#Jayden
Met een vuist gebald en klaar om een grote uithaal te maken tegen zijn gezicht. De rat zit vast als een muis, een rat die ik zal verdelgen. Hoe heeft die eikel dit kunnen doen, hij weet dat Alex problemen had met drugs? De woede die ik nu voel is onbeschrijfelijk groot, als Alex wat zou overkomen had ik hem vermoord. Nee nee, ik zal hem vermoorden. Ik kan Drake op dot moment niet uitstaan, ik kan hem uitkotsen net als wat Alex over Olivia's shirt deed. Mijn arm begint al naar achter te gaan, net wanneer ik hem echt wil uithalen word ik vastgepakt van achter. Boos kijk ik naar achter, wie waagt het om me nu tegen te zitten. Wanneer ik me heb omgedraaid kijk ik in de twee mooiste ogen ooit. Een grote kalmte nemen het over, terwijl Olivia me weg begeleid van Drake. In plaats van hard weg te rennen blijft Drake verstijfd tegen de muur staan. In zijn ogen is er ook iets anders te zien dan angst, ik denk dat het spijt is. Mooi zo, want wat hij deed kan echt niet. Toch vergeef ik hem niet, die eikel had bijna Alex van Jason en mij afgenomen. Hij wist dat Alex problemen had met drugs, maar toch kiest hij ervoor om hem een zakje te geven met mee dan genoeg inhoud voor 10 mensen. De gang is ondertussen al volgestroomd met nieuwsgierige leerlingen die het chaotische geluid van de ambulance en mijn geschreeuw tegen de broeders hebben gehoord. Maar ik wend mijn blik nog steeds niet af, stijf van spanning kijk ik Drake aan. Ik heb het gevoel dat als hij ook maar een beweging of blik richting mij of Olivia maakt, ik zal knappen en hem letterlijk zal vermoorden. Gelukkig staat Olivia me bij en is dat niet een extra zorg, want als Olivia niet mijn vriendin zou zijn zou ik extra gevoelig zijn net als bij Jason toen, in de club. Drake slikt even en begint met bewegen, ik maak aanstalten om op hem af te lopen, maar gelukkig houd Olivia me tegen. "Olivia, hoe graag ik je ook niet teleur wil stellen, dit moet ik doen. Ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als Alex wat overkomen was en gewoon omdat de rat teveel heeft verpest voor mij. Ik doe dit niet alleen voor Alex, maar ook voor jou, voor ons." zeg ik smekend richting Olivia om haar toestemming. Ze kijkt me begrijpend aan, maar laat me niet los. "Dat begrijp ik Jayden, maar voor mij hoef je echt niet te vechten en ik denk dat Alex er hetzelfde over denkt. Wat Drake heeft gedaan kan echt niet en was ook echt een rotstreek. Maar hem in elkaar slaan is overbodig, want je helpt er niemand mee. Het beste wat je nu kunt doen is met mij naar het ziekenhuis te gaan, maar de keuze ligt aan jou." zegt ze, terwijl ze mijn arm loslaat. "Maar Olivia, ik kan dat niet doen. Mensen zullen denken dat ik me zomaar zulke dingen laat flikken en uit respect voor Alex, Jason en jou moet ik dit doen. Hij heeft jullie pijn gedaan, dus nu zal ik hem pijn moeten doen." zeg ik smekend, ik heb gewoon Olivia's toestemming nodig, zelf weet ik ook niet waarom. "We weten allemaal dat jij sterker bent dan hem en het is ook nog eens overbodig om hem pijn te doen, want dat zal hij zichzelf doen." zegt ze dan zacht, zodat alleen ik het hoor. Vragend kijk ik haar aan, ze beantwoord mijn blik door te zeggen "Bij de mens bestaat zoiets als pijn en een geweten, hij heeft duidelijk spijt van wat hij heeft gedaan en dat zal alleen maar groter worden." zegt ze wijs. Langzaam knik ik, ze heeft gelijk. Toen ik Jason en Olivia pijn had gedaan pijnigde ik mezelf ook alleen maar. "En de drugs die Alex gebruikt heeft kan maar op een manier de school in gekomen zijn, aangezien Alex een prima student is en geen problemen veroorzaakt. Het is erg jammer dat er geknoeid was met cocaïne op de wastafel waar hij gezicht waste." zegt ze er zachtjes achterna. Serieus, heeft Olivia zojuist nou een alibi voor Alex verzonnen zodat hij niet in de problemen komt. Verbaast kijk ik haar aan, dat ze het in zich heeft. "Zullen we gaan?" vraagt ze dan alsof dat gesprek van net niet plaatsgevonden heeft. Ik haal mezelf uit de staar en zeg dan met moeite "Is goed.". Vlug kijk ik nog naar Drake, hij kijkt me met spijt en jaloezie aan, waarschijnlijk omdat ik Olivia aan mij zij heb. Ze trekt me mee aan mijn arm, waardoor ik niet anders kan dan mijn blik los maken van Drake. Verbaast laten Olivia en ik de rest van onze schoolgenoten die aandachtig het drama bekeken achter in de gang.
Wanneer Olivia en ik op het schoolplein zijn stop ik met lopen en kijk ik haar vragend aan. "Hoe ben je op dat alibi gekomen?" vraag ik haar nieuwsgierig met een frons. Ze laat even een zucht en zegt dan "Ik kan Alex toch niet opdraaien voor iets wat niet zijn schuld was en ik heb er vertrouwen in dat Jason en jij hem helpen om er weer boven op te komen door te stoppen." zegt ze, terwijl ze me indringend aankijkt. "Ja, tuurlijk. Maar hoe ben je op dat alibi gekomen, ik bedoel: ik had niet gedacht dat je het in je had om zoiets te doen of durven." zeg ik dan uitleggend. "Dankje." zegt ze met opgetrokken wenkbrauwen. "Nee zo bedoelde ik het nie-" zeg ik voor ik onderbroken word. "Je bedoelde het niet zo, dat weet ik. Soms komen dingen uit het verleden van pas." zegt ze meer tegen zich zelf dan tegen mij. Zonder wat te zeggen of me aan te kijken pakt ze een helm uit het opbergvak van mijn motor en kijkt me vragend aan. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan, wat ik net zei van dat ze dat niet durfde is echt onzin. Snel loop ik op haar af en doe zelf ook mijn helm op en ga zitten op mijn motor, net voor ik wegrijd schiet me een vraag te binnen "Wat heb je met het zakje gedaan?" vraag ik achter me, waar Olivia achterop zit. "Dat heb ik hier." en hoor haar kloppen op haar broekzak. "Lag er echt drugs op de wastafel?" vraag ik haar, gewoon bang dat het alibi's niet helemaal zal kloppen. Een zucht verlaat haar mond "Ja, toen jij zo druk bezig was met Drake heb ik wat op de wastafel gestrooid en de rest opgeborgen in mijn zak." zegt ze dan ongeduldig. Ik knik even en hoop dat alles goed zal komen, Alex heeft teveel meegemaakt en verdient het niet om hierdoor ook nog eens in de problemen te geraken.
#Olivia
We zitten aan Alex zijn bed, gelukkig is hij al wakker nadat zijn maag is leeg gepompt. Het enige wat we doen is een beetje staren, de stilte is ondertussen erg normaal totdat Alex hem onderbreekt. "Je hebt mijn leven gered." zegt hij na een tijdje naar me gestaard te hebben. Een beschaamt glimlachje vormt zich op mijn gezicht, ik weet niet wat ik daarop moet antwoorden. "Ze heeft niet alleen je leven gered, ze zorgt er ook voor dat je niet in de problemen komt." zegt Jayden dan na Alex een tijdje boos aangekeken te hebben. Vragend kijkt Alex naar Jayden "Olivia heeft het perfecte alibi voor je en heeft de drugs ook nog eens voor je opgeruimd. Hoe heb je zo stom kunnen zijn." zegt Jayden geïrriteerd. "Laat ook maar, het is niet eens jou schuld. Ik had beter opgelet moeten hebben, als ik die Drake niet beter had gewaarschuwd dat hij je geen drugs zou mogen geven was dit niet gebeurd." zegt Jayden verwijtend naar zichzelf en verstopt zijn gezicht in zijn handen. Ik wrijf over zijn rug "Het is niet jou schuld, als Ik je niet in mij en Drake zijn shit had betrokken zou Alex hier niet liggen." zeg ik eerlijk en boos tegen mezelf. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn om ooit in die praatjes van Drake te trappen zonder hem goed te kennen? Ik voel me zo slecht en ben zo boos op mezelf. Jayden daarentegen komt met een ruk omhoog "Alsjeblieft Olivia, je had nooit kunnen weten wat voor eikel Drake eigenlijk is. Dat wisten wij ook niet tot die hij zoals gewoonlijk de fout in was gegaan." zegt Jayden wat me alleen maar slechter laat voelen, maar hij bedoelt het lief. Na even de zin herhaalt te hebben in mijn hoofd kijk ik hem vragend aan "Hoe bedoel je, wisten?" vraag ik hem met opgetrokken wenkbrauw. Het is nu Jasons beurt op te klagen en zuchten "Drake was ooit in een ver verleden bevriend met ons, hij leefden zelfs met ons in het huis waar we nu wonen. We waren een soort broers en elkaars beste vrienden tot hij besloot alles kapot te maken voor een meid." zegt hij met duidelijk pijn in zijn stem en ogen. Ik wil verder vragen, maar Jayden gaat al door "Die meid was Jasons vriendin, Crystal. Toen Jason en Crystal wat hadden is Crystal vreemd gegaan met Drake, wat super dom was aangezien Jason haar niks tekort schoot.". Met een frons kijk ik naar Jason, die er bijzit met moeilijk gezicht. Hoe heeft die Crystal dat kunnen doen, Jason is een fantastisch aardige jongen en ziet er nou ook niet slecht uit. "Zoiets zou Brianna nooit doen?" denk ik per ongeluk hard op. Bij het horen van Brianna's naam schiet Jasons hoofd gelijk rechtop, vragend, enthousiast en nieuwsgierig kijkt hij me aan? Ik besef wat ik zojuist heb gezegd en sla mijn handen over mijn mond, ik kan mezelf wel een klap verkopen. "Wat heeft ze gezegd?" vraagt Jason op het pintje van zijn stoel. "Wie?" zeg ik dom, Jayden heeft het door en moet grinniken. "Olivia, alsjeblieft." zegt Jason bijna smekend. Lang hoeft hij me niet met zijn puppy ogen aan te kijken, want na 2 tellen breek ik al. "Okey, okey, maar tegen niemand vertellen en al helemaal aan Brianna." zeg ik verslagen. "Beloof het." zegt Jason er snel menend achteraan. Een zucht verlaat mijn mond "Nou ja, de manier waarop ze over je praat is erg, uhm, lief en ,naah, het geeft me de indruk dat ze je als meer dan alleen een vriend ziet." zeg ik moeilijk en verklap niet teveel. Voor Jason lijk het al genoeg te zijn, zijn ogen stralen een en al geluk uit, net als zijn prachtige lach. Met een kleine optrekkend kijk ik hem aan, natuurlijk ben ik niet blij dat ik Brianna's geheim heb verklapt, maar de uitdrukking op Jasons gezicht is onbetaalbaar. Jayden slaat dan een arme om me heen, lachend kijk ik naar hem op. Hij lacht naar me en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Even sluit ik mijn en krijg een "konijnesnuitje" zoals Rodriguez altijd zei. Ik wend mijn blik weer af naar Alex, wanneer Jayden zijn lippen los heeft gemaakt van mijn voorhoofd. Alex kijkt met een nog vies gezicht naar ons, we zijn ook best klef geef ik zelf toe. "Het alibi?" vraagt hij dan na een tijdje in mijn ogen gestaard te hebben. "Oooh ja, tuurlijk." zeg ik, terwijl ik onhandig het zakje drugs uit mijn broekzak haal. Wanneer het uit mijn zak is houd ik het voor Alex zijn neus "Dit heb jij nooit gezien." zeg ik dan kill. "Je hebt ook nooit gesnoven, toen je de wc inliep en je je handen waste zag het witte poeder en probeerde je het schoon te maken. Helaas voor jou ben je allergisch voor het nieuwe zeep in het herentoilet en moest je niezen, waardoor je het witte spul op het aanrecht hebt geïnhaleerd." zeg ik snel. Alex kijkt me even sprakeloos aan, maar knikt dan als hij merkt dat ik antwoord wil. Ik sta op uit mijn stoel nadat ik mijn antwoord gekregen heb en spoel het zakje met witte poeder dat nog aardig vol is door de wc. Ik kijk toe hoe het zakje verdwijnt, het riool in. Mijn gedachtes dwalen af naar de tijd toen dit normaal was, toen ik nog bij Rodriguez woonde. Op zulke momenten was ik de gene die voor hem zorgde, omdat hij zelf te fucked up was of met meisjes bezig was. Ik was de gene die van het spul af moest zien te komen als er een agent of iemand van de gemeente op de stoep stond. De woede en verdriet nemen het even over, maar gelukkig word ik weer in realiteit gehaald door een hard pratende Conzuela. Ze is er dus al, voor Jayden en ik van school vertrokken had ik haar nog ingelicht over Alex. Een lach verschijnt vanzelf op mijn gezicht van haar, in plaats van ongerust te zijn is ze boos. "Hoe hebt je zo stom kunnen zijn!?" hoor ik haar door de kamer roepen. Ik draai me om en zie door de open badkamer deur Conzuela die met veel geluid een stoel achteruit schuift. Mijn lach probeer ik te verbergen voor ik de deur uitloop en weer aan Alexs zijn bed te staan. Het geeft me een gemengd gevoel om hier zo te staan, ik ben blij dat ik het een keer niet ben, maar het is nooit fijn om een vriend/familielid in het ziekenhuis te moeten bezoeken. Terwijl Conzuela wilt tegen Alex tekeer gaat, trekt Jayden mij op zijn schoot. "Ik werd al moe als ik naar je kee." fluistert hij in mijn oor en zoent me dan in mijn nek, terwijl zijn armen sterk om mij heen geslagen zijn. "Waarom kan je niet zo van me houden als Jayden en Olivia van elkaar doen, ik bedoel, kijk hoe klef ze zijn." zegt Alex nadat hij klaar is met het gezeur van Conzuela. Ik stop gelijk met het giechelen en maak me los van Jayden, maar blijf wel op zijn schoot zitten. Cozuela laar een zucht van irritatie en begrip gelijkertijd, raar. "Het is gewoon het idee om je kwijt te raken, ik kan je echt niet kwijtraken Alex. Dat jij misschien je leven zo op het spel zet, betekent niet dat ik dat toelaat." zegt moeilijk. Bemoedigend kijk ik haar aan met een zwakke glimlach, ze heeft haar ouders al verloren, om Alex te verliezen verdient ze niet. Alex kijkt haar moeilijk aan, hij heeft duidelijk spijt van wat hij gedaan heeft. Dit moment is nogal pijnlijk, misschien word het maar eens tijd om over wat gezelligers te praten. "Vanavond begint het nieuwe seizoen van Empire, wat dachten jullie ervan om die hier te bekijken met ze alle. Morgen begint de hele schoolt toch pas om 12.00." zeg ik dan, ik hoop dat het overtuigend klonk. Even kijk ik iedereen aan, misschien is dit het moment dat iemand wat zegt, wat gebeurd. "Dat zou wel leuk zijn, maar vanavond ga ik weer naar huis." zegt Alex net een grijns. Lachend kijk ik naar hem op "Dat is geweldig." zeg ik menend. "Maar dat was geen slecht idee, vanavond kunnen we met zijn alle bij mij kijken." zegt Jayden denkend. "En dan ook gewoon bij ons slapen." zegt hij meer tegen mij dan Conzuela en mij. "Uhm, ik weet niet zeker of dat wel k-" zeg ik onzeker. "Geweldig plan, we kunnen de begeleiding vertellen dat we beide bij een vriendin gaan slapen. Van jou geloven ze het vast wel en nu het toch uit is met Drake en ze niet weten dat je nu overduidelijk wat met Jayden hebt." ratelt Conzuela, waardoor ze me onderbrak. Jayden kijkt me met glimmende ogen aan, daar kan ik toch geen nee tegen zeggen. "We kunnen het vragen." zeg ik onzeker. Begrijp me niet verkeerd, ik wil heel graag met Jayden zijn, maar dat slapen en liegen zal moeilijk worden. Wat nou als Jayden en ik in hetzelfde bed moeten slapen en hij, nou ja, behoeftes heeft. Ik probeer Jayden aan te kijken, maar hij is te druk bezig met me dood te knuffelen. "WAT DE FUCK HEBBEN JULLIE GEDAAN?" word er hard de kamer door geroepen. "Jullie hebben de hele school op stelde gezet." zegt Brianna bewonderd, terwijl ze de kamer binnen komt lopen. "Echt waar respect." zegt ze lachend en gaat naast Jayden zitten. Jason bekijkt haar van de zijkant, wat is het leuk om hem zo verliefd en verlegen te zien. Brianna heeft het waarschijnlijk door want ze is stil en kijk met blosjes op haar wangen naar haar schoenpunten. "We gaan vanavond allemaal Empire kijken bij mij, zou je ook willen komen?" vraagt Jayden na een tijdje stilte aan Brianna. Geschrokken kijkt ze op, ongelofelijk, ik heb haar nog nooit sprakeloos gezien. "Uhm, ja.......lijkt me leuk. Tenminste als jullie het wel willen?" zegt ze nogal verstrooid, terwijl ze naar Jason kijkt op het laatste. "Ja, tuurlijk. Super gezellig." zegt Jason iets te snel en enthousiast. Het is echt heel schattig om te zien, Jason heeft waarschijnlijk door hoe enthousiast hij net klonk en is verlegen gaan zitten. Dit is zo schattig om te zien "Dat is dan geregeld, vanavond bij mij." zegt Jayden, terwijl hij me van zich afduwt. "We moeten Conzuela en jou dan wel eerst thuis afzettend en ervoor zorgen dat jullie kunnen." zegt Jayden. "Dat is geen probleem meer, want Brianna hier is de oplossing." zegt Conzuela met een grijns. Brianna en ik kijken haar beide vreemd aan, wat bedoelt ze. "Brianna gaat straks met ons mee om te zeggen dat we vanavond bij haar gaan slapen, dan kunnen we gelijk komen en zelfs wat lekkers meenemen." legt Conzuela uit. Met een lach kijken Brianna en ik elkaar aan bij het woord "lekkers". Brianna en ik zijn echt gek op eten, vooral wat lekkers. "Maak je daar maar geen zorgen op." zeg ik lachend en kijk Brianna aan. "Is goed, dan breng ik je nu naar huis." zegt Jayden, terwijl hij mijn hand vastpakt. "Dat kan toch niet, dan hebben ze door dat we bij jou gaan slapen." zeg ik en trek mijn hand uit die van Jayden. "Hoe wil je anders thuis geraken?" vraagt hij me een beetje geïrriteerd dat ik zijn hand los liet. Beschaamt kijk ik naar de grond, daar had ik nog niet over nagedacht. "Dat is geen probleem, ze kunnen ons weer tegenover het basketbalveld afzetten en daar op je wachten. Van daar lopen we met Brianna naar huis, pakken onze spullen en gaan dan weer lopen naar het basketbalveld, waar Jayden staat." zegt Conzuela wegwuivend. Nog steeds een beetje beschaamt kijk ik op, Jayden heeft me even aangestaard. "Sorry." mompel ik zacht. "Geen probleem, ik had niet zo idioot moeten reageren." zegt hij en pakt mijn hand opnieuw, waar hij een klein kusje op geeft. Met een kleine glimlach kijk ik hem aan "Dan zien we jullie zo." zegt Brianna, eerder naar Jason dan de rest, voor we de kamer uitlopen.
#Jayden
Ik wacht nu al een tijdje op Olivia, Conzuela en Brianna. Ik heb Olivia afgezet bij het basketbalveld en Brianna had Conzuela achterop de scooter. Om de 20 seconden kijk ik weer op mijn telefoon, waarom duurt het zo lang? Wat me ook niet echt bevalt zijn de jongens in deze buurt, er staan er een paar op het basketbalveld. Toen Olivia net afstapte stopten ze met spelen en begonnen te fluiten, gelukkig dat mijn dodelijke blik hen liet stoppen. Ik begrijp het, OLIVIA IS PRACHTIG, maar ze is van mij en niet een lustobject voor hen. Olivia leek zich er niet veel van aan te trekken, dit heeft ze vast vaker en ik zal er niet altijd zijn om over haar te waken. Om maar zo te zeggen, Olivia kan prima voor zichzelf zorgen, dus die jaloezie is niet nodig. Maar toch, ook al is Olivia betrouwbaar die jongens niet. Zulke jongens zien je niet als een persoon, maar als een object dat ze even willen gebruiken. Ze kunnen verschrikkelijke dingen met je doen. STOP JAYDEN, we hebben vandaag gezien dat Olivia prima voor zichzelf kan zorgen. Ongelofelijk wat een vriendin met je kan doen, die eeuwig pijnigende gedachtes, gelukkig is Olivia dit allemaal waard. Een lach verschijnt er op mijn gezicht wanneer een beeld van een prachtig lachende Olivia verschijnt in mijn beeld. Lachend komen Olivia, Brianna en Conzuela op me af lopen, alledrie hebben ze een tas bij zich. Wanneer ze bij me staan opent Olivia haar mond "Ik ga nog even met Brianna mee om haar spullen te halen, kan jij Conzuela naar huis brengen?" zegt ze. Teleurgesteld kijk ik haar aan, ik wil dat alleen Olivia bij mij komt zitten. "Waarom kan Conzuela niet met Brianna mee?" vraag ik haar, misschien iets te achterdochtig. "Ja, je kan gewoon met Jayden mee. Conzuela en ik redden ons wel." zegt Brianna snel. Waarschijnlijk is ze bang dat Olivia en ik ruzie krijgen, wat begrijpelijk is want Olivia en ik zijn beide niet op ons mondje getrapt. Ongelovig kijkt Olivia me aan, terwijl Brianna en Conzuela wegrijden op de scooter. "Wat is er met jou Jayden? Je bent zo schichtig." zegt Olivia nadat ze me een tijdje fronsend aankeek. Een zucht verlaat mijn mond "Ik weet het zelf ook niet, het enige wat ik weet is dat ik je niet wil verliezen. Elke keer als we samen zijn en er iets anders gaat dan gepland open ik mijn mond en zeg ik het eerste wat me te binnen schiet." zeg ik wrijvend over mijn gezicht. Als ik alle moed heb om Olivia weer aan te kijken zie ik dat ze me bedenkend aankijkt "Dat is echt niet nodig Jayden." zegt ze lief, maar ook streng. Ze is ook zo lief dat ze zoiets kan zeggen zonder boos te worden, alsof ze alles begrijpt. "Zullen we gaan?" vraagt ze me met een glimlach. Ik geef haar een helm aan en geef wat gas, de jongens (die jonger zijn dan ons), beginnen te joelen. "Zullen we nog wat lekkers halen, ik weet dat je dat wil?" zeg ik grijnzend vanonder mijn helm. Olivia klinkt erg enthousiast en verstevigt haar grip rond mijn middel "Jaah." zegt ze terwijl ze haar enthousiasme probeert in te houden. Dat is het laatste wat er gezegd word voor ik hard de straat uit scheur, de jongens op het veld zijn er duidelijk van onder de indruk.
Olivia en ik staan samen in de lift met een boodschappentas, ongelofelijk wat eten met Olivia kan doen. Toen we de winkel in waren liep ze, alsof ze op een missie was, op de snoep en snacks paden van de supermarkt in. Het was super schattig om haar ze te zien, net als haar grote ogen die naar de liftteller kijken. Waarom zou ze zo bang zijn? "Ben je bang schatje?" vraag ik haar plagend. Ze kijkt naar me op en zegt "Nee." zo stoer als ze kan, maar toch nog erg onzeker. Ik moet er van lachen, wat een schattige, wanhopige poging was dit. Ze slaat me zacht op me borst "Jij hoort bang voor mij te zijn." zegt ze op dramatisch trotse manier. "En hoezo zou ik bang moeten zijn voor mijn vriendin?" vraag ik haar plagend. Een grijns verschijnt er op haar gezicht, alsof ze dit antwoord al verwacht had. "Omdat ik aardig goed ben in vechten, maar dat moet jij weten Jayden. Ohja, ik hoop dat je niet bent vergeten dat je revange wilde in de sportschool." zegt ze lachend. Uit mezelf grijp ik naar mijn zaakje, even slikken. Olivia barst uit van het lachen, ik gun haar dit plezier echt niet. Snel herstel ik mezelf en weet een grijns op mijn gezicht te krijgen. "Niet zo hard lachen schoonheid, jij zult ze ook nog moeten gebruiken." zeg ik grijnzend. Olivia stopt abrupt met praten en kijkt me met grote ogen en een wit, weggetrokken gezicht aan. Gevoelig onderwerp, ze doet ook niet aan sex dat was dom. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. "Zo bedoelde ik het niet...... Fuck. Dit is wat je met me doet Olivia, je laat me de meest domste dingen zeggen. Ik vergeet gewoon elk woord in jou bijzijn." zeg ik boos tegen mezelf. Terwijl ik mezelf uitscheld en in mezelf boos mompel, komt Olivia op me af lopen en geeft me een kusje op mijn wang. "Je bent zo schattig als je niet weet wat je moet zeggen." fluistert ze in mijn oor. Als ik een meisje was zou ik rood worden, maar gelukkig voor mij: ik ben Jayden Martinez. In plaats van beschaamt weg te kijken of rood aan te lopen zoen ik haar. Olivia trekt zich plagend terug, waardoor ik steeds wat naar voor moet gaan met mijn hoofd. Olivia doet dit een paar keer, maar dan pakt ze mijn gezicht met een hand, want in de ander heeft ze een boodschappentas, en begint me te zoenen. Dit is niet zomaar een zoen, dit is erg intiem. Het voelt heerlijk, vuurwerk dat ontploft in mijn maag en voor mijn ogen. Jammergenoeg was dit van korte duur, de liftdeuren gaan open en Olivia stapt uit alsof er net niks gebeurd is. Verbaast staar ik haar na, maar dan loop ik haar achterna. Deze meid maakt me gek, maar toch: ik houd van haar. Elke deel in mij wil haar en niemand anders.