#Jayden
Ondertussen zijn er al een paar dagen voorbij sinds Olivia...... het uit heeft gemaakt.
-Nadat ze mijn appartement uit was gerend, was ik haar achterna gegaan. Ik was zelfs naar der weeshuis gegaan, waar ze niet was, dat is tenminste wat ze zeiden, voor hetzelfde geld wilde ze me niet zien, wat niet raar is aangezien ik meerdere dagen hetzelfde antwoord kreeg. Ook heb ik een paar voicemails ingesproken, een paar dagen zelfs, maar na een dag of 3 was het nummer niet meer beschikbaar. Ze heeft vast een nieuwe simkaart gekocht.-
Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ben nog nooit zo blij geweest dat de vakantie voorbij is. Slaapdronken stap ik mijn bed uit, ga op mijn bedrand zitten en wrijf nog even in mijn ogen voor ik opsta. Ik hoop zo erg dat ik Olivia vandaag tegenkom. Met de gedachte dat ik Olivia vandaag tegenkom na deze 4 paar dagen hel, strompel ik naar de badkamer tegenover mijn kamer. Ik loop naar de wasbak, klamp mijn handen aan de rand en kijk in de spiegel die boven de wasbak hangt. Man wat zie ik er slecht uit, wat niet al te raar is voor iemand die deze laatste paar dagen amper geslapen heeft en enkele uren zijn betraande ogen heeft gesloten. Ik heb stoppels, wallen, wimpers die aan elkaar vastgeplakt zitten van de tranen van afgelopen avond (waar ik me overigens niet voor schaam, want als een fantastische vrouw als Olivia uit je leven verdwijnt is het normaal om je verdrietig te voelen). Genoeg medelijden voor vandaag, ik moet mezelf opknappen voor ik Olivia onder ogen kom. Ik wend mijn blik af van de spiegel en was mijn gezicht, wat me het gevoel geeft dat ik eindelijk wakker ben. Een zucht later stap ik onder douche en geniet van het eerste genot sinds dagen.
Een half uur later stap ik uit de douche, aangezien ik toch veels te vroeg wakker ben en dit verdien maakt het niet eens zoveel uit. Voet voor voet stap ik de douche uit, ik veeg het vocht van de verdampte spiegel en kijk mezelf weer aan. Aaaaah, dat ziet er al veel beter uit. Vlug pak ik een handdoek en sla die om mijn middel, als die eenmaal vastzit pak ik mijn scheermes en scheerschuim uit het kastje. Ik scheer me snel en was het overige scheerschuim van me gezicht af om vervolgens aftershave op te doen, dat ziet er al veel beter uit zo. Met mijn handdoek om mijn middel loop ik de badkamer uit, naar mijn eigen kamer om me om te kleden.
Ik open mijn kast en kijk wat er in ligt, ik wilde graag goed uitzien. Ik wil niet aan Olivia laten merken hoe slecht het deze dagen is gegaan. Ze moet denken dat ik zonder haar kan, dat ik haar niet nodig heb. Misschien dat ze ziet wat voor enorme fout ze heeft gemaakt.... Dit als motivatie helpt met het maken van een kledingkeuze, een spijkerbroek met een strak, zwart shirt en een zwart, leren jack. Eigenlijk gewoon waar ik altijd voor ga, in ieder geval, voor ik Olivia ontmoette. De tijd dat ik nog indruk probeerde te maken op meisjes, die vaak op het "gevaarlijke" type vallen, mijn look dus. Snel bekijk ik mezelf nog in de spiegel voor ik naar beneden ga, ziet er goed uit. Het zwarte shirt ziet er strakker uit dan normaal, wat niet raar ik aangezien ik deze vakantie best wel veel gesport heb vanwege mijn sportieve vriendin, ex-vriendin. Een wanhopige zucht verlaat mijn mond, ik voel me echt kut dat het uit is en dat ik haar op zo'n manier terug moet zien te krijgen. Probeer daar niet aan te denken Jayden, het komt goed.
"Goedemorgen." hoor ik Jason zeggen vanuit de keuken, terwijl ik de laatste tree van de trap afstap. "Goeiemorgen." zeg ik tegen Jasons rug, aangezien hij aan het fornuis staat. Hij draait zich naar me omen zegt "Ik heb een ontbijtje voor je gemaakt." zegt hij terwijl hij zich naar me omdraait. "Ik dacht, dat heb je wel nodig aangezien je er de laatste dagen niet echt bij leek te zijn met je gedachte.". Jason heeft gelijk, ik was er de laatste dagen ook niet bij met me gedachte, ik heb ook niks verteld. Sinds Jason en Alex terug zijn heb ik geen enkel woord met ze uitgewisseld. Ik heb me de hele tijd opgesloten in mijn kamer, ze weten dan opknipt dat het uit is met Olivia.
"Misschien wil je me ook vertellen wat er aan de hand is." zegt Jason terwijl hij een bord met een omelet op een broodje met kaas en tomaat voor me neus zet. Hij pakt zijn eigen bord van het aanrecht en gaat tegenover me zitten met een indringende blik. "Dus, wat is er gebeurd?" vraagt hij me op een toon die eerder als een bevel klinkt. Nijdig kijk ik hem aan als teken dat ik het er niet over wil hebben. Een geïrriteerde zucht verlaat Jasons mond. "Godver Jayden, als je je toch als een ongestelde bitch gaat gedragen kan je net zo goed over je gevoelens praten als een meid." schreeuwt hij in ren uitbarsting. In plaats van te schrikken of te doen wat hij zegt, word ik ook boos. "Hoe noemde je me?!" zeg ik bloednijdig, terwijl ik opsta en mijn stoel achterover slaat. "Je hoorde me toch." zegt hij en loopt mijn kant op. "Een ongestelde bitch." zegt hij nogmaals wanneer hij voor me staat. Dit is de druppel voor mij, al
Mijn frustratie van de laatste paar dagen komt eruit. Voor ik het weet geef ik Jason een fikse klap en ligt hij op de grond. "What the fuck Jayden!" roept Alex opeens van bovenaan de trap. De adrenaline raast nog steeds door mijn lichaam, bang dat ik Alex ook een klap geef als hij onderaan de trap is, ren ik weg, pak mijn zonnebril en sleutels van de schoenenkast en ren het huis uit.
#Olivia
Hoe ziek ik me ook voordeed, de leidinggevende wilde me niet ziek melden. Natuurlijk lieten ze me niet thuis, ik voelde me kerngezond. Lichamelijk dan, mentaal was ik kapot. Het moment dat ik het uitmaakte met Jayden blijft zich maar keer op keer opnieuw in mijn hoofd afspelen. Hoe zijn ogen vochtig werden, hoe hij net zijn mond wilde openen voor ik het huis uit rende, hoe ik Alissa, Yasemin en Larissa tegenkwam in de gang...... daar stopt het filmpje, klaar om weer opnieuw afgespeeld te worden. Snel schud ik mijn hoofd, tijd om aan wat anders te denken. Ik kijk naast me en zie hoe Ryan, naast wie ik zit op weg naar school, me met een glimlach aankijkt.
Het hele weekend probeerde hij me op te vrolijken, toen ik thuiskwam na het incident met Jayden liep ik regelrecht mijn kamer in. Mijn ogen waren nog steeds vochtig en ik had geen zin om er met iemand over te praten, wat ik ook niet gedaan heb. Niemand weet dat het uit is met Jayden, Ryan vroeg er wel naar tijdens meerde gelegenheden zoals ontbijt, lunch en avondeten, maar ik vertelde hem steeds hetzelfde "Niks, ik ben gewoon moe.". Ryan is te slim om daarin te trappen, maar hij vroeg er gelukkig niet verder naar.
Integendeel bleef hij aan mij zij, ondanks mijn rothumeur, en maakte hij grapjes en trok hij gekke bekken. Net als nu, hij had door dat ik hem van de zijkant aankeek en trok meteen een gekke bek. Met een zwakke glimlach kijk ik hem aan. Ik kijk weer het raam uit, de muziek die zich in mijn oren afspeelt laat me alles even vergeten. Jammergenoeg voor eventjes maar, aangezien de bus stopt boor hel a.k.a highschool. Ryan en ik stappen samen uit, zoals gewoonlijk zijn we te vroeg, maar de bus rijd nou eenmaal niet later. Gelukkig schijnt de zon wel lekker in mijn gezicht, terwijl Ryan en ik verder het schoolplein oplopen. "Zo te zien word het lekker weer vandaag, als je wilt kunnen we buiten zitten." zegt Ryan wijzend naar de bankjes op het schoolterrein. Normaal gesproken zou ik ja zeggen, maar als Jayden vandaag naar school zal komen zal ik hem niet kunnen vermijden aangezien ik letterlijk voor de schoolpoort zit waar iedereen me zou kunnen zien. "Liever niet, ik heb het een beetje koud." zeg ik tegen Ryan met een zwakke glimlach. Ryan zijn aardige ogen kijken me begrijpend aankijken. "Geen probleem." zegt hij aardig. Samen lopen we de school in, die zoals gewoonlijk leeg is. We gaan op onze gewoonlijke plek zitten. Net wanneer we zitten beginnen de leerlingen de school in te stromen. Ik wil hier weg, ik wil hier weg voor Jayden me ziet. Het filmpje begint zich weer in mijn hoofd af te spelen, zo snel ik kan sta ik op, pak ik mijn tas en loop weg, nee ik ren eerder, uit paniek. "Olivia!" hoor ik Ryan achter me roepen, ik wist dat ik vandaag niet naar school had moeten gaan, ik had nooit moeten komen. Ik voel hoe mijn ogen vochtiger beginnen te worden dan hoort, ik ren richting de meisjes-wc, je weet wel, de wat kleinere waar bijna nooit iemand komt. Zo snel ik kan vlucht ik de wc binnen en sluit mezelf op in een van de hokjes. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Kom op Olivia, pull yourself together! Snel veeg ik mijn tranen weg, het is beter zo, dit is voor iedereen beter. De bel gaat, ik probeer met de geruststellende gedachte van een Jayden die de studie en toekomst krijgt die hij verdient, het wc-hokje uit te lopen. Vlug kijk ik nog even in de spiegel voor ik de wc verlaat. Vlug loop ik de gang in om naar mijn les te gaan, ik wil niet te laat komen. Vlak nadat ik de wc uit gelopen ben verstijf ik, voor me staat Jayden met natuurlijk niemand anders dan het cheerleaderteam om zich heen. Alissa, Larissa en Yasemin in het bijzonder, aangezien ze op zijn schoot zitten of aan zijn lip hangen. Jayden lijkt er geen moeite mee te hebben, BAM een pijnscheut recht door mijn hart. Alles lijkt zo langzaam te gaan, helemaal wanneer Jayden en ik oogcontact hebben. Het lijkt alsof ik hem een uur aangekeken heb, wat eigenlijk maar één seconde of te was, maar binnen die tijd is mijn hart meerdere malen neergestoken, vertrapt en opengescheurd. Voor ik het weet beginnen mijn benen met rennen, richting mijn lokaal. Met een kloppend hart ga ik zitten op mijn plek, naast Dylan. Ik ben er niet bij, integendeel, het filmpje speelt zich keer op keer opnieuw af in mijn hoofd, dit maal met een nieuwe scène erbij, de ene die ik net heb meegemaakt. Deze scène noem ik; hartverscheurend oogcontact. Ik doe Mijn best om er niet aan te denken, ik kijk naar het bord, mijn schrift en weer terug. "Ollie." zegt Dylan terwijl hij me aanstoot. Verward kijk ik hem aan "Hmmm?" weet ik uit te brengen. "Hoe was je vakantie?" zegt hij met een glimlach. BAM, recht door mijn hart. Ik slik eventjes "Mijn vakantie?" vraag ik hem nogmaals. Hij lacht eventjes en zegt "Ja, je vakantie." met een nogal verdwaasde blik in zijn ogen. Mijn gedachtes dwalen weer af, zonder dat ik het door heb kijk ik weer strak recht voor me uit. Het enige wat ik me kan herinneren van de vakantie zijn alleen de negatieve dingen, de ruzies met Jayden. Ondanks alle leuke dingen die ik daar gedaan heb, zijn het de negatieve dingen die ik me herinner. "Olivia, gaat het wel goed met je?" hoor ik Dylan naast mij vragen, wat me uit mijn gedachtes haalt. "Jah, ik ben alleen een beetje moe." zeg ik met een nep glimlach. In Dylan zijn ogen zie ik dat hij me niet gelooft, maar toch knikt hij en kijkt hij weer recht voor zich. Tijdens de les voel ik af en toe nog een paar onderzoekende blikken van Dylan, maar voor de rest verliep de les wel oke, nou ja, wat je oke kan noemen in zo'n scenario als deze.
#Jayden
Waarom rende Olivia net weg? Ik had deze dag heel anders voorgesteld, ik dacht dat ze in mijn armen zou springen als ze me zou zien, niet dat ze zo ver mogelijk bij me vandaan zou vluchten. Om eerlijk te zijn begrijp ik het wel een beetje, ik wist niet eens 100% zeker of ze vandaag überhaupt op school zou zijn, aangezien onze breuk niet al te lang geleden was. Het was ook dom van me om gelijk met het cheerleaderteam te gaan hangen. Zou ze daarom weg gerend zijn? Ik bedoel, het cheerleaderteamis niet altijd even aardig voor haar geweest, Larissa, Alissa en Yasemin in het bijzonder. "JAYDEN!?" hoor ik mijn lerares biologie schreeuwen, wat mij uit mijn gedachtes haalt. Nogal verschrikt kijk ik op naar mijn pisnijdige biologie docente die voorin in het lokaal met een boze blik naar me kijkt. Vlug zet ik mijn grijns op, dit kan nog leuk worden. Mijn biologie docente jaag ik vaak op de kast, ik word er daarom vaak ook uitgestuurd. "Wat is Janine?" vraag ik mijn docente. Ja, ik noemde mijn docent bij haar voornaam. "Je lette niet op." zegt ze bloed kokend, maar ze probeert het niet te laten zien. "Dat klopt, maar je hebt nu al mijn aandacht weer." zeg ik met een knipoog op het einde. "Mooi, dan kan je me vast en zeker vertellen wat de naam is van dit deel van de cel." zegt ze wijzend naar een afbeelding dat geprojecteerd staat op digitale bord. "Dat is de kerncel." zeg ik. Ik zie hoe mijn docent verbaast is dat ik het antwoord weet, net als mijn klasgenoten. Misschien dat ik af en toe doe alsof bepaalde dingen me niet interesseren, maar dat betekent niet dat ik achterlijk ben. Nu mijn docententekort stomheid geslagen is kies ik ervoor om net wat verder te gaan. "Als je me aandacht wil schat, mag je het me wel wat moeilijker maken." zeg ik op een plagende, maar toch wel verleidelijke toon. De enige reactie die ik op mijn uitspraak krijg is een vieze blik van mijn docent, voor ze verder gaat met haar uitleg en een paar klasgenoten die lachen. Ik probeer naar haar uitleg te luisteren, maar mijn gedachtes dwalen snel weer af naar Olivia.
De eerste 2 lesuren gingen snel voorbij, we hebben nu pauze. Zodra ik mijn klaslokaal uitgelopen ben wil ik zo snel mogelijk naar Olivia's klaslokaal lopen, aangezien ik haar hele lesrooster uit mijn hoofd ken. Snel loop ik de gang door, zodra ik de hoek om ben hoor ik iemand mijn naam noemen. UGHHHHH het is Larissa, hier heb ik dus echt geen zin in. Ik probeer haar te negeren, maar voor ik het weet haalt ze me in en trek te aan mijn schouder "Niet zo snel jij." zegt ze me een lach op der gezicht. "Wat moet je?" zeg ik snel en bot tegen haar, ik moet snel naar Olivia's klaslokaal voor ze al weg is. Larissa lijkt verrast te zijn met mijn reactie, maar herstelt zich snel. "Ik dacht dat je bij ons zou willen zitten tijdens lunch, aangezien vanochtend zo gezellig was." zegt ze wijzend naar een paar leden van het cheerleaderteam. Ik zucht even, dit heb ik mezelf aangedaan. Als ik vanochtend niet zo betrokken met hun mee zou doen, zou Olivia niet weggelopen zijn en zat ik nu niet met hun opgescheept. "Straks misschien." zeg ik snel terwijl ik me omdraai. Wanneer ik me omdraai zie ik hoe Olivia met Dylan de gang loopt. Olivia heeft een kleine lach op haar gezicht, maar je kan aan haar zien dat ze er niet helemaal blij is. Dylan daarentegen is met een lach op zijn gezicht en groot gebarend aan het praten, ik denk een verhaal over zijn vakantie aan het vertellen. Alles lijkt zo langzaam te gaan, tot Olivia me in de gaten krijgt. Ze stopt met lopen, en het lijkt ook even alsof ze stopt met ademen. Een halve seconde later gaat de tijd sneller te gaan, Olivia tikt Dylan aan en gebaard naar iets achter zich, Dylan knikt even als teken dat Olivia de gang uit kan lopen, de kant waar ze vandaan kwam. Dylan daarentegen loopt verder de gang in, mijn kant op. Zodra hij bijna voor me staat vraag ik hem "Waar gaat Olivia heen?". "Ze is haar boek vergeten, hoezo?" vraagt hij lachend. "Een hele vakantie met haar doorgebracht, maar nog steeds geen genoeg van haar." zegt hij lachend. Boos kijk ik hem aan, maar dan zie ik een lach op zijn gezicht, een echte. Olivia heeft hem dus niet verteld dat ze het uit heeft gemaakt, ik sta nogal versteld tot ik besef dat ik Olivia achterna moet gaan, nu. Snel ren ik de gang uit via de kant waar Olivia net in verdween. Ik kom in een andere gang terecht, deze is nogal druk. Ik kijk snel om me heen, AHA, ik zie Olivia's tas een wc in gaan. Zo snel als ik kan loop ik door de menigte van leerlingen heen die pauze willen vieren, ik storm letterlijk de wc in, niet beseffend dat het een meisjes-wc is waar hoogstwaarschijnlijk meisjes in zouden zitten. Wanneer ik de deur open knal zie ik meisjes die geschrokken naar me opkijken met mascara of lipgloss in hun handen. Snel kijk ik onderzoekend de ruimte in, ik negeer de flirterige en lustige blikken. In tegenstelling open ik alle deuren van de wc-hokjes, allemaal gaan ze open op eentje na. "OLIVIA!" schreeuw ik, terwijl ik tegen de deur van het wc-hokje bonk. "IK WEET DAT JE HIERIN ZIT!" ga ik verder. Ik denk dat het uit angst is, want bijna alle meisjes die in de wc stonden (vooral onderbouwers) zijn nu weg. "OLIVIA!" schreeuw ik nogmaals. "DOE VERDOMME DIE FUCKING DEUR OPEN!" schreeuw ik nogmaals. Na een halve seconde gewacht te hebben heb ik er genoeg van. Ik spring boven de deur van het wc-hokje uit en goud me eraan vast zodat ik het wc-hokje in kan kijken. De wc-pot is dicht, Olivia zit erop met haar armen om haar knieën. Het ziet ernaar uit dat ze van slag is, ik wil haar niet meer van slag maken doe nog een keer tegen haar te schreeuwen. Ik zucht even en trek me dan op aan de deur, om vervolgens het wc hokje in te springen. Er is niet veel ruimte, maar wel genoeg voor Olivia en mij. Geschrokken dat ik voor haar sta, kijkt Olivia op. Ze heeft tranen die over haar wangen glijden, het eerste wat er in me opkomt is haar knuffelen. Zonder er echt over nagedacht te hebben trek ik haar dicht tegen me aan, als een soort reflex. In plaats dat Olivia me terug knuffelt, blijft ze versteend in me armen staan. Dit voelt niet goed, in tegenstelling. Ik duw haar een stukje van me af en kijk haar aan in haar ogen. In plaats van haar glanzende ogen, waar ik normaal in verdwaal te zien, kijk ik recht in 2 doffe emotieloze ogen. Dit is niet goed, nee, dit kan niet.