Aris POV*
6 το απογευμα.
Δεν την παλεβω αλλο εδω μεσα. Θελω να βγω. Να παρω τον Μιχαλη;
Βρισκω το ονομα του στις επαφες μου. Εχουμε να βγουμε πανω απο μια εβδομαδα. Με την Αριεττα δεν έβρισκα χρονο για να βγω με την παρεα. Θα λεει πως τον ξεχασα.
"Ελα ρε μεγαλε που χαθηκες;"
"Sorry Μιχαλη, θα σου πω. Θες να βγουμε;"
"Ναι. Ελα απο το σπιτι μου και θα παρουμε και τους αλλους να παμε για καφε."
"Ενταξει. Ξεκιναω."
Κλεινω το τηλεφωνο. Αλλάζω μπλούζα και βάζω τα παπούτσια μου. Κλειδωνω και κατεβαίνω στην πιλοτη. Βάζω μπρος το αμάξι και φεύγω για το σπίτι του τρελού. Ο Μιχάλης και εγώ είμαστε φίλοι χρόνια. Πριν μπω στο συγκρότημα. Από το γυμνάσιο.
Είμαστε κάνα δεκάλεπτο στο σπίτι του Μιχάλη και περιμένουμε τους άλλους να περάσουν απο εδώ. Δεν είπα στον Jimmy και στον Βαγγέλη. Θα τους πάρω τηλέφωνο σε λίγο.
Εξήγησα στον Μιχάλη γιατί χάθηκα. Με έβρισε λίγο γιατί λέει πως κολλάει και γίνομαι ΜΔ. (Δεν ηθελα να το πω...:(... ). Δεν έδωσα σημασία. Νιώθω πράγματα για την Αριεττα οπότε δεν θα κάνω μαλακίες για να την χάσω. Και μου λείπει.. Δεν έχουμε μιλήσει με το κορίτσι μου αφού έφυγε. Πρέπει να την πάρω τηλεφωνο, αν και περιμενα από εκείνη.
Βουίζει το κινητό στην τσέπη μου. Κατα φωνή.
Arietta's POV*
Τον παιρνω τηλέφωνο. Δεν μιλήσαμε σήμερα αφού έφτασα Ρόδο. Βλακεία μου που δεν τον πήρα. Μου λείπει.
"Μωρό μου." Το στομάχι μου κάνεις κύκλους μόλις ακούω την φωνή του να με καλεί έτσι. Με είπε μωρό του. Αχ.
"Τι κανεις;"
"Καλά είναι εσυ; Πως είναι η μέρα σου εκεί;"
"Μια χαρά! Είμαστε με την παρέα μου από εδώ για μπάνιο στην θάλασσα."
"Α ωραία! Εγώ στο σπίτι του Μιχάλη και σε λίγο θα πάμε για καφέ και με τους άλλους. Πως ήταν το ταξιδι;"
"Μια χαρά. Μου λείπεις..." κάνω ναζιάρικη την φωνή μου.
"Και εμένα μωρό μου."
"Εναξει. Φεύγουμε τώρα πρέπει να κλείσω. Φιλιά. Να προσέχεις." Λέει μετά από πολλά λεπτά που μιλάμε και λέμε διάφορα.
"Εντάξει. Να προσέχεις και εσύ. Φιλιά πολλά. Α, και χαιρετίσματα στα παιδιά. Τα λέμε!"
Το κλείσαμε.
Πλησίασα προς τα παιδιά. Ειχα φυγει απο κοντα τους για να μην ακουνε τι λεμε. Οχι πως λεμε περιεργα πραγματα απλα ποτε δεν μου αρεσε να ακουνε τι λεω οταν μιλαω στο τηλεφωνο. Δεν ξέρω, μάλλον κόμπλεξ. Αν και νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι το έχουν αυτό.
"Μιλησατε;"
"Τι ειπατε;"
"Εντάξει ειναι;"
Κάνουν πολλές ερωτήσεις μαζί οι φίλες μου.
"Όλα καλά!" Χαμογελάω.
"Μου λείπει..."
Εκείνες γνεφουν και γελάνε. Χαζές.
Πήγα να παίξω ρακέτες με τα παιδιά. Αρχικά έπαιξα με τον Στέφανο και μετά με την Δήμητρα. Δεν είμαι και αστέρι αλλά καλά τα πάω.
Ξανά κάναμε άλλη μια βουτιά και φύγαμε από την θάλασσα. Πήγα σπίτι, έκανα μπάνιο και πέρασε η ώρα. Φτιαχτηκα και έβαλα ένα αεράτο γαλαζιο φόρεμα. Άφησα τα μαλλιά μου στο φυσικό τους, λίγο σπαστά και έφυγα με την Δημητρα για το κλαμπ που συχναζαμε παλια. Το κλαμπ αυτό είναι και το αγαπημένο μου από όσα υπάρχουν στο νησί, αφού είχαν έρθει για συναυλία τα παιδιά. Είναι μεγάλο με ανοιχτό χώρο για το καλοκαίρι, και κλειστό για τον χειμώνα. Όμορφα μικρά άσπρα τραπεζάκια με ασπρους καναπέδες και μια τεραστια πισίνα για όσους θέλουν να κολυμπήσουν. Συνήθως έχει DJ για μουσική. Λογικά και σημερα.
Βρισκόμαστε και με τους άλλους και πάμε περπατώντας από το σπίτι του Ανδρέα ως το κλαμπ. Είναι κοντά, γι'αυτό!
Οι γονείς μου ξέρω πως ήθελαν να κάτσω σπίτι για να περάσουμε χρόνο μαζί. Αλλά είχα σχέδια για σήμερα με τα παιδιά. Και πάρα το ταξιδι δεν νιώθω καθόλου κουρασμένη, ακόμα.
Ο Ανδρέας κρατιέται χεράκι χεράκι με την Αρετή και τους θαυμάζω. Ζηλεύω την σχέση τους. Είναι τόσο αγαπημένοι. Αγαπιούνται αληθινά. Μακάρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο με τον Άρη.
Μπαίνουμε στο κλαμπ. Μας ζητάνε είσοδο, 5 ευρώ. Λογικά θα έχει κάποιον διάσημο για να ζητάνε είσοδο. Τα δίνουμε, ευτυχώς που κρατάω αρκετά χρήματα και για ποτο και καθόμαστε σε ένα καναπε.
Παίζει διάφορα remix o DJ αλλά δεν κανένας μας δεν όρεξη για χορο. Εξάλλου, κανεις δεν χορεύει.
Η ώρα 8 παρά. Είναι νωρίς για ποτό. Ήρθαμε νωρίς όντως.
"Στέλιος Λεγακης!!" Φωνάζει ο DJ και γουρλωνω τα μάτια μου.
Σοβαρά θα είναι ο Στέλιος εδω; Τέλεια! Μα καλά, πως δεν ειδα τις άφησες; Κοιτάζω γύρω μου. Κορίτσια τρέχουν μπροστά από τον χώρο που θα τραγουδήσει και ουρλιάζουν. Τον βλέπω που ανεβαίνει στην σκηνή. Ονειρευομαι να ανέβω και εγώ να τραγουησω μια μέρα εδώ.
Κοιτάζω τα παιδιά.
"Το ξερατε;" φωνάζω για να ακουστω.
"Ποιο;"
"Πως θα είναι ο Λεγακης;" λεω.
"Ναι στο είπαμε!"
"Αληθεια; Ποτε;"
"Πριν! Μα καλά δεν ακούς τι σου λεμε ρε Αριεττα; Στον κόσμο σου. Όλο αυτόν τον καινούριο, τον Άρη σκέφτεσαι." Λέει ο Στέφανος κοροϊδευτικά και στριφογυρναω τα μάτια μου. Του δειχνω την γλώσσα μου και γελάνε.
Βγαίνει στην σκηνή. Σηκώνομαι και πλησιάζω προς το τσούρμο με τα κορίτσια. Υπάρχουν και στην ηλικία μου αλλά κυρίως μικρότερα. Γύρω στα 15.
___________________________________
Κορίτσια.. στεναχωριέμαι με όλα αυτά που έχουν γίνει γαμώτο. Γιατί πρέπει να καταστραφούν όλα δηλαδη; Έχουμε χωριστεί σε ομάδες, σε στρατόπεδα, σε κλίκες. Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό. Πρέπει να ξανα ενωθούμε. Ξέρω πως έχουν γίνει λάθη. Έχουν κάνει λάθος πολλά άτομα από όλες τις μεριές. Και υπηρχαν από παλιά τέτοιες διάφορες. Αλλά τώρα πάει προς ο χειροτερο κορίτσια. Δεν θέλω να γινουν πιο άσχημα τα πράγματα.
Και φοβάμαι για το χειρότερο...
ΚΑΙ ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΊΟ. ΔΗΛΑΔΉ ΤΙ ΆΛΛΟ?
Δεν θέλω να ξυπνάω πάλι από τόσο νωρίς. Ούτε να το σκέφτομαι δεν μπορώ. Αφήστε με.
Τώρα έγραφα σχεδόν κάθε μέρα και ανέβαζα. Δεν θα γράφω συχνά πλέον. Θέλω να κλαψω:(
Αχνε. Και καλή χρονια✌
All the love as always.