#Olivia
Ik had niet beter wakker kunnen worden. Het voelt gewoon alsof er een grote last van me schouders af is nu ik niet altijd gemeen of boos tegen Jayden hoef te doen. Het raakte me ook echt toen hij zei dat hij er altijd voor me zou zijn. Drake is ook plots uit het niets gekomen, hij heeft me hard gezoend. Het voelde niet goed terwijl Jayden keek, dus duwde ik hem van me af. Niet gemeen, maar gewoon dat ik het niet wilde. Hij dacht vast, omdat ik in het ziekenhuis lag want hij vroeg niet door. Tot mijn verbazing lijkt hij niet boos, hij kijkt me met een glimlach aan. Wanneer hij wilt gaan zitten komt hij op de schoot van Jayden terecht, aangezien Jayden aan mijn bed zit. Snel staat hij op van Jaydens schoot en kijkt verbaast, wanneer hij Jayden ziet kijkt hij nijdig. "Wat doe jij hier?" zegt hij knarsend met zijn tanden. Jayden kijkt me even spijtig aan en kijkt dan weer naar Drake. "Ik ben hier om haar te ondersteunen." zegt Jayden op een toon dat laat zien dat hij geen ruzie zoekt. "Dat is niet nodig want ik ben er." zegt Drake vijandig terug. Jayden kijkt boos naar Drake, weer kijk hij vlug naar mij wat ervoor zorgt dat zijn blik verzacht. "Ik ben hier voor Olivia gekomen en niet om je in de weg te zitten. Ik begrijp dat je als vriendje zijnde bij der wilt zitten dus ga ik wel daar zitten." zegt hij kalmerend en wijst naar een plek naast Ryan. Hij staat op, met een trotse blik volg ik zijn bewegingen, wat heeft hij dit goed opgelost. Hij geeft me een glimlach, wat ik terug doe. Wanneer Jayden zit kijk ik weer naar Drake, hij ziet er bloedlink uit, hij heeft blijkbaar ook Jaydens bewegingen gevolgd. Ik leg mijn hand op de zijne, als er iets is waar ik geen zin in heb is het een rotsfeer. Hij kijkt verrast naar me op, gelukkig voor mij kijkt hij nu ook wat liever. "Gaat het een beetje schat?" vraagt hij me lief. Ik knik "Het kan niet beter, fijn dat jullie over weg kunnen." zeg ik en kijk naar alle drie de jongens aan mijn bed. Snel focus ik me weer op Ryan, ik weet zeker dat hij me hier gebracht heeft, omdat ik me niks anders dan de gang in het weeshuis kan herinneren. Wat bof ik met vrienden als deze, al zou ik vriendinnen ook wel waarderen. Gelukkig voor mij zitten er toch nog meisjes met een beetje verstand op, zoals Brianna. Mijn gevoel zegt mij dat dit nog een prachtig jaar kan worden. Omdat ik zo staarde had ik niet door dat iemand de kamer in kwam lopen. Pas wanneer er wat gezegd word schrik ik op "Jij weer." hoor ik een geïrriteerde meisjes stem. Ik kijk op en zie een geërgerde Denise. Nogal beschaamt en onzeker kijk ik weg naar mijn dekbed, waaronder ik verstopt zit. Naast mij hoor ik een geïrriteerde zucht "Dat het niks geworden is tussen ons betekent niet dat je het meisje waar ik wel wat voor voel lastig kan vallen." hoor ik de gene zeggen van wie ik het niet verwacht had. Verbaast kijk ik op naar Drake, die Denise zelfvoldaan aankijkt. Denise kijkt hem ongelovig aan "Alsof ik jou mis." zegt ze kortaf en kijkt weg van Drake, naar.......Jayden. Jayden kijkt haar ongeïnteresseerd aan, maar Denise kijkt hem flirterig aan. Denise word ook verbaast aangekeken door Drake, wat is er aan de hand? WAT EEN MINDFUCK. Ryan begrijpt er duidelijk ook niks van, want hij heeft dezelfde blik als mij op zijn gezicht. "Sinds ik met Jayden ben, ben ik jou en je kleine *** vergeten." zegt ze alsof het niks is. Mijn ogen sperren open, net als die van Ryan en Drake. Jayden kijkt op met een frons in zijn gezicht op en trekt wen wenkbrauw op. "Wij hebben helemaal niks." zegt hij hard. Denise kijkt hem flirterig aan en lijkt het niet te begrijpen. "Als je wil kun je vandaag met me meegaan, ik ben 16.30 uur klaar." zegt ze met dezelfde blik. Jayden laat een sarcastisch lachje zijn mond verlaat. "Wat begrijp je niet aan 'ik wil je niet'. En al helemaal niet als het zo'n slet is als jij die met elke jongen naar bed gaat." zegt hij geïrriteerd. Ze lijkt duidelijk beledigd en kijkt hem boos aan "Die zogenaamde vriendin van jou is anders de grootste slet hier, je zit hier met 3 jongens." zegt ze mijn kant op. Beledigd kijk ik haar aan, waarom betrekt ze mij hierbij? Jayden schiet overeind en begint met grommen "Noem haar geen slet!". Het voelt goed om te weten dat hij het weer voor me opneemt. Drake zelf doet er niks aan, het doet me pijn. "Ik begrijp niet wat je in haar ziet, ze is een anorexiapatiënte met een verschrikkelijk lelijk is." zegt ze gefrustreerd. Ook al weet ik dat het niet waar is, het doet pijn om het te horen. "Ze is het mooiste meisje dat ik ken en ze heeft ook nog eens zelfrespect, iets waar jij duidelijk nooit van gehoord hebt." gaat hij boos verder. Net wanneer ik dacht dat hij klaar was gaat Ryan gewoon verder. "Je zou als haar zuster moeten weten dat ze geen eetstoornis heeft, maar blijkbaar heb je belangrijkere dingen te doen dan je werk." zegt Ryan boos. Wat is hij lief, net als Jayden. Ze zijn zo lief voor me, ongelofelijk dat ze het voor me opnemen. Bewonderend kijk ik Ryan en Jayden aan, terwijl Denise ze beledigend aankijkt. Ze draait zich om en mompelt nog "Dat hij mij laat zitten voor dat, later weet hij past dat hij me mist." terwijl ze de deur uitloopt. Dankbaar kijk ik Jayden en Ryan aan, ze beantwoorden beide mijn blik door me een glimlach te schenken. Wanneer ik weer terug naar Drake kijk zie ik dat hij razend is. "Hoe kan je met die player omgaan, hij heeft gewoon wat met je zuster gehad." zegt Drake boos en ongelovig. Met een frons kijk ik hem aan "Hij heeft alleen een nachtje met haar opgetrokken, zo was Jayden nou eenmaal in het verleden. Maar jij, jij had een relatie met haar en dat verzweeg je voor me." zeg ik boos en defensief voor Jayden. "Meen je dit, maak je echt ruzie met mij voor die eikel?" zegt hij ongelovig en boos. "Die eikel heeft het anders net voor me opgenomen, terwijl jij stom zat te staren." zeg ik geïrriteerd. Hoe durft hij Jayden hier bij te betrekken, hij heeft helemaal niks gedaan? "Weet je wat, misschien heeft Denise gelijk. Je gaat wel erg veel met jongens om." zegt hij op een manier die me pijn doet. Ik heb er niks op in te brengen, het doet gewoon teveel pijn. Ongelovig blijf ik hem aanstaren, hoe heeft hij dat kunnen zeggen. Het lijkt er niet op dat hij spijt heeft, het ziet er meer naar uit dat hij kijkt hoeveel pijn ik lijd. Helemaal sprakeloos ben ik, integendeel to Jayden. "Hoe kun je haar zo noemen, ze duikt niet met iedereen het bed in. Ze is niet het type waar je normaal voor gaat, dat zijn sletten." zegt hij boos, hij is erbij opgestaan. Het lijkt bijna alsof hij elk moment kan aanvallen. Drake geeft ons beide een ongelovige blik en zegt "Ik weet wat hier gaande is, Jayden heeft gevoelens voor een meisje." zegt hij spottend. Jayden heeft er niks op in te brengen en kijkt weg, beschaamt. Drake laat een ongelovige lach "Dus het klopt, kamer voor jou dat ze voor mij heeft gekozen." zegt hij spottend. "Ik heb niet gekozen, ik wilde jou. Maar als je zo doet weet ik niet zo zeker of je wel goed voor me bent." zegt ze met duidelijke pijn. Drake kijkt nog steeds ongelovig, maar staat uiteindelijk op. Hij draait zich om naar de deur en mompelt nog iets van "Stik maar lekker in elkaar." voor hij de deur uitloopt.
#Jayden
"Stik maar lekker in elkaar." zegt hij voor hij de deur uitloopt. Boos wil ik hem achterna stormen, maar Ryan houd me tegen door me bij mijn arm te pakken. Hij geeft me een vlugge blik die me laat weten dat ik me koest moet houden. Ik adem even diep in en ga dan weer zitten. Mijn blik gaat al snel naar Olivia, ze kijkt versteend met tranen in haar ogen, naar de deur waar Drake uit is verdwenen. Het doet me pijn om haar zo te zien, misschien doet het me ook pijn dat Olivia om zo'n ongelofelijk grote eikel als Drake geeft. "Olivia." hoor ik Ryan slikken. Ze kijkt naar hem op en probeert haar verdriet niet te laten zien met een glimlach. Ik zie dat ze moeite heeft met het inhouden van haar tranen. "Ja?" vraagt ze zacht, waarschijnlijk gelooft ze haar eigen stem niet eens. "Het spijt me zo erg, ik heb Drake geappt dat je hier zat. Als ik wist dat dit zou gebeuren zou ik het nooit gedaan hebben." zegt hij menend. Ze geeft hem een zwakke glimlach "Jij bent niet het probleem, het is gewoon onzin dat Drake zich zonder reden opjut." zegt Olivia lief. "Maar laten we het daar alsjeblieft niet over hebben, hoe was school?" vraagt ze me nep geïnteresseerd. "Olivia, alsjeblieft. Voor mij hoef je niet nep vrolijk te doen, ik ben hier voor jou." zeg ik eerlijk en buig me wat naar voor. Haar ogen worden vochtiger en haar glimlach word echt. "Dat is niet nodig." zegt ze droog terug, aan haar blik zie ik dat ze het er echt niet over wil hebben. Dat moet ik dan maar als antwoord nemen. Ik geef haar een zwakke glimlach in de hoop dat ze me later in vertrouwen neemt. "School was wel okey, maar om eerlijk te zijn was het erg saai zonder jou." vertel ik haar eerlijk. Haar glimlach word groter en de tranen in haar ogen verdwijnen. Ondanks het buisje in haar neus, ziet ze er niet ziek uit. "Hoezo saai? Omdat er nu niet gebekvecht voor je word?" vraagt ze me. Ik moet even lachen net als Ryan. "Nee, niet daarom, niet dat ik het leuk vond dat ze je uitscholden. Maar......" ratel ik tot Olivia me onderbreekt. "Rustig maar, het is allemaal ook saai zonder spelletjes." gaat ze lachend verder. Niet wetend wat ik moet zeggen, lach ik maar mee. Ik ben allang al blij dat ze lacht en niet huilt. Wat heeft ze een prachtige lach. We blijven een tijdje lachen tot Ryan weer begint over school. "Hebben we huiswerk voor vandaag gekregen?" vraagt hij. Meen je dat, begint hij weer over school? "Word je niet moe van school?" vraag ik hem nieuwsgierig. Hij kijkt even moeilijk, misschien dat dit een beetje gevoelig ligt, aangezien hij wel vaker uitgescholden word voor nerd. Het is best raar want Ryan ziet er helemaal niet slecht uit, hij is ook erg sportief, maar hij laat het niet zien. Hij houd zich niet bezig met meisjes en doet ook niet aan een sportteam. "Hij wil hier weg en de enige manier om hier weg te geraken is met een goede baan. Voor een goede baan heb je een goede studie nodig, die wij niet kunnen betalen dus moeten we ervoor zorgen dat universiteiten ons een scolership gunnen." legt Olivia snel uit. Ryan kijkt er nogal bedenkelijk bij, het is sonde dat hij zijn hele middelbareschooltijd verpest vanwege geldzorgen. "En jij?" vraag ik Olivia. "Ik?" vraagt ze mij terug. "Ja, jij. Wat voor studie wil jij gaan doen?" vraag ik haar. Ze kijkt even verbaast en zegt dan "Medicijnen, ik wil medicijnen gaan studeren en dan arts worden bij: Artsen zonder grenzen." uit het niets. Dat zag ik niet aankomen, Olivia zou makkelijk kapster, schoonheidsspecialiste of model kunnen worden, maar toch kiest ze ervoor om andere te helpen. Om eerlijk te zijn verbaast het me niks, Olivia is een slim meisje. Genoeg over Olivia, hoe zit het met Ryan?
"En jij Ryan, wat wil jij worden?" vraag ik hem oprecht geïnteresseerd. "Een chirurg, ik wil chirurg worden voor mensen uit het leger." zegt hij. "Hoe bedoel je?" vraag ik hem nieuwsgierig verder. "Ik wil het leger in, daarom sport ik ook veel. Maar ik wil niet alleen als marinier werken, ik wil ook noodoperaties uit kunnen voeren wanneer het nodig is." zegt hij makkelijk. Wauw ze hebben echt ambitieuze levensverwachtingen. "Jij?" vraagt Olivia me enthousiast. Onzeker denk ik na, wat ik wil is niet zo bijzonder als dat van hun. Wat nou als ze afknapt vanwege mijn toekomst? "Ik wil zakenman worden, met het geld dat ik verdien zou ik verschillende zaken willen openen zoals een garage en ander bedrijven om dan een weeshuis te kunnen ondersteunen." leg ik haar onzeker uit. Met grote ogen kijkt ze me aan "Jayden dat is fantastisch, dat is echt een mooie gedachte." zegt ze super enthousiast. "Echt waar?" vraag ik haar snel en erg verbaast. "Ja, je kan iemands leven veranderen." zegt ze menend. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, ze is de eerste die hiervan weet. Ze is eigenlijk de eerste persoon van zoveel dingen die niemand weet. Met haar kan ik mezelf zijn, ze begrijpt het ook gewoon. Ik ben zo blij dat ze in mijn leven is, ondanks de hartpijn die ze bezorgd, zijn het momenten zoals deze die ervoor zorgen dat ik mijn hart zelfs zou bevriezen voor haar.
#Olivia
Ryan en Jayden waren de hele dag lang bij me tot het echt laat was en ik moest eten. Het is allemaal nogal ongemakkelijk om weer terug te zijn in het ziekenhuis. Dit maal heb ik geen kamergenoot en lig ik alleen op een kamer. Ik zou wel een film willen kijken, maar zonder iemand met wie ik commentaar heb op de film is er niks aan. Diner is al voorbij en de zusters letten niet echt op mij. De enige andere persoon die ik ken is mvr. Sánchez, zou ze nog steeds op dezelfde kamer liggen? Dat risico neem ik dan maar, want ik kan niet langer op deze saaie kamer liggen. Ik til mijn benen over de bedrand en houd me vast aan de stok waar mijn infuus aan vastzit. Voorzichtig leg ik mijn blote voeten op de grond, voorzichtig zet ik de eerste stap. De tweede stap gaat ook goed, zo loop ik de kamer uit, de donkere, verlaten gang in. Stap voor stap ga ik naar de andere kant van deze etage, waar mvr. Sánchez nog steeds ligt. Wanneer ik dan eindelijk bij haar kamer ben haal ik alle moed dat ik in me heb naar boven om vervolgens de kamer in te lopen. Mvr. Sánchez ligt op bed, ze is wakker. Voorzichtig loop ik verder, wanneer ik bijna aan haar bed sta kijkt ze op van de tv boven haar bed en geeft me een verraste, maar blije blik. "Olivia, wat fijn om je te zien." zegt ze vriendelijk. Een glimlach tovert zich op mijn gezicht en ik loop verder naar het bed van mvr. Sánchez. Wanneer ik dan bijna aan haar bed sta trek ik een stoel wat naar achter om erop te zitten. Deze avond zal een gezellige avond worden, wat het altijd is met mvr. Sánchez.