#Alex
Met zijn allen zitten we op de bank, natuurlijk kan niemand het laten om klef te doen. Jason met Brianna en Jayden met.....Olivia. Ik weet niet waarom, maar bij die gedachte krijg ik een raar gevoel in me maag die ik normaal gezien zal beschrijven als jaloezie. Starend kijk ik naar Olivia en Jayden die discussiëren over wat er nu op tv moet komen, de blik die Jayden naar Olivia werpt geeft mee een tweezijdig gevoel. Natuurlijk ben ii blij voor mijn vriend dat hij eindelijk dan een fantastische vriendin heeft, maar ergens doet het ook pijn om hen samen te zien. Na wat er vandaag allemaal gebeurd is ben ik gaan nadenken, de hele tijd als ik Jayden en Olivia zie krijg ik een bepaald gevoel in mijn maag. Niet alleen als ik hen samen zie, ook als Olivia alleen krijg ik dat gevoel. Bijvoorbeeld toen ze met Drake was, ik wilde niet dat die eikel haar wat zou doen dus had ik hem een soort van bedreigd met dat Jason en ik hem ook wat aan zouden doen als hij Olivia pijn zou doen. Nu weet ik waarom ik zo fel reageerde, Olivia betekent misschien meer voor me dan alleen een "vriendin". Jason heeft me de hele weg naar huis duidelijk proberen te maken dat dat komt vanwege het idee dat Olivia mijn leven heeft gered, wat ook klopt, maar toen ik binnen kwam en Jayden en Olivia zo zag merkte ik dat het niet dat is. Hoe graag ik Jason ook zou willen geloven en van Conzuela zou willen houden, ik kan het niet. Mijn gedachtes en gevoelens zijn sinds dien in een strijd, beide zeggen ze wat anders. Mijn hoofs weet dat het niet kan om verliefd te zijn op de vriendin van je beste vriend, maar mijn gevoelens zijn gewoon zo sterk dat ik niet wat of ik mijn eigen gedachtes wel kan geloven. Om eerlijk te zijn ook niet mijn gevoelens, want wat ik voor Conzuela voelde, voel, was ook zo sterk. Ik voel natuurlijk nog steeds wat voor Conzuela, maar ook voor Olivia. AAAAAHG, ik word er gewoon gek van, Conzuela probeert al de hele tijd mijn aandacht te trekken. Ze verdient geen vriend als ik die haar geen aandacht gunt. In de tijd dat ik zo zat te piekeren is ze al op me schoot gaan zitten en trekt ze me in een hevige zoenpartij. Niet wetend wat ik precies moet doen zoen ik gewoon terug, als een reflex, want mijn gedachtes en gevoelens zijn nog steeds op hol. Ongelofelijk wat voor strijd je eigen lichaam op hetzelfde moment tegen zichzelf kan voeren, zelfs terwijl je bezig bent met het zoenen van een meid. Normaal gezien zou ik hiervan genieten, wat nu niet het geval is, hoe graag ik ook wil. Ik voel wel wat, maar niet wat ik normaal gesproken zou voelen. Conzuela is vast wanhopig, want normaal gesproken wilt se niet zo zoenen en al helemaal niet in het openbaar. Nogal wild glijden onze handen over elkaars lichaam en onze tongen om elkaar. VERMAN JEZELF ALEX, hiervoor smeek je en zelfs dan krijg je het niet. Genieten is wat ik moet doen en al helemaal nu ik krijg wat ik wil en Conzuela zo erg haar moeite doet. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van Conzuela, maar een erg belangrijk gevoel is weg en ik denk dat.... dat Olivia dat gevoel heeft. Waarschijnlijk merkt Conzuela dat ik zo in strijd met mezelf ben, want ze maakt zich van me los en kijkt me vragend aan met een frons. "Heb ik iets verkeerds gedaan?" vraagt ze me boos en wanhopig gelijkertijd. Iedereen draait zich naar ons om en kijkt ons vreemd aan. Zelf ben ik sprakeloos, wat moet ik zeggen, als ik een verschrikkelijk raar gezicht trekt heeft het dus dit als reden. Het lijkt een eeuwigheid te duren, dat Conzuela me wanhopig aankijkt en de rest ons aanstaart voor iemand begint met praten. "Conzuela, misschien is hij nogal moe, hij heeft ook een best zware dag achter de rug." hoor ik de meest lieve en begripvolle stem zeggen. Conzuela draait haar hoofd om, terwijl ze nog steeds met open benen op mijn schoot zit, en kijkt de persoon aan die wat zei. Ik doe hetzelfde en in de mooie, grote ogen van Olivia, waarvan haar dikke, lange wimpers haar ogen omlijsten als een portret. Ongelofelijk hoe mooi iemand kan zijn zonder make-up, nee, niet mooi maar prachtig. Voor ik het weet word ik weer uit gedachte gehaald door Conzuela die zich weer tot mij richt "Het spijt me zo Alex, je hebt een verschrikkelijke dag achter de rug en dan kom ik me weer aanstellen. Het spijt me zo." zegt Conzuela bijna huilend en kruipt van me schoot af. Nog steeds sprakeloos kijk ik haar aan tot ze naast me zit en na een tijdje weer naar de tv kijkt. Nu is het moment aangebroken om Olivia aan te kijken. Verrassend genoeg kijkt ze mij ook aan op een manier die ik niet anders kan beschrijven dan bezorgd, maar ze probeert het te verbergen met een zwakke glimlach. Zelfs nu ziet ze er goed uit, in Jaydens armen en bezorgdheid in haar ogen te lezen. Ze is zo anders dan Conzuela, natuurlijk zijn ze beide mooi, maar Olivia is naturel al veel mooier dan Conzuela. Ook maakt Olivia's persoonlijkheid haar mooi, dat ze niet aan seks doet is geweldig, want ze is zeker de moeite waard en geeft je de kans om haar prachtige innerlijk te leren kennen. Het is dan ook best raar dat ze niet doorheeft hoe mooi ze is en zo onzeker is, misschien ligt het wel aan de jongens met wie ze een relatie heeft gehad. Die Giorgio en Drake zijn niks anders dan afgetrapt vuil, vergeleken met Jayden. Daar gaat een steek door me hart die voor een gemengd gevoel zorgt, beide zijn ze aantrekkelijk en perfect voor elkaar en ik had gelijk met wat ik zij: zelf ben ik ook niet meer dan afgetrapt vuil vergeleken met Jayden. Een zwakke glimlach vormt zich op mijn gezicht, zelfs als het zou kunnen worden tussen Olivia en mij, ik blijf niks anders dan afgetrapt vuil vergeleken met Jayden. NEE ALEX, Jayden en ik zijn niet te vergelijken: we zijn zo anders. En natuurlijk zouden Olivia en ik niks kunnen krijgen, ze is de vriendin van Jayden. Dit gevoel is tijdelijk, net als Jason al zei. Maar toch, we zijn nu al meer dan 2 minuten naar elkaar aan het kijken en nog steeds probeert ze me gerust te stellen met haar zwakke glimlach. Na alles wat er vandaag gebeurd is kijkt ze me nog steeds aan en heeft ze het voor me opgenomen, desondanks dat ik haar dag heb verpest en haar shirt. Beschaamt wend ik mijn blik af, ze brengt me zo in de war.
#Olivia
Ik kon het niet laten om er wat van te zeggen, Alex is pas net uit het ziekenhuis en lijkt zo in de war. Alex zag eruit als een bang en verdwaald konijntje toen Conzuela hem zo wanhopig aanviel. Ongelofelijk dat ze zo wanhopig is, Alex vind haar een topmeid en is nu even in de war. Niet eens een beetje, hij lijkt op een verdwaald konijntje die echt in de war is. Hij keek me net zo glazig aan, alsof hij niet wist wat hij met zijn houding aanbiedt en in de knoop met zichzelf zit. Een tijdje nadat hij zijn blik al had afgewend bleef ik hem even ongelovig en bezorgd aankijken, ik wil gewoon dat hij zich een beetje op zijn gemak voelt en blij is om thuis te zijn. Misschien was het ook allemaal een dom idee, het enige wat hij nodig heeft is rust en dan vallen we hem met zijn allen lastig. Gelukkig houd Jayden me bezig door me kusjes op mijn hoofd te geven, zijn armen steeds steviger om me heen te slaan, me meer tegen zich aan te duwen en liefde woordjes in mijn oren te fluisteren, terwijl we tv kijken.
Straks begint Empire, alleen deze reclame nog, al was het erg leuk met Jayden. Net wanneer we bezig zijn staat Alex op en zegt "Ik ben nogal moe, ik ga naar bed.". "Ik ga mee." hoor ik Conzuela er binnen een fractie van een seconde achteraan. "NEE!" zegt Alex snel en zonder na te denken achteraan. Blijkbaar heeft hij gemerkt dat het erg gemeen klonk, want hij zucht en zegt "Ik wil gewoon even alleen zijn." zegt hij er spijtig achteraan. Conzuela knikt begrijpend, maar is duidelijk ook teleurgesteld. Terwijl Alex vermoeid over zijn gezicht wrijft loopt hij de trap op naar boven, arme Conzuela. Met een raar gevoel in me buik kijk ik weer naar de tv, eindelijk begint seizoen 2 dan. Na al dat wachten kunnen we dan genietend kijken naar het nieuwe seizoen van Empire. Jayden duwt me wat meer tegen zich aan voor hij zich ontspant en relaxed naar de tv gaat kijken.
De reclame is begonnen, wat erg jammer is want het was zo leuk om naar de tv te kijken. Het eerste deel was echt heel leuk, maar toch voelde ik me niet helemaal op mijn gemak door een gevoel in mijn maag. Het voelt niet goed om hier gezellig te zitten, terwijl Alex het moeilijk heeft en eenzaam op zijn kamer zit. Het gevoel maakt me gek, het is gewoon niet eerlijk. "Ik ga even naar Alex." zeg ik en sta op. "Zal ik meegaan?" vraagt Jayden met moeite. "Nee, ik dank dat het misschien wat te druk voor hem is." zeg ik eerlijk. Jayden knikt begrijpend, maar heeft wel wat moeite. Wanneer ii me omdraai zie ik dat Conzuela op het puntje op de bank zit, omdat ze waarschijnlijk ook mee wilde. Ik geef haar een spijtige glimlach, die zij beantwoord met een zwakke glimlach die laat zien dat ze haar verdriet probeert te verbergen. Het is niet Conzuela's schuld, hij voelt zich niet zo goed en ik ga alleen maar naar Alex om hem te checken of het wel goed gaat. Ik maak mijn blik los van die van Conzuela en loop richting de trap. Tree voor tree loop ik naar boven tot ik in de gang ben van de slaapkamers van de jongens. Ik loop langzaam de gang door tot ik voor de deur van Alex stop en aanklop. "Alex?" vraag ik onzeker na een tijdje op antwoord te wachten, die ik niet kreeg. Hij is vast aan het slapen, even kijken voor de zekerheid. Voorzichtig haal ik de deurklink naar beneden en open de deur op een kier. Alex ligt niet in zijn bed, ik kijk zijn donkere kamer verder door. Ik doe het ligt aan en zie dat er verbazingwekkend niemand is, maar ik zie dat Alex wel in zijn bed heeft gelegen. Misschien is hij naar de wc, ik doe het licht van zijn kamer weer uit en sluit de deur weer. Ik loop verder de gang in, naar het toilet, die ook leeg is. Bang, maar ook wanhopig, loop ik naar de badkamer, maar deze keer zonder aan te kloppen vanwege de wanhoop. Gelukkig is Alex hier, een grote opluchting gaat door mijn lijf, wat niet al te lang het geval is. Onder de voeten van Alex zit een plas van bloed en op Alex zijn gezichtsuitdrukking is hij duidelijk van slag. Snel loop ik op hem af en zoek naar de bron van al het bloed. Met trillende handen en benen haal ik Alex zijn arm naar boven. DIT US NIET HET MOMENT OM BANG TE ZIJN OLIVIA. Alex zijn hele been zit onder krassen waar bloed uit komt, ik geef zijn andere arme een vlugge blik, waar een scheermesje in zit. "Het is niet wat je denkt..." hoor ik Alex met trillende stem zeggen. "We hadden je nooit zo van slag naar boven mogen laten gaan." zeg ik met duidelijke spijt, hoe heb ik zo stom kunnen zijn om dat toe te laten. Vlug kijk ik de badkamer rond, op zoek naar een handdoek. Dit is een duidelijke jongens badkamer, er is van alles te vinden zoals: deodorant, scheerschuim, haargel, parfum, aftershave, tandenborstels, tandpasta ect. Alles dus, behalve handdoeken. Het bloed blijft maar stromen en ik kan niet toe blijven toekijken hoe Alex doodbloed. Lang hief ik niet te denken over de keuze die ik nu maak. Vlug trek in mijn shirt over mijn hoofd en bind het strak vast aan Alex zijn arm, zo zorg ik ervoor dat verbloed minder snel stopt. Hij is duidelijk erg geschrokken, net als ik. Ik begeleid hem naar de wasbak, er moet koud water over om het bloed te stollen. Eenmaal bij de wasbak haal ik mijn shirt voorzichtig van zijn arm, het doorweekte shirt blijft een beetje plakken vanwege al het bloed. Ik zet de kraam aan op de koudste stand en geef Alex even een blik dat hij zich even sterk moet houden. Hij begrijpt wat ik wil doen, ik zie hoe hij zijn kaken op elkaar klemt en hoe zijn kaak verstevigd. In een snelle beweging houd ik zijn arm onder het water, een schreeuw die duidelijk tegen word gehouden door zijn dichte mond, verlaat Alex zijn borst. Een grote spijt overweldigd mij bij het horen van zijn pijn, maar als ik dit niet doe....wie weet wat er dan zal gebeuren. Ik houd met een arm zijn arm op zijn plek onder het water en met de andere veeg ik het bloed van zijn arm om te zien hoe diep de sneeën nou eigenlijk zijn. Tot mijn grote spijt zijn ze aardig diep, dit zal zeker weten pijn gedaan hebben en al dat koude water zal het er zeker niet beter op maken. Alex ademt steeds sneller, wat me niet bepaald gerust stelt. Snel kijk ik naar Alex zijn gezicht en zie dat hij moeite heeft met zijn ademhaling "Alex, probeer alsjeblieft in te ademen via je neus en uit te ademen met je mond." probeer ik kalm te zeggen. Alex kijkt me verstrooid en heeft duidelijk moeite met zijn mond te openen. Zijn ademhaling gaat steeds sneller "Kom op Alex, open je mond!" zeg ik hopeloos, terwijl ik aanmoedigend wil klinken. Alex krijgt het uiteindelijk voor elkaar om zijn mond te openen en ademt hij snel in en uit, hij moet duidelijk op adem te komen. Gelukkig werkt het wel, zijn ademhaling gaat steeds langzamer. "Goe zo Alex, ga zo door." zeg ik aanmoedigend wanneer hij diep inademt via zijn neus en uitademt met zijn mond. Na een tijdje wanner Alex zijn ademhaling weer onder controle is richt ik me weer op zijn arm, het bloed is al wat gestold en bloedt duidelijk al minder dan eerst. Voorzichtig draai ik de kraan dicht en haal Alex zijn arm er onder vandaan. Het bloeden is gelukkig gestopt, bijna dan, langzaam kijk ik Alex weer aan. "Weet je misschien waar de verbanddoos is?" vraag ik hem kalm "Als jullie er een hebben." mompel ik erachteraan. Alex is duidelijk in shock, maar zegt dan "In de la onder de wastafel." zegt hij met moeite. Vlug geef ik Alex nog een blik en draai me om naar de wastafel, waar ik vlug een verbanddoos van onder vandaan haal. Ik open de doos op de wastafel en haal er verband en gaas uit. Zelf twijfel ik nog over het jodium, want Alex heeft al genoeg pijn gehad voor vandaag. Maar anders zal het kunnen ontsteken, het moet wel. Met moeite haal ik het jodium uit de verbanddoos, ik druppel het jodium op een paar gaasjes. Ik draai me om en kijk Alex even moeilijk aan "Dit kan branden." zeg ik voor ik het eerste gaasje plaats op het hoogste deel van zijn arm waar hij zich gesneden heeft. Hij kreunt even, ik geef hem een medelevende blik, maar plaats dan het tweede gaasje op een stuk eronder. Dit maal kreunt hij harder, misschien omdat deze sneeën wat dieper zijn. Het derde gaasje gaat weer daar onder, dit maal schreeuwt hij het bijna uit, maar houd zijn tanden stijf op elkaar. Snel plaats ik het laatste gaasje op zijn arm, dit was waarschijnlijk de druppel van zijn pijngrens want hij schreeuwt het uit. Medelevend kijk ik hem aan "Dit was de laatste." probeer ik hem wat beter te laten voelen, dat was echt hopeloos. Wanner zijn gezicht wat verzacht is draai ik me om, om het verband te pakken. Wat er daarna gaat allemaal zo vlug. Een boze Jayden wiens borst wild op en neer gaat staat grommend in deuropening. Woest kijk hij van Alex naar mij en weer terug. Vragend kijk ik hem aan, tot ik me besef dat ik in me BH sta en Alex alleen in zijn onderbroek. "Het is niet wat het lijkt." zeg ik dan piepend, maar het is al te laat. Jayden komt met een rotvaart op Alex af en duwt hem hard tegen de muur aan. Je hoort gewoon hoe Alex zijn rug tegen de muur aan botst en een schreeuw die Alex zijn mond verlaat. "JAYDEN!" schreeuw ik uit. Hij reageert er niet, ik zie hoe zijn spieren aanspant. Ik ben bang dat hij Alex straks nog dood knijpt tussen de muur en zijn eigen borst. Vlug loop ik op hen af en leg mijn hand op Jaydens rug, ik voel hoe zijn spieren onder mijn hand en zijn shirt wat verslappen. Hij stopt abrupt met wat hij aan het doen was, maar kijkt me niet aan, toch weet ik dat ik zijn aandacht heb. "Laat Alex met rust, hij heeft niks verkeerds gedaan. Hij heeft het al moeilijk genoeg, kijk zelf maar naar zijn arm." zeg ik op kalme toon. Jayden is duidelijk koppig, maar na een tijdje luistert hij en kijkt naar Alex zijn arm. Jayden laat Alex meteen los, ondertussen zijn Conzuela, Brianna en Jason al naar biven gekomen. Als een wilde kijkt Jayden de badkamer rond, waar hij dan eindelijk het bloed op de grond ziet liggen. Verward loopt hij achteruit, aangezien hij in een plas bloed stond. Ik grijp dit aan als een kans en loop ,met nog steeds het verband in mijn hand, op Alex af. Hij is duidelijk in shock en heeft moeite met zijn gedachtes. Wanneer hij mijn gezicht ziet kalmeert hij al wat en haalt zijn arm naar boven. Ik geef hem een zwakke glimlach en verbind dan zijn arm met verband. Conzuela is ondertussen al hijgend in mijn nek aan het meekijken. "Houd vast." zeg ik wanneer het rolletje verband allemaal rond Alex zijn arm is. Zelf doet hij niks, maar Conzuela doet het en houd het laatste stukje verband tegen Alex zijn verbonden arm. Ik draai me weer om naar de wastafel om een rol verbandplakband te pakken en probeer de blikken van Jayden, Brianna en Brianna te negeren. Ik ben bezig met Alex en daar concentreer ik me dan ook op. Wanneer ik dan eindelijk weer voor Alex sta plak ik wat tape op het stuk verband die los ligt. Als het dan uiteindelijk echt vast zit loop ik van Alex en Conzuela vandaan, dit moeten ze samen oplossen. Zelf moet ik dit ook gaan oplossen met Jayden, ik loop op hem af. Hij is nog duidelijk in shock, maar wanneer hij ziet dat ik op hem afloop veranderd zijn blik meteen. "Het spijt me zo erg." zegt hij fluisterend vol me spijt. Ik geef hem een zwakke glimlach "Dat weet ik toch." zeg ik begrijpend met zwakke glimlach. Hij is duidelijk verrast door dit antwoord, zijn ogen zijn doodsblij maar ook verrast. Het duurt niet erg lang, want zijn ogen dwalen af naar mijn borsten. Ik voel me onzeker worden en hoe mijn wangen rood worden. Snel trekt hij zijn shirt uit en geeft het me aan. Met een klein glimlachje trek ik zijn shirt aan, dit voelt echt fijn, om te weten dat ik zo'n vriendje heb die zo zorgzaam is. "Het is al laat, zullen we gaan slapen?" hoor ik hem stotterend zeggen. Het is best schattig om hem zo te zien, met een lach op mijn gezicht knik ik instemmend in. "Wij gaan ook maar naar bed." hoor ik Jason vanachter Jayden zeggen. Brianna en Jason hebben beide een grote lach op hun gezicht en hun vingers tussen elkaar gevlochten. Glimlachend kijk ik hen aan, zij hebben net als Jayden en ik ook sinds vandaag een relatie. Brianna en Jason lopen samen de gang uit, Jasons kamer in. Nu dringt het tot me door door dat ik vanavond in Jaydens bed moet gaan slapen. Ik heb al eens eerder bij Jayden in bed geslapen, maar dit is anders, hij is nu mijn vriend en heeft waarschijnlijk ook behoeftes. "Redden jullie het samen?" hoor ik Jayden richting Alex en Conzuela vragen. Conzuela en Alex zien er weer erg close uit samen en ook erg verliefd, het doet me goed om hen zo te zien. Alex knikt instemmend in en zegt "Sankjewel voor alles, Olivia." zegt hij menend, terwijl hij met moeite zijn blik losmaakt van Conzuela. Met een glimlach op mijn gezicht zeg ik "Het was geen probleem.". Alex schenkt me nog een blik voor hij weer naar Conzuela kijkt en Jayden me optilt en met mij in zijn armen richting zijn slaapkamer loopt.