Οι άλλες σκηνές δεν περιλαμβάνουν εμένα παρά μόνο τον Βαγγελη... Παρακολουθω τα πάντα απο μία οπτική γωνία που δεν ενοχλω... Είναι Τόσο υπέροχος καθώς τραγουδάει και κινείται με τις υποδείξεις ενός χωρογραφου απ ότι καταλαβα ότι είναι ο ξανθός νεαρός που μου περνάει αδιάφορος...
"Just believe and nothing is too hard for you and I...."λέει και τον κοιτάζω εξτασιασμενη...
"It's now or never" τώρα ή ποτέ λοιπόν;
Το γύρισμα τελειώνει πριν το καταλάβω και εκείνος έρχεται χαμογελαστός προς το μέρος μου.Τόσο όμορφος και χαρούμενος...
"Πως σου φάνηκε;"με ρωταει χωρίς να αφήσει το λαμπερό χαμόγελο να χαθεί από τα χείλη του.
"Πολυ καλύτερο απ ότι νόμιζα"του λέω την αλήθεια.
"Μπορούμε να φύγουμε τώρα,θα μου στείλουν το τελικό αποτέλεσμα αύριο και θα τι δούμε μαζί ε;"
"Εννοείται"λέω χαμογελώντας κι εγώ.
"Παιδια εμείς φευγουμε ε;"φωνάζει λίγο για να τον ακούσουν σε όλο το δωμάτιο.
"Λοιπόν πάμε σπίτι μου;"ρωτάει.
"Αμε"Αύριο έχω σχολή και Πρέπει να διαβάσω αλλά ίσως μπορεί να αναβληθεί για αργά το βράδυ οσο εκείνος θα κοιμάται.Ηδη μία μέρα πήγα αδιάβαστη και ένιωθα υπερβολικά άβολα
Φτάνουμε στο σπίτι τού και παρκάρει στο γκαράζ.
"Περίμενε με εδώ"λεει και ακολουθώ τις υποδείξεις του.Μα τι θέλει; Μήπως θα πάμε κάπου και έχει ξεχάσει κάτι πάνω;Μετά από πέντε λεπτά τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας δύο κράνη.Μα καλά που τα βρήκε αυτά;Το ένα μοιάζει να είναι ολοκαίνουργιο αλλά και το άλλο δεν πάει πίσω.
"Είσαι τρελός παιδί μου;Τι θα τα κάνουμε αυτά;"τον ρωτάω εμφανώς παραξενεμένη.
"Εσύ δεν έλεγες ότι σου αρέσει αυτή η μηχανή;Εε θα πάμε μία βόλτα"λέει με φυσικό τονο στη φωνή του δείχνοντας μου την μαύρη γυαλιστερή μηχανή διπλα μας.
"Πας καλά;Θα πάμε βόλτα με ξένη μηχανή;Και πως θα την ανοίξεις κύριε έξυπνε;"τον ειρωνευομαι αλλά από την άλλη έχω δίκιο.
"Έτσι"λέει σηκώνοντας στον αέρα ένα κλειδί που μοιάζει να είναι της μηχανης.
"Που τα βρήκες;"τον ρωτάω γουρλωνωντας τα μάτια.Ειναι τρελός;
"Δικιά μου είναι η μηχανή μωρό μου."λέει και αφού κινείται από πίσω μου τυλίγει τη μέση μου με τα χέρια του.
Κοιτάζω τη μηχανή πραγματικά σαν χαζή... Δική του; Αυτό είναι κάτι παραπάνω από τέλειο.Παντα ήθελα να έχω μία τέτοια μηχανή...
Απομακρύνεται από μένα και ανεβαίνει πάνω στη σέλα του υπέροχου οχήματος.
"Τι δεν θα έρθεις;"ρωτάει αλλά σίγουρα έχει καταλάβει την απάντηση απο το βλέμμα μου.
Ανεβαίνω και κάθομαι από πίσω τού με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου.
"Αγόρασα αυτό για σένα"λέει δίνοντας μου ενα λευκό ολοκαίνουργιο κράνος ενώ εκείνος φοράει το μαύρο.
"Ναι με βοηθάς λίγο μ αυτό;Δεν ξέρω καν πως μπαίνει αυτό το πράγμα."
Κατεβαίνει από τη μηχανή και με βοηθάει στο να το φορέσω και αφού ξαναανεβαινει βάζει μπρος...Ο ήχος του κινητήρα καθώς ενεργοποιείται είναι δυνατός και ξεσηκωτικος.Βλεποντας το κοντέρ αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η υπέροχη μεγάλη μηχανή μπορεί να φτάσει μέχρι τα 260 χιλιόμετρα την ώρα...Θεέ... Ελπίζω να μην έχει αγγίξει τα διακόσια έτσι εκτεθειμένος στα πάντα γύρω του...
"Ξεκινάμε;"ρωτάει και η φωνή του καλύπτεται κάπως από τον ήχο που δημιουργεί το δίκυκλο όχημα.
"Ναι" του απανταω καπως δυνατά έτσι ώστε η φωνή μου να βγει έξω από το σκληρό υλικό του κράνους και να φτάσει στα αυτιά τού.
"Κρατήσου από τη μέση μου"λεει και τυλίγω τα χέρια μου δειλά γύρω από την γυμνασμενη του μεση... Νιώθω το δέρμα των κοιλιακών του να ανατριχιαζει και χαμόγελαω στον εαυτό μου...Μ αρέσει πάρα πολύ να ξέρω ότι έχω έστω και μία μικρή επιρροή πάνω τού... Έστω μικρότερη από εκείνη που έχει εκείνος σε μένα.
Ο ήχος της μηχανής καθώς βγαίνουμε από το γκαράζ γίνεται ακόμα πιο δυνατός αλλα στη συνέχεια ελαττώνεται αισθητά.Πρέπει να εχει βάλει σιγουρα καποιου είδους σιγαστήρα αφού αυτες οι μηχανές πάντα βγάζουν έναν εκκωφαντικό ήχο όταν τρέχουν.
Σύντομα βγαίνουμε από τα στενά της πόλης και μπαίνουμε στην Αττική οδό.Πιανει την αριστερή λωρίδα και πατάει το γκάζι...Δεν ξέρω κάν πού βρίσκεται το γκάζι.Νταξει το φρένο...Η αίσθηση του να σε χτυπάει ο αέρας από όλες τις κατευθύνσεις ,ενώ το στερνό μου είναι ακουμπισμενο στην ζεστή του πλάτη είναι αλλόκοτη αλλά υπέροχη...Χωρίς να το καταλάβω πηγαίνουμε με 190 χιλιόμετρα την ώρα...Ωω... Πρεπει να κόψει ταχύτητα έτσι; Κοιτάζω δίπλα μας τα αυτοκίνητα που περνάμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τρομαζω... Σφίγγομαι περισσότερο πάνω του και δείχνει να το καταλαβαίνει.
"Μην ανησυχείς μωρό μου είμαι καλός οδηγός"λέει και από τον τόνο της φωνής του μπορώ να καταλάβω ότι χαμογελάει.
"Πού πάμε;"τον ρωτάω και δυστυχώς για μένα η φωνή μού ακούγεται πολύ πιό τρομαγμένη απ όσο θα θελα...
"Θα δεις μωρό μου"λέει και κλείνω τα μάτια μου για να σταματήσω να σκεφτομαι πόσο εκτεθειμένοι βρισκόμαστε σε μία σύγκρουση με κάποιο άλλο όχημα και μετά με τον τραχύ και σκληρό δρόμο...Ω πρέπει απλώς να σταματήσω να τα σκεφτομαι...
Μετα απο λίγο παρατηρώ ότι έχουμε σταματήσει να κινούμαστε σε μία ευθεία και αποφασίζω να ανοιξω τα μάτια μου... Έχουμε βγει από την αττική οδό και πλέον βρισκόμαστε σε έναν δρόμο που φαίνεται να έχει αρκετες στροφές κι εμείς είμαστε στη δεξιά τού πλευρά που ευτυχώς δεν έχει δίπλα της την χαράδρα που μάλλον θα αναγκαστούμε να περάσουμε δίπλα της στο γυρισμό...
Σταμάτα να τα σκέφτεσαι Εμη
Κοιτάζω μπροστά μου τον άδειο δρόμο με τα αραιά αυτοκίνητα εδώ κι εκεί...Μετά από πέντε περίπου λεπτά κόβει ταχύτητα και τελικά σταματάει την μηχανή σε έναν έρημο δρόμο.Εεε;
"Κατεβα"λέει γλυκά καθώς κατεβαίνει κι εκείνος.Βγαζει το κράνος του και βοηθάει κι εμένα με το δικό μου... Τεντώνεται και κοιταει μπροστά μας μπροστά από κάτι κάγκελα.
"Τέλεια"λέει και δεν μπορώ να καταλάβω που βρίσκει το τέλειο...
"Δεν είναι πολύ ήρεμη;"με ρωτάει και μόνο εκείνη την στιγμή καταλαβαίνω ότι ακριβώς μπροστά μας απλώνεται το απέραντο μιας εντελώς ήρεμης θάλασσας που στα νερά τής καθρευτιζεται το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι δημιουργώντας την αίσθηση ότι μπορείς να περπατήσεις άφοβα στο δρόμο που εχει δημιουργήσει το φως του φεγγαριού.Δεν θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε να περπατάμε πάνω στη θάλασσα;
"Πάμε;Από κάτω είναι ακόμα πιο ωραία"μου λέει και αφού αφήνουμε τα κράνη στη μηχανή , κατεβαίνουμε μερικά σκαλάκια... Εκει,παρατηρώ μία ταμπέλα που φωτίζεται κι εκείνη από το φως του φεγγαριού...
Παραλία Ερωτοσπιλιας λέει με έντονα γράμματα... Είναι το ωραιότερο όνομα παράλιας που έχω πάει και έχω ακούσει ποτέ... Όχι ότι είναι και πολλές.
"Έρχεσαι;"λέει χαμογελώντας από το τέλος της σκάλας καθώς εγώ έχω μείνει στην αρχή της.Όταν κατεβαινω βλέπω μία αρκετά μεγάλη παραλία με ελάχιστο κόσμο... Είναι ήδη εννιά και δύο κοπέλες ανεβαίνουν ήδη τη σκάλα για να φύγουν.Ενας κύριος κάνει μπάνιο μέσα στη θάλασσα και ένα ζευγάρι λίγο μεγαλύτερης ηλικίας από εμάς κάθεται και κοιταει τη θάλασσα... Αυτοι είναι ολοι κι όλοι οι βραδινοι επισκέπτες της παραλίας λοιπόν.
"Έλα από εδώ"λέει και μου δίνει το χέρι του.Περπαταμε κατά μήκος της παραλίας μέχρι να φτάσουμε περίπου στο τέλος της δίπλα σε κάτι ψηλούς βράχους νομίζω καφετί...
Κάθεται κάτω στις ψιλες πετρουλες και κανω κι εγώ το ίδιο...Το έχω ξαναζήσει αυτο...Το έχουμε ξαναζήσει αυτο...Αλλά τώρα είμαστε μαζί ενώ τότε ήταν η μέρα που μου ζήτησε να είμαστε μαζί.
"Μου χρωστάς κάτι"λέει με το βλέμμα ακόμα κολλημένο στη θάλασσα.
"Εε;"τι τού χρωστάω;
"Ένα μπάνιο στη θάλασσα"λέει και εξακολουθει να μην με κοιτάζει. Που το θυμήθηκε αυτό;
"Θα μπορούσες τουλάχιστον να μου πεις να πάρω το μαγιο μου από το σπίτι"παραπονιεμαι.
"Αυτός ήταν ο σκοπός μου...Να μην φοράς μαγιό"λέει και νιώθω τα μάγουλα μου να καινε στο άκουσμα αυτών των λέξεων.
"Ναι εχει και κόσμο εδώ ξέρεις"λέω και ευγνωμονω τον κύριο που ήταν μέσα στη θάλασσα και το ζευγαρακι παραδίπλα.
"Ναι;"ρωτάει και δεν μπορω παρα να κοιτάξω δίπλα μας... Όλοι έχουν φύγει...
"Μου το είχες υποσχεθεί έτσι;"το αθώο βλέμμα στα μάτια του και ο τρόπος που τα χείλη του κινούνται έτσι αργά με παρασύρουν να τον ακολουθησω.Σηκωνομαι όρθια αλλά τα δάχτυλα μου σκαλωνουν στο τέλος της μπλούζας μου... Εκείνος τη βγάζει αργά από το σωμα τού κάι την πετάει προσεκτικά δίπλα μάς ενώ εγώ τόν κοιτάω ντροπαλά και επίμονα.Με πλησιάζει χαμογελώντας μου αχνά και βάζει τα δάχτυλα του πάνω στα δικά μου σηκώνοντας το ύφασμα αργα χωρις να αφήνει το βλέμμα του από το δικό μου, παρά μόνο όταν πρέπει να βγει το ύφασμα από το λάιμο μου... Νιώθω ευγνώμων στον εαυτό μου που έχω διαλέξει το αγαπημένο μου σετ εσωρούχων αν και λίγο αποκαλυπτικά...
Το μωβ σκούρο σουτιεν με δαντέλα στο εξωτερικό προσφέρει μία πολύ καλή στήριξη στο στήθος μου και μάλλον αυτό φταίει που το βλέμμα τού μένει λίγο παραπάνω απ όσο θα πρεπε σε εκείνο το σημείο.Σκυβει όσο χρειαζεται για να δαγκώσει το τρυφερό δέρμα του λαιμού μου...
Vangelis PROV
...Με αφήνει να δαγκωσω το λαιμό της και τα χέρια μου έρχονται σε επαφή με το γυμνό και τελείως απαλο δέρμα της μέσης της... Τόσο υπεροχη...Αλλά δεν είναι ώρα για αυτά τώρα...Μου χρωστάει ένα μπάνιο... Απομάκρυνομαι λίγο από το σώμα της και βγάζω παπούτσια και κάλτσες όπως κάνει κι εκείνη και μετά την πλησιαζω ξανά και κοιτάζοντας την στα μάτια ξεκουμπωνω το κουμπί και μετά το φερμουάρ του τζιν της.Φαινεται να νιώθει αμήχανα αλλά όταν την ρωταω λέει πως είναι εντάξει μ αυτό.
Κατεβαζω αργά το ύφασμα από τους γοφούς της ενώ παράλληλα κατεβαζω και το σωμα μου...Τα χείλη μου αγγίζουν το κάτω μέρος της επίπεδης κοιλιάς της και ύστερα την περιοχή κάτω από το δαντελενιο μωβ σλιπ της...Ω πόσο θέλω να της το βγάλω όπως και εκείνο το μωβ σουτιεν... Κρατιέται από τους ώμους μου και το δέρμα της έχει Ανατριχιασει... Κατεβαζω κι άλλο το ύφασμα του τζιν καθως με εμποδίζει για το επόμενο φιλί λίγο πιο κάτω,στους μηρούς της... Όταν τελικά την απαλλάσσω από το περιττό ύφασμα Σηκώνομαι όρθιος και ξεκουμπωνω την ζωνη του τζιν μου αλλά τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλα της με σταματάνε και παίρνουν εκείνα τον έλεγχο.Η ζώνη ξεκουμπωνει όπως και το φερμουάρ μαζί με το κουμπί και κατεβάζει το ύφασμα προς τα κάτω λίγο πιο γρήγορα και σίγουρα πιο αμήχανα από ότι το είχα κάνει εγώ.
Όταν γονατίζει για να βγάλει το τζιν εντελώς από τα πόδια μου την φαντάζομαι σ αυτή τη στάση να...Πόσο θα θελα να νιώσω τα αθώα χείλη της γύρω μου και να με κοιτάζει στα μάτια κάθε δευτερόλεπτο αυτής της πράξης που δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα παραπάνω από τέλεια...
"Μπαίνουμε;"την ρωτάω ελπίζοντας να μην έχει παρατηρήσει την ερεθισμένη στύση μου... Δεν θέλω να Την κάνω να νιώσει άβολα...
Χμμμμμ...Το περιμένατε από τον Βαγγελη να έχει μηχανή και την πήγαινε εκεί;Αν όχι τότε να περιμένετε πολλά από εκείνον...
Τι λέτε να ακολουθήσει;
Comments θέλω να βλέπω και votes
Ένα μεγάλο ευχαριστώ καθώς η ιστορία είναι ήδη 21η στο fanfiction(είχε φτάσει 16 αλλά κάθε φορά που μπαίνει κεφάλαιο αλλάζει😭)
Αα και ακολουθηστε με οσες θέλετε και δεν με έχετε❤
Θα προσπαθήσω να βάλω το βραδακι 😉