#Jayden
Wanneer ik wakker ben kijk ik langzaam mijn aardig donkere kamer rond, hoe laat is het? Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje en zie dat het al 16.48 en dat ik een foto binnen heb gekregen van Pedro. Vlug deblokkeer ik mijn telefoon en ga naar app, vlug open ik mijn gesprek met Pedro en zie een prachtige foto van een beeldschoon meisje, alsof het uit een modeblad komt van sexy modellen. Vlug vergroot ik de foto waardoor die alleen maar mooier word, het is Olivia en MAN WAT ZIET ZE ER GOED UIT. Ongelovig staar ik een paar seconde naar mijn beeldscherm, hoe heb ik het voor elkaar gekregen om zo'n mooi meisje aan de haak te slaan, zowel innerlijk als uiterlijk? Na een tijdje gestaard te hebben druk ik de foto weg, want Pedro had er ook nog een tekst bij geschreven.
Pedro: Ze is in goeie handen en maak je maar geen zorgen, ze is zelf niet eens geïnteresseerd in ander dan jij😉
Een klein lachje komt er op mijn gezicht, ze is dus niet geïnteresseerd in andere dan ik. Dat gevoel word al snel beklad door een paar vraagtekens. Is ze dan al aangesproken door andere? Heeft ze iemand moeten afwijzen? Is er iemand die achter haar aan zit? Een nogal onzeker gevoel vormt zich in me, dit is een gevoel die ik nooit gehad heb aangezien dat nooit nodig was. Maar nu met Olivia, ze is zo mooi en getalenteerd, ze kan iedereen krijgen die ze wilt. Wat zou ze met mij moeten als ze met een knappe miljonair kan trouwen? MAAK JEZELF NIET ZO ONZEKER JOH, ze koos voor en is niet geïnteresseerd in andere, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Op zich maakt die gedachte me al een stuk kalmer, maar toch blijf ik ergens nog wel onzeker en bang. Vlug schud ik mijn hoofd, om vervolgens de deken van me af te slaan. Mijn benen gooi ik over mijn bedrand, als mijn voeten de koude vloer raken wrijf ik nog even in mijn gezicht. Na een paar seconde gewreven te hebben sta ik op en loop ik de kamer uit. Ik loop mijn kamer uit, de gang in, de trap af en ga zitten naast Jason op de bank. Het lijkt net alsof Jason geen vin heeft verroert, net als Alex die nog steeds gehypnotiseerd naar de tv kijkt. Zonder wat te zeggen sta ik op en loop naar de tv, uit een la haal ik een andere controller om met Alex met te doen. Ik ga naast hem zitten, blijkbaar begrijpt hij dat ik mee wilt doen want hij restart het spel. Samen begin ik met Alex een nieuw spel, afleiding heb ik nu nodig.
Een paar levels en veel kills verder heb ik we genoeg gegamed voor vandaag. Zuchtend leg ik de gamecontroler op de salontafel voor mij, wanneer ik op wil staan begint Alex te praten. "Kom op, gun me alsjeblieft nog een herkansing." zegt hij bijna smekend. Niks zeggend sta ik grijnzend op, wat Alex duidelijk zag aangezien hij zegt "Je bent gewoon bang, begrijp ik wel hoor.". Voor ik wat terug kan zeggen hoor ik Jason al "De 100ste keer is scheepsrecht." grapt hij. Zelf lacht Jason erom en ik krijg een lach op mijn gezicht, maar Alex daarentegen kijkt nijdig naar Jason. De enige reactie die Jason aan Alex schenkt door zijn norse blik is een nog hardere lach. Zelf loop ik naar de open keuken, met moeite me lach inhoudend, en pak een glas uit een keukenkastje. "Kan je voor mij een cola inschenken?" hoor ik Alex mompelend zeggen. Zonder hem reactie te geven pak ik een 2de glas. Ik pak een van de glazen en houd hem onder de kraan tot hij gevuld is to de rand. In een paar teugen drink ik het glas leeg en houd hem weer onder de kraan, dit maal laat ik het glas vol en leg hem op het aanrecht. Binnen 2 stappen sta ik voor de koelkast en haal er een fles cola uit, waarmee ik het 2de glas inschenk. De fles cola leg ik terug in de koelkast, mijn glas water pak ik van het aanrecht met het glas cola in mijn andere hand. Stap voor stap loop ik de woonkamer in en leg de twee glazen op de salontafel, om vervolgens neer te ploffen naast Alex die druk bezig is met het kijken naar de gewelddadige game en af en toe te vloeken. Na een tijdje pauzeert hij het spel en legt de gamecontroler naast zijn glas cola op de tafel, hij neemt het glas cola en brengt het naar zijn mond. Na een paar slokken genomen te hebben zegt hij "Gaan we vandaag nog wat doen?". Hij kijkt me aan, maar ik geef geen antwoord. Van mij kijkt hij naar Jason, die wel antwoord geeft. "Wat had je in gedachte?" vraagt Jason hem. "Alles behalve depressief op mijn kamer zitten of de hele dag door op mijn telefoon zitten om met mijn vriendin te appen." zegt hij verwijtend en trots dat hij zo'n opmerking heeft gemaakt. "Dat jou relatie niet meer is dan seks, betekent niet dat andere hun vriendin niet kunnen missen om hun persoonlijkheid." zegt Jason verdedigend. "Maar dat geeft je nig geen reden om je op je kamer op te sluiten." zegt Alex en kijkt mij aan. "Waarom betrek je mij hierin, wat heb ik nou weer gedaan?" zeg ik lichtjes geïrriteerd en vragend. Ik heb helemaal niks gedaan of gezegd waardoor hij het recht krijgt om mij in deze discussie te betrekken. "Laten we het maar hierbij laten." zeg ik dominant en nogal nors tegen Alex, terwijl ik hem mijn "Ga-nou-niet-verder-pushen" blik geef aangezien ik al geïrriteerd ben. Alex neemt er duidelijk genoegen mee en wend zijn blik af, slimme keuze, denk ik bij mezelf aangezien ik mezelf moeilijk in de hand hou. "We kunnen naar het strand gaan?" zegt Jason twijfelend na een lange stilte. "Het is al donker, wat wil je daar gaan doen?" vraagt Alex. "Een paar jongens uit het team hebben een kampvuur gemaakt, ze vroegen of we ook kwamen." zegt Jason moeilijk. "Zijn er ook meisjes?" vraag ik Jason. Met zulke feesten heb ik ervaring, als er een feest op het strand gehouden word door het footballteam is het de bedoeling dat er halfnaakte meisjes rondlopen. "Ja, daar ga ik wel van uit." zegt Jason bedenkend en moeilijk. "Het was ook een dom idee." zegt hij hardop denkend. "Nee, dat was het niet. Zulke feesten zijn leuk, maar met een vriendin is het best oppassen." zeg ik snel tegen Jason. "Maar een drankje en goed gesprek kan geen kwaad toch." zegt Alex, ons proberend te overtuigen. Jason en ik kijken elkaar even aan, hij lijkt bang te zijn voor mijn reactie. Als ze willen gaan, dan doen we toch, maar ze moeten niet verwachten dat het er zo wild aantoe gaat als eerst.
#Olivia
Na de ongemakkelijke rijd in de sportschool zijn Mimi, Fernando, Pedro en ik gelijk naar huis gegaan. De jongens daar staarden duidelijk wel naar me en daar bleef het niet bij, paar van hen werden handtastelijk en kwamen als je het mij vraagt te dicht op me staan. Dat maakte het wel extra fijn dat Fernando en Pedro bij me waren, ze zijn zonder op te scheppen, een paar van de sterkste uit de stad. Nu we allemaal gedoucht op een bank zitten valt het me pas op hoe dichtbij Fernando en Mimi bij elkaar zitten, de hele dag zijn ze al samen nu ik er zo bij na denk. Terwijl ik over hen denk en naar hen staar valt het me ook op dat Fernando's hand telkens wat lager gaat zitten bij een Mimi die over de bank ligt. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht, dit is echt heel schattig. Zonder maar enige waarschuwing gaat er een gevoel door me heen, een harde klap die me in de werkelijkheid brengt: ik wil ook een arm om me heen, ik wil Jaydens arm om me heen. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Zou hij aan me denken? Teveel vragen, geen antwoorden. Gelukkig dat Pedro al de kamer binnen komt lopen met borden vol met spaghetti, die Pedro en ik net samen hebben gemaakt. "Voila." zegt hij en legt de borden voor onze neuzen op de salontafel, vandaag eten we voor de tv. Mimi gaat snel rechtop zitten en pakt een vork, Fernando buigt zich ook voorover om bij het bord te komen. Pedro heeft duidelijk ook moeite gehad met het inhouden, want zelf gaat hij ook snel zitten en houd de vork stevig vast. Net wanneer de vork zijn mond in hoort te gaan, kijkt Pedro me aan. "Ga jij niet eten?" vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw. "Ik heb niet zo'n honger." beantwoord ik hem. "Kom op, je hebt wat energie nodig." zegt hij grappend, maar serieus.". "Waarvoor?" vraag ik hem, dit keer mijn beurt om mijn wenkbrauw omhoog te halen. "Dat is een verrassing." zegt hij snel, wetend dat hij al te veel heeft gezegd. Toch draai ik mijn blik niet weg, ik moet en zal weten wat we vanavond gaan doen. "Kom op Pedro, vertel haar nou wat we gaan doen." zegt Mimi lachend. Verslagen kijkt Pedro me aan en zegt "Okey okey, ik dacht om weer als net als vroeger te gaan stappen. Gewoon een beetje dansen en plezier maken, net als eerst." zegt hij zacht. "Waarom is dat een verrassing, ik had wel verwacht dat we zouden feesten." zeg ik hem. Hij kijkt gelijk op, verrast kijkt hij me aan. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan, waarom zo verrast? Hij begrijpt duidelijk mijn blik en zegt dan "Ik dacht dat je gewoon, na misschien, niet wilde ofzo vanwege Jayden." zegt hij stotterend. Best schattig dit, hoe kon hij denken dat IJburg met hem zou willen stappen. "Ben je gek Pedro, we hebben elkaar leren kennen in de club, onze vriendschap groeide in de club, onze passie: DANSEN begon in de club. Hoe kan je denken dat ik niet met je wil stappen?" zeg ik ongelovig, mee blij, en trek hem in een knuffel. Hij is even verrast maar knuffelt me al snel stevig terug,MAN, wat heb ik dit gemist. Na een minuut laten we elkaar los, we kijken elkaar lachend aan. "Dat is dan geregeld." zegt Mimi en klapt in haar handen. Ze pakt me bij mijn pols en trekt me de kamer uit, terwijl ze"Dan is het nu tijd om ons om te kleden." zegt. Pedro geeft me een medelevende blik, die ik net op tijd zie voor ik de kamer verlaat en de trap op gesleurd word.
Niet veel later sta ik weer beneden, voor Pedro en Fernando die zich ook hebben omgekleed. Eerst waren ze beide duidelijk verrast om hoe ik eruit zag, maar ze hadden zich snel hersteld door me een glimlach en compliment gegeven "Je ziet er goed uit." zegt Pedro bij het zien van mijn onzekere blik. Erg fijn dat hij dat zei, want ik kijk naar hem op en zie dat hij het werkelijk meent. Om eerlijk te zijn voel ik me niet al te prettig in deze jurk, het is erg strak en nogal blootgevend, gelukkig heeft Mimi me er een jasje bij gegeven en heeft Pedro's compliment me wat zekerder gemaakt. Ik kijk naar Mimi die naast me staat met dezelfde jurk, maar dan in het rood met een zwarte, leren jack. "Zullen we dan maar gaan dames?" vraagt Fernando wanneer hij uitgestaard naar Mimi heeft gekeken. Het was echt heel schattig om hun zo te zien. Mimi en ik knikken beide, wat er voor zorgt dat Fernando en Pedro hij hand naar ins uitreiken. "Wat galant zeg, echte gentlemans geworden in zo'n korte tijd." zegt Mimi plagend, terwijl ze Fernando bij zijn arm beetpakt. "Zulke gentlemans dat we een taxi hebben geregeld in plaats van een motor, zodat we jullie outfit niet zouden ruïneren." gaat Fernando meespelend verder. Met een grote en tevreden glimlach lopen Pedro en ik achter Mimi en Fernando aan, het appartement uit, de straat op en de taxi die al klaarstond in. "We maken nog effe een kleine tussen stop." zegt Pedro, wanneer de auto net is begonnen te rijden. Vragen die me gedachtegang storen, maar ik stel ze niet want het mooie uitzicht van de stad waar ik mijn mooiste herinneringen uit mijn thuisstad heb meegemaakt trekt mijn aandacht en doet me alles vergeten. Voor ik het weet stoppen we alweer. We staan voor een groot gebouw die duidelijk nieuw is. Er zitten geen ramen in, het enige wat er te zien is is de naam die boven de ingang van het gebouw staan "Benatia". Het ziet er eigenlijk heel professioneel uit, maar ook alsof er iets verbogen gehouden word. Pedro opent het portier van de taxi voor me en begeleid me de taxi uit, Fernando doet hetzelfde aan Mimi's kant van de auto. Wanneer de taxideuren zijn gesloten rijd de taxi weg, verbaast kijk ik toe hoe de gele auto de straat uit rijd. Nu pas dringt het tot me door, dit is geen tussenstop.
#Jayden
Voor we naar het strandreservaat zijn gegaan zijn we nog effe gestopt voor wat drank, we kunnen niet met lege handen gaan. Nadat we onze motors geparkeerd hadden was het niet bepaald moeilijk om de plek te vinden waar het feest was, aangezien de muziek erg hard stond, er vuur kwam van een groot kampvuur met erg veel halfnaakte tieners eromheen. Het lijkt net alsof de hele school hier aanwezig is. Terwijl we de grote groep feestende pubers naderen voel ik wat trillen in mijn zak, ik zou wel willen kijken, maar ik heb in allebei mij handen een krat vol met bier. Wanneer we opgemerkt worden door een paar mensen van de groep worden we gelijk verlost van de kratten bier. "Drank." roept een jongen die een krat van me overneemt, de hele groep begint te juichen en trekt ons enthousiast de groep in. Een halfnaakt meisje die een veels te kleine bikin draagt glijd met haar handen over mijn lichaam, haar handen stoppen bij het einde van mijn shirt en trekt hem dan omhoog. Dit gebeurd allemaal zo snel, voor ik het weet ligt mijn shirt achter me in het zand en heeft het meisje me besprongen. Wanneer het meisje haar gezicht dichter naar de mijne brengt dringt het pas me door wat er aan de hand is, in een snelle beweging duw ik het meisje van me af en loop bij haar vandaan, nog dieper de groep in. Nogal overstuur probeer ik me een weg te wanen door de grote groep in de hoop een plekje rust te vinden. Jammergenoeg is dit niet het geval, ik word bij mijn schouders gepakt en omgedraaid, Ok vervolgens in de ogen van mijn teamgenoten te kijken. "Goed dat je er bent." zegt Devon en geeft me een jongenshandshake. De rest van de jongens doet hetzelfde, waarna ik een flesje bier in me handen gedrukt krijg. "Het werd tijd dat je weer eens het huis verlaat zonder Olivia." gaat Devon verder. De jongens kunnen erom lachen, maar ik niet. Het is niet dat Olivia me niet op zulke feesten wil hebben, ze spoort me juist aan om te doen waar ik zin in heb, maar ik heb zelf geen behoefte in iets wat ik niet met har kan delen. Devon begrijpt duidelijk dat ik het niet fijn vond wat hij zojuist zei "Ik bedoel het niet zo, het is gewoon dat je wat afstandelijker bent geworden sinds je met Olivia bent." probeert hij uit te leggen. "Wat ik wel begrijp, als ik zo'n sexy meid als haar had zou ik mijn kamer niet meer uitkomen." grapt hij erachteraan. Dit is voor mij dan echt de druppel, hoe durft hij zoiets over mijn vriendin te zeggen, hoe durft hij überhaupt aan mijn vriendin te denken op zo'n manier?! Geïrriteerd pak ik hem bij zijn kraag, waar hij duidelijk van schrikt. "Olivia is niet zo'n soort meisje. Als je nog een keer op zo'n onrespectvolle manier over haar praat dan zal ik niet meer zo aardig zijn." zeg ik knarsetandend en duw hem wat naar achter, om vervolgens weg te lopen en in de menigte te verdwijnen. Mijn stemming is verpest, ik heb helemaal geen zin meer om sociaal te doen. Eerst dat meisje en nu Devon. Ik baan mij een weg tussen de menigte door, ik wil alleen zijn. Duwend vind ik een weg naar het strand, waar niemand is. Ik loop een heel stuk van de grote groep vandaan tot ik hun muziek niet meer hoor. Het boeit me niks meer, dit stomme feest, wat ze van me denken, wat ze doen, het boeit me gewoon niks meer. Het enige waar ik aan kan denken is Olivia, alleen zij kan me nu kalmeren. Zou ze tijd voor me hebben? Zonder verder na te denken grijp ik naar mijn zak en gris mijn telefoon eruit. Bij het openen van mijn beginscherm zie ik dat ik een appje heb van Pedro. Snel ontgrendel ik mijn telefoon en open het berichtje, het is een foto. Het is Olivia, Olivia die er super sexy uit ziet in een prachtige jurk en haar lange haren zo los langs haar gezicht. Ademloos staar ik naar de foto, man wat ziet ze er goed uit. Ze ziet er altijd zo uit, maar normaal draagt ze niet zulke strakke kleding wat haar rondingen niet laat zien. Sinds ze daar is krijg ik alleen maar foto's waar ze super sexy op staat. Om eerlijk te zijn heb ik geen problemen met die foto's, maar wel met het feit dat andere haar ook zo zien. Olivia is beeldschoon en heeft een prachtig figuur, het zou me niks verbazen als ze aandacht van jongens zou krijgen. Ik vertrouw Olivia en ik weet dat ze goede keuzes maakt, maar sinds wanneer kleed ze zich zo? Sinds wanneer is ze zich zo bewust van haar perfecte rondingen en hoe het er goed uit ziet? Sinds wanneer heeft ze überhaupt zulke kleding? Dit is Olivia's kledingkeuze niet, dat weet ik gewoon zeker. Of is dit juist haar kledingkeuze en zou ze zich hier juist anders kleden? Zoveel vragen die er in me opkomen door alleen maar naar een foto te kijken. Ongelofelijk hoe de grootste waanideeën er in me opkomen. Op deze manier kom ik niet op een antwoord, de enige keuze die ik nu heb om op antwoorden te komen is door te bellen. Vlug ga ik naar contacten en druk op het belicoon naast Pedro's naam. Ik breng de telefoon naar mijn oor en luister gespannen naar de eerste, tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende piep en geef de moed bijna op tot ik een geluid aan de andere kant van de lijn hoor. Harde muziek vult mijn oor tot ik een stem bijna hoor schreeuwen om boven de muziek uit te komen. "HALLO!?" roept Pedro door de telefoon. "Waar zijn jullie?" vraag ik snel in een reflex. "WAT?!" roept Pedro. "IK HOOR JE NIET, WACHT EFFE." roept Pedro. Net wanneer mijn mond open is sluit ik hem alweer, even wachten dus. Na een tijdje is de muziek niet meer te horen en zegt Pedro's stem weer "Daar ben ik weer." op vrolijke toon. "Waar zijn jullie?" vraag ik weer. "In een club van een vriend van ons." zegt Pedro. "En die foto die je me stuurde, waar is die genomen?" vraag ik verder. "Gewoon hier in de club, in de binnenplaats staat een zwembad." zegt Pedro kalm. "Waar is Olivia?" vraag ik weer. Ik kan het gewoon niet laten, de vragen komen eruit, ik kan ze niet langer in mijn hoofd opsluiten. "Rustig maar, Olivia is met haar vriendinnen aan het dansen." zegt Pedro bijna lachend. Ik neem het hem niet kwalijk, ik kom waarschijnlijk over als de meest jaloerse en achterdochtigste vriend die er bestaat. Het is even stil tot ik weer vraag "Heeft ze het naar haar zin?" vraag ik kalm. "Nu wel, ze voelde zich eerst nogal ongemakkelijk." zegt hij denkend. "Ze was bang dat haar kleding te onthullend is." legt hij uit. Ik ben er even stil van, het was dus niet haar eigen kledingkeuze. "Waarom trok ze die jurk dan aan?" vraag ik hem. Pedro moet lachen "Het is niet dat ze keuze had, Mimi dwong haar om dit aan te doen." zegt hij lachend. "Mimi?" vraag ik hem. "Als je langskomt stel ik jullie wel voor." zegt Pedro snel.
#Olivia
Dansend met mijn oude danscrew in de club van Caleb, een goede vriend, heb ik het naar mijn zin. Eerst was het allemaal een beetje ongemakkelijk toen ik voor het onbekende gebouw stond, maar toen ik Caleb zag en hij vertelde dat dit zijn club is voelde ik me al een stuk vertrouwder. Dat verklaart ook wel waarom we eerst zo vroeg waren, we gingen voor de club open was ook nog even bijpraten en ik kreeg een rondleiding van Caleb. In de binnenplaats staat een zwembad, waar we aan de bar waren gaan zitten. Pedro heeft daar ook een foto van me gemaakt om naar Jayden te sturen, jammergenoeg reageerde hij niet meteen terug. Eigenlijk ben ik ook wel blij dat hij zich bezig houd en het naar zijn zin heeft, maar toch, ik mis hem wel. NIET AAN DENKEN OLIVIA, geniet van het moment. Ik instap uit mijn gedachtes door te dansen met mijn vriendinnen die mij goed afleiden door mee te zingen met de nummers die gedraaid worden door de fantastische dj en door met me te dansen. Het is goed dat we met alleen meisjes zijn in een rondje, want dat maakt het makkelijker om gewoon te dansen met heupen en hoe ik wil zonder dat er een jongen achter me komt staan. Mijn ogen doe ik dicht, ik geniet alleen van de muziek en laat mijn lichaam erop mee bewegen. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar het voelt fantastisch. Voor ii het weet word ik aan mijn arm getrokken. Mijn ogen sper ik geschrokken open en zie dan Pedro voor me staan. Hij wenkt dat ik met hem mee moet en begeleid me door de menigte naar buiten, de binnenplaats op. Wanneer de muziek op de achtergrond is en we in de buitenlucht staan haalt Pedro zijn telefoon uit zijn zak. Afwachtend kijk ik hem aan, hij drukt de telefoon in mijn handen, terwijl hij zegt "Het is Jayden, hij vroeg naar je.". Voor de telefoon voor de 2de keer overgaat hoor ik een warme, maar gehaaste stem door de telefoon. Het geeft me een warm gevoel om zijn stem te horen. "Hallo?!" zegt hij gehaast en ongeduldig. "Hey." zeg ik kalm een dolgelukkig. "Ik heb je zo gemist Olivia." voorbij hem zeggen. "Ik jou ook." zeg ik eerlijk, met moeite houd ik mijn tranen binnen. "Heb je het naar je zin?" vraagt Jayden me na een tijdje. "Ja hoor." zeg ik zacht. "Olivia." zegt hij dan weer. "Ja?" zeg ik zachtjes. "Wees alsjeblieft niet onzeker, je ziet er echt fantastisch uit." zegt hij lief. Een traan verlaat mijn ooghoek, ik mis hem echt heel erg.