"Καταλάβες;"λέει δαγκώνοντας με με δύναμη στο λαιμό.
"Κατάλαβα"λέω με μία κοφτή ανάσα.Δεν φοράει μπλούζα γαμωτο και οι κοιλιακοι του είναι τόσο σκληροί κάτω από το άγγιγμα μου... Άντε να δούμε πως θα κοιμηθώ τώρα...
...........
Το πρωί ξυπνάω από τον ήχο του ξυπνητηριου την συνηθισμένη ώρα για να πάω στη σχολή.Εχει τα χέρια του τυλιγμένα γύρω από τη μεση μου οπότε είναι κάπως δύσκολο να κλείσω το ξυπνητήρι και να σηκωθω χωρις να τον ξυπνήσω κάτι που δυστυχώς δεν καταφέρνω.
Ανοίγει τα μάτια του αργά και χαμογελάει νυσταγμενα καθώς τεντώνει το μισογυμνο,υπεροχο κορμί του.
"Έχεις μάθημα σήμερα;"τον ρωτάω και δεν φαίνεται να χαίρεται και πολυ όταν καταλαβαίνει ότι θα πάω σχολή ότι και να γίνει.
"Έχω αλλά βαριέμαι να πάω"λέει χαλαρα.
"Κάνε ότι θες.Εγω δεν πρόκειται να χάσω μάθημα."λεω και σηκώνομαι από το κρεβάτι αλλά με σταματάει κρατώντας με από τον αγκώνα.
"Έλα ρε μωρο μου να κάτσουμε λίγο αγκαλιτσα,να φάμε πρωινό στο αγαπημένο σου καφέ στην Πλάκα και μετά να πάμε τις βόλτες μας και ας την την σχολή για σήμερα.
Τελευταία μαθήματα είναι σιγά."λέει παραπονιαρικα και ομολογώ ότι η πρόταση του είναι υπερβολικά δελεαστική αλλά δεν δέχομαι.
"Ναι και όπως είπες είναι τελευταίες μέρες οπότε εγώ έχω πολύ διάβασμα και δεν πρεπει να χάσω μαθήματα και σημειώσεις"λέω αυστηρά.
"Ωριαία όμως το απογευμα θα έρθεις μαζί μου στη συναυλία"
"Συναυλία;"ρωταω παραξενεμένη.Δεν μου έχει αναφέρει τίποτα.
"Ναι.Εδω Αθηνα προς το κεντρο ειναι το μαγαζι"
"Θες να ρθω μαζί σου και μου το λές τώρα;"
"Ήθελα να σου το πω χθες στη βόλτα που είχαμε πει πως θα πηγαίναμε
αλλα καταληξαμε τσακωμενοι μέχρι το βράδυ και μετά ήθελα απλα να κοιμηθούμε"λέει με ύφος παιδιού που το κατηγορούν.
Το παίρνει συχνά αυτό το ύφος... Ίσως γιατί πίσω από αυτό που δείχνει είναι όντως ένα μικρό παιδί που χρειάζεται αγάπη και φροντίδα.Ενα μικρό παιδί που τα θέλει όλα δικά του και δεν δέχεται την ήττα ούτε την άδικα.Ενα μικρό εύθραυστο παιδί...
"Εεε; Που χάθηκες;Τι θα γίνει με την συναυλία;"με ρωτά.Οσο κι αν μοιάζει με μικρό παιδί δεν μου είναι εύκολο να συμβαδίσω με κάποιες συμπεριφορες τού.
Δεν μπορούσε να μου έχει πει για την συναυλία μερικές μέρες πριν για να έχω κανονίσει να πάρω ρεπό από το μπαρ;
"Όχι δεν μπορώ να έρθω"λέω τσιτωμενη και διαλέγω βιαστικά ρούχα από την ντουλάπα πρίν πάω στο μπάνιο.
Κάνω ένα ντους μπας και χαλαρώσω αλλά δεν τα καταφέρνω... Βουρτσιζω δόντια,ντυνομαι και αφού πιάνω τα μαλλιά μου σε έναν ατημέλητο κότσο βάφομαι ελαφρά...
Δεν είχα και το καλύτερο ξύπνημα...Μάλλον φτάνω στις μέρες μου και τα νεύρα αυξάνονται.
Βγαίνω από το μπάνιο έτοιμη και χωρίς καθόλου όρεξη για πρωινό ούτε για συζήτηση μαζί του...
"Φεύγω"λέω μονάχα όταν έχω βάλει στην τσάντα ώμου μου τα βιβλία για σήμερα,αλλα με προλαβαίνει στην πόρτα.
Μοιάζει τόσο μπερδεμένος και κουρασμένος καθώς με κοιτάζει ,που για μία στιγμή σκεφτομαι πως ίσως είμαι κάπως υπερβολικη(οοοχιιι καλεεε καθολουυυυ).
"Τώρα γιατί μου νευριασες τόσο;Χθες ήμουν παρά πολύ κουρασμένος για να σου το πω...Είχα τόσα νεύρα που βγήκες μαζί του και καθόμουν τρεις ώρες να βαραω έναν σάκο μπας και ξεχαστω.Μετα κατάλαβα ότι έκανα λάθος και ήθελα μόνο να ξαπλωσω και να κοιμηθώ μαζί σου... Τόσο κακό ήταν αυτο"το πρόσωπο του παίρνει μία τόσο αξιολατρευτη έκφραση καθώς απολογείται αλλά τα νεύρα μου έχουν χτύπησει κόκκινο.
Κάτι πάει λάθος με μένα σημερα.
"Μπορώ να πάω στη σχολή μου τώρα;"ρωταω προσπαθώντας να ηρεμησω και να σκεφτώ καθαρά χωρίς αποτέλεσμα τελικά.
"Δεν θέλω να φύγεις ενώ είμαστε τσακωμενοι ρε Εμη"λέει με πιο δυνατό τόνο στη φωνή τού.
"Φεύγω"λεω εγω και δεν με σταματάει.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ
.....
Η πρώτη ώρα του μαθήματος περνάει με εμένα εντελώς αφηρημένη,να μην κρατάω καθόλου σημειώσεις όπως θα έπρεπε...
Η συμπεριφορά μου ήταν όντως υπερβολική(νωρίς το καταλάβες)...Είπε πως είχε νευριασει πολύ με το γεγονός ότι βγηκα για μεσημεριανό με τον Γιαννη και όχι εκείνον και οσο εγωιστικό κι αν είναι αυτο μου αρέσει από την μια αυτή η κτητικότητα αλλά από την άλλη αναζητώ την ελευθερία μου που ελπίζω να μην χάσω σε αυτή τη σχέση...
Και μετά τι ειπε;Οτι πέρασε τρείς ώρες χτυπώντας ένα σακο; Που σημαίνει ότι κάνει μποξ;
"Εννοείται πως κάνει μποξ.Πως νομίζεις ότι απέκτησε το σώμα που θαυμαεζεις εσυ κάθε φορα;"λέει μία φωνή μέσα μου αλλά την διαταζω να σταματήσει γιατί έχω σοβαρότερο πρόβλημα...
Τα έχω κάνει κυριολεκτικά σκατα..
Μετραω ένα ένα τα λεπτά μέχρι να βγούμε για διάλειμμα και να του τηλεφωνησω ζητώντας του συγνώμη.
Δεν θέλω να νομίζει ότι ειμαι καμιά υστερική που θέλει να έχει πρόγραμμα στην εντέλεια απλα δεν είμαι άνθρωπος της τελευταίας στιγμής και όταν αυτό συνδυάζεται με νεύρα είναι από τα χειρότερα μου.
Όταν το κουδούνι χτυπάει είμαι από τους πρώτους που πηγαίνουν στο κυλικείο.Δεν έχω φάει τίποτα από το πρωί και το τελευταίο γεύμα μου ήταν χθες το μεσημέρι αν θυμάμαι καλά οπότε ένας φυσικός χυμός και ένα σάντουιτς είναι ιδανικά για να καλύψω την πείνα μου μέχρι το μεσημέρι.
Κάθομαι σε ένα γωνιακό τραπεζάκι απομερα από τους άλλους και ετοιμάζομαι να του τηλεφωνησω όταν βλέπω ένα μήνυμα από τον Μανο:
"Μην έρθεις στο μπάρ σήμερα.Δεν θα ανοιξουμε γιατί πρέπει να λείψω δύο μέρες Πατρα και θα έρθει και η Κλαίρη μαζί μου για μερικές δουλειές στο πατρικό της."λεει το μήνυμα... Διαβάζω τρεις φορές το μήνυμα για να βεβαιωθω ότι όντως ισχύει...
Είμαι παρά πολύ τυχερη και παράλληλα ακόμα πιο σκύλα που του μιλήσα έτσι το πρωί...
Τον καλω αμέσως με την ελπίδα να μην μου απαντήσει με επιθετικό τρόπο λόγω της συμπεριφοράς μου αλλά δεν απανταει...Θα το δει και θα με παρει... Ελπίζω...
Οι επόμενες ώρες όμως περνάνε χωρίς τηλεφώνημα του και εύχομαι να είναι λόγω υποχρεώσεων του και όχι λόγω θυμού προς το πρόσωπο μου.
Φεύγω απο τη σχολή και πηγαίνω αμέσως στο σπίτι τού.Χθες είχε παραπονεθεί που δεν φαγαμε μεσημεριανό μαζί και του το χρωστάω με το παραπάνω.
Φτανω και ανεβαίνω στον όροφο τού...
Χτυπάω διστακτικά το κουδούνι και περιμένω να μου ανοίξει...
Μακάρι να μην μου έχει θυμωσει μακάρι να μην μου έχει θυμώσει ... είναι το μόνο που σκέφτομαι πριν ανοίξει την πόρτα και σταθεί μπροστά μου...
Προσπαθει να το παίξει ήρεμος αλλά δεν είναι...
"Εντάξει με τα νευρακια;"ρωτάει και θα νευριαζα άνετα για τον ειρωνικό τόνο στη φωνή τού αλλά δεν με παίρνει.
"Ναι...Και βασικά ήμουν λίγο υπερβολικη το πρωί"
"Λίγο το λές εσύ αυτό;"ρωτάει.
"Πολύ"λέω σκυβοντας και εχει δίκιο γαμωτο και το ξέρουμε και οι δύο... Μένει να με κοιτάζει με έντονο βλέμμα που κάνει το σώμα μου να φλέγεται.Δεν βρίσκω το θάρρος να ξεστομισω λέξη... Ούτε καν να τον κοιτάξω.
Νιώθω ότι θα μείνει να με κοιτάζει έτσι μέχρι αύριο αν δεν του πω κάτι οπότε βγάζω το κινητό από την τσάντα και του δείχνω το μήνυμα.
"Δηλαδή τζάμπα καθόμουν και στεναχωριομουν"λέει χωρίς ίχνος κατηγορίας στόν τόνο της φωνής τού αλλά η συζήτηση έχει ήδη ηττημένο εμενα...
"Έλα δω"λέει μονάχα και με κρατά στην αγκαλιά του φιλωντας το μέτωπο μου.
"Απλά δεν θέλω να είμαστε τσακωμενοι... Προτιμώ να κάνω να σε δω δύο μέρες παρά να είμαστε τσακωμενοι δέκα ή έστω πέντε ώρες"
"Σ αγαπάω"λέει καθώς ξαπλώνει στον καναπέ βάζοντας εμένα από πάνω του να ακούω τους χτύπους της καρδιάς τού καθώς αφαιρεί το λαστιχακι από τα μαλλιά μου για να τα αφήσει ελευθερα και τελικά να πέσουν Στην πλατη μου για να αρχίσει να τα χαϊδεύει...
Ένα ποτήρι στο πάτωμα είναι γεμάτο στάχτες και αποτσιγαρα... Σωστά... Αφού όλα τα τασακια έσπασαν μαζί με το μοντέρνο γυάλινο τραπεζακι...
Προσπαθω να μετρήσω τις γόπες αλλά τα μπλεκω μέσα στο ήδη μπερδεμένο μου μυαλό...
Είναι ότι καλύτερο και παράλληλα ότι χειρότερο μου έχει συμβεί...
Με κάνει να ζω ενω με σκοτώνει...
Με απομακρύνει ενώ με κάνει δικιά του...
Με κάνει να χαμόγελαω ενω κλαίω...
Είμαι το φως , είναι το σκοτάδι...
Heyyyy...
Νομίζω καλύτερο κεφαλαιο απο το προηγούμενοο... Όχι;
Σχόλια και ψήφους και αυτες που δεν κάνετε ποτέεε εντάξει;😭
Θα βάλω ξανά την Πέμπτη και σιγά σιγά μπαίνουμε σε ακόμα καλύτερα κεφάλια με πολλές αποκαλύψεις και εκπλήξεις 😉
Love yaaa