"Their life is mysterious, it is like a forest; from far off it seems a unity, it can be comprehended, described, but closer it begins to separate, to break into light and shadow, the density blinds one.''
—James Salter, Light Years
Ze hadden de stoffige, zanderige wegen achter zich gelaten. Elys hield Nhani's manen stevig vast en volgde Lila en Sage die voor haar reden op de grifaldí. Torenhoge bomen, omstrengeld door takken met elegante stervormige bladeren, vormden pilaren die het dak van smaragden bladeren en gouden licht droegen. Het bladerdak was als een gewelf, een prachtige hemel vol fonkelende sterren die lachend op iedereen neerkeken. De gigantische bronzen wortels hielden de bomen op hun plaats en kronkelden over de bosgrond die was bedekt met donkere bladeren en struiken die elk geluid dempten. Er was geen enkele andere levende ziel te zien, maar Elys had toch het gevoel dat duizenden ogen haar aankeken. Dat iets niet zichtbaar was, betekende niet dat het niet bestond. En dat realiseerde ze zich maar al te goed. Ademloos bewonderde ze haar omgeving, niet in staat om te bevatten hoe prachtig dit eeuwenoude woud was. Af en toe had ze het idee dat de wind fluweelzachte, maar onbegrijpelijke woorden in haar oor fluisterden en dat de oeroude bomen haar toelachten, maar ze wist dat dat onmogelijk was.
Elys haalde diep adem en voelde haar lichaam ontspannen toen de geur van mos, planten en water haar neusgaten vulden. Ze voelde zich hier meer thuis dan in die zanderige, droge en bloedhete achterbuurten van Thera. Het water voedde de planten, gaf de bomen kracht en levensenergie. En Elys voelde dat. Ze merkte hoe de minuscule waterdruppeltjes haar huid kietelden en streelden en hoe het water door alles om haar heen stroomde. Af en toe probeerde ze zich te concentreren en lukte het haar om water uit haar omgeving te halen, waardoor de koele vloeistof in haar handen samenvloeide. Hoewel het haar een zelfverzekerd en krachtig gevoel gaf, stopte ze er redelijk snel mee. Elys had gemerkt hoe de lucht om haar heen droger werd, hoe prachtige tere bloemblaadjes verwelkten en zwart werden, hoe ze door haar stuurkunsten leven aan haar omgeving onttrok. Kennelijk moest overal een prijs voor betaald worden.
Zwijgend reden ze een tijdje door. De stilte was niet ongemakkelijk, in tegendeel. Het voelde haast alsof woorden het woud zouden vergiften, alsof het woud een tempel was en spreken heiligschennis zou zijn. Want dat was wat dit woud was; een goddelijk paleis met oneindige groene galerijen. Het was een paradijs.
''Waar zijn we?'' vroeg Ash slaperig. Elys voelde hoe hij rechter op ging zitten en zijn armen steviger om haar middel sloeg.
''In het Lya Woud,'' antwoordde ze terwijl ze even achterom keek om zijn blik te ontmoeten. ''Malia, Yin en Jai vluchtten vlak nadat je door die bliksem geraakt was. Ik heb je geheeld. Lila vond het te gevaarlijk om de normale weg naar de Zaharwoestijn te vervolgen, omdat Malia ons daar gevonden heeft. We nemen nu een andere weg naar de Zaharwoestijn, via het Lya Woud. Kennelijk kent ze de weg.''
Elys fronste even bij haar laatste woorden. Ze vroeg zich af hoe het kon dat Lila de weg hier kende. Zover zij wist had de tengere aardestuurder haar hele leven in de achterbuurten van Thera en de gangen van Zalaberín doorgebracht.
''Ze zijn gevlucht? Waarom?'' vroeg Ash verbaasd.
Elys zuchtte. ''Geen idee. Maar nu zijn we gelukkig van hen af.''
''Ik denk het niet, Elys,'' zei hij, zo zacht dat zijn adem een fluistering was in haar oor. Ze hield van de manier waarop hij haar naam uitsprak. ''Ze zullen terugkomen. Voor mij.''
Hij liet een geërgerde zucht ontsnappen. ''Je bent toch niet vergeten wat Malia in Tarniss vertelde, in de herberg?''
Elys slikte. Herinneringen kwamen bovendrijven. De posters van haar gezicht, overal in Tarniss. De Bloedende Roos, vol gespuis en wapens en Malia met haar jazaru, beeldschoon en dodelijk. Het leek eeuwen geleden, maar ze wist dat dat niet zo was. Echter, het leven dat ze nu leidde, iets meer dan een maand later, was heel anders dan haar leventje in Elodir geweest was. Een vloed van verdriet denderde door haar lichaam toen haar herinneringen aan Selin en Rhys voor haar ogen dansten. Ze hoopte dat het goed met hen ging en bad in stilte tot Dír, de godin van het water, hoewel ze niet in goden en godinnen geloofde.
''Gaat het wel met je?'' vroeg hij.
Ze knikte en haar vingers gleden over de opaal van haar ketting.
''Ik moest aan Rhys en Selin denken,'' zei ze.
''Selin is je broertje, toch?''
Ze knikte en kreeg een brok in haar keel. Ash leek haar verdriet op te merken en zijn warme armen hielden haar stevig vast. Ze leunde iets achterover en sloot haar ogen. De geur en warmte van Ash omringde haar en zijn rustige ademhaling stelde haar gerust.
''Mis je hem?''
Elys wierp hem een blik toe en fronste. ''Selin? Natuurlijk mis ik hem,'' zei ze terwijl ze haar blik weer op het bospad voor zich richtte. ''Hij is mijn broertje.''
''Nou, ik mis mijn broer ook niet.''
Even was het stil.
''Waarom?'' vroeg ze terwijl haar stem licht trilde. Elys wist dat ze zich op glad ijs bevond. De vorige keer, toen hij had verteld dat hij een halfbroer had, Joah, was hij ook dichtgeklapt.
Ze voelde hoe hij zijn spieren nerveus aanspande.
''Hij en zijn moeder zijn de verschrikkelijkste mensen die ik ooit heb ontmoet. En als het aan mij ligt ga ik nooit meer terug naar huis. Ik wil ze nooit meer zien.''
Elys kreeg een brok in haar keel. Ze schrok van Ash' woorden, van de haat en afschuw die erin doorsijpelden. Zij had haar thuis ook verlaten, maar diep van binnen wist ze dat ze er ooit weer zou terugkeren. Ze kon zich gewoon niet voorstellen dat ze Selin, Rhys en Kata nooit meer zou zien. Zelfs haar vader zou ze gaan missen. Ze hadden meer dan eens ruzie gehad, maar ze waren familie. En dat zou altijd zo blijven. Een zeurend gevoel van verdriet en medelijden vloeide door haar heen toen ze zich realiseerde dat Ash dit familiegevoel kennelijk niet kende.
''Zelfs je vader niet?'' vroeg ze, haast onverstaanbaar.
Stilte.
''Ik denk niet dat hij me ooit weer wil zien,'' antwoordde hij, de bittere toon in zijn stem duidelijk aanwezig.
''Waarom niet?'' vroeg Elys. ''Hij is je vader.''
Ze sloot haar vingers steviger om de manen van Nhani heen en zag haar knokkels wit worden. Ze moest denken aan haar eigen vader. Hij wilde haar weer zien. Hoewel hij dat alleen wilde zodat hij haar weer kon opsluiten in het Meerpaleis en haar kon dwingen om met Rhys te trouwen. Maar toch. Ze wist dat hij dat deed omdat hij dacht haar zo te helpen, hoewel dat absoluut niet het geval was. Als ze hem dat nou maar duidelijk kon maken...
Ze zuchtte. Ze wist dat het een onbegonnen zaak was, want ze had niet alleen haar donkere, golvende haar van hem geërfd, maar ook zijn koppigheid.
''Je begrijpt het niet,'' zei Ash. Ze voelde hoe hij diep zuchtte.
''Leg het dan uit,'' antwoordde ze geïrriteerd. ''Ik kan het niet uitstaan als mensen geheimzinnig gaan zitten doen. Wees gewoon eerlijk tegen me.''
''Oké,'' zuchtte hij, enigszins twijfelend.
Elys ontspande en liet de manen van Nhani zachtjes door haar vingers glijden. Ze beet op haar lip, zich afvragend of haar kleine uitbarsting niet een beetje te veel van het goede was geweest.
''Je herinnert je de tekening van mijn moeder nog wel, toch?'' vroeg hij.
Elys knikte terwijl ze zich op Ash' stem en op het bospad voor haar probeerde te concentreren.
''De tekening staat voorin een klein boekje dat ik altijd bij me heb,'' vervolgde hij. Elys glimlachte licht. Ze kon zich het kleine, in wit gebonden leren boek maar al te goed voor de ogen halen; Ash las er altijd in wanneer hij kon.
''Het is het dagboek van mijn moeder. De tekening is gemaakt door mijn vader. Ze begon met schrijven toen ze net achttien was, een paar maanden voor ze mijn vader ontmoette.''
Ash ademde scherp in en Elys voelde dat hij zijn volgende woorden met moeite kon uitspreken. Ze wist nu in ieder geval waar Ash zijn tekentalent vandaan had. ''De laatste pagina is van de dag dat ik geboren ben, twee jaar later.''
Medelijden welde in Elys op. ''Ash—''
Hij wuifde haar woorden weg en ging verder met vertellen.
''Ik heb alles al meerdere keren gelezen. Het is het enige wat ik van mijn moeder heb en...''
Hij zuchtte.
''Ik heb haar nooit gekend. Haar gedachten lezen geeft me het idee dat ik haar ken en geeft me het gevoel dat ze toch nog bij me is op één of andere manier. Sorry, ik weet dat het stom klinkt.''
Elys keek hem over haar schouder aan. ''Nee,'' zei ze firm, ''verontschuldig je niet. Ik denk dat iedereen hetzelfde zou willen.''
Ze richtte zich weer op de grifaldí voor zich en zag hoe Lila en Sage lachten om iets wat ze niet had kunnen verstaan. Ze leken gelukkig, ook al hadden ze gebroken families. Lila had haar familie, zo dacht ze althans, op jonge leeftijd verloren in een brand en Sage had zijn familie achter zich gelaten.
Elys fronste. Ze wist eigenlijk helemaal niet waarom. Sage leek er in ieder geval niet onder te lijden, maar ze wist meer dan wie dan ook dat men veel kon verhullen als men dat wilde.
Tranen hadden zich nu achter haar ogen verzameld, schreeuwend om naar buiten gelaten te worden, maar ze vocht hard. Ze zou niet huilen, hoewel de leegte die Nuria bij Ash had achtergelaten haar herinnerde aan de leegte die haar moeder, Metuen, had achtergelaten in haar familie.
''Het is gewoon dat mijn moeder mijn vader met zoveel...zoveel liefde beschrijft. Ze vindt hem grappig, moedig, zorgzaam en creatief. Ze beschrijft een totaal andere man dan mijn vader, dan de vader die ik ken.''
Ash' stem werd hees, fragiel. Alsof de emoties langzaam door de scheuren in zijn zo zorgvuldig aangebrachte masker begonnen te sijpelen.
''Ik kon niet sturen. Geen vuur, geen water; niets. Mijn vader was teleurgesteld. Vooral omdat ik zijn oudste zoon was en Joah wél kon vuursturen. Maar op een dag, toen ik zes was, ontdekte ik dat ik kon watersturen. Ik was zo blij. Enthousiast liet ik het mijn vader zien, maar hij gaf me enkel een teleurgestelde blik en zei dat het geen vuursturen was en ik veel op mijn moeder leek. Te veel. Dat is de enige keer dat hij tegen mij over haar gesproken heeft.''
''Dat is verschrikkelijk,'' fluisterde Elys. Ze voelde Ash schokkerig ademhalen.
''Hij heeft mij en Joah nooit enige aandacht gegeven of zorg voor ons gedragen. Hij was afstandelijk, afwezig en kil. Het zorgde ervoor dat Joah en ik vochten om zijn aandacht, iets wat we wilden bereiken door zo goed mogelijk te worden in vuursturen. Dat was alles voor hem en dus ook voor ons.''
''Dus daarom kan je niet met Joah opschieten?''
''Ja,'' antwoordde Ash, waarna hij twijfelend vervolgde: ''Deels.''
Elys ging rechter op zitten. ''Deels?''
Na een korte stilte zei Ash: ''Ik wil er niet over praten.''
''Je hebt beloofd eerlijk te zijn tegen me,'' kaatste Elys vastberaden terug.
Ze kon zijn glimlach haast voelen.
''Ik heb niets beloofd.''
Met een ruk draaide ze haar hoofd om en wierp ze Ash een dodelijke blik toe. Verontschuldigend hief hij zijn handen.
''Oké, ik geef me al over. Arús Danu, je hoeft me die enge blik echt niet steeds te geven hoor.''
Elys rolde met haar ogen, maar kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Ash haalde diep adem en de sfeer werd weer ijskoud.
''Joah is...van jongs af aan was hij al gemeen, genadeloos en...manipulatief.''
''Niemand is slecht geboren, Ash,'' bracht ze tegen hem in.
''Hij wel. Hoewel...''
Hij slikte zijn woorden in, maar zo gemakkelijk liet Elys het hem er niet van afbrengen.
''Hoewel wát?'' vroeg ze, eisend.
''Het werd erger na Vye,'' antwoorde hij schoorvoetend, duidelijk twijfelend of hij de woorden had moeten uitspreken.
''Wie is—''
''Zeg,'' riep Sage vanaf de grifaldí. Hij had zich naar hem omgedraaid en zijn brede lach schitterde als zijn smaragden ogen die dezelfde kleur hadden als het bos. ''Zit niet zoveel lawaai te maken.''
Lila wierp een blik over haar schouder, naar Elys en Ash, en zei waarschuwend: ''Wees alsjeblieft stil. Anders horen de Lyué ons.''
''De wat?'' vroeg Elys, geïrriteerd dat de kans om Ash naar die mysterieuze Vye te vragen verkeken was.
Lila rolde met haar ogen. ''Hebben ze je daar in Uslan dan niets geleerd?''
Sage keek bedenkelijk van Lila naar Elys en de laatste moest moeite doen om geen venijnige opmerking te maken. Ze snoof verongelijkt en zei: ''Als jij het zo goed weet, kun je ons dan uitleggen wat die Lyué zijn of wat?''
Lila grijnsde voldaan en vervolgde zacht: ''De Lyué, de Jagers, zijn de bewoners van Lyun. Lyun is een klein onafhankelijk koninkrijk dat onder het Aarderijk valt. Volgens de legende zijn de Lyué directe afstammelingen van Lya, de Jageres en Boodschapper van de goden. Het Lya Woud is naar haar vernoemd, omdat dit bos volgens de overleveringen haar jachtgebied was. De Lyué zijn erg op zichzelf en houden er niet van als reizigers onaangekondigd hun grondgebied betreden. Dit is echter de enige andere weg naar de Zaharwoestijn dus ik zou het fijn vinden als jullie je stil zouden houden. We willen geen aandacht trekken.''
''Hoe ken je de weg hier eigenlijk?'' vroeg Elys terwijl ze haar ogen samenkneep. ''Ik dacht dat je je hele leven in Thera had gewoond.''
Even was het enige hoorbare geluid dat van de ruisende bladeren en zingende witte vogels die vliegensvlug door de lucht fladderden. Lila zei niets en bleef stuurs voor zich uitkijken. Na een paar seconden liet ze haar schouders echter zakken. Het gaf haar een eenzame, ietwat hulpeloze uitstraling.
''Ik behoorde tot de Epatí,'' zei ze. Haar stem was zo zacht dat de wind haar woorden meteen wegvoer naar verre, onbekende landen. ''Bijna dan.''
Zonder wat te zeggen stroopte ze haar mouwen op. Om haar onderarmen hingen de vertrouwde kristallen en metalen armbanden, maar hoger, op haar bovenarmen, waren zwarte lijnen te zien die ingewikkelde patronen vormden. Ze stopten echter abrupt bij haar elleboog, alsof de zetter van de tatoeages tijdens zijn werk onderbroken was.
Elys fronste. De naam en de tatoeages kwamen haar vaag bekend voor, maar hoe diep ze ook in haar herinneringen groef; ze wist niet meer precies wat het inhield. Ze moest er ooit eens over hebben gelezen in de bibliotheek van het Meerpaleis, maar ze had zoveel boeken gelezen uit verveling dat ze soms dacht de helft alweer vergeten te zijn. Het enige wat ze dacht te hebben onthouden was dat Epatí gevreesde, speciaal opgeleide krijgers van het Aarderijk waren.
Sages ogen puilden bijna uit bij het zien van haar tatoeages. Lila glimlachte. Het was een lach die haar ogen niet bereikten.
''Mijn rug zit helemaal vol,'' zei ze. ''Als ik mijn opleiding had afgerond, waren mijn armen en handen ook helemaal bedekt geweest.''
''Maar...wat zijn Epatí?" vroeg Sage, terwijl zijn hoofd verward heen en weer schoot.
''Krijgers,'' antwoordde Ash voordat Lila ook maar haar mond open had kunnen doen. ''De Epatí zijn een speciale eenheid binnen het Theraanse leger. Hun specialiteit is het zwaard. Ze zijn onhoorbaar, sluw en razendsnel, iets wat ze gevreesde sluipmoordenaars maakt. Ze zijn te herkennen aan hun lange, gekromde zwartmetalen zwaarden en tatoeages die hun hele rug, armen en handen bedekken.''
Ash' stem had monotoon geklonken, alsof hij enkel had opgedreund wat hem jaren geleden tientallen keren was verteld. Zijn woorden hadden Elys' geheugen echter weer opgefrist. Ze herinnerde zich dat ze had gelezen over een school voor Epatí leerlingen.
''De school voor Epatí staat dicht bij het Lya Woud,'' zei Elys gedachteloos. Dat verklaarde misschien waarom Lila zo bekend leek te zijn met de omgeving.
Lila knikte en haar halskettingen rinkelden. Langzaam stroopte ze haar mouwen weer naar beneden. ''We glipten vaak naar buiten om te jagen in het Lya Woud, om een gevoel van vrijheid te ervaren. Het was de straf op de volgende ochtend altijd meer dan waard.''
''Maar als je zo naar buiten kon glippen en genoot van de vrijheid,'' begon Sage, ''waarom keerde je dan telkens terug?''
Lila slikte en staarde afwezig naar de horizon waar bomen en bladeren tot een geheel, bestaande uit duizenden schakeringen groen, goud en bruin, samensmolten.
''Waar moest ik anders heen? De Epatí Academie was mijn thuis,'' antwoordde ze. ''Ik leefde vanaf mijn zevende op straat. Elke dag kon mijn laatste zijn. Op de Academie wist ik tenminste wat mijn plek was, waar ik stond en kreeg ik eten en een dak boven mijn hoofd.''
''Waarom ben je weggegaan dan?'' vroeg Ash.
''Ik miste de vrijheid om te zijn wie ik echt was. Er waren zoveel regels waar je aan moest voldoen. Ik haatte het. Ik wilde geen marionet en moordenaar zijn voor de Theraanse regering. Dus ontvluchtte ik de Academie vlak voordat ze het laatste ritueel zouden voltooien en ik voor altijd een echte Epatí zou worden. Dat is waarom mijn onderarmen en handen niet getatoeëerd zijn.''
Onbewust streken haar vingers over de paarse stof van haar jurk, op de plek waar haar huid bedekt had moeten zijn met zwarte, intrigerende patronen. Elys had Lila's tatoeages mooi gevonden op de vreemde manier waarop littekens en andere, minder oppervlakkige wonden mooi konden zijn. Ze tekenden iemand, lieten zien dat iemand geleefd had en dat gaf hen schoonheid. Haar gedachten schoten naar het teken van de twee om elkaar gedraaide draken op Ash' borst. Dat was geen litteken; daar waren de lijnen veel te recht en netjes voor. Maar toch. Wat was het dan? De lijnen waren wit en niet zwart, zoals bij normale tatoeages. Het teken kwam haar ergens bekend voor, maar ze wist zeker dat ze het nog nooit gezien had. Dat had ze wel onthouden. Maar toch. Die drakenkoppen...
''Elys?'' Ash' warme adem streek als een zuchtje wind langs haar oor. ''We moeten verder.''
Ze keek op en zag dat Lila en Sage al een stuk verder waren gereden met de grifaldí. Zonder een woord te zeggen spoorde ze Nhani aan en de verenwolf rende haast geluidloos achter de grifaldí aan.
Na verloop van tijd begon het woud dichter te worden. Bomen volgden elkaar steeds sneller op en de frisgroene en gele kleuren maakten plaats voor mosgroen en diepgoud. Elys kon de lucht haast niet meer zien door alle dichte begroeiing. Enkel oranjegouden zonnestralen slaagden er af en toe in het bladerdak te doorboren. Elys kon het niet helpen te denken dat ze de verkeerde kant op gingen. Was het niet de bedoeling dat het bos steeds minder dicht werd als ze de Zaharwoestijn naderden?
Ash deelde haar gevoel kennelijk, want hij doorbrak de stilte als eerste en zei: ''Weet je zeker dat we de goede kant op gaan, Lila?''
De krullen op Lila's hoofd sprongen wild op en neer toen ze haar hoofd verontwaardigd omdraaide. ''Natuurlijk gaan we de goede kant op,'' siste ze.
Ze liet haar ogen snel over hun omgeving glijden. Ze kneep haar ogen samen en spoorde de grifaldí aan om het tempo te verhogen.
''We moeten opschieten. We zijn in de buurt van de hoofdstad dus hou je mond en trek geen aandacht. We willen niet dat de Lyué ons vinden,'' fluisterde ze op net verstaanbare toon.
''Ik denk dat het daar te laat voor is,'' sprak een kraakheldere stem.
Elys' hartslag schoot omhoog en geschrokken zag ze hoe zo'n tien mensen uit de bomen tevoorschijn kwamen. Sommigen sprongen, anderen gebruikten touwen en weer een paar anderen gleden langs de dikke bronzen boomstammen omlaag. Feit was dat de groep hen nu omsingeld had. Nhani gromde en ontblootte haar tanden, maar dat leek hen totaal niet af te schrikken. Hun ogen fonkelden vastberaden en hun kleding was bruin, groen en onopvallend in het bos dat uit exact dezelfde kleuren bestond. Geen wonder dat Elys, Ash, Sage en Lila hen niet hadden opgemerkt. Iedereen die hen omsingeld had droeg een wapen. Elys telde drie speren, twee zwaarden en vijf keer een pijl en boog. En alle wapens waren op hen gericht.
Lila's ogen schoten vuur. ''Dit is jullie schuld,'' siste ze. 'Ik heb nog gezegd dat jullie je mond moesten houden, Arús Namos.''
Woede borrelde in Elys' binnenste op, maar voordat ze de kans kreeg om een ijzige belediging naar Lila's hoofd te gooien, sprak de helderde stem weer.
''Zelfs dat was niet genoeg geweest.''
Elys, Ash, Sage en Lila draaiden zich allemaal naar de persoon waar de onbekende stem vandaan kwam.
Het was een jong meisje.
''De grifaldí staan nou niet bepaald bekend om hun stille tred en zelfs die lumako maakte te veel lawaai,'' grijnsde ze.
Ze had een lichte effen huid en witblond haar dat in golven over haar schouders viel. Een paar plukken waren echter samengebonden tot een knot en verschillende vlechtjes, veren en bloemen vielen in haar haar te ontdekken. Over haar mosgroene, knielange jurk droeg ze delen van een bruinleren harnas dat subtiel versierd was met bladerpatronen. In eerste instantie zag ze er jong en onschuldig uit, maar haar pijl en boog, die ze onverschrokken op hen had gericht, vertelde dat ze niet zou twijfelen om te schieten. De pretlichtjes in haar ijsblauwe ogen verraadden dat ze hiervan genoot.
''Ik ben Maeve Horanti,'' begon ze, ''en als koningin van Lyun zou ik graag willen weten wie het lef heeft mijn grondgebied zomaar te betreden.''
——————
[A/N] Oehhh...ze hebben zich weer eens in de nesten gewerkt hoor XD Het wordt alleen maar leuker vanaf dit moment *grinnikt*
De update was wat later dan normaal (ik was een week naar Engeland én ik moest nog een groot deel van dit hoofdstuk schrijven) MAAR ik hoop dat het wachten het waard was! Er is redelijk wat van de achtergrondverhalen van Lila en Ash naar voren gekomen én er is een nieuw (en niet onbelangrijk) personage geïntroduceerd: Maeve Horanti. Ik ben heel enthousiast nu haha :')
Laat me weten wat je ervan vond en als je foutjes ziet, mag je het natuurlijk altijd melden!
Xx Am
PS: De woordenlijst zal morgen aangevuld worden (ook nog van de vorige hoofdstukken)
PPS: Er zijn in de loop van dit verhaal redelijk veel verschillende ships in de comments ontstaan dus leek het me een goed idee om een lijst te maken met de officiële shipnamen (er zitten trouwens ook wel random shipnamen bij...gewoon omdat ik het goed vond klinken XD). Welke ship steun jij? (of misschien geen een?) Oh, het kan trouwens zijn dat er één of twee namen van personages in voorkomen waar jullie nog niet echt over gelezen hebben ;p
Aelys - Ash & Elys
Elyge - Elys & Sage
Lilage - Lila & Sage
Lilash - Lila & Ash
Sash - Sage & Ash
Elrhys - Elys & Rhys
Listar - Lila & Istar
Maege - Mae & Sage
Elyroh - Elys & Eroh
Celsa - Celia & Sage
Malila - Malia & Lila
Dhash - Dhalys & Ash