MEDYA: ESİN
İstanbul'dan yaklaşık elli mil uzaklıkta, Avrupa Otoyolu üzerindeki bir dinlenme tesisinin önünde hummalı bir işbirlikçi çalışma göze çarpıyordu. Yaklaşık yedi kişi tesisleri didik didik edip yağmalamış, neredeyse işe yarar ne varsa alıp, dört tane üstü açık tipli kamyonetin kasalarına yerleştirmişti.
Ve benzinlik marketinin kapısı açılmıştı, marketten; yirmi iki - yirmi üç yaşlarında, bir yetmiş beş'den biraz uzunca, endamlı, sarışın, mavi gözlü, açık tenli, siması, bakınca karşısındakine huzur nakşettiren, güzel bir genç kız çıkıyordu.
Genç kızın üzerine morumsu, kollarını kıvırdığı kareli ekose gömlek ve bacaklarını kavrayan dar paça kot pantolon giymiş, ayaklarına ise siyah ve tabansız tipten bir ayakkabı geçirmişti. Genç kız, hem giyinişi ile, hemde tenine uydurduğu mis gibi bir parfüm ile tepeden tırnağa tertemiz görünüyordu. Ona bakanın hayran olması muhtemeldi. Bu da onu bildiği için, cazibesini daha çok kullanır, özellikle erkeklerin üzerinde yan etki bırakarak, her istediğini şartsız koşulsuz yaptıran bir kadın haline gelmişti zamanla. Şimdi her ne kadar eskisi gibi olmasa da, grubundaki insanlar üzerinde küçük bir otorite kurmayı başarmıştı. Her kez onun sözüne saygı gösteriyor, bir şey olduğunda kararlarını onun fikri olmadan vermeye kaçınıyorlardı.
Fakat kötü kalpli bir insan değildi, aksine çok iyi kalpli bir kızdı. Fakat saf sayılacak kadar temiz değildi.
Genç kız marketten çıkmıştı. Yan tarafa baktığında, birkaç kişinin içeride son kalan şeyleri çıkardıklarını gördü, birkaçı da kamyonetlerini benzinle doldurmakla meşguldü.
Yerdeki cesetlerin üstünden atlaya atlaya yürüyen kız, binadan çıkan arkadaşlarına doğru seslendi:
- İşiniz bittikten sonra şu yerdeki cesetleri de toplayıp yakın. Bir daha gelmemiz gerekebilir, o yüzden bunları burada görmek istemiyorum!
Tesislerin merdivenlerinden yük taşıyan grup, emrivaki den hoşlanmamıştı. Fakat yapmak zorundalardı...
Genç kızın arkasından çıkan arkadaşı, seri şekilde atlayıp, kamyonetlerin yanına ilerleyen arkadaşına biraz hızını arttırarak yetişmişti:
- Esin, onlara biraz sert davranmıyor musun? Sonuçta burada hiçbirimiz rütbeli değiliz öyle değil mi?
Esin'in, arkadan bağladığı ve yanlardan birkaç tutam serbest bıraktığı bukleleri hızla ona doğru çevrilmişti:
- Disiplinli olmak zorundayız, hepimiz!
- Anlıyorum seni canım ama biraz daha yumuşak davransan?
- Bak Deste, bana karışmaya kalkma tamam mı? Sizi topraklarımıza alıp, yaşayacak yer, yiyecek yemek, içecek su vermeseydik sersefil olmuştunuz. Bunu unutma! Ona göre kimse nankörlük yapmasın! Aklınızı kullanın. Ev sahibi biziz!
Esin'in bu sert söylemi karşısında neye uğradığını şaşıran Deste, sinirlenmiş fakat belli etmemiş ve karşılık vermemişti.
Tam o sırada yan taraftan gelen genç bir adam, Esin ve Deste'nin bir anda hafifçe ürkmesine sebep olmuştu.
Genç adam:
- Kamyonetler tıka basa doldu, işe yarar pek de bir şey kalmadı neredeyse. Ne zaman dönüyoruz?
Esin, ona cevap verecekken gözü elinde tuttuğu çerçeveye takıldı:
- Elindeki ne?
Genç adam elinde tuttuğu resim çerçevesini kaldırdı ve Esin'e uzatarak:
- İbadethane de buldum, erkekler kısmında. Öyle elimde kalmış.
Esin genç adamın uzattığı kenarları mavi üstüne gri motifli çerveveyi alarak incelemeye koyuldu.
İçindeki bir aile fotoğrafıydı. Fotoğraf stüdyosunda klasik bir arka planın önünde çekilmişti. Bir genç kadın ve adam, önlerinde oturan biri erkek diğeri kız iki çocuk... Alt kısmında ise fotoğraf stüdyosunun adı yer alıyordu. Biraz bakınca fotoğraf, kenarlarının hafif kırık olmasından eski olduğunu ele veriyordu.
Esin, dudaklarını yukarı doğru büzerek:
- Mutlu aile tablosu...
Esin'in, onlar gelmeden önce burada birilerinin yaşadığına dair kanıları daha da güçlenmişti. Salgından sonra burada birileri yaşamıştı. Kim ailesinin fotoğrafını ibadethanede bırakabilirdi ki? Bunun olması için orada vakit geçirmiş olmak gerekliydi.
Deste:
- Ya çocuklar, içerideki duvara da o yazıyı yazan onlardı demek ki. Bu resim de onlardan birine aitmiş muhtemelen.
Genç adam, Deste'ye hak verircesine:
- Aynen, üstelik bu kadar zombi cesedi, duvarlara saplanmış kurşunlar, kırık camlar... Yazık ya.. Kim bilir başlarına ne geldi... Belki de buradan canlarını zor kurtarıp kaçtılar.
Esin, biraz üzülmüştü fakat saçmaladığını düşünerek:
- Neyse ne. Biz işimize bakalım.. Depoları doldurdunuz mu? Her şey tamam mı?
- Tamamdır Esin. Kamyonetler doldu. İçerideki kilerde bolca pirinç ve mercimek bulduk, ayrıca şeker. Ve bolca abur cubur.
- İşte bunu sevdim!
Esin memnuniyet içerisinde Deste'ye ve genç adama tebessüm göndermişti. Ardından konuşmasına devam etti:
- Alabildiğiniz kadar alın! Bunları götürdükten sonra buraya bir daha uğrayacağız.
- Kamyonetler taşacak durumda. Daha ne kadar alacağız ki?
Esin genç adamın ona akıl verdiğini düşünerek, kısa bir süre, biraz ciddileşerek, mavi gözlerini hafif kısarak sert bir bakış fırlattı. Ardından ilgilenmiyormuş gibi yaparak başını yukarı kaldırıp, kafasını çevirdikten sonra elleriyle saçlarını düzeltti. Genç adama tekrar dönerek, sıkılmış bir ifadeyle nefesini verirken konuştu:
- Depolar tamam dedin değil mi?
- Evet.
- İyi, şu cesetleri de toplayıp imha edin. Bir daha geliriz. Görmek istemiyorum.
Genç adam "Tamam" anlamında başını salladıktan sonra:
- Yakacak mıyız?
- Aynen öyle.
- Eğer burada ateş yakmaya kalkarsak bu çok tehlikeli olabilir.
Esin, biraz düşündüğünde adama hak vermişti.
- Sizde az ötede yakın, burada yakmanız şart mı? Her neyse... Şöyle bir köşeye yığın bari. Havaya falan uçarız şimdi. Uğraşmayalım yakmakla.
O sırada mavi renkli bir otomobil tesislerin girişinden hızlıca girmiş, frenleyerek Esinlerin karşısında durmuştu.
Bir anda tozu dumana katıp gelip, hızlıca önlerinde duran araç onların anlık ürkmesine sebep olmuştu. Esin, şoför kapısının hizasına doğru birkaç adım yürüyüp, kendisini hesap sorma pozisyonuna geçirmişti.
Deste ve genç adam da Esin'e eşlik edercesine yanına gelmişlerdi.
Aracın kapısı açıldı. Şoför kapısından aşağıya inen kişi, yüzü yaralı ve dudağı hafif patlamış, saçlarının fönü bozulmuş genç bir erkekti:
- Mete?!
Esin, Mete'nin bir kavgadan çıktığını, Gülperi'nin telsizdeki Mete'yle ilgili cümlelerini hatırlayıp, bundan bahsettiğini anlamıştı. Şaşkın bakışlarını hafif ciddi ve alaysı bir yüz ifadesine döndürürken Gülperi'nin arka koltuktan indirdiği genç bir kız, egolu tavrından taviz verip, dikkat kesilmesini sağlamıştı.
Mete, sol taraftan inen Gülperi ve genç kıza yol vermek için arabaya yaslanırken sırıtıyordu.
Gülperi, kaçmak isteyen genç kızı zapt ede ede Esin'e doğru götürürken bir yandan da uyarı üzerine uyarı yağdırıyordu:
- Sus! Yürü, yürü dedim sana!
Gülperi, arabanın önüne kadar geldiğinde genç kızın kolunu bırakmıştı.
Kız, başını kaldırıp gözünün önüne girmiş saçlarını düzeltti. Karşısındaki kız ve yanındakiler onu şaşkın ve dikkatli nazarlarla süzerken, ayrıldıkları yere geri döndürüldüğünü öğrendiğinde bir an tansiyonu düştüğünü hissetmişti.