"It's not my blindness that cripples me, it's everyone else deciding I can't live because of my blindness.''
—Elizabeth Hoyt, Dearest Rogue
De Drakenpas was de enige bekende route dwars door een lange bergketen, die een deel van de grens tussen Ignuron en Theron vormde. De haast zwarte bergen met besneeuwde toppen stonden bekend om hun vlijmscherpe pieken die als messen in de lucht staken. Hoewel de Drakenpas de kortste weg was om van Theron door de bergen naar Ignuron te reizen was niemand zo gek om het te gebruiken — tenzij langer reizen absoluut geen optie was.
Drakenpas. Ze gebruiken de Drakenpas.
Mae had dit constant gefluisterd en zelfs in haar slaap — toen ze eenmaal waren aangekomen op Istars schip — bleef ze het herhalen, maar niemand wist wat ze er precies mee bedoelde. Elys, Ash, Sage en Lila vermoedden al snel dat Mae over Eroh en zijn vuursoldaten gesproken had, maar het was niet logisch. Waarom zou Eroh de gevaarlijke Drakenpas nemen richting Ignuron en niet de langere, veiligere routes?
Maar toen Mae wakker werd, werd duidelijk dat ze een groot probleem hadden.
''Eroh gebruikt de Drakenpas om naar de Vlakte van Léhora te reizen om zijn leger samen te voegen met dat van Celia. Daarna zullen ze de Drakenpas gebruiken om naar Iralin te reizen en vanaf de andere kant een verrassingsaanval uit te voeren.''
Mae was even stil en keek naar haar handen. Ze zat rechtop in bed in een van de vele kamers op Istars luchtschip en ze was haast net zo bleek als het witte laken. Het was de eerste keer sinds ze haar hadden gevonden dat ze sprak.
''Hoe weet je dat?'' vroeg Ash.
Haar lip begon te trillen en aan de blik in haar ogen te zien was ze weer terug in Ossa, tijdens de brand, en moest ze toekijken hoe haar moeder en tientallen onderdanen werden gemarteld, gedood en verbrand.
''Eroh hield me gevangen, maar hij hield me dicht bij hem. Ik heb al zijn plannen gehoord.''
''En nu? We moeten dit doorgeven aan gódir Murator en de anderen, zodat ze zich kunnen voorbereiden.'' zei Elys.
''Dat zal niet helpen, vrees ik,'' mompelde Sage. ''Het leger van Eroh is veel groter dan wat we gezien hebben in Iralin en samen met Celia's leger hebben ze meer mensen dan wij. Op zich zou dat geen probleem zijn als onze legers veilig zaten in Iralin, maar dat is niet het geval. Iralin wordt normaal niet bewoond en er zijn nauwelijks voedselvoorraden aanwezig. Bij het laatste gevecht maakte dat niet veel uit, omdat Erohs leger zo klein was, maar nu — als Eroh en Celia naar Iralin komen — zullen onze soldaten verhongeren. En als we proberen voorraden te halen met luchtschepen zal het vuursoldaten niet veel moeite kosten om die te laten neerstorten,'' ratelde de luchtstuurder waarna hij diep zuchtte.
''Als Eroh en Celia samen Iralin aanvallen is het te laat.''
Zijn laatste woorden waren zacht uitgesproken, alsof het pijn deed om de betekenis ervan onder ogen te zien. Iedereen — behalve Mae die voor zich uit staarde — bekeek Sage met een verbaasde blik en wenkbrauwen die door verassing licht gefronst waren. Elys had nog nooit zo'n strategische analyse uit zijn mond gehoord, want als er iemand was die zich niet interesseerde voor veldslagen, oorlogen en legers dan was het Sage wel.
''Mijn vader wil dat ik dit soort dingen snap als ik hem ooit moet opvolgen,'' gaf Sage toe en hij keek naar zijn handen, maar schaduwen flikkerden in zijn ogen.
Medelijden welde op in Elys' borstkast. Sage had hen verteld van zijn afspraak met zijn vader, de afspraak die hij had moeten maken om ervoor te zorgen dat Aerion zijn leger beschikbaar zou stellen. De luchtstuurder die gewend was om van plek naar plek te reizen had een deel van zijn vrijheid — een groot deel van zijn toekomst — opgegeven voor Ash en voor heel Esmaron.
''Als Eroh en Celia van plan zijn om ons aan te vallen, moeten wij voor een verrassingsaanval zorgen voordat zij de kans krijgen om dat te doen,'' zei Lila terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Haar paarse tuniek liet haar armen vrij en haar tatoeages kronkelden over haar bewegende spieren.
''Als we onze legers achter Erohs leger aan sturen, dan kunnen we het hele Ignuraanse leger aanvallen als ze op de Vlakte van Léhora zijn.''
Elys overwoog Lila's woorden ''Dat lijkt de beste optie,'' weifelde ze. ''Istar, Rae en Iana kunnen gódir Murator waarschuwen en onze ontdekking delen en dan gaan wij ondertussen naar Celan om te zorgen dat Ash de Gift van Vuur ontvangt.''
Iedereen knikte instemmend, behalve Mae die met haar glazige ogen nog in Ossa was en Ash die fronste.
Lila zuchtte en rolde met haar ogen. ''Wat is er nu weer, kroonprins?''
Hij haatte het als mensen hem zo noemden — wat precies de reden was dat Lila hem zo aansprak — maar inmiddels had hij het opgegeven om haar over te halen te stoppen.
''Ik denk niet dat dit plan een goed idee is,'' zei hij.
''Waarom niet? Het is beter dan in Iralin bijven en verhongeren,'' kaatste Lila terug. Ash schudde zijn hoofd.
''Eroh zou nooit iemand zijn plannen laten horen en haar vervolgens laten leven.''
Zijn blik gleed naar Mae, maar de koningin van Lyun leek het niet te merken. Elys betwijfelde of ze überhaupt doorhad dat ze niet alleen was en dat er gepraat werd. Ze leefde, maar haar geest zwierf nog ergens in haar herinneringen.
''Eroh is dan wel gestoord, maar hij is niet dom. Hij wéét dat Mae weet wat zijn plannen zijn.''
Ash' richtte zich tot Elys. Zijn ogen leken haar te smeken om hem te snappen, om te zien wat hij zag. En toen klikte het in haar hoofd. Verlammende, ijskoude angst omgaf haar alsof ze erin zwom. Als het klopte wat ze dacht ...
''Je denkt dat het een val is,'' fluisterde ze ademloos.
Hij knikte.
Lila tuitte haar lippen en leek niet onder de indruk. ''Dat zou kunnen, maar dan nog ... het is beter om tegen ze te vechten op de Vlakte van Léhora dan opgesloten te zitten in Iralin en te verhongeren.''
''Er is een derde optie,'' zei Ash en hij haalde diep adem. ''Als we Celia vertellen wat Eroh in Ossa heeft gedaan en dat hij al lang van plan is om haar te vermoorden, dan zal ze niet meer achter hem staan. Eroh verliest dan meer dan de helft van het Ignuraanse leger en dan is hij kansloos, zelfs als de Drakenpas een val is.''
''Je wil naar de koningin van Serafite gaan terwijl we eigenlijk naar Celan zouden gaan om ongemerkt bij het Eeuwige Vuur willen komen?'' vroeg Lila terwijl ze een wenkbrauw vol ongeloof optrok.
''Ja.'' Ash ogen glommen gevaarlijk, maar het idee van een haast onhaalbaar plan leek hem eerder energie te geven dan af te schrikken.
***
''Waarom heb ik hier ook al weer mee ingestemd?'' vroeg Lila moedeloos. Elys hoorde haar achter haar zuchtten.
''Omdat het onze beste kans is om Eroh te verslaan,'' antwoordde Ash zacht, zodat eventuele bewakers hem niet zouden horen. Hopelijk.
Ash stond voor Elys, gekleed in simpele zwarte kleren — Ignuraanse kleding, zoals ze allemaal droegen — en zijn schouders waren gespannen. Het maakte Elys nog zenuwachtiger dan ze al was. Ongezien het Drakenpaleis binnensluipen was dan ook niet iets wat ze regelmatig deed.
''Tenzij koningin Celia niet mee wil werken'' brieste Lila — met een harder volume dan verstandig was—, ''en wat doen we dan hè, kroonprins?''
Ash keek even om en zijn vertrouwde grijns verscheen op zijn gezicht, dat geteisterd werd door vermoeidheid. ''Dan vluchten we naar de Drakentempel voor het Eeuwige Vuur en verlaten we Celan zo snel mogelijk.''
Hij zei het alsof het logisch was, alsof dit plan een eitje was, maar ze wisten allemaal dat het tegenovergestelde waar was. Het Drakenpaleis ongezien binnensluipen was één ding, maar Celia confronteren betekende dat de koningin van Serafite zou weten dat ze hier zouden zijn en er waren maar een paar mogelijke reacties.
Elys beet op haar lip en probeerde haar zenuwen die als een wervelende chaos door haar lichaam denderden onder controle te houden. Vannacht zouden ze Celia overhalen of ze zouden — in het ergste geval — niet lang genoeg leven om het daglicht ooit nog te zien. Als Celia niet wilde meewerken zouden ze nog van geluk mogen spreken als ze werden opgesloten in de kerkers van het paleis. Althans, Elys verwachtte dat het Drakenpaleis griezelige kerkers zou hebben, gezien de kriebels die ze kreeg van de donkere muren en vloeren van zwart en groen marmer en van de monsterlijke beeldhouwwerken die elke stap die ze zette leken te volgen met hun ogen.
Het Drakenpaleis was in het centrum van Celan gesitueerd en strekte zich ver uit. Het keek uit op een enorm plein dat — verrassend — de naam ''Drakenplein'' droeg. Net zoals in Elodir was het centrale plein de plek waar handelaars hun koopwaar aanboden in tientallen, misschien wel honderden kleine kraampjes. Geurige kruiden, goud en de rijkste, duurste stoffen uit Esmaron en — zo werd gefluisterd — landen van over de Amadine Oceaan. In het midden van het plein was een fontein gebouwd waar een beeld van een kronkelende draak met vurige ogen en een lang, gepantserd lichaam was neergezet. Het was zo levensecht gemaakt dat er bij de herinnering aan het beeld een rilling over Elys' ruggengraat gleed.
Na het overleg met Mae op het luchtschip had Istar hen — Ash, Sage, Lila en Elys zelf — zo dicht mogelijk bij Celan gebracht. Ze hadden voornamelijk boven de wolken gereisd die hen dekking hadden gegeven. Ze hadden een paar dagen nodig gehad om de hoofdstad te bereiken en hun plan voor te bereiden. Ze hadden wat Ignuraanse, zwarte kleding weten te bemachtigen en hadden het Drakenpaleis — en in het speciaal de rondes van de bewakers — geobserveerd. Tot hun verbazing waren de rondes van de bewakers regelmatig, maar hun grootste voordeel was dat het paleis Ash' en Sages tweede huis was geweest. Ze kenden elke gang, uithoek en uitgang.
Sage was echter bijna niet meegegaan, bang om Mae weer achter te laten, maar de koningin van Lyun had hem weten over te halen. Zij zou met Rae, Iana, Istar en Nhani teruggaan naar Iralin en gódir Murator en de ander leiders waarschuwen voor Erohs plannen. Ergens had Elys mee terug willen gaan naar de Godenstad, naar de prachtige marmeren gebouwen die licht leken te geven en naar haar familie en vrienden. Ze wist dat haar vader, Rhys en Chara veilig waren en het gevecht om Iralin zonder al te veel wonden overleefd hadden, maar ze was bang. Bang voor wat de oorlog verder zou brengen. Ook Nhani was mee teruggegaan naar Iralin en met tranen in haar ogen had Elys afscheid genomen. Maar Nhani kon onmogelijk mee. Een groot dier zoals de verenwolf kon onmogelijk ongezien het Drakenpaleis binnenkomen.
''Volg mij,'' fluisterde Ash en Elys' gedachten werden onderbroken en weer naar het heden getrokken.
Elys, Lila en Sage deden wat Ash had gezegd en Elys dacht dat het oorverdovende geklop van haar razende hart hen elk moment kon verraden. Ze wist dat Ash zijn verzwakte vuursturen gebruikte om warmte te voelen en dus om te weten waar de bewakers liepen, maar alsnog stelde haar dat niet gerust. Zweetdruppeltjes stonden op zijn hoofd en hij haalde zwaar adem. Het was belastend voor hem. Té belastend vreesde Elys.
Ze wilde net een andere gang in slaan, toen Ash abrupt stopte en Elys met een beweging van zijn arm tegen de muur drukte, waarna Lila en Sage hen volgden. Ash gebaarde dat ze stil moesten zijn en toen hoorde ze het holle geluid van voetstappen op tegels. De stappen werden steeds luider en Elys bad — terwijl ze dat normaal nooit deed — dat ze niet ontdekt zouden worden.
Haar hart raasde zo hard tegen haar borstkas uit dat het voelde alsof het uit haar lichaam zou breken. Gespannen hield ze haar adem in toen twee bewakers — totaal in het zwart — door de gang liepen. Gelukkig voor hen waren ze druk in gesprek verwikkeld en letten ze totaal niet op de donkere zijgangen. Laat staan dat ze er een blik in wierpen.
Opgelucht blies ze haar adem uit. Ze bleef nog even tegen de muur gedrukt staan en voelde hoe de kou van het zwarte steen in haar botten sijpelde. Voor een moment vergat ze waar ze was en voelde ze alleen het ijs dat over haar huid kroop.
''Elys,'' siste Lila terwijl ze aan Elys' arm trok, ''we moeten verder.''
Elys knikte en schudde het verdovende gevoel van haar af. Focus, dacht ze. Volg Ash, stap voor stap.
Ze liepen nog een aantal gangen door. Dan sloegen ze linksaf, dan rechtsaf. Het was een doolhof van zwart en groen marmer, dooraderd met wit. De gangen waren donker en werden alleen verlicht door fakkels. Het knisperende vuur was de enige bron van warmte. Het danste op de muren en zorgen voor enge schaduwen van de beelden van gruwelijke monsters en draken met enorme klauwen en gespleten tongen. Het bezorgde haar rillingen die als ijskoud water over haar rug liepen.
Ash had hen naar een hogere verdieping geleid van het Drakenpaleis. Het was warmer hier en de gangen waren beter verlicht. Gelakte houten tafeltjes met sierlijke hoge poten droegen vazen met kleurrijke bloemen en schilderijen met gouden lijsten hingen aan de muren en vertelden verhalen. Over de Brénains, hun veldslagen en haast vergeten legendes van draken, Esmaron en de goden.
''We zijn er bijna,'' fluisterde Ash. Zijn ademhaling was nog steeds zwaar en het leek hem moeite te kosten om genoeg zuurstof binnen te krijgen. ''Ik ... ik kan nu geen warmte meer voelen. Het is te uitputtend.''
Hij wierp een verontschuldigende blik achterom, maar Elys kon het hem onmogelijk kwalijk nemen. Hij zag eruit alsof hij net genoeg energie had om op zijn benen te blijven staan.
Ash begon weer verder te lopen en sloeg rechtsaf een andere gang in.
''Hé, wat moet dat daar!'' bulderde een zware stem die gevolgd werd door gehaaste stappen die oorverdovend klonken op de tegels.
Elys' hart stopte met kloppen en ze kon zich voor een moment niet bewegen, alsof de kou in het paleis in haar lichaam was binnengedrongen en haar verlamd had.
Twee in het zwart geklede bewakers met boze gezichten renden op hen af. Ze waren ontdekt en angst had Elys' lichaam overgenomen.
——————
[A/N] En ze zitten weer eens in de problemen XD Hoe denken jullie dat dit gaat aflopen? :o Zullen ze de kans krijgen om met Celia te praten of niet?
Ik heb het hoofdstuk opgesplitst, omdat het hele hoofdstuk meer dan 4000 woorden lang was en ja...dat was wel erg veel haha :') Ik heb de volgende twee hoofdstukken in ieder geval al af dus ik begin eindelijk een voorraadje te krijgen. Tot nu toe denk ik dat het hoofdstuk 60 het laatste hoofdstuk zal zijn (maar de kans is groot dat ik hoofdstukken opsplits, want ik ben te uitgebreid XD)
Dan nu:
@FictionalState heeft de zogenaamde ''Writerslife Tag'' ingevuld en aangezien ik dit een erg leuke tag vond met interessante vragen heb ik besloten om deze tag ook te doen. Als je deze tag ook wil doen, voel je dan vrij om hem in te vullen en mij te taggen want ik ben erg benieuwd naar de antwoorden van anderen!
Write fuel: wat eet/drink je tijdens het schrijven?
Niets. Als ik echt in zo'n schrijfflow zit dan vergeet ik de tijd en alles om me heen en dan eet en drink ik gewoon niet en dat kan úren duren (wat eigenlijk echt niet goed is). Ditzelfde heb ik als ik heel druk ben met leren voor school of iets dergelijks...ik kan helemaal opgaan in dingen en dan heb ik gewoon geen honger. Maar ook als ik gewoon een kwartiertje ofzo schrijf eet of drink ik niets. Ik zou ook niet weten hoe, want ik heb mijn twee handen nodig voor het typen. En nee, even stoppen om dan een hap te nemen van iets werkt niet bij mij...ik moet me echt helemaal concentreren op het schrijven.
Write sounds: wat luister je tijden het schrijven?
Oké, ik snap echt helemaal NIETS van mensen die muziek kunnen luisteren tijdens schrijven of het maken van huiswerk of wat dan ook. Mensen zeggen altijd dat ze zich dan pas echt goed kunnen concentreren, maar ik raak juist erg afgeleid van muziek. Als ik namelijk naar muziek luister dan luister ik er ook echt naar. Gevolg: ik stop met het doen waar ik mee bezig ben. Dus nee, ik luister nooit wat tijdens het schrijven, want als ik dat zou doen dat zou ik geen woord typen. Ik kan me het beste concentreren als ik mensen om me heen hoor die gewoon bezig zijn met hun ding (of dat nou pratende klasgenoten zijn, een kokende moeder of een gamend broertje). Ik luister trouwens sowieso niet heel veel muziek, hoogstens als ik ga slapen, maar ik probeer dit ook minder te doen...ik word vaak nog wakkerder dan ik al ben als ik naar muziek luister :')
Write vice: door wat raak je afgeleid?
Voornamelijk door mezelf, internet en zoals eerder genoemd muziek. Als het schrijven niet zo lekker loopt (wat regelmatig het geval is) dan dwalen mijn gedachten af en ga ik aan volgende hoofdstukken denken of andere verhalen. En natuurlijk bestaat er zoiets als internet en tja...dan is het opeens een uur later en zit ik op Pinterest ofzo of heeft mijn verraderlijke brein besloten dat het een goed idee is om die ene aflevering van die ene serie te kijken...*kuch* één aflevering maar natuurlijk...daarna ga ik weer verder schrijven *kuch*
Write horror: wat is het ergste wat je is overkomen tijdens het schrijven?
Euhm, gelukkig heb ik nooit meegemaakt dat ik een document verwijderd heb of een hoofdstuk ben kwijtgeraakt of iets dergelijks, dus daar ben ik al erg blij om.
Het ergste wat mij kan overkomen is dat ik erg vastloop en ga twijfelen aan alles wat ik schrijf, wat erin resulteert dat ik een grondige hekel krijg aan alles wat ik op papier zet. Het schrijven gaat dan erg langzaam en dat vind ik erg vervelend, omdat het verhaal dan niet opschiet. Ik weet namelijk dat als het schrijven wel goed loopt ik makkelijk een paar duizend woorden kan schrijven.
Write joy: wat is het beste wat je is overkomen tijdens het schrijven en hoe vier je kleine overwinningen?
Hmm, ik denk dat het beste wat me kan overkomen tijdens het schrijven is dat ik opeens een geweldig idee krijg. Dit kan een personage zijn, een plottwist, maar ook iets heel anders. Af en toe heb ik van die eureka momenten en dan ben ik helemaal gelukkig haha XD
En kleine overwinningen vieren? Ik denk eigenlijk dat ik dat niet erg doe ofzo...ik kan erg blij zijn of trots als ik een hoofdstuk afheb of iets dergelijks, maar dan zie je hoogstens een glimlach op mijn gezicht. Ik ben niet de persoon die gaat juichen of springen of wat dan ook. Ik ben echt een koele kikker hahah. Zelfs bij grote 'overwinningen' zoals slagen heb ik niet gejuicht XD
Extreem voorbeeld om te laten zien dat ik niet overdrijf: Toen ik (ergens om half 1 's nachts) erachter kwam dat ik was toegelaten tot geneeskunde en biomedische wetenschappen (waar ik ongelofelijk blij mee was) moest ik breed glimlachen en ben ik (helemaal opgelucht en enthousiast en dolgelukkig) gaan slapen zonder het mijn ouders te vertellen (die net naar boven waren gegaan). Ik dacht dat ze al sliepen en wilde ze niet wakker maken. Maar goed. Mijn ouders waren de volgende ochtend helemaal nerveus omdat ze wisten dat ik de uitslag zou krijgen en ik kwam gewoon heel rustig en relaxt beneden en ze vielen me zo ongeveer aan ''is de uitslag er al?'', ''ga nu kijken!'' enzovoorts en toen kwam ik aan met: ''ooh ja, ik weet het al, ik zag het namelijk gisteren. Ik ben toegelaten.''
Antwoord: ''WAAROM HEB JE ONS NIET WAKKER GEMAAKT?!"
Dus ja...XD
Write crew: met wie communiceer je tijdens het schrijven?
Tijdens het schrijven eigenlijk met niemand, maar als ik praat over schrijven of toekomstige verhalen of ideeën of personages dan doe ik dat met @Disgleiro en @Wolkendans. Oh, en ik stuur volgens mij redelijk regelmatig een foto van een cover die ik heb gemaakt of een tekening (ter inspiratie) of zelfs een deel van een uitwerking van een verhaal (of mijn ''De 14 grootste Wattpad irritaties lijst'' en ja, die bestaat XD). Ik probeer de verhaallijn en/of plottwisten echter wel geheim te houden, maar als er mensen zijn die meer weten over mijn verhalen dan de 'gemiddelde' lezer dan zijn zij het.
Niemand die ik in real life ken weet dat ik schrijf dus met hen deel ik ook niets over schrijven.
Write secret: wat is je schrijversgeheim voor succes of een hidden flaw?
Ik denk niet dat er een schrijversgeheim is dat leidt tot succes. Het belangrijkste is gewoon dát je schrijft en geloof me, dat kan erg lastig zijn. Ideeën bedenken is leuk, maar het lastigste is om deze ook daadwerkelijk op papier te zetten en er is maar één manier waarop dat lukt en dat is doen. Hoe moeilijk dat dus ook kan zijn af en toe.
Wat betreft mijn hidden flaw: ik heb een zwak voor happy endings. Echt heel erg. Dat is ook de reden dat ik soms erg kan genieten van een voorspelbare romantische komedie, want je zet je verstand op nul, gaat kijken en je wéét gewoon dat alles goed komt en ja...daar word ik dan vrolijk van, omdat het véél rooskleuriger is dan de realiteit (helaas). Ik hoop altijd vooral dat de twee geliefden aan het einde van het verhaal/film bij elkaar komen en als dat niet gebeurt, ben ik oprecht verdrietig XD (SPOILER: zoals bijvoorbeeld bij La La Land...*huilt*) Hoewel ik op dit gebied ook wel erg tegenstrijdig ben, want ik kan het juist ook erg waarderen als een verhaal eens een totaal ander einde heeft en het verrassend is of iedereen uiteindelijk doodgaat ofzo, maar goed...dan ben ik nog steeds verdrietig :')
Waarom dit een 'flaw' is? Ik moet er echt op letten dat ik mijn verhalen niet te rooskleurig maak en alles niet eindigt als de meest geweldige, romantische, zoete Disneyfilm waar iedereen nog lang en gelukkig leeft. Ik hou van mijn personages (nou ja, van de meesten XD) en ik wil ze eigenlijk niet laten lijden, maar ja...dat moet wel want anders is er geen verhaal. Het is in ieder geval iets waar ik me bewust van ben en ik vind zelf dat ik op dit gebied nog veel kan leren.
Write-spiration: wat zorgt ervoor dat je inspiratie krijgt?
Alles. Echt alles. Films, series, boeken, kunst, school, mensen en nog veel meer. Ik ben iemand die erg om zich heen kijkt en veel observeert en alles kan zorgen voor inspiratie. Mijn hoofd loopt eigenlijk over van ideeën en ik moet er juist op letten dat ik me op één verhaal richt.
Write peeve: wat doen andere schrijvers (of jij) waar je niet tegen kan?
Ik heb twee lijstjes gemaakt. Eentje met dingen die andere (wattpad)schrijvers doen waar ik niet tegen kan en een lijstje met dingen die ik doe die ik zelf irritant vind.
1. Muziek luisteren tijdens het schrijven (deze moest er gewoon in).
2. Mijn favoriete personages vermoorden (ik kijk naar jou, J.K Rowling)
3. Vragen om votes en zeggen: bij ... votes komt het volgende hoofdstuk er pas op. Moet ik dit überhaupt uitleggen? -_-'
4. Mensen die hun eigen verhaal promoten in de comments van jouw verhaal. DIT IS ONGELOFELIJK ONBELEEFD. Gewoon. Nooit. Doen.
5. Mensen die schrijven voor de votes, de comments, de volgers, oftewel: voor de populariteit (en dit meestal doen door een slecht cliché verhaal te schrijven).
6. Mensen die ernstige onderwerpen romantiseren in hun verhalen (zoals misbruik, ongezonde relaties, verkrachting enzovoort) of zeggen dat ze zwanger zijn of verkracht zijn of iets dergelijks terwijl dit niet waar is en dan hun ''ervaringen'' opschrijven (en vervolgens romantiseren). Ik snap geeneens waarom je dat zou doen.
7. Mensen die geen normale zinnen kunnen opbouwen, veel grammaticale fouten maken en/of niet normaal kunnen spellen. Iedereen maakt (typ)fouten, maar zodra een verhaal zo ongeveer onleesbaar wordt doe je toch wel echt iets heel erg verkeerd.
Er zijn ook dingen die ik zelf doe die ik irritant vind:
1. Afgeleid raken tijdens het schrijven.
2. Een halve dag bedenken dat ik moet gaan schrijven om dan eindelijk achter mijn laptop te kruipen om vervolgens nog geen 100 woorden te schrijven. Over verspilde tijd gesproken.
3. Ik presteer het om keer op keer lange A/N's te schrijven met random informatie en ja...dan vind ik mezelf irritant XD Want wie zit daar nou op te wachten?
4. Midden in de nacht dialogen bedenken om deze vervolgens (grotendeels) te vergeten.
5. Soms heb ik de neiging om in mezelf te gaan praten tijdens het schrijven of als ik even wat ideeën of dialogen uitwerk en dan realiseer ik me dat ik met meerdere mensen in een huis woon en hoop ik dat niemand me gezien/gehoord heeft XD
6. Ik vind dat ik goed kan spellen, maar ik moet nog steeds opzoeken of het ''verassing'' of ''verrassing'' is. Ik weet niet waarom, maar ik vergeet gewoon altijd hoe ik dat ene woord moet spellen *zucht*
7. Er is zo'n regel dat je een komma moet plaatsen in een zin tussen twee persoonsvormen (of gewoon werkwoordsvormen), maar ik weet dus nooit wanneer ik deze regel moet toepassen en doe maar wat. Ook als ik op internet opzoek hoe de regel werkt kan ik het nog niet goed toepassen en dat vindt ik erg irritant. Als ik de uitleg lees dan snap ik het wel, maar als ik dan eenmaal ga schrijven ga ik erg twijfelen. Voorbeeld: ik weet niet of er nou wel of geen komma tussen ''werkt'' en ''kan'' uit een van de vorige zinnen moet.
Write words: deel een zin van een project.
Haha eerlijk gezegd heb ik dit dus niet. Ik schrijf aan één verhaal tegelijkertijd. Ik ben wel bezig om andere verhalen uit te werken en ik schrijf af en toe ook korte stukjes of (delen van) hoofdstukken voor andere verhalen, maar dat is meestal niet serieus. Zo heb ik een deel van het eerste hoofdstuk van Lea & Dante geschreven, maar dat was gewoon een uitprobeersel en komt niet in het verhaal terecht. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Embers of Chaos. Ik had het eerste hoofdstuk af, MAAR ik heb besloten dat hele hoofdstuk te schrappen en het verhaal anders te beginnen. Dus ja...
Maar ik zal wel lief doen en een stukje uit het geschrapte eerste hoofdstuk van EOC delen. Zonder dat het stukje spoilers weggeeft voor TFP XD (dat was nog moeilijker om te vinden dan je zou denken haha). De kans bestaat trouwens dat stukjes uit dit hoofdstuk wel terugkomen in latere hoofdstukken van EOC, maar dat weet ik niet zeker.
Het is een deel van een dialoog tussen Ira (er wordt onder andere geschreven vanuit zijn perspectief) en Kendra (zijn beste vriendin).
''Ira!'' siste Kendra woedend terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. ''Ze heeft hem jaren niet gezien en dan zeg jij niet even dat hij komt? Danu weet wat ze zal doen als ze hem plotseling ziet. Misschien steekt ze het hele paleis wel in de fik ... of roostert ze hem levend.''
''Je hebt altijd al een grote fantasie gehad,'' merkte hij droog op, iets wat hem een klap bezorgde.
''Dit is niet het moment om grappig te doen,'' siste ze naar hem. Haar ogen brandden als haast uitgedoofde kooltjes.
''Je zei zelf dat—''
Ira's woorden bleven echter onuitgesproken, want een ijselijk, monsterlijk gegil sneed door de muziek en het geroezemoes van de gasten verstomde. Hij pakte Kendra's hand en samen doken ze de onrustige mensenmassa in, op zoek naar de bron van het geluid.