"Έτοιμααα" φώναξα καθώς έβαζα τις φρυγανιές με βούτυρο και μαρμελάδα στο πιάτο. Ενιωσα δυο κρυα-βρεγμενα χέρια να με αγκαλιάζουν αμέσως και χαμογέλασα αυθόρμητα.
"Μην φωνάζεις, εδώ ειμαι." Ψιθύρισε και αφησε ενα ζουμερό φιλί στον λαιμό μου.
Άφησα το πιάτο στον πάγκο και γύρισα προς αυτόν, τα χέρια του ακόμα γυρω μου και το προσωπο του πολυ κοντα στο δικο μου.
Τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα και φοραγε μονο μια πετσέτα, γύρω από τον κορμό του καλύπτοντας το.... μέρος του. Τον κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω, πράγμα που έκανε το Άρη να γέλασε.
Μωρό μου σε ααπαω παρα πανω όταν γελάς.
"Γρήγορα έκανες μπάνιο." Φίλησα το λακκακι του.
Χαμογέλασε πιο πολύ.
"Ένα απλό ντουζ έκανα." Φίλησε τα χείλη μου και ύστερα τα δάγκωσε με δύναμη κάνοντας με να βγάλω ένα βογγητό.
Κόλλησε το βρεγμένο σώμα του πάνω μου και ανατρίχιασα.
"Πήγαινε ντυσου...." με δυσκολία είπα.
"Γιατί δεν σου αρέσω ετσι;" Με ειρωνικό τόνο ρώτησε αφήνοντας αρκετά φιλιά στο πρόσωπο και τον λαιμό μου.
"Αν μπορούσα να σε δω, εδώ που είσαι..." δάγκωσε τα χείλη μου για να μην γελάσω με την έκφραση του προσώπου του.
Απομακρύνθηκε ελάχιστα από κοντά μου ώστε να αφήσει χώρο να τον κοιτάξω. Ήταν και σοβαρός, δεν τον ένοιαζε αν είναι όμορφος. Τόσο που ήθελε να του το πω.
Δεν μίλησα στο μεταξύ. Απλά έγλυψα τα χείλη μου κοιτώντας όλο του το σώμα.
Για άλλη μια φορά ήρθε με φόρα πάνω μου φιλώντας με με πάθος. Τον φίλησα και εγω, με τον τρόπο που πάντα τον φιλάω δείχνοντάς του πόσο τον θελω, πόσο τον χρειάζομαι.
"Τώρα πηγαινε να βαλεις ρουχα και ελα να φαμε." Του ειπα μολις τελειωσε το φιλι.
Κατσουφιασε αλλά από ακυρώθηκε πηγαίνοντας στο δωμάτιο.
Μόλις γύρισε φορούσε μια άσπρη μπλούζα και μαύρη φόρμα ενώ εγώ τον περίμενα με τα ρούχα που ήρθε εχθές. Μάλλον τα είχε αφήσει εδώ άλλη φορά.
Βλέποντας το ερωτηματικό στο πρόσωπο μου χαμογέλασε και είπε "τα είχα αφήσει εδώ παλιά... τα είχα βάλει στην ντουλάπα σου κρυφά." Άρα για αυτο δεν τα είχα προσέξει... αλλά και πάλι είναι περίεργο που δεν τα είχα δει. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι και έβαλα λίγο χυμό από το μπουκάλι στα ποτήρια μας.
Είχα αφήσει ανοικτή την τηλεόραση και ακουγόντουσταν καθημερινές εκπομπές να κουτσομπολεύουν. Ελπίζω να του αρέσουν οι φρυγανιές που έφτιαξα, δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο.
Στην δεύτερη φρυγανιά ήμουν, όταν ξεκίνησε κουβέντα.
"Αριεττα εισαι η ζωή μου...." ξαφνικά μου είπε. Χαμογέλασα αμέσως. Τον κοίταξα και είδα τα γλυκα καστανά μάτια του να με κοιτάνε, ερωτευμενα.
"Άρη... σημαινεις τα πάντα για εμένα..." Χαμογέλασε. "συγνωμη που δεν στο δείχνω." Συνεχησα.
"Μου το δείχνεις ζωή μου." Πεταλούδες ξεκίνησαν να πετάνε ξανά στο στομάχι μου, προκαλοντας μου ένα ευτυχές συναίσθημα.
Προφανώς και δεν ξέρω τι να πω. Στο μυαλό μου τρέχει η φράση "ζωή μου" που τόσο λάτρεψα στον ήχο της φωνής του αλλά δεν σταματάω να σκέφτομαι και στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα. Είχαμε χωρίσει για μισό μήνα. Θα τα ξανα βρούμε μετά από όλο αυτό που γιντε τωρα; Λογικά αυτό θέλει αφού είναι εδώ και τρώμε μαζί πρωινό. Λογικά το θέλει αφού με αποκάλεσε ζωή του και είπε τι είναι για αυτόν. Εγώ το θελω; Το θέλω πιο πολύ από ποτέ.
"Ας μιλήσουμε..." ξεφησιξα με θετικές σκέψεις.
"Με έχεις συγχωρέσει;" ρωτησε αμέσως. Μάλλον ήθελε να ρωτήσει ωρα αλλα περιμενε το έναυσμα που θα τον βοηθούσε να μαθει αν ηθελα να ξεκινησουμε αυτη την κουβεντα.
"Ναι..." η ευτυχία πιο ζωντανή από ποτέ από τα ματια του.
"Πως και..;" ρωτάει. Δεν αντέχει να πει παραπάνω λέξεις.
"Κατάλαβα πως δεν άξιζε ότι έγινε όσο άξιζε η σχέση μας." Χαμογέλασα στο ύφος του που προσπαθούσε να επεξεργαστεί τις λέξεις μου.
"Θες να ξανα είμαστε μαζί δηλαδη;" ντρέπεται για αυτή την συζήτηση.
"Εσύ θελεις;"
"Παρά πολύ!"
Δεν είπα κάτι άλλο, απλά σηκώθηκα και τον πλησίασα, έκατσα πάνω στα πόδια του και αγκαλιάζοντας τον τον φίλησα.
"Άρα θέλεις και εσύ αυτή την σχεση;" τα ματια του εκπέμπουν φως.
"Όσο τίποτε άλλο..." τον ξανα φίλησα.
"Συγγνώμη." Είπε καθώς κάτσαμε και οι δυο στον καναπέ του σπιτιού του.
Μόλις φτάσαμε, ήθελε ο Άρης να έρθουμε για να ταΐσει την Lois που δεν είχε φάει όλη μερα. Η ωρέ ήταν 1 το μεσημέρι.
"Γιατι;" Γιατί μου ζήτησε συγνωμη;
"Για αυτό που έκανα. Ελπίζω να κατάλαβες πως δεν το ήθελα να φιλήσω με αυτήν. Εκείνη με φίλησε και την έδιωξα αμέσως. Αλήθεια." Με δυσκολία είπε, δεν ήθελε να αναφέρετε σε αυτό το θέμα.
"Το ξέρω μωρό μου. Το ξέρω." Χαμογέλασα. Μου αρέσει που ακόμα το σκέφτεται. Θέλει τόσο πολύ να τον συγχωρέσω. Και πώς να μην μπορώ μετά από τόσες προσπαθειες; Ευτυχώς βέβαια που μου μίλησε και η Δήμητρα, εκείνη βοήθησε σε αυτό.
Και όντως, αυτό που είχαμε δεν έπρεπε να τελειώσει. Άξιζε τόσο πολύ. Όσο και να αναφέρομαι στο γεγονός πως σχεδόν με κερατωσε, δεν με πονάει πλέον. Νιώθω αυτό το τσίμπημα στα στήθη αλλά όχι, δεν πονάει. Η αγάπη του γατρευει όλες τις πληγές, ακόμα και αυτές που προκαλεί.
"Συγγνώμη...
"Μην το ξανα πεις." Απότομα είπε. Δεν θελω να ζητάει συγνωμη συνέχεια, τον εχω συγχωρέσει.
"Καλά..." τον αγκάλιασα.
Θυμάμαι που πριν κάτι ώρες δεν ήθελα να ξεκινήσουμε την συζήτηση για την σχέση μας γιατί φοβόμουν που θα καταλήξει και τώρα είναι όλα τόσο καλύτερα.
Είμαστε ξανά σε σχέση, σε μια καλύτερη τώρα.
Δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω αφού και τα μέσα μου χαμογελάνε. Όλα είναι φωτεινα γύρω μου, τα πάντα φαντάζουν υπέροχα.
Και βρίσκομαι στο σπίτι του μετά από μισό μήνα, ξανά μετά από όσο έγιναν.
Είναι υπέροχο συναίσθημα. Αυτό που όλα διαλύονται, όλα είναι χάλια και ξαφνικά διορθώνονται. Ξανα φτιάχνονται απο την αρχη και αποκτανε νοημα.
Γενικά, είναι υπέροχο που ξανά βρίσκομαι στην αγκαλιά του.
___________________________________
Αωωωωωωωω....
*να σε χαίρομαι μαμα, χρόνια σου πολλά!*