πρέπει να φύγει;
"Μπορείς να μείνεις εδώ το βράδυ"λέω δειλά και τα μάτια του λαμπουν ακομα περισσότερο απ ότι πριν.
"Αλήθεια;"ρωτάει και γνεφω.
Με πλησιαζει και ανοιγει τα χέρια του να με αγκαλιάσει... Δεν μπορεί να κρατήσει το βάρος του και φορτώνει αρκετό από αυτό σε μενα... Μοιάζει τοσο αδυναμος...
"Μην οδηγείς μεθυσμένος σε παρακαλώ" του λέω καθώς χαϊδεύω το πίσω μέρος του κεφαλιού του...Μουρμουριζει κάτι ακατανοητο στο αυτι μου και με φιλα απαλά στο λαιμό...
Ο κόμπος που έχω στο στομάχι και τήν καρδιά μου μεγαλώνει...Δεν μπορώ αλλο αυτή την κατάσταση...Να τον βλέπω έτσι... Να μας βλέπω έτσι... Νιώθω απαίσια και ηδη κουρασμένη...
"Σ αγαπάω"λεει με την αγαπημένη βραχνάδα στον τόνο της φωνής του...
"Μπορείς να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου.Θα βολευτω στον καναπέ"λέω αλλα αρνείται...
"Συγγνώμη για ολα"μου λέει καθώς τον σκεπαζω με ενα ελαφρύ σεντόνι...
"Σε παρακαλώ μην κλαις"μου λέει τρυφερά και το παγωμένο τού χερι χαϊδεύει το μάγουλο μου... Αφήνομαι για λίγο στο στοργικό του χάδι που τοσο χειρίζομαι και ύστερα απομακρυνομαι για να πάω στο δωμάτιο μου...
Ξέρω ότι δεν θα καταφέρω να κοιμηθώ ειδικά τώρα που είναι μέσα και κοιμαται αλλα μενω απλα να κοιταζω το ταβανι...
Δεν περναει αρκετή ώρα μέχρι να ακούσω βήματα να σέρνονται στον μικρό διάδρομο.
"Χρειάζεσαι κατι;"τον ρωταω πριν καν φτάσει στην πόρτα του δωματίου μου.
"Εσενα"απαντάει με σιγουριά...Ναι είναι απο αυτές τις απαντήσεις που μπορούν να σε λυγίσουν στο λεπτό... Αυτό το"Σ αγαπάω" το "Σε χρειάζομαι" το "Μην φεύγεις".
Δύο λέξεις στην ουσία...
Η δική του επιλογή είχε μια λεξη...Πέντε γράμματα...Εσένα...
"Πήγαινε να κοιμηθείς σε παρακαλώ μέσα.Χρειαζομαι λίγο ύπνο"λέω σε μια προσπάθεια να φανώ σκληρή...Να μην υποχωρησω ακομα τουλάχιστον...Να καταλάβει πως νιώθω.
"Σε παρακαλώ...Σε χρειάζομαι...Μια αγκαλια.."λεει σχεδόν εκλλειπαρωντας.
Ξεφυσω απογοητευμένη από το ίδιο μου τον εαυτό...
"Ελα "του λέω και σερνεται σχεδόν μέχρι το κρεβάτι...Δεν ξαπλωνει δίπλα μου όπως άλλωτε...
Αφήνει το κεφάλι του ακουμπισμενο στο στομάχι μου και τα χέρια του δεξιά και αριστερά του σώματος μου.
Παίρνει απαλά το χέρι μου και το βάζει στο κεφάλι του ώστε να το κινώ όπως έκανα και πριν...Φαινεταιν να ηρεμει σε αντίθεση με μενα που προσπαθώ να σταματήσω μα κλαίω...
"Μην κλαις...Σε παρακαλώ...Σ αγαπάω"
Ποσες φορές έχουμε πει σε παρακαλώ ο ένας στον άλλον σήμερα... Εγώ προσπαθώντας να διατηρήσω τίς άμυνες ασφαλείας εναντίον του κι εκείνος για να με παρακαλάει μέσα από την μεθη του...
Ξαφνικά μου μοιάζει τόσο αδυναμος και μικρός καθώς βρίσκει παρηγοριά μέσα στη νύχτα στη δική μου αγκαλια.
Μοιάζει σαν απροστάτευτο παιδί καθώς ζητά το χαδι μου...Ενα απροστάτευτο μεθυσμένο παιδί πού νομίζει ότι ο κόσμος του ανήκει και κάθε φορά διαψεύδεται...
"Με νοιαζεσαι καθόλου;"ρωταει εκει που δεν το περιμένω.
"Αφού αύριο δεν θα θυμάσαι τίποτα,γιατι τα συζηταμε;"
"Με νοιαζεσαι;"ρωτάει πιο έντονα αυτή τη φορα...
"Οσο δεν φαντάζεσαι"
Και όντως δεν μπορει να φανταστεί...
💘💖💗💖💘