"Doing the right thing for someone else occasionally means doing something that feels wrong to you."
―Jodi Picoult, Handle with Care
''Elys, nee,'' knarsetandde Ash terwijl hij met al zijn overige kracht op zijn trillende benen ging staan. ''Ik wil niet dat je dit doet.''
Ze kon de wanhoop in mijn stem horen, maar het zou niets uitmaken. Haar beslissing stond vast en had zich in haar hoofd genesteld. Niemand kon haar ervan afbrengen. Zelfs Ash niet.
Hij strompelde dichterbij en Irgadors ogen volgden hem bedachtzaam. Ergens dacht Elys medelijden te zien glinsteren in het goud, maar ze schudde die gedachte al snel van zich af. Draken hielden zich niet bezig met nietige mensenproblemen, zoals Irgador eerder in iets andere bewoordingen had duidelijk gemaakt.
Ash' stond nu recht voor haar en ze hief haar hoofd iets om te kunnen verdrinken in zijn stormachtige ogen die vol waren van emotie. Zijn handen vouwden zich om haar gezicht en onwillekeurig begon haar huid te tintelen. Zijn huid was zacht en het herinnerde haar aan hun eerste ontmoeting in het bos toen hij haar hand had gepakt en had meegetrokken, weg van de mannen die haar terug moesten halen naar Elodir. Ergens voelde het alsof dat was gebeurd in een heel ander leven.
''Elys, alsjeblieft,'' smeekte Ash. ''Ik wil niet dat je je watersturen opoffert om mij te redden. Leren watersturen is alles wat je wilde, als sinds ik je ontmoette. Je hebt zoveel talent en zo hard gewerkt om te kunnen watersturen zoals je nu doet. Je kan je droom niet opgeven.''
Tranen welden op in Elys' ogen en ze kreeg een brok in haar keel. Ze mocht niet huilen. Ze wilde niet dat hij wist hoe erg haar beslissing haar vanbinnen verscheurde. IJzeren klauwen braken haar hart en rukten haar ziel uiteen, opzoek naar datgene wat altijd een van de belangrijkste dingen was geweest in haar leven, dat gene waar ze grotendeels haar identiteit aan ontleende: watersturen. Want wat was ze zonder haar stuurkrachten? Ze schudde die vreselijke vraag van haar af, maar een klein stemmetje in haar hoofd bleef het zachtjes herhalen.
Ze twijfelde niet over haar beslissing, maar dat betekende niet dat het een makkelijke beslissing was. De gedachte dat ze straks geen water meer kon voelen, dat ze geen mensen meer kon helen en dat ze nooit meer de adrenaline en trots zou voelen als het water boog naar haar wil deed haar meer verdriet dan ze wilde toegeven. Een offer was nooit gemakkelijk. Het bekende dat je iets opgaf voor iets anders, iemand anders in dit geval. Waarom? Omdat je hield van diegene en hun geluk ook jouw geluk was.
Elys had nooit wat opgeofferd voor iemand anders. Niet echt, althans. Onwillekeurig schoten haar gedachten naar Rhys en zijn priemende ogen. Hij had haar in Elodir laten gaan, omdat hij wilde dat ze gelukkig zou worden en hij wist dat dat niet zou gebeuren als ze waren getrouwd. Een offer betekende niet dat het leven daarna ondragelijk werd. Rhys had haar vertrek geaccepteerd en was verder gegaan met zijn leven. Dat kon zij ook doen. Geen stuurkrachten betekende niet dat ze niet gelukkig zou kunnen worden, dat haar leven geen zin meer zou hebben. Er waren zoveel mensen in Esmaron die leefden zonder stuurkrachten en zij kon dat ook, toch?
''Mijn beslissing staat vast,'' zei ze, zacht maar vastberaden.
''Maar ... er moet een andere manier zijn,'' zei Ash, zijn stem gevuld met meer paniek dan Elys ooit gehoord had.
Ze schudde haar hoofd. ''Nee.''
''Jij hoeft niet degene te zijn die zich opoffert.''
Zijn ogen schoten over haar gezicht, op zoek naar een spoortje van twijfel, maar Elys wist dat hij het niet zou vinden. ze had haar beslissing gemaakt en hij was de enige die dat niet wilde geloven.
''En wie dan wel, Ash?'' kaatste ze terug. ''Wat wil je doen? Aan iemand anders vragen om zijn of haar stuurkrachten op te geven? Zoiets kun je niet vragen van iemand, niet van Sage of Lila of Celia.''
Ongemerkt balde hij zijn vuisten. ''Maar ook niet van jou.''
''Nee, maar je hebt het ook niet hoeven vragen aan mij. Ik doe dit vrijwillig.''
Elys had haar armen over elkaar heen geslagen en staarde onverbiddelijk in zijn ogen. Geen van beide liet de blik van de ander los en spanning was voelbaar, alsof het trillingen veroorzaakte in de lucht.
De stilte werd verbroken door Irgador, die grinnikte.
''Mensenliefde,'' verzuchtte hij. ''Zo gecompliceerd en vol drama. Ik was vergeten hoe vermakelijk jullie mensen konden zijn.''
Elys' liet Ash blik los en schoot de draak een dodelijk blik, alsof ze de onvoorstelbaar dikke drakenhuid kon doorboren met haar blik alleen. ''Dit is niet grappig. We verliezen zo tijd. Ash moet zo snel mogelijk genezen, dus vertel: hoe werkt het?''
Irgadors lippen krulden en zijn enorme tanden werden iets zichtbaar. Het leek verbazingwekkend veel op een glimlach. ''Voor zo'n klein mensenkind heb je sterke wil,'' gniffelde hij.
Elys snoof en de draak zuchtte. ''Oké, dan. Je hoeft alleen maar wat dichterbij te gaan staan en dan haal ik je stuurkrachten uit je lichaam. Die energie gebruik ik om die Brénain z'n vuursturen terug te geven.''
Ze haalde diep adem en liep richting Irgador, die zijn gouden ogen op haar had gericht. In de halfdonkere grot leken zijn ogen licht te geven. Het was spookachtig en betoverend en voor een moment vergat Elys dat ze op het punt stond een groot offer te brengen.
Elke stap bracht haar dichter bij de draak, maar ze werd gestopt door Ash, die strompelend achter haar aan was gegaan en nu haar weg blokkeerde. Zijn gezicht was vertrokken van pijn en alleen wilskracht hield zijn verzwakte lichaam nog op de been. Woede vlamde in haar op. Natuurlijk wist ze dat hij koppig was ― dat had ze al geweten sinds hun ontmoeting ― maar dit ging te ver. Het maakte haar niet uit waarom hij niet wilde dat ze dit deed, welke argumenten hij dacht te hebben, want niets zou opkunnen tegen het feit dat haar offer zijn leven ging redden.
''Ga aan de kant,'' siste ze.
''Nee.''
Ze balde haar vuisten en probeerde haar irritatie niet door te laten schemeren in haar stem. ''Je weet dat ik je gemakkelijk opzij kan duwen nu je zo verzwakt bent.''
Ash perste lippen samen en zijn ogen werden een tint donkerder. Hij wist dat ze gelijk had en hij wist ook dat ze in dit geval haar vermomde dreigement zou uitvoeren, dacht Elys. Maar kennelijk was ze niet overtuigend genoeg geweest.
'Ik accepteer dit niet. Ik wil niet dat je dit voor me doet,'' zei hij.
Elys' woede verspreidde zich door har lichaam en ze had het gevoel dat het niet lang meer zou duren voordat haar bloed ging koken en er stoom uit haar oren zou komen. De drang om hem een klap te verkopen omdat hij zich idioot gedroeg was nog nooit zo groot geweest ― behalve natuurlijk die keer in Tarniss dat ze hem had geslagen.
''Dat kan me niet schelen. Jouw mening telt niet mee wat betreft deze beslissing,'' wist ze knarsetandend uit te brengen.
''Maar ―''
''Nee, stop'' onderbreekt hem ruw met handgebaar. ''Ik ga hier niet meer naar luisteren. Ik weet dat je niet wil dat iemand zich opoffert voor jou. Ik weet dat je denkt dat je dat niet waard bent, dat jouw leven niet belangrijk is, maar dat is het wel. Wel voor mij, voor Celia, voor Sage en ja, zelfs voor Lila ook al zou ze dat niet snel toegeven. Als je doodgaat, laat je ons achter en dan zullen wij elke seconde van elke dag moeten leven met dat verlies. En dat niet alleen. Je bent de kroonprins, Ash. Ik weet dat je bang bent dat je weer zult toegeven aan de macht, dat je zoals Eroh zal worden, maar je bent veranderd. Het is tijd dat je accepteert dat je het verplicht bent aan Esmaron, aan de burgers van Ignuron, om je rol te aanvaarden. Je zal moeten vechten voor hen, als kroonprins, en dat kan niet als je dood bent.''
Haar ademhaling was sneller dan normaal en het duurde even voordat ze weer op adem was gekomen. Ash' ogen waren groot geworden en ze kon zijn verbazing aflezen. Zelfs Irgador was stil en leek onder de indruk van haar vurige speech. Hij knipperde een paar keer, alsof het eeuwenoude wezen niet kon geloven dat de woorden uit haar kleine lichaam waren gekomen.
''Het is dit of jou, Ash,'' zei ze. ''Ik verlies mijn watersturen of ik verlies jou. En ik kies jou.'' Haar stem brak en ze vocht om te voorkomen dat prikkende tranen over haar wangen zouden lopen. ''Ik zou altijd voor jou kiezen.''
Ze hield Ash' blik vast en na een korte stilte zei ze: ''Dus ga aan de kant, zodat Irgador je je vuursturen kan teruggeven.''
Ash' armen hingen slap langs zijn lichaam en hij stond ineengedoken. Geen woord kwam over zijn lippen, zijn mond iets open van verbazing. Hij leek totaal overdonderd door al haar woorden. Hij vertrok geen spier en blokkeerde nog steeds Elys' weg. Ze maakte gebruik van zijn verbazing en met gemak glipte ze langs hem heen. Ash verzette zich niet ― niet meer ― maar hij greep haar handen, trok haar zacht naar zich toe en kuste haar. Elys' maag maakte een sprongetje en tintelingen schoten over haar huid en door haar lichaam. Ze legde haar handen in zijn nek en haar vingertoppen streken door zijn haar. Ze trok hem dichther naar haar toe en voelde de hitte van Ash' lichaam door haar kleren branden. Ze was verloren in hun kus, totdat Irgador luidruchtig kuchte.
''Zo is het wel genoeg geweest, jongelui. Ik ben hier ook nog.''
Ze onderbraken hun kus en glimlachten schaapachtig naar de draak die zijn ogen rolden. Ze negeerden hem echter en Ash' handen lagen nog op haar heupen. Hij fluisterde: ''Ik haat het nog steeds dat je dit wil doen.''
''Dat weet ik,'' antwoordde ze. Elys probeerde te glimlachen, om te laten zien dat alles goed was, maar het voelde alsof haar spieren niet mee wilden werken en ze wist dat Ash er niet intrapte. Toch protesteerde hij niet toen ze hem losliet om de laatste meters tussen haar en Irgador te overbruggen.
Ze stond nu vlak voor zijn enorme hoofd en nu pas realiseerde ze zich dat zijn ogen haast zo groot waren als haar hoofd. Ze slikte. De gouden tinten eisten al haar aandacht op, verslonden haar. Toen Irgador sprak, voelde het alsof er een betovering verbroken werd.
''Ben je er klaar voor, mensenkind?'' vroeg zijn diepe stem, die ze hoorde in haar hoofd. Ze keek even over haar schouder, naar Ash die vlak achter haar stond, en knikte.
Irgador bewoog zijn voorpoot en zijn klauwen kwamen dichterbij. Zonder een woord te zeggen plaatste hij één van zijn vlijmscherpe, nachtzwarte nagels op Elys' borstkas. Haar hart ging tekeer. Irgador raakte haar maar licht aan, maar toch voelde het alsof zijn gewicht op haar borstkas drukte en haar ademhaling belemmerde. Haar ledematen werden zwaar en ze kon geen stap verzetten.
Irgador drukte zijn klauw harder tegen haar borstkas aan en plotseling voelde ze een schok door haar heen gaan, alsof iemand een bliksemschicht losliet in haar aderen. Wat Irgador ook deed, het schroeide haar aderen en haar spieren waren zo krampachtig gespannen dat het pijn deed. Elke vezel in haar lichaam smeekte de draak om te stoppen en zonder het te willen, vloeiden tranen over haar wangen. Haar lichaam vocht, verzette zich tegen het idee dat ze haar krachten afstond, maar Elys zelf bleef in haar gedachten herhalen dat dit het beste was. Desondanks keek ze vol angst naar de donkere schaduwden die ontsproten uit Irgadors klauwen. Ze wikkelden zich om haar armen, kropen over haar huid, klauwden aan haar hart en ziel. Ze waren gemaakt van het koudste metaal en vormden een gevangenis waarin ze zich niet kon bewegen. Hulpeloos toekijken hoe gloeiende zilverwitte slierten uit haar borstkas werden getrokken, was het enige wat ze op dit moment kon doen.
Haar blik was strak gericht op Irgadors ogen en in de reflectie zag ze zichzelf, verlamd en sidderend van angst en pijn. Elys wist niet hoe lang het duurde. Hoe lang het duurde voor Irgador al haar energie uit haar had getrokken, maar het stopte even plotseling als het begonnen was.
Irgador haalde zijn klauw van haar borstkas en onmiddellijk had ze het gevoel dat er een gewicht van haar schouders viel. De pijn was weg, haar tranen waren opgedroogd en ze kon zich weer bewegen ― iets wat ze merkte aan haar trillende benen. Alle narigheid die ze had gevoeld was weg, maar er was een leegte voor in de plaats gekomen. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen en ergens in de verte hoorde ze een stem ― Ash ― maar het enige waar ze aan kon denken, was dat ze moe was. Zo ontzettend moe. Haar ogen sloten zich en het enige wat haar ervan weerhield om ineen te zakken, waren twee warme handen die haar opvingen.
――――――
[A/N] Een wat korter hoofdstuk dit keer...is het vreemd dat ik me nauwelijks herinner wat ik heb geschreven? XD
Maar goed. Wat vonden jullie ervan? Hoe zal het met Elys gaan? Zouden jullie hetzelfde doen?
En zal Ash daadwerkelijk genezen zijn? En hoe zou het eraan toe gaan met Celia, Lila en Sage in het Drakenpaleis? Ik ben benieuwd naar jullie mening!
Mijn introductie begint over ongeveer een week en duurt negen dagen. Ik zal waarschijnlijk wel gewoon updaten, MAAR dit verhaal is dan nog niet af. Mijn doel om het in de zomervakantie af te maken, gaat waarschijnlijk niet echt lukken (waar ik van baal) maar we zullen zien :o Hierna komen nog 3 hoofdstukken, waarvan hoofdstuk 58 waarschijnlijk in meerdere delen opgesplitst gaat worden ;)
Ik hoop dat jullie het leuk vonden!
Xx Am