"...looking at her, he wondered if maybe Paradise was to be found in a person and not a place."
―J.M. Darhower, Reignite
Elys had nog nooit een chaos zoals deze meegemaakt. Ze had altijd gedacht dat chaos iets slechts was, een duister persoon die je inpalmde en blind maakte voor al het licht. Chaos was donker, onvoorspelbaar en bezat een ontembaar hart dat dood en verderf zaaide. Maar deze chaos was anders. Het was levendig, vol beweging en geschreeuw en geroep. Het was een wervelwind vol kleuren; okergeel, paars, olijfgroen, zwart, vuurrood. Alles om Elys heen was van een ongetemde en gevaarlijke schoonheid.
Malia vocht wild met haar vlijmscherpe dolken en afschrikwekkende grijns. Ash daarentegen vocht precies en zijn bewegingen waren elegant en beheerst. Lila en Sage vochten zij aan zij; hij in de lucht, met vloeiende bewegingen, en zij op de grond, met kracht, stabiliteit en snelheid. Yin en Jai bewogen als één; elk een deel van een groter geheel, van een geoliede machine die boven individuele krachten uitsteeg. Ze vochten alsof ze nooit anders hadden gedaan.
En Elys stond in het midden van die chaos, als een stille rots in de branding, en deed niets. Ze kon niets doen. Ash had haar weggeduwd op het moment dat Malia hen aanviel en Elys zat nu ineengedoken in een zijstraat terwijl Nhani de jazaru van Malia bedwong. Ze dacht terug aan de training van Istar en de techniek van haar vechthouding en aan de trainingen van Ash die ertoe hadden geleid dat ze, zonder het gebruik van Ura, een paar basistechnieken kon gebruiken. Maar het zou niet genoeg zijn. Ze was niet opgewassen tegen de flitsende dolken van Malia, tegen de parelwitte en dodelijke bliksemschichten van de snelle Yin en het vreemde blauwpaarse vuur van Jai. Elys was maar een ongetrainde, beginnende waterstuurder. Haar enige speciale kracht was helen en zelfs daar was ze nog niet goed in.
Elys wierp een blik op de woelige strijd en balde haar vuisten samen. Ze kon niet nutteloos blijven toekijken hoe haar reisgenoten, haar vrienden, vochten voor hun leven. Ze haatte het om hulpeloos te zijn. Hoe kon ze zo egoïstisch zijn om anderen hun leven op het spel te laten zetten terwijl ze zelf niets deed? Het werd tijd dat ze eens wat actie zou ondernemen.
Ze wierp een blik om de hoek van de zandkleurige muur. Malia en Ash cirkelden en dansten om elkaar heen en Elys' hart kromp samen bij het idee dat die dolken waarschijnlijk ook doordrenkt waren met het gif dat Malia eerder had gebruikt om Ash te vergiftigen. Ash hield zijn zwaard in zijn linkerhand en gebruikte zijn andere hand om vuur en water te sturen. Jai en Yin probeerden bij Ash en Malia te komen, maar Sage en Lila hielden verrassend goed stand tegen de bijzondere krachten van hun tegenstanders.
Elys sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze probeerde zichzelf moed in te praten, maar ze faalde enorm. Haar hart ging als een razende te keer en ze beet op haar lip. Kom op, dacht ze. Met alle moed die ze kon verzamelen, stond ze op. Haar benen en handen trilden en met moeite kon ze zichzelf staande houden.
Denk aan je trainingen, sprak ze zichzelf streng toe.
Ze haalde diep adem en wist haar trillende ledematen enigszins onder controle te houden. Met een bonkend hart verliet ze haar schuilplaats. Zo snel als ze kon sprintte ze op Ash en Malia af. De premiejager mocht niemand raken met die vergiftigde dolken, want anders zouden ze een groot probleem hebben. In haar haast pakte ze een stuk hout dat op de straat lag te vergaan om tenminste een wapen te hebben. Er was hier namelijk geen water dat ze kon gebruiken. Althans, niet waar ze bij kon. Er zat water in de lucht en in hun lichamen, maar ze kon het niet voelen zoals Ash wel kon. Hopelijk kon hij het haar leren. Ooit. Als ze hier levend uit wisten te komen.
Elys had Malia en Ash bereikt. De premiejager ontweek net een uithaal en maakte een katachtige sprong. Elys had haar van achteren benaderd, maar nu ze weggedoken was, stond Elys oog in oog met Ash. Ze zag hem schrikken, zijn ogen werden even groot en een bezorgde flits schoot door het zilver van zijn irissen heen. Malia had zich ondertussen weer hersteld en maakte gebruik van de afleiding van Ash. Ze haalde razendsnel uit en Elys' het glimmende lemmet raakte Ash. Hij deinsde achteruit en keek met verschrikte ogen naar zijn pols waar een snee zat. Het was niet groot, maar dat maakte niet uit; het gif zat nu in zijn bloedbaan.
Elys had het gevoel dat haar hart stopte met kloppen en het bloed in haar aderen in ijs veranderde. De herinneringen aan het web van donkere aderen op zijn huid, in Rivenend, deden haar rillen. Het moment dat zijn borstkas was gestopt met op en neer gaan, was één van de meest angstaanjagende momenten in haar leven geweest. Die zelfde angst kwam nu weer naar boven. Het voelde alsof ze in volle vaart tegen een muur botste en een ijskoude golf haar overspoelde en verstikte.
Ash had nog steeds een blik van afschuw op zijn gezicht. Hij bracht zijn pols naar zijn lippen en zoog zoveel mogelijk gif uit zijn wond. Toen hij klaar was keek hij op naar Malia. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde in zijn bekende, kille masker. Woede sluimerde in zijn ogen en met hernieuwde energie begon hij haar weer aan te vallen.
Malia had een zelfvoldane grijns op haar gezicht en haar ogen gloeiden van haat. Met al haar kracht en moed begon Elys Malia ook aan te vallen en met z'n drieën raakten ze verward in een dodelijke dans van metaal en vuur. Elys probeerde Malia zo veel mogelijk te hinderen in haar bewegingen, maar de houten stok in haar onervaren handen was niet opgewassen tegen de wervelende premiejager. Malia's dolken doorkliefden de lucht en in een flits brak de stok van Elys in drie stukken. Ze kon net op tijd wegspringen voor de giftige lemmeten, maar moest haar snelle actie bekopen. Ze struikelde en met een klap die de lucht uit haar longen sloeg, viel ze neer op de grond.
Met een grijns sloop Malia op haar af. De premiejager torende boven Elys uit en haar puntige tanden glinsterden. Maar voordat Malia ook maar een poging tot aanvallen kon doen, sprong Ash op haar af. Hij duwde haar opzij en raakte weer verwikkeld in een één op één gevecht met Malia.
Elys liet een opgeluchte zucht ontsnappen en krabbelde overeind. Ze keek naar Ash en Malia, niet zeker wat haar volgende stap was. Malia was sneller dan Ash en ze zag dat hij in de problemen begon te komen. Maar hoe kon ze helpen? De houten stok was kapot en ze kon geen water sturen. Wanhopig keek ze naar links, waar Lila en Sage het opnamen tegen Yin en Jai. Yins violette ogen waren bloeddoorlopen en ze grijnsde als een waanzinnige terwijl ze de ene na de andere felle bliksemschicht op Sage afvuurde. Hij leek haar te ontwijken met het grootste gemak, lichtvoetig en snel als hij was, maar Elys zag de zweetdruppels op zijn voorhoofd en zijn gehaaste ademhaling. Ze vroeg zich af hoe lang hij het nog vol zou houden. Yins ogen brandden met zo'n felheid dat Elys zich afvroeg of het kleine sneeuwwitte meisje ooit op zou geven. Jai daarentegen leek veel kalmer. Kalmer en preciezer. Waar Yins aanvallen ongelofelijk sterk, maar ongecontroleerd en wild waren, waren Jai's paarsblauwe vlammen het toonbeeld van controle en beheersing. Zijn aanvallen waren nauwkeurig en hij leek Lila telkens een stap voor te zijn, maar niet op dit moment. Met een vastberaden blik hief Lila haar handen waardoor mintgroene kristallen razendsnel begonnen te groeien en de roodharige vuurstuurder begonnen in te sluiten.
''Elys!'' riep Ash, ''ik denk dat ik wat hulp kan gebruiken.''
Vliegensvlug draaide ze haar hoofd. Ash lag op de grond en probeerde met zijn zwaard te voorkomen dat Malia, die boven op hem zat, zijn keel doorsneed met haar dolken. Ze waren beiden doordrenkt met zweet en trilden van inspanning.
Paniek overspoelde haar lichaam en haar geest werd geheel blanco. Ze stond daar maar, niet wetend wat te doen.
''Elys...'' drong Ash aan.
''Ik―hoe? Ik heb geen wapens,'' riep ze.
Ash rolde met zijn ogen, hoewel Elys ervan overtuigd was dat dat haar fantasie maar was, want wie deed zoiets terwijl zijn of haar leven op het spel stond?
''Dat hoeft ook niet,'' riep hij terwijl hij Malia met een enorme krachtinspanning van zich af wist te gooien. ''Je bent zelf een wapen.''
Hij rende op haar af en vroeg fluisterend: ''Alles goed?''
Ze zag hoe zijn bezorgde ogen over haar heen gleden. Ze knikte.
''Sorry,'' zei ze, ''sorry, dat ik je niet hielp.''
Ze voelde zich zo stom. Ze kon ook gewoon helemaal niets. Ze kon niet vechten, niet fatsoenlijk watersturen, niet koken, niet sociaal zijn, niet goed over haar gevoelens praten, ze kon haar vrienden niet helpen, laat staat redden, en er waren nog honderden andere dingen die ze zo kon opnoemen. Ze was een mislukkeling en die waarheid was nog nooit zo helder voor haar geweest.
''Elys?''
Verschrikt keek ze op. ''Wat?''
''Je hoeft geen sorry te zeggen. Je kan nog erg veel leren en ik zal je daarmee helpen, oké?''
Ze knikte en beet op haar lip. Normaal gesproken zou ze blij zijn als Ash zijn masker liet vallen en er een vriendelijker, warmer en zorgzamere persoon naar boven kwam, maar op dit moment maakte het dat ze zich nog slechter begon te voelen over zichzelf. Iedereen om haar heen probeerde iets goeds te doen en wat deed zij? Toekijken hoe haar vrienden alles op alles zetten om niet vermoord te worden door dat gestoorde trio.
''Je moet niet denken dat je niet kan watersturen,'' begon Ash. ''Water is overal; in onze lichamen, in dieren, in planten en in de lucht. Je moet alleen weten hoe je het kan vinden, oké?''
Elys knikte en probeerde zichzelf bijeen te rapen. ''Wat moet ik doen?
''Sluit je ogen, concentreer je en probeer het water om je heen te voelen. Zeg dan 'erakús'. Ura zal ervoor zorgen dat het water zich in je hand verzameld.''
Ze had aandachtig geluisterd en herhaalde Ash' woorden keer op keer in haar hoofd. Haar blik dwaalde af en over Ash' schouder zag ze Jai die met zijn paarsblauwe vlammen het kristal wist te vernietigen. Lila en Sage keken verschrikt toe hoe Jai met zijn lange lichaam uit de kristallen gevangenis wist te breken en met een sluwe grijns op Ash af sprintte.
Elys wilde gillen om Ash te waarschuwen, maar het zou te laat zijn. Zijn woorden gonsden nog in haar hoofd en uit alle macht probeerde ze zich te concentreren op haar omgeving. Ze moest water vinden. Ze voelde zweetdruppels over haar hoofd lopen en wist wat ze moest doen.
''Erakús,'' fluisterde ze razendsnel. Er gebeurde niets.
Ze slikte en vocht om haar tranen tegen te houden. Dit moest werken.
''Erakús,''zei ze nu, luider.
Onmiddellijk vormden de zweetdruppels een waterbol in haar rechterhand. Ze keek op en zag dat Jai nog maar enkele meters van hen verwijderd was.
Ze haalde diep adem en met al haar kracht bevroor ze het water in de vorm van een ijspegel en gooide het richting Jai en zijn vlammende haar. Het ijs doorkliefde de lucht en Jai viel met een ijselijke gil neer. Geschrokken keek Ash achterom en met een glinstering in zijn ogen keek hij terug naar Elys.
''Je―''
''Ja,'' wist ze uit te brengen en glunderend keek ze naar haar handen. Een vuur van trots in haar binnenste branden.
''Ik wist dat je het kon,'' zei hij. Het zilver in zijn ogen schitterde een tederheid die ze nog nooit eerder had gezien. Het was echter weer zo snel weg als het was verschenen.
Plotseling schoot er een bliksemschicht rakelings langs hen heen. Ze bukten en Ash sloeg beschermend een arm om haar heen. Het lichaam van Jai lag op de grond. Hij kreunde en een grimas was op zijn gezicht verschenen. Yin krijste en probeerde bij Jai te komen, iets wat voorkomen werd door Sage en Lila die alles op alles moesten zetten om Yins uitbarstingen van elektriciteit onder controle te houden.
''Blijf hier,'' zei Ash terwijl hij zich omdraaide om Sage en Lila te helpen.
Met grote ogen keek Elys naar het tengere meisje dat veranderd leek te zijn in een monster. Ze krijste, trok aan haar haren en tranen biggelden over haar wangen. Maar dat was niet het opmerkelijkste. Haar ogen waren haast rood geworden en leken te gloeien van pure, kokende woede. Het was alsof haar hele tengere en fragiele lichaam bij elkaar werd gehouden door haat, verdriet en pijn. Elys vond het afschuwelijk om te zien.
Voordat ze kon beslissen wat te doen, helpen of naar Ash luisteren, werd ze met volle kracht op de grond gegooid. Ze schreeuwde en werd geplet door een gespierd lichaam. Ze spartelde zoveel mogelijk tegen om haar belager van zich af te duwen, maar uiteindelijk grepen twee donker gekleurde handen haar polsen en werden haar armen tegen de grond gedrukt. Tranen van pijn sprongen in haar ogen. Elys keek omhoog en een prachtig, maar angstaanjagend gezicht hing boven die van haar. Malia's krullen kronkelden in de wind en haar groene katachtige ogen keken haar geamuseerd aan.
''En nu zal ik je je verdiende loon geven,'' siste ze terwijl ze een glimmende dolk over Elys' gezicht liet lopen. Zoute tranen liepen langs haar wangen omlaag.
Plots was er een zwarte flits en Elys voelde dat Malia van haar lichaam gerukt werd. Ash bood zijn hand aan en trok Elys zonder al te veel moeite omhoog. Ze belandde in zijn armen. Warmte omsloot haar en voor een moment voelde ze zich veilig. Er was niets anders dan zijn armen om haar heen en zijn onmiskenbare geur van kaneel, een vleugje metaal en een geur die ze niet kon plaatsen.
Ze opende haar ogen en wierp een blik opzij. Malia lag roerloos op de grond, bewusteloos, en haar dolken staken in het zand.
Elys liet een opgeluchte zucht ontsnappen en keek op naar Ash. Hun ogen vonden elkaar en Ash' rechter mondhoek ging iets omhoog. Het was voorbij. Alles was goed. Bijna.
''Ash!'' schreeuwde Sage, de paniek duidelijk hoorbaar in zijn stem die oversloeg.
Elys voelde hoe Ash zich van haar losrukte en voor haar ging staan. Elys' hart klopte in haar keel en adrenaline schoot door haar heen. Wat was er aan de hand. Ze keek over Ash schouder heen en wilde meteen dat ze niet had gezien wat er aan de hand was.
Yin lachte als een bezetene. Witte strengen haar waren losgeraakt uit haar staart en hingen in slierten voor haar gezicht. Haar huidkleur was niet langer zo wit als sneeuw en zo puur als de goedheid van de goden, maar had een ziekelijke asgrauwe kleur aangenomen. Ze zag eruit als een wraakgodin. Onaards mooi en dodelijk.
Haar skeletachtige vingers waren uitgestoken naar Ash en Elys en uit haar vingertoppen ontsproot een witte kronkelende straal. Het was een bundel elektriciteit, gegenereerd door pure en furieuze woede.
Ash ving de bliksem met zijn vingers op, net zoals op het luchtschip, maar Elys wist onmiddellijk dat hij niet goed ging. Het kon aan zijn pijnlijke grimas liggen of aan zijn gekromde houding, maar ze wist direct dat dit niet was zoals het hoorde. Op het luchtschip had Ash de bliksem opgenomen en weer teruggestuurd, maar dat gebeurde nu niet. Hij leek de elektriciteit alleen maar in zich op te nemen en er kwam geen einde aan. Plotseling spleet de bundel elektriciteit uiteen en Ash kreunde. Met een verwrongen gezicht zakte hij als een lappen pop neer. Elys' ademhaling stokte en ze liet zich op haar knieën vallen. Ze hoorde Yins kakelende en maniakale lach vaag op de achtergrond en Sage en Lila die haar naam riepen. Maar dat maakte allemaal niet uit op dit moment.
Ash lag haast roerloos op de grond en mompelde onverstaanbare woorden. Zijn tuniek was verschroeid en kapot, waardoor zijn ontblote bovenlichaam te zien was. Met trillende handen schoof ze de haast vergane stof opzij. Tranen schoten in haar ogen.
''Ash?'' wist ze uit te brengen. Met een brok in haar keel keek ze naar de rode rafelige wond. De stank van verbrand vlees drong haar neus binnen en ze moest kokhalzen. Ze pakte zijn schouders vast en schudde hem zo hard heen en weer als ze kon. Geen reactie.
''Ash!''
Geen reactie.
''Alsjeblieft...'' huilde ze. Zoute tranen biggelden over haar wangen en paniek overmeesterde haar lichaam. Wat moest ze doen? Ze kon hem proberen te helen, maar zijn ademhaling en hartslag waren bijna niet-bestaand. Ze had niet de vaardigheden om iemand te redden van het randje van de dood. En de laatste keer dat ze Ash had proberen te helen lag nog vers in haar geheugen. De herinnering was een nachtmerrie. Ze wilde het niet nog eens meemaken.
Ze had geen keus. Of ze bang was of niet, de juiste vaardigheden had of niet; ze moest alles doen om hem te redden.
''Oh-oh,'' lispelde de zachte, hese stem van Yin.
Woedend keek Elys over haar schouder. Yin stond daar, haar witte jurk vies, gescheurd en besmeurd met bloed.
Ze kantelde haar hoofd. ''Ik denk dat het te laat is, gar-rá.''
Elys balde haar vuisten. Yin lachte.
''Ben je boos? Waarom?''
''Jij―''
Yin wuifde haar weg. ''Ja, ja. Ik heb je vriendje vermoord. Oh, wat zielig. Maar wees eerlijk...je hebt hem geeneens geholpen. Je verstopte je de hele tijd als een lafaard en liet iedereen voor je vechten. Dus...''
Yin grijnsde en wierp haar een sluikse blik. ''Eigenlijk ben jij degene die schuldig is.''
Woede en haat vlamde in Elys op en vloeide door haar aderen. Een warm gevoel verspreidde zich door haar lichaam en het had nog nooit zo heerlijk gevoeld om al haar gevoelens los te laten. Ze concentreerde zich op al het water om haar heen. Ze probeerde er uit volle macht vat op te krijgen, maar het was moeilijk en ze merkte dat haar woede verblindend werkte. Tergend langzaam klonterden minuscule waterdruppeltjes samen tot een bol in haar handpalm. Te langzaam.
Yin beende op haar af en lachte haar tanden bloot. Ze had haar arm gestrekt en kleine kronkels van elektriciteit glommen in de lucht.
Dat was het moment dat ze gekreun naast zich hoorde en Ash zich oprichtte. Met halfopen ogen en een bebloed en gewond lichaam hief hij zijn arm. Yin stopte met lopen en greep naar haar keel. Haar violette ogen puilden uit van schrik. Ze keek als een gevangen dier. Ash glimlachte half en kneep zijn vuist samen. Yin begon blauw aan te lopen en dat was het moment dat Elys zich realiseerde wat Ash deed. Hij stuurde het water in Yins longen waardoor haar longen niet konden bewegen en ze geen adem kon halen. Het was briljant, maar wreed.
Yin werd slap en verloor het bewustzijn. Dat was het moment dat Ash stopte en weer ineen zakte op de grond.
''Hoe gaat het?''
Sages eerlijke groene ogen ontmoetten die van Elys. Lila verscheen achter hem. Haar gezicht was bebloed en besmeurd met vuil, maar haar ogen stonden vechtlustig.
''Waar zijn ze?'' vroeg Elys angstig, terwijl haar gedachten afdwaalden naar Yin, Jai en Malia.
Lila fronste en keek over haar schouder. ''Jai stond op en samen met Malia sleepte hij Yins lichaam naar dat rotbeest, die jazaru.''
''Ze zijn gevlucht, Elys,'' stelde Sage haar gerust.
Een diepe zucht ontsnapte aan haar lichaam. Ze begon over haar hele lichaam te trillen, alsof alle angst zich in één keer manifesteerde.
''Je kan hem redden, toch?''
Sages stem was doordrenkt van hoop.
''Ik...ik doe mijn best.''
Ze draaide weer naar Ash en met afschuw keek ze naar de brandwond. Hij had zijn ogen half geopend en haalde zwaar adem.
''Hoe erg is het?'' vroeg hij.
Elys bleef stil en staarde moedeloos naar de wond én de snijwond van Malia's dolk. De snijwond etterde en de bekende antracietkleurige lijnen begonnen een tekening van een web te vormen op zijn getinte huid.
''Je kan het,'' moedigde hij haar aan. Tranen verzamelden zich in haar ooghoeken. Het maakte dat ze wazig zag. Angst, onzekerheid en onmacht gierden door haar lijf.
''Ik weet niet hoe, Ash! Ik kan dit niet,'' zei ze overstuur. Haar stem sloeg over.
''Jawel,'' antwoordde hij en hij kneep in haar hand. ''Ik geloof in je, Elys. Haal adem en concentreer je op je element.''
Met een onregelmatige ademhaling en trillende handen deed ze wat hij zei. Ze voelde het water om zich heen, alsof het sterren waren en zij in het middelpunt van het universum stond. Ze riepen haar, gehoorzaamden haar. Ze voelde de energie in haar stromen, als een rivier, en gebruikte het om aan al die duizenden waterdeeltjes te trekken.
''Erakús,'' zei ze.
Twee bollen water werden in haar handen gevormd en een vonkje hoop ontvlamde in haar hart. Zo geconcentreerd mogelijk begon ze met het helen van Ash. Ze legde haar handen op zijn borstkas en probeerde de lessen van Iana zo goed mogelijk te volgen. Ze voelde hoe het water zich aan de energie van Ash bond. Ze liet het water door zijn lichaam stromen en spoelde al het verderf weg en heelde alle verwoeste stukken.
Elys haalde het water weer terug en hapte naar adem. Het helen had haar enorm veel energie en kracht gekost, maar het was haar gelukt. Dat dacht ze althans. Met een brok in haar keel wierp ze een blik op Ash' borstkas. Gespierd, karamelkleurig en, het belangrijkste, vrij van bloederige wonden en verbrand vlees.
Of niet?
Ze fronste en nieuwsgierig keek ze naar de lichtroze vlek die vlak boven zijn hart zat. Littekenweefsel. Vreemd. Helen liet geen littekens achter dus dat betekende dat het van iets anders was. Plotseling herinnerde ze zich dat ze de vlek eerder had gezien in Rivenend toen ze Ash' verband had weggehaald. Ze had toen gedacht dat het een wazige vormeloze vlek was, maar toen had ze het ook niet zo uitgebreid kunnen zien als nu.
Het was geen vormeloos litteken, maar een vlek in de vorm van twee draken die om elkaar heen draaiden.
En Elys kon niet anders dan zich afvragen waarom Ash zo'n teken op de plek van zijn hart had staan.
-----------------------
[A/N] Hmm...nieuwsgierig naar het teken op Ash' borst?? ;p Iemand misschien theorieën?
Ik had erg veel moeite met het schrijven van dit hoofdstuk en liep regelmatig vast...ik ben er dan zelf ook niets heel tevreden over, maar ik hoop dat jullie er desondanks toch van genoten hebben!♡
Verder: volgende week ben ik ook zaterdag op reis met school. Dit betekent dat ik hoogstwaarschijnlijk niet in staat ben om aanstaande vrijdag te updaten (aangezien ik geen flauw idee heb of ik wifi heb of niet). MAAR: Ik zal mijn best doen om dit weekend H24 te schrijven zodat ik die meteen zaterdag kan posten als ik terugkom! ;)
Oh, en als je foutjes ziet, zeg het dan vooral! Ik heb dit hoofdstuk namelijk nogal snel gecontroleerd.
Xx Amarelia