"All that is gold does not glitter, Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither, Deep roots are not reached by the frost.
From the ashes a fire shall be woken, A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken, The crownless again shall be king."
― J.R.R. Tolkien, The Fellowship of the Ring
Prins Eroh sloot de deur achter zich en grijnsde.
"Ik zou willen zeggen dat ik jullie gemist heb," zei hij terwijl zijn hongerige blik over Ash en Sage gleed, "maar dan zou ik liegen. En zo te zien zijn jullie ook erg blij om me weer te zien."
De prins glimlachte naar Ash, maar zijn lach bereikte zijn prachtige, vurige ogen niet. Prins Eroh gebaarde naar Ash' zwaard.
"Doe dat weg," beviel hij. "We hoeven niet te vechten. Ik ben hier om te praten...als volwassenen."
Ash bleef het lange zilveren zwaard echter omhoog houden. De punt wees gevaarlijk naar Erohs hart.
Het was doodstil in de kamer. Mae zag er bijzonder slecht uit. Ze was wit weggetrokken en blauwpaarse wallen tekenden haar gezicht. Lila stond nog steeds met haar armen over elkaar en wierp boze blikken naar Eroh en Mae. Sage daarentegen leek een stuk minder vechtlustig. De blos die zijn wangen eerder nog hadden gesierd, was verdwenen en in zijn ogen zag Elys angst. Ijzingwekkende angst en brandende haat die zijn groene ogen over hadden genomen. Het was beangstigend om Sage zo te zien.
"Wat is dit, Ash?" fluisterde Elys hem toe. Ze hoorde haar eigen stem trillen.
Prins Eroh lachte, zijn handen vol ongeloof geheven. "Ash? Serieus? Ben je zelfs zo laag gezonken dat je luistert naar de naam die dat vieze zigeuneruitschot voor je heeft verzonnen?"
Prins Eroh schudde zijn hoofd. "Ongelofelijk."
Ash klemde zijn kaken op elkaar. "Waag het niet om Sage zo te noemen," siste hij. "Hij is meer waard dan jij ooit zult zijn."
"En anders? Wat dan? Ga je me aanvallen met dat zwaard? Met je zwakke stuurkrachten?"
Ash' ogen vernauwden zich.
De prins lachte weer. "Je weet dat ik sneller ben, dat ik sterker ben. Je kan niets beginnen tegen mij."
Eroh was dichterbij geslopen, als een roofdier die zijn prooi langzaam omsingeld en ermee speelt totdat het etenstijd is. Hij was kleiner dan Ash merkte Elys op, maar er was iets aan de prins dat hem groter deed lijken. Het voelde alsof de kamer alleen al te klein was voor zijn aanwezigheid. De prins liet zijn blik geïnteresseerd over Elys glijden en ze zag zijn hem verrast kijken naar haar halsketting. Het was de eerste keer dat ze een spoor van echte emotie over zijn gezicht zag flitsen. Een rilling gleed over haar ruggengraat bij het zien van de wolfachtige grijns die hij tevoorschijn toverde.
"Je bent wel echt heel diep gezonken als je je nu ook al inlaat met die afstotelijke gebruiken van de Uslani. En het is al helemaal walgelijk dat je er met één wil trouwen."
Woede vlamde in Elys op. Dit keer niet alleen omdat iemand alweer de verkeerde conclusies trok bij het zien van haar ketting, maar vooral omdat prins Eroh overkwam als een arrogante, discriminerende kasthir-trè.
Ze was niet de enige die er zo over dacht. Ook Ash' ogen schoten vuur en hij hief zijn zwaard om prins Eroh aan te vallen. Voordat hij echter ook maar één stap kon doen, hield Sage hem tegen.
De luchtstuurder wierp zijn vriend een smekende blik. Sage richtte zich tot Mae.
''Wat is dit?'' vroeg hij, zijn stem niet meer dan tere bloemblaadjes. ''Wat heb je gedaan, Mae?''
Het gevoel van verraad sijpelde door in zijn stem.
De koningin van Lyun boog haar hoofd, beschaamd, en keek naar haar handen van porselein die ineengestrengeld waren.
''Het spijt me,'' fluisterde ze. Haar ijsblauwe ogen ontmoetten die van Sage. Elys kon zien dat Mae vocht om haar tranen binnen te houden; haar ogen werden rood. ''Ik had geen keus.''
Haar blik schoot naar Eroh, bang en voorzichtig. De prins zuchtte geërgerd.
''Alsjeblieft zeg. Je moet nooit sorry zeggen, want je hebt nooit ongelijk. Je bent de koningin. Gedraag je daar ook naar.''
Mae dook half ineen, als een vogeltje met gebroken vleugels, maar haar blik was zo hard als graniet. ''Alleen omdat ik gedwongen werd doordat mijn ouders plotseling ernstig ziek zijn geworden,'' kaatste ze terug.
Eroh trok een wenkbrauw op en keek lichtelijk geamuseerd neer op de koningin. ''Geef je mij nu de schuld van de ziekte van heer Arron en vrouwe Bronwen?''
Hij boog zich over haar heen, zijn ogen smeulende kooltjes, en siste: ''Ik had je hoger ingeschat, kituná. Vergeet niet dat ik de enige ben die ze kan genezen. Als je slim bent, hou je je mond en volbreng je jouw deel van de deal.''
Vol afschuw keek Elys naar prins Eroh die moest grijnzen toen één enkele traan als een kleine parel over Mae's huid rolde. De koningin slikte en balde haar vuisten. ''Ik heb me aan mijn deel gehouden. Nu is het jouw beurt. Genees mijn ouders. Nu,'' wist ze uit te brengen. Haar stem trilde.
De prins negeerde haar woorden en streek met zijn vinger langs Mae's wang. Hij veegde de traan achteloos weg. ''Denk je dat je mij zomaar kunt commanderen? Je bent zo ontzettend zwak, zo naïef. Je bent het niet waard om koningin te zijn.''
''En jij zeker wel?'' zei Sage terwijl zijn ogen furieus opvlamden. Hij krulde zijn vingers en in de kamer begon lucht langzaam te stromen.
Eroh zei enkel terwijl hij naar Sage's handen wees: ''Ik zou dat niet doen als ik jou was, íto-kéria. Tenzij je ter plekke geëlektrocuteerd wil worden natuurlijk. Ik zou het met genoegen doen.''
Sage balde zijn vuisten en liet zijn schouders toen zakken. Het werd windstil.
''Wat wil je?'' snauwde Ash naar de prins. Zijn gezicht had alle kleur verloren en hij leek alleen overeind gehouden te worden door de pure haat en woede die te zien was in zijn ogen. De schitterende zilverwitte sterren in zijn ogen waren verdwenen, alsof al het licht in hem was uitgedoofd. Zijn armen trilden bijna onder het gewicht van zijn zwaard dat hij al vanaf het begin op prins Eroh had gericht.
De gouden ogen van de prins leken haast te gloeien toen hij zich tot Ash richtte.
''Wat ik wil? Ik wil je hart eruit rukken en zien hoe bloed je kleding en huid rood verft. Ik wil zien hoe het levenslicht je ogen verlaat en je adem stopt. Ik wil zien hoe je leven wordt beëindigd door mijn handen, langzaam en pijnlijk. Maar eerst ga ik ervoor zorgen dat je lijdt. Ik zal de weinigen die je liefhebben één voor één voor je ogen vermoorden, zodat je voelt wat je mij hebt aangedaan. Ik zal wraak nemen voor Vye.''
De prins glimlachte nu, verraderlijk en vredig. Hij stapte dichterbij en duwde Ash' zwaard opzij met een vinger. Elys kon de kracht die van hem afstraalde bijna voelen in haar botten.
''En daarna, als je gebroken bent, zal ik ingaan op je smeekbedes en je doden.''
Prins Eroh stopte met praten en dat was het moment dat Elys overmand werd door angst. Het raasde als een rivier door haar lichaam heen, kolkte door haar aderen en bevroor haar ledematen. De prins was kalm en leek op het eerste gezicht charmant, knap zelfs, maar onder die schijn moest wel een gruwelijk monster schuilen als hij zonder knipperen, zonder enige emotie te vertonen, zulke woorden kon uitspreken.
Mae was nog steeds lijkbleek en een schaduw van de trotse koningin in de troonzaal. Zelfs Lila, die altijd redelijk onverstoorbaar en stoïcijns was, leek bang te zijn voor de prins.
Maar Ash niet.
''Laat me niet lachen. We weten allebei dat dat niet is wat je wil. Je geeft niet om anderen of om het verliezen van mensen. Dat heb je nooit gedaan,'' zei Ash en hij haalde scherp adem. ''Je wilt de kroon.''
''Het doet me pijn dat je zo slecht over me denkt,'' zei de prins, ''maar je hebt helemaal gelijk. Ik wil de kroon. Ik verdien hem en jij niet.''
Eroh stond nu voor Ash en Elys. Zijn brede schouders omhuld door een inktzwarte tuniek met gouden stiksels die krulden als vlammen, opzij naar zijn hals en borst. Van dichtbij zag hij er jonger uit, maar nog steeds levensgevaarlijk. Een sluwe grijns speelde om zijn dunne lippen.
Elys' handen trilden licht. Ze wist niet of het kwam door angst of woede, want ze voelde ze allebei door haar lichaam razen, alsof het twee monsters waren die binnenin haar vochten om haar aandacht. Haar angst was ijskoud en denderde als een rivier door haar lichaam heen terwijl haar woede door haar aderen brandde als een eeuwig vuur. Ze was bang, omdat prins Eroh hier voor haar stond, doodkalm en angstaanjagend, en ze was boos op Ash, omdat ze één ding zeker wist: hij had gelogen. Maar bovenal was ze verward door de dingen die Eroh zei. Haar blik gleed naar zijn zwaard die omhuld was door een goudkleurige schede. Ze herkende het uit duizenden. Elys keek op, recht in de priemende gouden ogen van de prins.
Ze zeggen altijd dat mijn broer straalt als goud
De diepe stem van Ash galmde door Elys' hoofd en ze voelde de knoop in haar maag groeien tot ongekende proporties.
''Je weet het niet, hè?'' lachte Eroh. Hij richtte zich tot Ash. ''Ik ben verbaasd dat je het zelfs voor je verloofde achterhoudt.''
''We. Zijn. Niet. Verloofd,'' zeiden Ash en Elys tegelijkertijd. Dit leek de prins nog meer te amuseren.
''Ach ja,'' begon hij tegen Elys. ''Waarom zou je ook? Wie wil er nou trouwen met een leugenachtige, arrogante, zwakke en laffe moordenaar? Met iemand die wegrent voor al zijn verantwoordelijkheden en problemen?''
''Ash is géén moordenaar,'' bracht Sage furieus uit. ''Het was een ongeluk.''
Zijn woorden gingen verloren in de stilte. Eroh gunde de luchtstuurder geen blik waardig.
Elys hield haar adem in. Elke beweging leek pijn te doen. Een scherpe steek schoot door haar hartstreek en alle warmte leek uit haar lijf te zijn verdwenen. Had de prins gelijk?
Ze keek opzij, naar Ash. Zijn ogen waren groot en zijn mond halfopen, alsof hij duizenden dingen wilde zeggen maar het simpelweg niet kon. Het spijt me leken zijn ogen te smeken. En dat was het moment dat ze wist dat prins Eroh gelijk had.
''Wie ben je?'' vroeg ze terwijl haar vuisten zich balden. Zoute tranen brandden achter haar ogen.
''Elys―'' begon Ash.
''Nee,'' schreeuwde ze terwijl ze zijn hand wegsloeg. ''Je hebt tegen me gelogen!''
Pijn schoot over Ash' gezicht heen.
''Zal ik je dan maar fatsoenlijk aan hem voorstellen?''
Erohs stem was licht en vrolijk. Hij sloeg zijn handen samen, alsof hij een lange tijd op dit moment had gewacht.
''Vrouwe Elys,'' begon hij officieel, ''mag ik je voorstellen aan Aedan Dour Brénain, Heer van het Eeuwige Vuur, Groothertog van Serafite en kroonprins van Ignuron. En, natuurlijk, mijn oudere broer. Halfbroer eigenlijk. Mijn moeder was geen verraderlijke vrouw die met iedereen sliep.''
Ash' ogen schoten vuur en een flits van pure, hartgrondige haat vertroebelde het heldere zilver. Razendsnel sprong hij op Eroh af. De prins viel op de houten vloer en de twee broers rolden over de grond terwijl vuur en water samensmolten en elektriciteit in de lucht knisperde. Sage sprintte op hen af, trok Ash overeind en zij aan zij namen ze het nu op tegen de prins.
Aedan Brénain, dacht Elys, de verdwenen kroonprins. Ze kon niets. Niet bewegen, niet praten, niet ademen. Alles ging aan haar voorbij, alsof de wereld doordraaide, maar zij was vastgevroren in de tijd. Er waren al zolang ze zich kon herinneren geruchten geweest dat Eroh niet de kroonprins was, dat hij een oudere broer had. Maar velen geloofden dat hij op jonge leeftijd was gestorven of dat er iets mis met hem was en het Hof van Ignuron hem daarom niet liet zien aan de buitenwereld. Of dat die 'verdwenen kroonprins' nooit had bestaan en enkel een leugen was van hun gebroken koning, Egan Brénain. De meeste Ignuri kon het ook niets schelen, want prins Eroh was alles wat ze wilden. Hij was charmant, een goede prater, slim, een ongekende vuurstuurder en bovenal iemand die Ignuron weer de grootste en machtigste kon maken.
Elys herinnerde zich de urenlange discussie tussen haar vader en de andere Raadsleden van Elodir. Prins Eroh en koningin Celia, de vrouw die over het oosten van Ignuron heerste, deden namelijk wat ze wilden en gaven niets om de grenzen, om de afspraken die al tijden golden. Vuursoldaten controleerden ongevraagd alle handelsschepen, drongen dorpen dicht bij de Ignuraanse grens binnen en lieten een spoor van as achter zich. Elys wist dat een oorlog in de schaduwen lurkte en dat prins Eroh niet alleen de macht over Ignuron wenste. Alle andere heersers in Esmaron vermoedden dat al een tijdje, maar ze werden verblind door de charmes van de prins, door angst en onwetendheid. Ze wilden het simpelweg niet zien.
''Jullie kunnen niet winnen van mij,'' gromde Eroh, zijn ogen vervuld van razernij. ''Ik ben de sterkste stuurder die Esmaron ooit gekend heeft.''
De prins was in een hoek gedreven en Ash, Sage, Lila en Mae stonden om hem heen. Vuur, water, lucht, aarde en iemand zonder stuurkrachten. Elys voelde bewondering voor de koningin van Lyun die onverschrokken met opgedroogde tranen en glanzende dolken klaarstond om prins Eroh aan te vliegen.
''Niet overdrijven,'' glimlachte Sage.
''Het is vier tegen één, Eroh,'' zei Ash. ''Geef het op. Het eindigt hier.''
De gouden ogen van de prins schoten verwilderd om zich heen, zoekend naar een uitweg. Hij had zijn kaken vastberaden op elkaar geklemd en kleine bundeltjes elektriciteit dansten om zijn handen. Zijn onberispelijke kleding was vies en gescheurd en de gouden stiksels leken hun glans verloren te hebben.
''Het zal eindigen,'' spuwde de prins, ''maar niet hier en niet nu. Ik zal je komen halen, Aedan, en als ik klaar met je ben zal je niets meer zijn dan as en stof.''
Zijn aandacht verschoof naar Mae die wel een maanprinses leek vergeleken met de duisternis die om Eroh hing.
''Je zult er spijt van krijgen dat je je niet aan onze deal hebt gehouden. Ik zal je straffen. Je zal lijden. Ik zal afpakken wat je van mij ontnomen hebt. Oh, en reken maar dat ik terug kom om je schuld te vereffenen. Je bent nog niet van me af.''
Met die woorden schoten enorme, bulderende vlammen uit Erohs handen. Elys hoorde gegil en ze dook instinctief naar de grond met haar handen over haar hoofd. Een warme gloed streek langs haar armen en leek haar huid te schroeien. De warmte verdween echter ook zo snel als ze was gekomen en toen Elys opkeek zag ze Ash staan, ongedeerd, in een kamer met zwarte schroeiplekken en gloeiende kooltjes. Hij maakte een armgebaar en water bluste de laatste vlammetjes.
Eroh was verdwenen.
''Nou,'' zei Lila terwijl ze wat roet van haar jurk veegde en haar springerige haar fatsoeneerde, ''je broer weet hoe hij een feestje moet verlaten. Wat een gestoorde familie heb jij.''
Ash lachte niet. Zijn blik was leeg en zijn armen hingen lusteloos langs zijn lichaam. Elys keek weg toen ze zijn smekende blik ving.
''Familie...'' fluisterde Mae.
Ze sprong razendsnel op. Haar jurk, één grote chaos van wit en as, fladderde achter haar aan. Op haar kleine neus zat een zwarte streep en haar haar leek net een kraaiennest. Sage legde zijn hand op haar schouder en vroeg met bezorgde smaragden ogen: ''Wat bedoel je? Wat is er met familie, Mae?''
Haar wijd opengesperde ogen flitsten over zijn gezicht. ''Prins Eroh,'' zei ze.
Haar stem trilde en tranen welden op in haar onschuldige ogen. ''Hij pakt me mijn familie af, omdat ik zijn familie niet aan hem leverde.''
Zonder verder iets te zeggen sprintte ze de verwoestte kamer uit en zonder te twijfelen renden Elys, Ash, Sage en Lila achter haar aan.
――――――
[A/N] Dumdumdummmm...XD Ik heb echt zo erg uitgekeken naar de onthulling over Ash' echte identiteit :o Ik ben echt héél erg benieuwd wat jullie van dit hoofdstuk vonden...van prins Eroh, van Mae, van de onthullingen, alles ;) Ik vond het echt lastig om dit te schrijven, maar ik hoop dat jullie ervan genoten hebben! Ash noemde zijn broer trouwens Joah in een eerder hoofdstuk. Dat was niet geheel gelogen, omdat het de tweede naam van Eroh is. Als ik het goed heb onthouden betekent het zoiets als 'broederlijkheid' ...de ironie XD
Wat denken jullie dat er zal gebeuren? Maege of Lilage? Hoe zal Elys nu tegen Ash aankijken? Wat is prins Eroh van plan? En wat is er gebeurd met Vye?
Oh, en complimenten aan Disgleiro omdat ze als eerste met de theorie aankwam dat prins Eroh en Ash broers waren!
Xx Am
PS: de woordenlijst zal komende week ook geüpdate worden ^^