"She wasn't tracking down her father to learn more about him. She was tracking him down to learn more about herself."
―Brad Meltzer, The Inner Circle
Terugkeren naar Amrine was in geen enkel opzicht zoals Sage had verwacht. Ondanks het nomadische bestaan van de zigeuners had hij veel tijd van zijn jeugd doorgebracht in de vierde ring van Amrine: de plek waar Bazti thuishoorden. Daar, in de schaduwen van de andere ringen, had hij de sariphi van de Elite gezien met hun witte zeilen en groene tekens die stonden voor macht en moed. Vanuit de versleten houten hutten van de zigeuners-de mensen die hem hadden opgevoed alsof hij familie was-had Sage de rijkdom gezien in de glinsterende, zilveren torens van het Wolkenpaleis die zo hoog waren dat ze de zwaartekracht leken te tarten. Als kind had hij gedroomd van het zwevende Wolkenpaleis. Van de donzen wolken die haar omringden, zoals een moeder haar kind omhelsde, van de duizelingwekkende torens en onmogelijke bruggen die versierd werden door spiralen. Hij had echter al snel geleerd dat de eerste ring niet zijn plek was als zigeuner, als Bazti. Het kastensysteem had voor ieder een rol weggelegd, een rol die je diende te volgen als Aeri. Het was een feit waardoor zijn zoete kinderdromen als snel plaatsmaakten voor nachtmerries waarin hij vocht voor zijn familie, voor overleven en verzwolgen werd door al het onrecht in de wereld dat hij onmogelijk kon bestrijden en rechtzetten. De wereld was niet eerlijk en dat was iets wat Sage-net als andere Bazti-al snel had geleerd, maar hij zou alles doen wat in zijn macht lag om Esmaron een stukje mooier te maken.
Zonlicht brak door de wolken heen en lucht was een schilderij van goud, staalgrijs, zilver en blauw. De berglucht was koud, maar de zachte zonnestralen kusten zijn huid. Sage sloot zijn ogen even en luisterde naar de wind, naar de koude lucht die zich verplaatste en het onweer dat dreigde te ontstaan.
Istar liep voor hem, zijn passen zelfverzekerd en groot. Zijn donkere huid lichtte goud op in het licht en zijn gespierde armen werden bloot gelaten door het lichtbruine leer van zijn uniform. Sage voelde zich nooit echt op zijn gemak bij de norse Elitekapitein wiens steenkolen ogen altijd keken alsof je hem tot last was. Ze waren beiden luchtstuurders, maar het was een veelzijdig element dat op veel verschillende manieren gebruikt kon worden en hij en Istar waren daar goede voorbeelden van. Hij kon de kracht van Istar voelen afkomen, alsof zijn stuurtalent rimpelingen in de lucht zelf veroorzaakte. De kapitein had geleerd dat aanvallen de beste tactiek was, dat kracht belangrijker was dan snelheid en strategie, maar de leerschool van de Elite druiste in tegen alles wat Sage had geleerd over luchtsturen.
Lila liep met vastberaden passen naast hem, haar verschijning even kleurrijk als altijd met haar paarse, zelfgemaakte kleding en metalen en kristallen sieraden. Ze had-net zoals hij-Istars aanbod om Aeriaanse Gorai-waardige kleding te dragen afgeslagen. Istar had gezegd dat hij met zijn olijfgroene, gedrapeerde kleding te veel leek op de Sentík, maar Sage zag het probleem niet. Hij behoorde niet tot de Sentík, hoewel hij hun idealen deelde. Sage was vastbesloten zich niet anders voor te doen dan hij was en groen was zijn lievelingskleur, net zoals het de nationale kleur was van Aerion.
Met een glimlach zag Sage hoe Lila's ogen van de ene villa naar de andere schoten. Elk gebouw was majestueuzer en duurder dan de vorige, elke tuin weelderiger en elke familie invloedrijker. Net als Lila had Sage bijna nooit zulke rijkdom mogen aanschouwen, met uitzondering van de paleizen in Nulan en Celan, de steden waar de Ignuraanse koninklijke familie-Ash' familie-woonde. Sage glimlachte lichtjes en vroeg zich af hoe het zijn beste vriend en Elys verging. Hij had er vertrouwen in dat het hen zou lukken om Uslan over te halen-meer vertrouwen dan hij in zichzelf had-ook al hadden ze zelf misschien niet door dat ze een goed team waren.
Na het afscheid met Ash en Elys waren Lila en Sage samen met de Lakins afgereisd naar Amrine om te spreken met Guthrir Canrun: de afgevaardigde van Amrine, één van de meest machtige personen van het Luchtrijk. En zijn echte vader.
Sage slikte en verbeet de pijn die in zijn binnenste groeide als een plant met venijnige doorns. Het was een pijn die speelde met zijn emoties, hem dingen liet denken en voelen die hij nog nooit eerder had gedacht of had gevoeld. Het feit dat zijn ouders hem niet hadden gewild, dat hij ongewenst was en ze hem liever hadden laten sterven op straat in plaats van hem op te voeden, had een diepe wond achtergelaten. Het was een wond die hij zijn hele leven zou meedragen, want hij geloofde niet dat zoiets simpels als tijd zo'n complexe pijn kon wegnemen.
''Gaat het wel?'' vroeg Lila. De kleine aardbestuurder keek bezorgd naar hem op. Haar bruine ogen glommen in het zachte daglicht. Sage had zich altijd verbaasd over de kracht die er uit sprak.
''Ja hoor,'' antwoordde hij terwijl hij een glimlach op zijn gezicht toverde.
Lila trok vol ongeloof haar wenkbrauwen op. Hij keek vooruit, naar het Wolkenpaleis dat opdoemde, zuchtte en haalde zijn schouders op.
''Ik...ik weet het niet. Er hangen levens vanaf of het ons lukt om Guthrir Canrun over te halen. Ik denk niet dat...''
Zijn stem stierf weg en hij schudde zijn hoofd. Lila had er vast geen behoefte aan om zijn eeuwige overdenkingen aan te horen.
''Je bent bang,'' constateerde ze luchtig. ''Je bent bang dat je niets kan uitrichten.''
Sage slikte en frunnikte aan zijn kleding. Hij wist niet dat hij zo'n open boek was. ''Als ik dit verpest, dan sterven er mensen, Lila. Ik wil niet dat er mensen sterven door mijn fout.''
''Dan moet je het niet verpesten,'' antwoordde ze.
Hij wierp haar wanhopige blik toe. Als ze hem wilde helpen lukte dat niet echt goed.
''Mijn ouders wilden me niet hebben dus hebben ze iemand opgedragen om me dood te laten gaan op straat. Ik denk niet dat Guthrir Canrun ernaar uitkijkt om mij te zien.''
''Dat hoeft ook niet,'' bracht ze kalm tegen hem in. ''Je bent zijn zoon en het feit dat hij je wilde laten dumpen op straat werkt tegen hem. Hij wil vast niet dat dat bekend wordt. Al helemaal niet omdat hij nu de afgevaardigde van Amrine is. En als hij er al spijt van heeft, kan dat alleen maar in ons voordeel werken, want dan wil hij helpen omdat hij zich schuldig voelt.''
''Ons?''
Lila hield haar hoofd schuin en een twinkeling schoot door haar warme ogen. ''Ja, ons. Je staat hier niet alleen in, Sage. We zijn je vrienden en wij helpen je, wat er ook gebeurt.''
''Dankje,'' fluisterde Sage en hij kon het niet helpen dat een kalm en warm gevoel over hem kwam en al zijn zorgen leek weg te spoelen.
***
''Oké,'' begon Istar terwijl hij zich omdraaide naar Lila en Sage, ''er is iets wat ik wil zeggen voordat we naar binnen gaan.''
Achter Istar was het Wolkenpaleis opgedoemd. Het gebouw was opgebouwd uit torens, de een nog hoger dan de ander, en waren onderling verbonden door ijzingwekkend dunne en fragiele bruggen. De zon scheen hoog aan de hemel en het Wolkenpaleis wierp enorme, grillige schaduwen over het drietal. Opeens leek het Wolkenpaleis niet meer zo sprookjesachtig als in zijn jeugdherinneringen. Het leek eerder een ondoordringbaar fort dat een broedplaats was voor onrecht.
Istars steenkolen ogen wierpen hen een donkere blik toe. ''Ik wil vooral jou waarschuwen, Lila.''
De aardestuurder sloeg haar armen over elkaar en trok haar wenkbrauw op. ''Ik heb geen waarschuwing nodig. Ik kan me prima zelf redden. Zie ik eruit als een zielig klein meisje dat bescherming nodig heeft?''
Sage grinnikte, maar hij stopte snel toen hij Istars boze blik zag. De kapitein glimlachte echter naar Lila.
''Nee, ik geloof dat je erg capabel bent om jezelf te beschermen. Daar ging mijn waarschuwing ook niet over. Aerion heeft...andere omgangsvormen dan de andere Rijken. Vooral in hun omgang met vrouwen,'' zei Istar.
''Je bedoelt dat de regerende mannen in Aerion idioten zijn die vrouwen onderdrukken, hen geen gelijke kansen geven en hen behandelen alsof ze minderwaardig zijn,'' bracht ze met vaste stem tegen hem in.
Istar was even sprakeloos. ''Euh, ja...zo kun je dat ook verwoorden.''
Lila schonk hem een lieve glimlach, maar haar ogen verraadden irritatie. ''Dus, wat wilde je eigenlijk zeggen met deze waarschuwing?''
''Dat de mensen in het Wolkenpaleis je zullen wijzen op dingen waar je het misschien niet eens bent. Je mag niet spreken voordat iets aan je gevraagd wordt, je mag bepaalde delen niet betreden en je mag mannen-vooral de leiders-niet recht in de ogen aankijken.''
Furieus vuur ontsproot uit Lila's ogen, maar Istar was haar voor voordat ze haar mond kon opentrekken om een venijnige opmerking te maken.
''Ik zeg niet dat ik het ermee eens ben, maar het zijn de regels van de overheid. En als we willen dat het lukt om Aerion ervan te overtuigen om ten strijde te trekken tegen prins Eroh in Iralin dan moeten we hun regels volgen.''
''Aerion heeft de meest belachelijke en onterende regels die ik ken,'' knarsetandde Lila, waarna ze geërgerd zuchtte. ''Maar ik zal ze volgen, maar alléén zodat we een groter kwaad kunnen verslaan.''
''Dankje,'' antwoordde Istar. Hij wilde zich omdraaien, maar Lila hield hem tegen.
''Is dat waarom Dhalys niet mee wilde komen? Omdat ze zich niet aan die regels wil houden?''
Istars schouders spanden zich aan en een schaduw viel over zijn gezicht. ''Nee, dat is niet de reden. Niet precies. Ze haat de regels, zoals waarschijnlijk elke vrouw doet, maar als bediende in het Wolkenpaleis leer je ermee omgaan. Bazti zijn gewend om zo behandeld te worden.''
''Maar-''
Met een ruk draaide Istar zich om. Met samengeknepen ogen waarin een waarschuwing flikkerde, zei hij tegen Lila: ''Stop met vragen stellen over Dhalys en het Wolkenpaleis, oké? Je moet me beloven dat je niets-maar dan ook echt niets-over Dhalys zegt als we eenmaal binnen zijn. Noem geeneens haar naam.''
De kapitein torende boven de aardbestuurder uit, maar Lila leek niet geschrokken van zijn grommende toon-in tegenstelling tot Sage zelf. Haar ogen twinkelden, niet van blijdschap maar van nieuwsgierigheid, net zoals Elys dat kon hebben.
''Waarom niet?'' vroeg ze op een uitdagende toon. Sage had nooit begrepen waar Lila haar drang naar conflict vandaan haalde-of haar moed. Het was echter iets wat hij bewonderde aan haar.
Istar haalde diep adem. ''Omdat ze mijn zus verschrikkelijke dingen hebben aangedaan. Als ze erachter komen dat ze op mijn luchtschip is, levend en gezond én met Quin, dan is ze haar leven niet zeker. De mensen in het Wolkenpaleis denken dat ze gevlucht is, weg van mij en van iedereen. Ik wil dat ze dat blijven geloven en ik laat het niet gebeuren dat iemand dat in gevaar brengt.''
Lila hield de blik van Istar vast en een stilte daalde over het drietal heen. Nerveus en ademloos schoot Sages blik van de een naar de ander. Hij hield niet van conflict of ruzie, al helemaal niet als het om vrienden of familie ging. Dat was ook de reden dat hij het liefst rechtsomkeert maakte als Ash en Elys met hun koppigheid weer eens felle discussies voerden.
''Ik-'' Istar zuchtte en voor een moment leek hij niets meer dan een jongeman die te jong zijn jeugd had opgegeven om te overleven in de grote boze buitenwereld. ''Dhalys en Quin zijn de enige familie die ik heb: ze zijn alles voor me. Er is niets wat ik niet zou doen om hen te beschermen.''
Lila wierp een korte blik op Sage en knikte. ''We begrijpen het. Niemand zal iets van ons horen.''
Istar knikte en zonder verder wat te zeggen liep de fors gebouwde Elitekapitein af op het Wolkenpaleis.
***
Het Wolkenpaleis was alleen bereikbaar door een enorm lange brug te betreden die in eerste instantie leek te verdwijnen in de donzen wolken die het paleis omringden. De brug was smal, maar de leuningen waren gemaakt van staal en schitterend zilver dat in natuurlijke vormen door de lucht kronkelden. Het was bijna alsof de maker ervan de vloeiende patronen van de wind had willen vangen in een vast beeld.
Na een korte wandeling door wolken bereikten Sage, Lila en Istar de poort. Als vanzelf legde Sage zijn hoofd in zijn nek en ademloos verwonderde hij zich over de priemende toppen die tot ver in de hemel reikten. Er leek geen einde aan te komen. De poort voor hen was grijs en was versierd met het tafereel van de geboorte van de Goden van de Wind; Cyrilla, Grima, Tor en Fhen. Hun levens en avonturen waren elke avond voer voor prachtige verhalen die verteld werden aan elk kind in Aeria. De zigeuners kenden echter veel meer verhalen over de Goden door hun nomadische bestaan en elke avond had Sage bij het kampvuur de wildste en meest fantastische verhalen aangehoord.
''Ah, kapitein Lakin,'' zei de bewaker die naast de poort stond. ''Waar hebben we de eer aan te danken?''
De sarcastische toon in de stem van de bewaker ontging Sage niet. Zijn zandbruine haar zat keurig en zijn uniform leek veel op die van Istar, behalve dan dat het groene Elite insigne miste. De bewaker had kleine, groenbruine ogen en smalle lippen die in een valse grijns waren getrokken. Er was iets aan de man wat Sage niet aanstond, maar hij kon er zijn vinger niet op leggen.
Istar negeerde de walgende toon van de bewaker, maar Sage zag hoe de kapitein zijn kaakspieren had aangespannen. ''Kaio, soldaat Vayne. Deze reizigers hebben een belangrijke boodschap voor Afgevaardigde Canrun en de andere Meesters van Aerion. Het is mijn taak om-''
''Ik dacht dat het jouw taak was om piraatje te spelen met aftandse luchtschepen,'' onderbrak soldaat Vayne hem ruw. ''Wat jammer trouwens van die sariphi die je hebt laten neerstorten. Zijn ze er eindelijk achtergekomen dat je toch niet zo'n talent bent?'' spuwde hij.
''Ik ben een Elitekapitein, wat betekent dat mijn rank hoger is dan de uwe, soldaat Vayne, en dat u mijn bevelen zonder weerwoord hoort op te volgen. Open de poort,'' zei Istar autoritair, maar kalm. Sage zag echter hoe Istars halsslagader pulseerde van woede.
De bewaker lachte. ''Ik gehoorzaam geen Bazti en al helemaal geen omhooggevallen kapitein die denkt beter te zijn dan ik. We weten allebei dat-
''Nee, soldaat Vayne, het enige wat ik weet is dat ik uw meerdere ben en dat u kennelijk nog steeds niet kan accepteren dat ik kapitein ben geworden in plaats van u,'' brieste Istar. ''Dus open de poort. Nu.''
De soldaat slikte en leek ineen te krimpen onder de donkere blik van Istar. Lila trok geamuseerd haar wenkbrauw op.
De groenbruine ogen van soldaat Vayne gleden langs Istar, naar Sage en Lila. Zijn kritische blik gleed over hen heen, maar het ging zo snel dat Sage betwijfelde of de soldaat wel echt goed had gekeken.
''Goed dan,'' bromde de soldaat en hij richtte zich tot Istar. ''Ik zal u binnen laten, kapitein, maar die reizigers mogen niet mee. Het is verboden om gewone burgers zonder toestemming het Wolkenpaleis binnen te laten treden.''
Istar snoof en balde zijn vuisten samen. Op vlakke toon zei hij: ''Ze hebben mijn toestemming.''
Soldaat Vayne grijnsde vals bij het horen van die woorden. ''Maar dat valt helaas niet binnen uw bevoegdheden. Alleen de Meesters, adviseurs en het hoofd van de bewaking kunnen die toestemming geven en-
''Sage,'' onderbrak Istars geïrriteerde stem de tegenwerkende soldaat, ''zeg wie je bent.''
Sage haalde diep adem en stapte naar voren. Nu leek de soldaat voor het eerst echt naar hem te kijken en Sage merkte hoe de groenbruine ogen groot werden en zijn gezicht wit wegtrok. Ergens deed het Sage pijn om de reactie van de soldaat te zien. Hij leek namelijk qua uiterlijk precies op zijn vader. Ze hadden exact dezelfde bouw, dezelfde groene ogen en hetzelfde golvende haar. Het maakte dat een kilheid zijn hart verlamde van angst, want wat als hij qua innerlijk ook op zijn vader leek?
Ondanks zijn onderhuidse afschuw wist hij met meer zelfvertrouwen dan hij had te zeggen: ''Mijn naam is Sage Canrun en ik ben de zoon van Afgevaardige Guthrir Canrun. Ik eis dat u ons nu binnenlaat.''
De woorden voelden vreemd in zijn mond zodra hij ze uitsprak. De autoritaire toon paste hem niet en het voelde alsof hij verraad pleegde tegenover zichzelf.
Soldaat Vayne keek hem wantrouwig aan en Sage bemerkte een lichte afkeur toen de soldaat zijn kleding zag.
''Afgevaardigde Canrun heeft geen kinderen,'' mompelde de soldaat. ''Hij is niet getrouwd. Dus leuk geprobeerd, maar-''
Istar zuchtte geërgerd en zijn kalmte-die hij had weten te handhaven tot nu-ging totaal verloren.
''Hou je mond, soldaat Vayne,'' siste Istar en hij gebaarde naar Sage. ''Geef hem de brief.''
Istar had hen van tevoren al gewaarschuwd dat het misschien niet zou lukken om meteen binnen te komen, want hoe vervelend ook: soldat Vayne had gelijk gehad. Als Elitekapitein had Istar vele bevoegdheden, maar hij kon niet zomaar onbekende mensen naar het Wolkenpaleis brengen. Daarom had Sage op verzoek van Istar een brief geschreven die-als Guthrir Canrun hem zou lezen-ervoor zorgde dat ze toestemming zouden krijgen. De brief bevatte namelijk informatie die alleen Guthrir Canrun, Kora Ranai en hun zoon zou kunnen weten.
Zonder een woord te zeggen overhandigde Sage de brief aan de verbijsterde soldaat.
''Zorg dat Afgevaardigde Canrun dit vandaag nog leest,'' beval Istar hem terwijl zijn priemende ogen dodelijke blikken wierpen naar soldaat Vayne.
''Wat is dit?'' bromde de soldaat.
''De brief die ervoor gaat zorgen dat we toestemming krijgen om het Wolkenpaleis binnen te treden,'' antwoordde Sage simpel en met die woorden draaide hij zich met Lila en Istar om.
Ze zouden binnenkomen, dacht Sage vastberaden. En dan zou het moeilijke deel pas echt beginnen.
------
[A/N] Een hoofdstuk uit Sages POV dit keer ;) Als alles volgens planning gaat dan is het volgende hoofdstuk weer vanuit Elys en zal er daarna nog een laatste keer uit Sages POV geschreven worden ^^ Ik vond het echt vreemd om opeens uit een ander POV te schrijven, maar ook verrassend leuk dus ik hoop dat jullie er ook van genoten hebben!
Laat me vooral weten wat jullie van Sages POV vonden (en van de gebeurtenissen natuurlijk). Vonden jullie het leuk om een keer vanuit hem te lezen? En waarom wel/niet? ^^
Wat denken jullie trouwens dat er met Dhalys is gebeurd? Ze heeft namelijk een verleden en werkte vroeger als bediende in het Wolkenpaleis...
Maar goed...in het volgende (en laatste) hoofdstuk vanuit Sage zal ze nog even aan bod komen als het goed is :3
Oh trouwens, als jullie de Netties hebben gevolgd dan weten jullie dat @ProjectStopPesten de eerste Mystery award heeft gewonnen en ik vind dat dit project echt zo'n goed initiatief heeft! En ja, daarom wilde ik zeggen dat het het zeker waard is om eens een kijkje op hun profiel te nemen <3
Xx Am