"I see you're trying to distract me from the real point here," Magnus said instead. "You had a birthday - a perfect excuse for me to throw one of my famous parties - and you didn't even tell me about it?"
―Cassandra Clare, Saving Raphael Santiago
Alles was snel gegaan. Ash had Elys overeind geholpen en Sage en Lila hadden de weg teruggevonden naar het meertje dat hun doorgang was geweest. Kennelijk was het een stille afspraak dat ze deze plek—De Verborgen Bibliotheek—zo snel mogelijk zouden verlaten. Elys wilde vragen stellen, wilde weten wat er was gebeurd, maar ze kon het niet. Haar hoofd knalde uit elkaar van de hoofdpijn, haar lichaam was slap en kleurige vlekken lichtten af en toe op voor haar netvlies. Het was maar goed dat Ash haar ondersteunde, want anders was ze al meerdere keren over haar eigen voeten gestruikeld. Ze vroeg zich af of Ash zich ook zo slecht en gedesoriënteerd voelde—hij was het langst in de klauwen van de grú geweest—maar hij leek zich prima te voelen. Maar het was juist een teken dat hij zich afsloot, dat hij zijn masker opzette en deed alsof er niets aan de hand was, maar Elys wist beter. Ze zag de woeste zee die schuilging achter het grijs van zijn ogen, de worsteling met gevoelens en de bezorgdheid die straalde in de diamanten vlekjes.
Het kostte hen niet veel tijd om via het meer terug te keren naar het provisorische kamp dat ze dagen, weken, misschien wel maanden geleden hadden opgezet. Het was moeilijk te ontdekken hoe lang ze werkelijk weg waren geweest. Nhani en Rion leken prima in orde—Nhani verwelkomde haar met een grote lik over haar wang—dus al te lang konden ze deze dorre woestijn en terracotta rotsformaties niet achter zich hebben gelaten.
''Wat is er gebeurd?'' vroeg Elys toen ze zich alle vier hadden laten zakken op de rotsige ondergrond. ''Waar is de grú gebleven?''
Sage en Lila haalden beiden hun schouders op en wierpen een blik op Ash die voor zich uit staarde, alsof hij alle gebeurtenissen op een rijtje probeerde te zetten en te snappen.
''Ash?'' vroeg ze.
Hij schrok op en knipperde met zijn ogen.
''Hoe zijn we ontsnapt aan die grú?'' vroeg ze opnieuw.
Ash haalde zijn hand door zijn zwarte haar dat warrig zat en haalde diep adem ''Ik weet het niet...niet precies. Ik kan me niet goed herinneren wat er is gebeurd. Ik herinner me dat ik op zoek ging naar water. Alle geesten sisten naar me en staarden me aan dus toen ik een plek vond waar geen geesten leken te zitten, ben ik daar verder gaan zoeken.''
Hij slikte even en vervolgde toen zijn verhaal. ''De grú was er opeens, alsof het uit de schaduwen ontstond. Ik wilde mijn zwaard trekken, maar voordat ik kon uithalen keek ik in zijn ogen en toen werd het zwart.''
''En toen liet het je je ergste herinneringen zien?'' vroeg Sage ernstig. Ash knikte en zijn blik verschoof naar Elys.
''Je hebt ze ook gezien, of niet?'' Zijn stem was breekbaar als kristal.
Elys beet op haar lip en Ash' herinneringen schoten door haar gedachten. Ze kon nog steeds de woede en de pijn voelen die in de herinneringen waren verweven.
''Ja,'' fluisterde ze, terwijl de ijzige koude stem van Serphone nog in haar hoofd echode, ''totdat het gewoon stopte en ik wakker werd. Volgens mij heb ik niets speciaals gedaan.''
''Jawel,'' bracht Ash tegen haar in en zijn ogen boorden zich in die van haar. ''Je hebt me gered van die grú, Elys.''
De manier waarop hij haar naam uitsprak, voorzichtig alsof ze een fragiele bloem was, deed haar huid tintelen.
'''Ik beleefde elke pijnlijke herinnering opnieuw en opnieuw en plotseling zag ik een klein lichtje. Het werd steeds groter en verdrong alle duisternis. Het voelde alsof de klauwen van de grú zich terugtrokken uit mijn geest en toen ik mijn ogen opende, zag ik jou, Elys.''
''Ik denk dat de grú jouw negatieve emoties oppikte, Elys,'' zei Sage met een bedenkelijke blik. ''Lila en ik zagen hoe de grú Ash losliet en zich op jou richtte.''
Lila knikte. ''Maar de grú leek geen vat op je te krijgen.'' De aardbestuurder rilde even. ''Het maakte een verschrikkelijk jankend geluid. Arús Namos, wat ben ik blij dat we daar weg zijn. Ik haat geesten.''
Iedereen—inclusief Ash—glimlachte even, maar Sages gezicht betrok snel weer. Zijn chaotische gedachten waren bijna tastbaar, alsof ze geschreven waren op zijn gezicht.
''Waar dacht je aan op dat moment?'' vroeg hij nieuwsgierig aan Elys. ''Het moet bijna wel zo zijn dat de grú je geest niet kon binnendringen door positieve emoties.''
Zijn stem was licht en vrolijk en enthousiasme deed zijn groene ogen oplichten als bakens van hoop. Elys' kreeg het echter warm en ze was er zeker van dat haar wangen gloeiden. Ze wilde hen niet vertellen waaraan ze had gedacht, want het was haar liefde voor Ash geweest die constant door haar hoofd had gespookt, haar eraan had herinnerd dat ze hem zou redden—wat er ook zou zou gebeuren.
Ze haalde haar schouders op en probeerde haar razende hart te kalmeren voor ze sprak. ''Ik weet het niet,'' loog ze. ''Ik wilde Ash gewoon daar weghalen. Ik...ik was niet bang voor de grú.''
Dat laatste was niet gelogen. Ze was bang geweest, doodsbang. Niet voor de grú, maar voor Ash' leven.
Sage knikte even, waarna zijn aandacht naar Ash verschoof. ''En jij?''
Ash schrok op en keek verward naar zijn beste vriend. ''Ik?''
''Ja,'' antwoordde de luchtstuurder, terwijl zijn lippen zich in een minuscule glimlach krulden. ''De grú ging ook niet meer terug naar jou. Het vluchtte. Dus jouw positieve emoties moeten ook wel overheerst hebben.''
Ash' zilveren blik flitste razendsnel naar Elys, maar schoten snel weer terug. Hij leek geen idee te hebben wat te zeggen. ''Ik...''
Hij sloot zijn mond weer en haalde even diep adem. Nonchalant haalde hij zijn schouders op, maar Elys merkte zijn gespannen houding en zijn ogen die overal naar keken behalve haar. Ze fronste.
''Alles ging zo snel,'' zei Ash. ''Ik—ik weet echt niet meer waar ik precies aan dacht. Het enige wat ik weet, is dat Elys me gered heeft en dat we nu allemaal veilig hier zitten,'' ratelde hij terwijl zijn vingers ongedurig bewogen.
Lila leek geamuseerd door de hakkelende woorden van Ash. ''Goed verhaal hoor, kroonprins,'' zei ze spottend en haar warme ogen gleden veelbetekenend naar Elys. ''Vind je ook niet?''
Ash klemde zijn kaken op elkaar. ''Het is anders de waarheid, Lilynne.''
Woede vlamde op in Lila's ogen. ''Mijn naam is Lila,'' gromde ze.
Nu was het Ash' beurt om te grijnzen. ''Vind je je naam niet mooi? Waarom niet? Het klinkt schattig...erg toepasselijk voor—''
Maar Ash kreeg nooit de kans om zijn zin af te maken.
Lila stootte haar gebalde vuist krachtig vooruit en razendsnel schoot er een stuk rots omhoog. Het was een stuk rots waar Ash deels op had gezeten. Hij vloog kort door de lucht en landde wat verderop, hard met zijn rug op de stenen ondergrond.
Beduusd krabbelde hij overeind. Zijn zilveren ogen knipperden verbaasd. Voor een moment was het doodstil, maar dat werd onderbroken door Ash' lach.
En Elys was ervan overtuigd dat het het mooiste geluid van de hele wereld was.
***
Ze hadden na kort overleg besloten om naar de Zuidelijke Eilanden te gaan, het meest zuidelijk gelegen grondgebied van Aerion dat boven water zweefde. Volgens Sage was het dichtbij en omdat het een belangrijk handelspunt was, waren er talloze mogelijkheden voor hen om naar andere delen van Esmaron te reizen. Lila had het meteen een fantastisch idee gevonden. Ze had gezegd dat het de perfecte plek was om rust te nemen na alle gebeurtenissen, iets waar ze—volgens de aardestuurder—erg aan toe waren. Een korte vakantie zou hen goed doen. Ash had tegengestribbeld—ze hadden namelijk geen tijd te verliezen—maar Elys had hem uiteindelijk over weten te halen. Ze vond dat hij gelijk had, maar het was een goed idee om even tijd te nemen om hun volgende stappen te bepalen. Dat was namelijk wat ze moesten doen nu ze eindelijk informatie hadden die hen kon leiden naar genezing voor Ash. Als ze geen plan zouden maken, zouden ze veel meer kostbare tijd verliezen en dat wilde ze met heel haar hart voorkomen.
De Zuidelijke Eilanden leken—afgezien van de honderden sarpihi's, handelswaar uit alle windstreken en drukke sfeer—totaal niet op Amrine. De duizelingwekkende spitsen van de torenhoge gebouwen, de simpele, hoekige vormen en de okergele en terracotta rode stenen deden haar veel meer denken aan Thera, de warme en gouden hoofdstad van het Aarderijk. Op zich was het ook niet heel vreemd, aangezien de Zuidelijke Kolonie van Aerion aan de ene kant uitkeek op Theraans grondgebied en aan de andere kant op de Gato Oceaan die even onmetelijk, woest en groots was als zijn naamgever: de Eerste God.
Ze verbleven in een kleine, goedkope herberg aan de rand van de Zuidelijke Eilanden waar ze de enige gasten waren. Een lage prijs betekende namelijk ook minimale voorzieningen, minimale hygiëne en een grote afstand tot de drukke steden.
Elys zuchtte. Ze was allang opgelucht dat ze sinds lange tijd weer in een normaal bed kon slapen en niet elke ochtend wakker hoefde te worden met een pijnlijke rug.
Ze hadden al enkele dagen doorgebracht op de Zuidelijke Eilanden, maar waren nog niet veel verder gekomen met hun plannen. Elys probeerde Ash zoveel mogelijk te vermijden. Ze kon gewoon niet meer normaal doen in zijn buurt. Ze stootte dingen om, kwam niet uit haar woorden, warme tintelingen vloeiden door haar lichaam en zijn zilveren ogen maakten dat ze alles om haar heen vergat, wat zorgde voor ongemakkelijk gestaar.
Elys trok haar knieën op en sloeg haar armen om haar benen heen. Ze zat in het koele gras en keek uit over een azuurblauw meertje dat zich niet al te ver van de herberg bevond. Het was stil hier en dat gaf haar de mogelijkheid om na te denken. Ze keek omhoog naar de lucht die paars en rozerood was gekleurd door de gloeiende zon die langzaam begon te zakken. Het was een adembenemend uitzicht. Al helemaal omdat niet veel verder de rand van de Zuidelijke Eilanden was en in de verte de woeste wateren van de Gato Oceaan te zien waren.
Uit het niets hoorde ze een diep zucht en geritsel. Haar ogen schoten opzij en ontmoetten een paar zilveren die roodgoed leken door het licht van de ondergaande zon. Het herinnerde haar aan de beelden van een goudogige Ash die ze via de Tijdspiegel had gezien.
Ash glimlachte ontwapenend.
Elys probeerde zijn lach te beantwoorden, maar haar hart klopte in haar keel en plotseling kon ze niet meer stil blijven zitten. Haar vingers speelden met het gras en met de lichte stof van haar jurk.
''Wat doe jij hier?'' wist ze uit te brengen. Onmiddellijk had ze spijt van de botte toon. Ash bleef echter onbewogen.
''Ik kan jou hetzelfde vragen.''
Zijn toon was kalm, neutraal. Er was geen greintje emotie te ontdekken.
''Dat is geen antwoord op mijn vraag,'' zei Elys terwijl ze haar aandacht weer naar het prachtige uitzicht verplaatste. Niet dat dat uitzicht op kon tegen Ash, maar dat was dé reden dat ze naar de rode zon keek in plaats van naar zijn onnatuurlijk mooie gezicht, hoge jukbeenderen, scheven neus en ogen die meer glinsterden dan de sterrenhemel. Elys wist dat als ze dat niet deed ze weer zou gaan staren.
Ze hoorde Ash grinniken. ''Jij hebt ook geen antwoord gegeven op mijn vraag.''
Elys kon niet helpen dat er een glimlach op haar gezicht verscheen. Arús Elo ze was echt hopeloos. Het maakte niet uit wat Ash zei, want zijn warme, dromerige stem zorgde ervoor dat ze zich een beetje beter voelde en maakte dat ze al haar zorgen even vergat.
''Ik zocht rust,'' zei ze zachtjes. ''Soms moet ik gewoon even alleen zijn. Zonder de drukte van andere mensen om me heen en de verwachtingen die daarbij horen.''
''Dat weet ik,'' antwoord Ash simpel. Er was geen enkel oordeel te horen in zijn woorden.
Verbaasd wierp Elys een blik naast haar. ''Hoezo?''
Ash' blik was gefixeerd op het schouwspel voor hem. Hij grijnsde en een kuiltje werd zichtbaar in zijn wang, wat zorgde dat de aanwezige tintelingen alleen maar heviger werden.
''Je wordt chagrijnig als je te lang onder een groep mensen bent.''
Elys bloosde. Ze wist niet dat het zo duidelijk was dat ze af en toe genoeg had van mensen om haar heen.
''Ik kan wel weggaan als je liever alleen bent,'' zei Ash terwijl hij zich begon op te richten.
''Nee!'' zei Elys op een harde, geschrokken toon die veel wanhopiger klonk dan ze had gewild. Ze kon zichzelf wel slaan, vloekte binnensmonds en zag Ash haar vragend aankijken.
Ze haalde diep adem en probeerde zichzelf te herpakken. ''Je kan blijven.''
Ash glimlachte even.
''Als je je mond maar houdt,'' voegde ze er niet geheel serieus aan toe.
''Nou, dat komt goed uit, want eigenlijk moet ik ook nadenken...en alles op een rijtje zetten,'' antwoordde hij.
Verbaasd wierp Elys hem een blik toe. Ze had niet zo'n open antwoord verwacht, maar het beviel haar wel.
''Over de grú?''
Ash knikte. Het was even stil.
''Wat heb je eigenlijk gezien?''
Zijn stem was niet meer dan een fluistering en Elys harde diep adem.
''Ik zag hoe Eroh je aanviel met bliksem en hoe Sage je redde. Ik herkende het, omdat jij en Sage het een keer verteld hadden.''
''Geloof je nog steeds dat Eroh niet slecht is?''
Ze was even stil. ''Hij doet kwade dingen, dingen die zo afgrijselijk zijn dat ze niet voor het daglicht zijn bestemd. Maar dat betekent niet dat hij slecht is. Het betekent dat hij de verkeerde beslissingen neemt.''
Haar woorden leken Ash tot nadenken aan te zetten. Hij fronste licht—zoals hij altijd deed als hij diep nadacht—en knikte toen instemmend. ''Misschien heb je gelijk. Was dat het enige wat je hebt gezien?''
Ze schudde haar hoofd. ''Ik zag ook hoe je als klein kind aan je vader vertelde dat je water kon sturen.''
Ash' gezicht betrok. ''Dan zag je vast ook hoe ik hem nog dieper teleurstelde. Ik denk dat hij zelfs liever had dat ik niets kon sturen dan dat ik een waterstuurder was.''
''Maar waarom?'' ontglipte haar verontwaardigd. ''Je moeder was ook een waterstuurder, toch? Maakte het hem niet juist blij om dingen van haar terug te zien in jou?''
De herinnering van de jonge, maar oud uitziende koning van Ignuron maakte dat ze haar woede weer voelde opborrelen. Aan de andere kant had ze juist medelijden met Egan Brénain. Hij had niet alleen zijn eerste vrouw verloren, maar kennelijk ook de mogelijkheid om liefde te tonen.
''Ik denk dat het hem juist pijn deed om haar in mij te zien. Elke keer dat hij mij zag, herinnerde ik hem aan haar en aan haar dood en het verdriet dat dat met zich meebracht. Ik denk dat hij wel van me houdt...op zijn eigen manier. Hij zei nauwelijks iets tegen me, liet zich bijna nooit zien, maar hij regelde een goede waterstuurleraar. En heel soms zag ik hem vanuit de verte naar mijn training kijken met een halve glimlach op zijn gezicht.''
Elys wist niet wat te zeggen. Het was zo triest, maar ze hoopte dat Ash gelijk had wat betreft zijn vader.
''Ik zag ook hoe Serphone—nou ja ik denk dat zij het was—Eroh omhelsde en het had over je moeder.''
Er brak iets in Ash' ogen, alsof de sterrenhemel langzaam uitdoofde. Hij keek stuurs voor zich uit en haalde scherp adem.
''Ik was vergeten dat het gebeurd was,'' zei hij afwezig. ''Ze heeft zo vaak dat soort dingen gezegd. Ze deed alles om mij dwars te zitten, om mij te raken. Ik denk dat ze nog elke dag jaloers is op mijn moeder en de liefde die mijn vader voor haar had...en nog steeds heeft. Serphone gebruikt mij om tegen iemand te vechten die er al lang niet meer is en die haar plek als koningin ook nooit over zal kunnen nemen.''
''Het maakt niet uit wat voor een reden ze heeft om zich zo tegen een kind te gedragen. Er is niets wat haar woorden en daden rechtvaardigt,'' zei Elys vurig terwijl ze dacht aan Serphone die haar rotte, bedorven innerlijk maskeerde met haar beeldschone buitenkant.
''Er is nog iets wat ik heb gezien,'' sprak Elys zacht, omdat ze niet zeker wist of ze hier wel over wilde beginnen.
Er viel een schaduw over Ash' gezicht. ''Wat heb je nog meer gezien?''
''Het was de laatste herinnering die ik zag,'' begon ze weifelend. ''Ik zag jou en Eroh vechten. Eroh met oranje vuur en bliksem en jou met blauw vuur.''
''Toen ik mijn krachten nog niet begon kwijt te raken was blauw vuur mijn specialiteit,'' zuchtte Ash.
''Net zoals de blauwpaarse vlammen die Jai gebruikte?''
Ash knikte. ''Er zijn niet veel stuurde die het kunnen. Het vereist dat je enorm veel hitte kan generen en dat kan gebruiken om de temperatuur van het vuur dat je stuurt omhoog te brengen. Het is een krachtig en schadelijk wapen als het lukt.''
Hij hield zijn hand op en opende langzaam zijn vingers. Zijn blik was geconcentreerd en na een paar lange seconden ontstonden er een paar kleine blauwe vonken die waren verdwenen voordat Elys ze goed had kunnen zijn.
Ash' kaak was gespannen. ''Zoals je ziet, is mijn vuursturen zo erg achteruit gegaan dat ik het niet meer kan sturen.''
Zijn blik werd duister. ''Je hebt Vye gezien, nietwaar? Je hebt gezien hoe ik haar heb gedood. Hoe ik erin faalde om haar omhoog te trekken.''
Elys zag hoe hij zijn handen tot vuisten had gebald en vocht tegen zijn emoties die sluimerden onder de oppervlakte. Ze begreep zijn woorden, maar het was niet wat zij had gezien.
''Het was een ongeluk, Ash,'' probeerde ze hem gerust te stellen. ''En Eroh hielp je niet, ook al riep je om zijn hulp.''
''Je lijkt Sage wel,'' antwoordde hij. ''Die beweert ook dat het een ongeluk was terwijl hij geeneens heeft gezien wat er gebeurd is. Maar ik heb het wel gezien...ik heb haar vermoord.''
Irritatie vervulde Elys. ''Nee, dat heb je niet,'' zei ze vastberaden. Ash keek haar verbaasd aan.
''Ik heb wél gezien wat er gebeurd is,'' vervolgde ze, ''en het was een ongeluk. Het was niet jouw fout en ook niet die van Eroh. Ze was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en geen één van jullie had dat kunnen voorkomen.''
Ash slikte en ging niet tegen haar in. Er viel een vredige stilte over hen heen en samen bewonderden ze de lucht die elke seconde van kleur leek te veranderen. Ze aanschouwden hoe de zon verdronk in de zee, hoe het zonlicht in de roze lucht uitdoofde en plaats maakte voor het nachtblauw en ontelbare lichtjes die hen toelachten.
Elys verzamelde wat moed en zei: Weet je, er is nog een reden dat ik hier vanavond zit.''
Verbazing verspreidde zich over Ash' gezicht en zijn ogen waren nu een stukje sterrenhemel in laats van het roodgoud van de ondergaande zon. ''Wat dan?''
Ze beet even op haar lip en zei toen: ''Het is mijn verjaardag vandaag.''
Ash' ogen werden groot en een glinstering van verontwaardiging schoot erdoorheen. ''Waarom heb je dat niet eerder verteld?'' vroeg hij ontstemd. Verslagen keek hij voor zich uit. ''Dan hadden we een feest kunnen organiseren...en dan had ik je een cadeau kunnen geven.''
Stiekem moest Elys lachen om Ash' overduidelijk verontwaardiging. Ze had niet verwacht dat hij het zo belangrijk vond om te weten wanneer ze jarig was. Zelf gaf ze niet zoveel om haar verjaardag. Ze hoefde geen groot en uitbundig feest en geen cadeaus. Haar verjaardag deed haar vandaag alleen herinneren aan alle zeventien keren dat ze haar verjaardag in Elodir had beleefd. Het deed haar terugdenken aan de verjaardagen die haar moeder had mogen meemaken en goede en slechte herinneringen die ze in Elodir had gemaakt. Ze vroeg zich af hoe het met Selin en Rhys ging. Ze miste hen verschrikkelijk veel.
Het maakt niet uit,'' zei Elys terwijl ze Ash aankeek. ''Echt niet. Je hebt me al een cadeau gegeven.''
Er verscheen een frons op Ash' gezicht en een vragende blik overschaduwde zijn ogen.
''Hier zijn,'' verduidelijkte Elys.
Er verscheen een prachtige, gemeende glimlach op Ash' gezicht die de gevallen nacht verlichtte. ''Dat is geen echt cadeau. Je zegt dat alleen maar zodat ik me minder schuldig voel.''
''Nee, echt niet,'' bracht Elys tegen hem in. ''Ik meen het.''
Ash schudde zijn hoofd. ''Oké dan, maar laat me je beloven dat ik je volgend jaar een echt cadeau geef.''
''Oké,'' zei ze lachend, ''als jij dat wil.''
Hij glimlachte en even verscheen er een twinkeling van twijfel in zijn ogen. Hij haalde diep adem en pakte haar hand.
Elys' hartslag schoot onmiddellijk omhoog en ze wist zeker dat haar wangen vuurrood waren. Ze kon het niet helpen dat haar blik naar zijn perfect gevormde lippen gleed. Ze merkte nu pas hoe dicht ze eigenlijk bij elkaar zaten en hoe aangenaam de warmte van zijn lichaam was in de frisse zeewind. Maar ze kon hem nu toch niet kussen? Wat als hij haar niet leuk vond, zoals zij hem? Maar dan had hij haar hand toch niet gepakt?
Onzeker keek ze in zijn ogen die haar net zo vertwijfeld aankeken als zij hem. Maar ze zag ook een brandend vuur dat opgesloten zat achter de schaduwen in zijn ogen, klaar om bevrijd te worden. En wat als hij ook verliefd was op haar?
''Ah, daar zijn jullie!'' riep een vrolijke, te enthousiaste stem.
Elys en Ash schrokken beiden op en opeens zaten ze een stuk verder uit elkaar dan een kleine seconde geleden. Ash' hand omhulde niet langer die van haar en de kou van de nacht deed haar meteen weer verlangen naar zijn warmte.
Ash vloekte binnensmonds en ze had hem nog nooit met zoveel irritatie naar zijn beste vriend zien kijken.
Sage liep hun kant op—wie anders had het talent om op de meest verkeerde momenten zijn intrede te doen—en zijn gezicht lichtte op door een triomfantelijke lach.
''Sage, je weet dat ik om je geef, maar mag ik even zeggen dat je een de meest verschrikkelijke timing hebt die ik maar ken?'' gromde Ash terwijl hij zijn hand door zijn ravenzwarte haar haalde.
Sage keek verbaasd van zijn beste vriend naar Elys en het leek of hij de situatie iets meer begon te snappen.
''Oh, sorry, maar dit is echt héél erg belangrijk'' ratelde hij. Ash trok zijn wenkbrauw op—hij geloofd Sage overduidelijk niet—maar toen dook Lila opeens op uit de schaduwen.
''Hij spreekt de waarheid,'' zei ze terwijl haar geamuseerde blik van Ash naar Elys gleed. Ze had duidelijk door wat er aan de hand was—in tegenstelling tot Sage die de situatie nog steeds niet leek te doorgronden.
''En wat kan er zo belangrijk zijn op dit uur?'' vroeg Elys terwijl een ze diepe zucht slaakte.
''Dit,'' zei een zware derde stem die Elys maar al te bekend voorkwam.
Een donkere jongeman met zwarte ogen en zwart krulhaar stapte achter Lila en Sage vandaan en overhandigde Ash een brief.
Met grote ogen keek Ash naar de brief en naar de jongeman voor hem. Ook Elys kon haar verbazing niet langer verborgen houden.
''Maar...hoe—''
''Kaio, Elys, Ash,'' bromde de stem van kapitein Istar Lakin. ''Ik denk dat we een boel te bespreken hebben.''
――――――
[A/N] Istar is weer terug :o Wat doet hij daar? En wat is er zo belangrijk denken jullie? Wat vonden jullie trouwens van Sages geweldige timing haha XD Denken jullie dat er ooit een moment komt dat Sage geen Aelys momentje verstoord? ;)
Ik ben echt heel benieuwd naar jullie reacties en wat jullie van dit (LANGE) hoofdstuk vonden! Laat het me vooral weten ^^
Misschien herinneren jullie je nog wel de kaart die ik van Esmaron heb gemaakt (die kaart die in het eerste hoofdstuk staat). Ik heb echter nog een kaart gemaakt (zonder fouten XD) en ja...ik dacht dat het misschien wel handig was om jullie geheugen even op te frissen over hoe Esmaron eruitziet, waar Elys, Ash, Sage en Lila allemaal zijn geweest enz. enz. Ik hoop trouwens dat alles een beetje leesbaar is :o (want de afbeelding is eigenlijk groter, maar goed...) Oh, en Aerion staat er inderdaad niet op, omdat het geen vast land is, zoals de andere Rijken (want Aerion zweeft dus), maar als je goed kijkt zul je zien dat er ''De Noordelijke Eilanden'' staat en ''De Zuidelijke Eilanden'' (en: Amrine; De Hoofdkolonie, De Westelijke Eilanden, De Oostelijke Eilanden en De Vuurkolonie). Dit zijn de locaties van de zwevende delen van Aerion ^^
Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden! ;)