Ξαπλωνω μέσα στην αγκαλιά του.Τα χέρια του γύρω από την μέση μου... Εκείνος πλάγια και εγώ ανάσκελα... Νιώθω τόσο όμορφα μέσα στην αγκαλιά του.
Θέλω να τυλιξω κι εγώ τα χέρια Μου γύρω του και να τον κάνω μια τόσο σφιχτη αγκαλιά...Φαινεται να έχει περάσεις πολλά τελικά και να μην είναι ο κακομαθημένος πλούσιος τραγουδιστης που ίσως κάποτε τον θεωρούσα.
Είναι ανασφαλής... Είναι διαφορετικός.... Είναι αυτός που είμαι ερωτευμένη...
............
Το πρωι ξυπνάω και εκείνος κοιμάται δίπλα μου...Η ώρα είναι ήδη δέκα οπότε έχω χάσει την πρώτη ώρα στη σχολή και θα χάσω σίγουρα και την δεύτερη μέχρι να ετοιμαστω και να πάω με το μέτρο...
Εκείνος κοιμάται ήρεμα δίπλα μου.Δεν θέλω να την ξυπνήσω και ευτυχώς με βγαζει από την δύσκολη θέση να διακοψω τον ήρεμο ύπνο του πού ομορφαινει ακόμα περισσότερο το πρόσωπο του... Ανοίγει αργά τα μάτια του και αμέσως μου χαμόγελαει...
Αν όλες μου οι μέρες ξεκινούσαν με ένα τέτοιο χαμόγελο θα κυλαγαν πιο ευχάριστα απ' ότι κυλάνε.
"Καλημέρα"του λέω ανταποδίδοντας το χαμόγελο.
"Καλημέρα"λέει κι εκείνος με τη φωνη του βαριά και ελαφρώς βραχνιασμενη από τον ύπνο.
"Έχω χάσει ήδη δύο ώρες στη σχολή αν σκεφτείς ότι πρέπει να παρω το μετρο αλλά θα παω στις υπόλοιπες.Εσυ τι θα κάνεις σήμερα;"
"Μμμ... Προς το προν θα προσπαθήσω να σε πεισω να μην πας στη σχολή για σήμερα"λέει χαιδευοντας το μάγουλο μου.
"Δεν υπάρχει περίπτωση.Σήμερα έχω μάθημα και με τον αγαπημένο μου καθηγητή.Δεν πρόκειται να το χάσω"
"Καθηγητής; Ηλικίας;"λέει περίεργα
"Πενήντααα"απανταω κουνώντας το κεφάλι δεξιά αριστερά... Φαίνεται ζηλιάρης αλλά ελπίζω όχι σε υπερβολικό επίπεδο.Δεν νομίζω να αντέξουν πολύ δύο ζηλιαριδες μαζί.Εγω τουλάχιστον είμαι όταν υπάρχει λόγος...
"Ωραία τότε θα πάμε μαζί να κάνω κι εγώ το μάθημα μου και μετά θα πάμε μαζί για μεσημεριανό.Πως σου φαίνεται η ιδέα;"
"Μαζί;"
"Ναι δεν θέλεις"ρωτάει.
"Και αν μας δει καποιος που σε ξέρει; Που όλη η Ελλαδα σε ξέρει;"
"Απλά δεν θα δώσουμε σημασια...Μην το σκέφτεσαι τόσο... Είμαστε μαζί κάι δεν πρέπει να μας νοιάζει τι λένε οι άλλοι εντάξει;"ρωτάει αλλά δεν είναι ότι πιό εύκολο γιά μένα.Δεν έχω κάν συνειδητοποιησει ότι είμαι μαζί με το αγόρι που ερχόταν τακτικά στο μπαρ και μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε ένα γεια.
Δεν ξέρω πως βρεθηκαμε τόσο σύντομα να είμαστε ζευγάρι και να κανονιζουμε την πρώτη μας επίσημη βόλτα πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο αυτό μου αρέσει.
Φοραω ένα λίγο σκισμένο τζιν και μία τιραντε μαυρη μπλουζα. Δεν μου άρεσει να βάφομαι παρά πολύ ειδικα στην σχολη οπότε αρκουμαι σε λιγο μεικ απ στην φυσική απόχρωση του δερματος μου και σε ελαχιστη μασκαρα.
Ετοιμάζεται γρήγορα ,ευτυχώς, και χαίρομαι που δεν θα χάσω την δεύτερη ώρα με την καλλιτεχνική παιδεία. Είναι από τα αγαπημένα μου μαθήματα και από τις αγαπημένες μου καθηγητριες.
Κατεβαίνουμε μαζί τις σκάλες και μου ανοίγει την εξώπορτα και ύστερα την πόρτα του αυτοκινήτου... Οδηγάει ήρεμα προς τη σχολή και ενώ θα περίμενα να βυθιστούμε στη σιωπή όπως συνήθως γίνεται όσο είμαστε στο αμάξι, εκείνος την σπάει γρήγορα.
"Το βράδυ έχεις δουλειά στο μπαρ,ετσι;"ρωτάει
"Ναι...Όπως κάθε μέρα εκτός Κυριακης"του λεω εγω αλλά ξέρω ότι γνωριζει το πρόγραμμα μου.
"Θέλεις να περάσω να σε πάρω να πάμε καμιά βόλτα ή κάτι τέτοιο;"ρωτάει καθως αφήνει το ένα χέρι απο το τιμόνι για να πιάσει το πακέτο με τα τσιγάρα δίπλα από το χειρόφρενο.
"Δεν ξέρω... Τι πρόγραμμα έχεις για σήμερα;"τον ρωτάω και εύχομαι είτε να είναι άδειο τι πακέτο είτε να μην έχει αναπτήρα στο αυτοκίνητο.Δυστυχως δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο και απλά ανάβει το τσιγάρο που βρίσκεται ανάμεσα στα χείλη του.
"Μετά τη σχολή πρέπει να πάω στην εταιρεία και δέν θα έχω ξεμπερδεψει μέχρι τις 9.Θα είμαι ελεύθερος όμως ύστερα από αυτό"λέει και το τσιγάρο πλησιάζει ξανά τα χείλη του για να ρουφήξει άλλη μία γερή τζουρα και να την αφήσει να βγει από το στόμα του σαν ένας χείμαρρος καπνού που παρασύρεται από τον δυνατό αέρα του μισάνοιχτου παραθύρου.
"Μία βόλτα μετά την δουλειά θα ήταν μία ωραία ιδέα"λέω.Στην πραγματικότητα θα προτιμούσα να έρθει στο μπαρ να περνάμε μαζί τα διαλείμματα μου γιατί θα είμαι σίγουρα κουρασμένη μετα το τέλος της δουλειάς για μία νυχτερινή βόλτα αλλα δεν τον ξέρω τόσο καλά για να ξέρω τι τού αρέσει ή τι προτιμάει να κάνει. Ούτως ή άλλως το να τον έχω περίπου 6 ώρες να με βλέπει να δουλεύω και να βαριέται θα ήταν αρκετά εγωιστικό εκ μέρους μου οπότε συμβιβάζομαι με την πρόταση του ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα είμαι εξουθενωμένη την επόμενη μέρα για να παρακολουθησω τα μαθήματά μου στη σχολή.
Ευτυχές βρίσκουμε θέση στο πάρκινγκ που συνήθως είναι γεμάτο και κατευθυνομαστε προς την είσοδο.
"Εχω μάθημα στον δεύτερο όροφο"του λέω.
"Μμμ...Εγώ στο ισόγειο... Νομίζω"λέει σοβαρά.Μου λείπει ήδη ο χθεσινος ανεμελος Βαγγελης που όλο χαμογελούσε αλλά ελπίζω να έχω ξανά την ευκαιρία να απολαυσω αυτή την πλευρά τού εαυτού του.Ισως στην βραδινή μας βόλτα;
"Νομίζω πρέπει να φύγω τότε"λέω χαμογελώντας του κατευθυνόμενη προς τις σκάλες.
"Εμη"τον ακούω να λεει και γυρίζω να τον κοιτάξω.Η απόσταση μεταξύ μας είναι σχεδόν μηδαμινή.
"Έχουμε αλλά δέκα λεπτά για να αρχίσει η δεύτερη ώρα.Θα μπεις στο τέλος της πρώτης προκαλώντας όλα τα βλέμματα πάνω σου;"λέει και σχεδον όλη την ώρα που μιλάει κοιτάζω τα χείλη του καθώς κινούνται...
"Εμ...Έχω άλλη επιλογή;"λέω και ξεροκαταπινω...
Εμη ξεκολλα μου φωνάζει μία φωνή μέσα μου και τον κοιτάζω στα μάτια.
"Να κάτσεις μαζί μου και να φάμε κατι από το κυλικείο μαζί με έναν καφέ για να παρακολουθήσουμε καλύτερα τα μαθήματα αργότερα;"ρωτάει και η πρόταση είναι πραγματικά δελεαστική.
Απλά γνεφω και τού χαμόγελαω.Παραγγέλνει τον καφέ όπως ακριβώς τον πινω εκπλήσσοντας με... Πως το μαντεψε; Ίσως πάλι όλα τα κορίτσια που έχει γνωρίσει πριν από μένα να πίνουν έτσι τον καφέ τους οπότε να μην ήταν τόσο δύσκολο για εκείνον.
Πρέπει να σταματήσω να σκεφτομαι έτσι για εκείνον.Εχω ήδη καταλάβει πόσο διαφορετικός είναι ,ακόμα κι αν τον γνωρίζω ελάχιστα και το να τον συγκρινω με άλλα αγόρια της ηλικιας μας δεν βοηθάει σίγουρα σε τίποτα.
Καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι και τρώμε τις ζεστές μας τυρόπιτες αργά μαζί με τους δροσερους καφέδες μας. Το κουδούνι χτυπάει και σιγά σιγά όλοι αρχίζουν να βγαίνουν από τις αίθουσες κάπως νυσταγμενοι από την πρώτη ώρα της εβδομάδας.
Μαζεύομαι κάπως στην καρέκλα μου όταν βλέπω αρκετά βλέμματα πάνω μας.Το να είμαστε στο κυλικείο μαζί στο πρώτο διάλειμμα δεν θα ήταν ότι καλύτερο αν θέλαμε να κρατήσουμε κρυφή την σχέση μας ή έστω να μην δημιουργηθούν υποψίες αλλά όπως είπε δεν έχει θέμα με αυτο οπότε πρέπει απλά να ηρεμησω.
"Εεεε όλα καλά"λέει τυλίγοντας το χέρι μου μέσα στο δικό του.Νιωθω περισσότερο έξω από τα νερά μου τώρα αλλά προσπαθώ να το σταματήσω χαμογελώντας του αχνά.
Όταν το κουδούνι χτυπάει ξανά είναι ώρα να χωριστουμε για να πάει ο καθένας στην τάξη του.
"Καλό μάθημα"του λέω χαμογελώντας τού ξανά.Δεν χαμογελαει πολύ σήμερα.Για την ακρίβεια δεν έχει χαμογελάσει καθόλου... Μαλλον έχει κι αυτός τις στραβες του... Ελπίζω όχι πάντα...
"Εεε που πάς"λέει πιάνοντας τον μου.
"Δεν συμφωνησαμε πως όταν θα φεύγεις θα μου δίνεις και ένα φιλί;"λέει σοβαρά κοιτάζοντας με έντονα.
"Μα είμαστε σε κόσμο"λέω.Δεν περίμενα να το πει αυτό.
"Αν σε ενοχλεί αυτό τότε έλα από δω"μου λέει και τον ακολουθώ περπατώντας δίπλα του.Ολοι έχουν αρχίσει να μπαίνουν στις τάξεις μας κι εμείς περπατάμε μέσα στο πλήθος.Περπαταμε προς τις σκάλες...
Μα καλά που πάει;
Στρίβει δεξιά ενώ όλοι προχωρούν ευθεία και τον ακολουθώ.Δεν είχα ξαναδεί αυτο το σημείο αλλά η σκάλα από το κάτω μέρος της έχει έναν μεγάλο χώρο που δεν μπορεί να σε δει κανείς. Χωρις πόρτες και παράθυρα... Μόνο ένας τοίχος που απαγορεύει στους άλλους να δουν ότι η σκάλα από κάτω κρύβει ένα δωματιακι.
"Είναι ωραία εδ"προλαβαινω μόνο να πω πρίν σφραγίσει τα χείλη μου με τα δικά του κόβοντας την ανασα μου... Τα χέρια του τυλιγμένα σφιχτά γύρω από την μέση μου και η γλώσσα του να παίζει ήρεμα με την δική μου.Το λατρεύω αυτό...
Ωραίο ζευγαρακι εε;
Λέτε να κρατήσει πολυ;
Vote & comment αν σας αρέσει💜