"When you are joyful, when you say yes to life and have fun and project positivity all around you, you become a sun in the center of every constellation, and people want to be near you."
―Shannon L. Adler
Elys had altijd gedacht dat stilte geen geluid had, dat het een moment van rust was. Meestal genoot ze van stilte om zich heen. Ze kon het aantrekken als een mantel, als een deken waarin ze verdween. Op dat soort momenten werd stilte een plek waar ze kon fantaseren over andere werelden, waar ze kon dromen en hopen.
Maar dit keer voelde het heel anders.
De stilte was oorverdovend en drong door in elke vezel van haar lichaam. Ze had niet geweten dat stilte een geluid kon hebben, dat het zo zwaar kon worden dat je schouders naar beneden werden gedrukt en je adem je benomen werd.
Maar nu wist ze het wel.
De woorden van Lila weerklonken nog in haar hoofd. Jullie laten mij met jullie meereizen naar de Bibliotheek van Yuin. Ash en Sage waren ook stil en even verbaasd als zij, wat te zien was aan hun opengesperde ogen en half geschokte gezichtsuitdrukking. Ash' verbazing was echter maar voor korte duur. Razendsnel was zijn gezicht weer veranderd in dat van een koel een steenhard marmeren beeld.
''Waarom?'' siste hij naar Lila. ''Waarom zou je dat willen? Waarom zou je je positie hier opgeven?''
Lila tuitte haar lippen even. ''Omdat alle beschikbare bronnen vertellen dat de Verborgen Bibliotheek alle kennis van de wereld bevat. En ik heb een vraag die ik graag beantwoord zie. Ik zou alles opgeven voor een antwoord.''
''En welke vraag mag dat dan zijn?'' vroeg Ash. ''Hoe je nog meer kan verdienen aan alle gokverslaafden en je barbaarse, illegale gevechten?''
Een schaduw viel over Lila's gevecht en ze klemde haar handen om de leuningen van haar troon. Elys zag hoe de kristallen iets groeiden.
''Waag het niet om te denken dat zoiets zo belangrijk voor me is.'' Ze zuchtte even. ''Ik wil weten of mijn familie echt dood is of niet. Ze kwamen om in een brand. Dat heb ik in ieder geval altijd gedacht, maar ik realiseerde me pas veel te laat dat ik daar nooit ook maar enig bewijs voor heb gehad. Dus ik moet het zeker weten...''
Haar blik was tegelijkertijd angstaanjagend en triest. Haar bruine ogen glansden en Elys slikte. Het was alsof het beeld dat Lila uitstraalde scheuren begon te vertonen en haar muren neergehaald werden. En binnenin haar zat een huilend meisje, alleen en verscheurd. Onwillekeurig rilde Elys en ze probeerde de flits van het beeld uit haar hoofd te bannen.
''Dat is verschrikkelijk, koningin,'' fluisterde Sage. Zijn ogen waren gevuld met medelijden. ''Natuurlijk kunt u met ons meereizen.''
De hoofden van Elys en Ash schoten naar dat van Sage. Hij hief verontschuldigend zijn handen, alsof hij zich zo wilde beschermen tegen de dodelijke blikken van zijn vrienden.
''Ik wil gewoon helpen,'' verdedigde hij zich.
''En wat als ik niet wil helpen?'' siste Elys.
''Je zal wel moeten,'' zei Ash zachtjes. Hij was plotseling naast haar opgedoken. ''Anders zul je de inhoud van je tas niet terugkrijgen.''
Elys balde haar vuisten.
''Ik heb het je beloofd, Elys,'' fluisterde Ash. Zijn warme stemgeluid streelde haar oren. ''En ik wil me aan mijn beloftes houden.''
''Weet ik,'' zuchtte ze. Niet dat ze ernaar uitkeek dat Lila met hen mee zou reizen, maar ze miste haar ketting, boek en andere bezittingen. ''Het is al goed.''
Ash knikte en wierp Sage een veelzeggende blik. Deze begreep zijn beste vriend meteen en hij richtte zich tot Lila die het tafereel geïnteresseerd had gevolgd.
''Welkom bij de groep, koningin,'' deelde hij vrolijk mee. Lila beantwoordde hem met een brede glimlach, een echte dit keer.
''Noem me Lila, alsjeblieft. Ik ben geen koningin. Niet meer,'' zei ze terwijl ze sluiks naar Elys keek. ''Ik moet hier nog wat dingen afhandelen, maar we kunnen morgenvroeg meteen vertrekken. Jullie kunnen je nu terugtrekken in je vertrekken. Ik zal wat mensen sturen voor vanavond.''
''Dat is prima, koningin,'' begon Sage, ''maar wat is er vanavond?''
''Het festival van Namos. Eén van de belangrijkste feesten van Theron. Het begint vanavond en ik denk dat het de ideale plek is om elkaar iets beter te leren kennen.''
Zonder te wachten op een antwoord stond ze op uit haar troon en liep ze met een snelle maar stille tred de ruimte uit. Elys, Ash en Sage keken haar verbaasd na en Elys moest haar nageven dat ze wist hoe ze een kamer moest verlaten.
''Waarom moet ze ons meeslepen naar een festival?'' zei Ash. ''Dat slaat nergens op. We hebben daar geen tijd voor.''
''Jawel,'' begon Sage, ''ik denk dat ze een goede aanwinst is voor ons reisgenootschap.''
''Ben je soms vergeten dat ze een vervelende―''
''Néé,'' onderbrak hij Elys, ''maar vergeet niet dat niet iedereen is zoals hij of zij zich voordoet.''
Elys merkte de terloopse blik die Sage zijn beste vriend wierp. Die deed echter net alsof hij het niet zag.
''De meeste mensen willen niet dat anderen weten hoe kwetsbaar ze onder hun masker zijn,'' zei Sage.
''Maar een festival, serieus?'' vroeg Ash terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en nonchalant tegen de muur leunde. ''We hebben wel wat beters te doen.''
Sage schudde zijn hoofd en zijn donkerblonde lokken krulden voor zijn hoofd. ''Ik denk dat ze precies weet wat we nodig hebben.''
''En wat mag dat dan wel zijn?'' bromde Ash, duidelijk niet overtuigd.
''Plezier. Het leven is meer dan verplichtingen.''
***
''Ik weet het niet, Lila,'' zei Elys zachtjes. Ze wierp een blik naar haar nauwsluitende jurk en streek met haar handen langs de okergele satijnen stof. Het was een lange jurk met lange wijde mouwen, blote schouders en een open rug. De mouwen waren van een haast doorzichtige gele stof en was versierd met zilverdraad en kleine parels. Haar haren hingen los en werden versierd door een witte bloem met linten en parels. Lila had prachtig werk verricht en stiekem bewonderde Elys haar om haar gevoel voor stijl en kleur.
Het tengere meisje, dat net iets boven Elys' schouders uitstak, sprong met een glimlach in Elys haar gezichtsveld. Haar ombre krulhaar deinde op en neer op haar hoofd en haar azuurblauwe oogschaduw was nog feller dan anders.
''Wees niet zo onzeker, Elys. Dat is nergens voor nodig. De jurk lijkt wel gemaakt voor jou.''
Elys' handen trilden lichtjes en ze voelde hoe haar maag een zenuwachtige draai maakte. Ze voelde zich mooi, maar ook...anders. Ze had altijd mooie jurken aan mogen hebben als dochter van de gódir van Elodir en ze had vaak in de schijnwerpers gestaan, iets wat ze haatte. Sommigen deden alsof ze het middelpunt van de wereld was, alleen omdat ze toevallig een mooie jurk aanhad. Ze wilde dat mensen haar mooi vonden om wie ze was en niet om haar uiterlijk of om haar zogenaamde status.
''Hé, maak je geen zorgen,'' zei Lila terwijl ze het haar van Elys nog wat fatsoeneerde. ''Je zult stralen vanavond. Een jurk complimenteert een vrouw, maar maakt haar niet.''
Elys kon een kleine glimlach niet verbergen. ''Je lijkt veel te weten over jurken.''
''Ik hou ervan om jurken en sieraden te maken.''
Elys' ogen werden groot. ''Je hebt dit zelf gemaakt?''
Lila bloosde en knikte. Verwarring spookte door Elys haar hoofd. Dit meisje, degene voor haar, leek in niets op de grofgebekte, veeleisende en vooral bazige Koningin van Zalaberín. Het maakte dat ze wantrouwen in haar binnenste voelde opborrelen.
''Wat is er?''
''Je lijkt zo anders.''
Lila leek even terug te deinzen door die woorden, maar liet vervolgens een kleine glimlach zien.
''Ik heb sinds mijn zevende elke dag moeten vechten om te overleven, om mijn plekje in deze wereld te veroveren en te verdedigen. Ik voel nu vooral opluchting, alsof ik eindelijk weet hoe vrede voelt.''
''Waarom?'' vroeg Elys, geïntrigeerd door de woorden van Lila.
''Omdat ik een plek heb nu, in jullie groep. Ik hoef geen masker meer te dragen, ik hoef me niet meer continu hard en sterk voor te doen en ik hoef niet bang te zijn dat iemand een mes in mijn rug steekt. Ik weet dat jij en Ash me niet mogen, maar ik ben niet zoals de Koningin van Zalaberín,'' zei Lila. ''Meestal dan.''
Ze zuchtte even en prutste nog wat aan Elys haar. ''Ik hoop gewoon dat jullie me een tweede kans geven, een kans om mezelf te bewijzen.''
Elys beet op haar lip. Ze was gek genoeg geraakt door Lila's woorden en op één of andere manier voelde ze een connectie; zij had zich sinds de dood van haar moeder ook nergens thuis gevoeld. Maar toch. Elys was niet iemand die mensen snel vertrouwde en al helemaal niet als ze zo plotseling leken te veranderen. Ze kon het niet helpen dat haar lichaam schreeuwde om voorzichtig te zijn.
''Je vertrouwt me niet,'' zei Lila zonder een greintje emotie.
Het was meer een constatering dan een vraag. Elys slikte en bewonderde haar prachtige jurk nog eens.
''Het is niets persoonlijks. Ik vertrouw mensen niet snel,'' zei ze.
''Ik ook niet,'' antwoordde Lila schouderophalend. ''Maar misschien kan ik je vertrouwen iets terugwinnen door je dit te geven...''
Haar tengere armen reikten naar het tafeltje achter haar en ze haalde de tas van Elys tevoorschijn. Triomfantelijk greep ze in de tas om Elys vervolgens het boek met waterstuurtechnieken en de ketting van Rhys te geven.
''Ik denk dat je vooral dit terugwilde,'' zei Lila.
Elys' mond was halfopen en vol verbazing staarde ze naar de ketting en het boek. Ze liet de vergeelde bladzijden langs haar vingers glijden en een heerlijke en typische oude boeken lucht kringelde in de lucht. Ze legde het boek voorzichtig naast zich neer en pakte de ketting aan. Ze bewonderde het delicate gouden sieraad in haar hand en streek liefkozend over de schitterende opaal.
''Je bent niet verloofd met Sage, toch?''
Elys knipperde met haar ogen en gaapte Lila met grote ogen aan. Twee lichtbruine irissen staarden afwachtend, hopend, terug.
''Nee,'' sprak Elys langzaam, ''hoezo?''
Lila haalde haar schouders op. ''Gewoon.''
Elys kneep haar ogen samen en als vanzelf trok ze haar wenkbrauwen op. Ze besloot er echter niet verder op in te gaan en deed de dierbare ketting voorzichtig om. Het koele metaal voelde vertrouwd en het was alsof ze een stukje van zichzelf had teruggevonden.
''Het is trouwens geen verlovingsketting,'' zei ze. ''Ik heb het als afscheidscadeau gekregen van mijn beste vriend, Rhys.''
''Ik begrijp het,'' mompelde Lila met een sprankelende blik in haar warme ogen.
En gek genoeg had Elys het idee dat Lila inderdaad precies doorhad hoe het zat.
***
Voor het eerst in ruim twee dagen zette Elys een voet buiten Zalaberín. Het was donker buiten, maar de duisternis was puur en onmetelijk blauw en was niets vergeleken met de muffige, bruine schimmen in Zalaberín.
Elys haalde diep adem en nam de frisse buitenlucht in zich op. Het rook naar kruiden, zand en zout en ze vond het heerlijk. De groene palmbladeren wuifden zachtjes in de wind en de nacht was vredig. Het was stil op straat, maar in de verte zag ze een een gele en warme gloed tussen de rechte, zandkleurige gebouwen opstijgen.
''Dat is waar we moeten zijn, op het Zonneplein,'' zei Lila.
Ze begon met ferme stappen de straten door te lopen en vol verbazing probeerden Elys, Ash en Sage haar bij te houden. Ze zigzagden door tientallen hoofdstraten en smalle zijstraatjes, maar uiteindelijk bereikten ze het Zonneplein.
Het eerste wat Elys dacht, was dat het Zonneplein zijn naam eer aandeed. De tegels leken goud op te lichten door de gloed van de fakkels en de duizenden lichtjes die in slingers over het plein hingen. Het deed haar een beetje denken aan het jaarlijkse festival in Elodir, waar korí de straten wit en blauw verlichtten. Het plein strekte zich tientallen meters uit en had een ronde vorm. Overal stonden dansende mensen en wilde muziek joeg de geheel in het geel geklede mensenmassa op.
''Wauw,'' fluisterde Sage terwijl zijn ogen gretig over het plein gleden. ''Het is ongelofelijk.''
Zijn handen gleden nerveus over de haast citroengele stof van zijn tuniek die om zijn lichaam was gedrapeerd. Het was vreemd om Sage zonder zijn vertrouwde olijfgroene kledij te zien, maar geel stond hem goed en deed zijn haar glanzen als kostbaar goud.
Lila glimlachte tevreden. Zelf zag ze er prachtig uit in haar paarse creatie. De jurk was diep uitgesneden en had een strak lijfje, maar een wijd uitlopende rok die net zo springerig was als de draagster. Tientallen sieraden hingen om haar nek en armen en de mintgroene kristallen die erin verwerkt waren, deden Elys even rillen. Ze wist wat Lila ermee kon doen.
Lila greep Sages arm en zei: ''Kom. We vereren Namos met dit festival door de hele nacht, tot zonsopgang, voor hem te dansen. En jij kan mijn partner zijn.''
Met die woorden sleurde ze Sage de menigte in en een schaapachtige grijns verscheen op zijn gezicht. Zijn ogen fonkelden en hij zwaaide Elys en Ash vrolijk gedag. Ze zouden elkaar wel weer zien bij zonsopgang.
''Denk eraan: maak plezier!'' riep Sage hen nog na.
Met verbazing keken Elys en Ash toe hoe de luchtstuurder en de voormalige Koningin van Zalaberín in de menigte verdwenen.
''Uh..'' zei Elys terwijl ze een blik op Ash wierp en angstig naar de deinende mensenmassa keek, ''en nu?''
Zijn rechter mondhoek ging omhoog en een sluwe grijns werd zichtbaar. ''En nu dansen we.''
Hij sloot zijn warme hand om die van haar en leidde haar naar het midden van het plein. Elys liet zich meeslepen en keek haar ogen uit. Iedereen zag er werkelijk prachtig uit, hoewel ze vond dat Ash meer straalde dan wie dan ook. Dit was een van de weinige keren dat ze hem echt zag lachen en het was overweldigend. Als hij lachte, begon zijn gezicht te stralen, alsof er honderden lichtjes in zijn binnenste werden aangestoken. Hij droeg een saffraangeel shirt met wijde pofmouwen en een leren broek met laarzen. Het geel complimenteerde zijn bronzen huid en Elys kon niet anders concluderen dan dat Ash er adembenemend uitzag. Hij was één groot goudkleurig palet met tinten geel, bruin en zilver. Zijn ogen waren kalme bakens in een woelige zee en zijn zilveren schede hing trouw aan zijn rechterzij.
''Is er wat?'' grijnsde Ash.
Elys schudde haar hoofd. ''Ik was alleen aan het denken.''
''Je moet niet denken, maar dansen,'' fluisterde hij en hij pakte haar hand en legde zijn andere arm op haar rug.
Elys hield haar adem in en keek voorzichtig omhoog, naar Ash' ogen. Hij was minstens een halve kop groter dan zij en ze voelde zich plotseling erg klein in zijn armen. Haar hart begon sneller te kloppen toen ze zijn hand beter vasthield en haar andere hand op zijn gespierde, sterke schouder legde. Ze stonden dicht bij elkaar. Te dicht, schoot door Elys' hoofd.
''Weet je hoe je moet dansen?'' vroeg hij.
Verontwaardigd schoot haar blik naar die van hem. Wat was dat nou weer voor een vraag?
''Natuurlijk weet ik dat. Ik ben de dochter van de gódir van Elodir. Wat verwacht je?''
Ash haalde nonchalant zijn schouders op. ''Niet iedereen kan dansen.''
''Nou, ik wel,'' kaatste ze bits terug terwijl ze een dans inzette. Het was geeneens gelogen, want Elys kon goed dansen. In plaats van stuurlessen had ze al van jongs af aan danslessen gevolgd en haar leraar had altijd gezegd dat ze talent had.
Ash trok verbaasd zijn wenkbrauw op, maar grijnsde. ''Oh ja? Je weet dat het de bedoeling is dat ik leid?''
''Ja, maar je was gewoon te sloom.''
Ash hield wijselijk zijn mond en een tijd lang deden ze niet anders dan dansen. Ash leidde hen met een ongenaakbare elegantie en souplesse door de andere dansende mensen heen en Elys volgde met gemak zijn bewegingen. Haar jurk zweefde achter haar aan en met elk stapje dat ze zette, voelde ze zich lichter. Ze moest toegeven dat ze verbaasd was door Ash' danskunsten. Hij kende een boel passen en was zeker een fijne danspartner.
''Is er wat?'' vroeg Elys terwijl ze half achterom keek om erachter te komen waar Ahs toch de hele tijd naar keek. Zijn ogen werden groot en hij leek uit een trance te ontwaken.
''Uh, nee..ik wilde alleen zeggen dat je...''
Hij haalde diep adem. ''Ik wilde zeggen dat je er mooi uitziet.''
Haar bloed steeg naar haar wangen en dit keer was er geen overheersende duisternis om het blozen te voorkomen, zoals die keer in het bos. Ze wist niet waar ze moest kijken of wat ze moest zeggen en was een paar seconden sprakeloos. Uiteindelijk wist ze zich, hakkelend, te herpakken.
''Ik―het ligt aan de jurk. Lila heeft hem gemaakt.''
Ze voelde zijn warme adem door haar haren strijken en hij kneep zachtjes in haar hand.
''Nee, jíj ziet er mooi uit.'' Zijn stem was zacht en warm, maar klonk vooral heel gemeend. Er was niets te merken van zijn gewoonlijke koude stenen masker. Het was alsof de positieve en uitgelaten sfeer en de dansende mensen al zijn opgetrokken muren hadden verbrijzeld.
Elys' maag maakte een raar sprongetje en ze moest de neiging om hem een knuffel te geven onderdrukken. Het was één van de liefste dingen die iemand ooit tegen haar had gezegd.
''Dankje,'' fluisterde ze.
Ze kon het niet opbrengen om naar zijn zilveren ogen te kijken die zonder moeite recht door haar heen leken te branden. Ze hield hem iets steviger vast en zonder nog wat te zeggen dansten ze verder. Het was goed zo. Ze bewogen als één. Ze werden de zon, het stralende gouden middelpunt, en de mensen om hen heen werden hun zilverwitte sterren die hen aanbaden tot het einde van het oneindige heelal. En op dat moment was er geen verdriet, pijn of spijt. Alles was goed en vredig, zoals het hoorde te zijn.
――――――
[A/N] Ahww...ik vond dit gewoon zo cute om te schrijven ^^ Na wat actie en het lange reizen waren ze wel toe aan een feestje, nietwaar? ;) Maar maak jullie geen zorgen...dingen zullen snel gaan veranderen...
Wat vinden jullie er trouwens van dat Lila met hen meegaat? Is jullie mening van haar al iets veranderd of niet? Wat vinden jullie van haar?
De tekening aan het begin van dit hoofdstuk heb ik trouwens zelf gemaakt op de computer! Het is een tekening van Elys in haar gele jurk die ze droeg op het festival <3
(Hopelijk) tot het volgende hoofdstuk!
Xx Amarelia
PS: Wat zouden jullie ervan vinden als ik volgende keer een lijstje maak van alle (officiële) shipnamen? Ik heb al super veel verschillende en verrassende ships gehoord dus ik dacht dat zo'n lijstje misschien wel handig zou zijn! Laat vooral weten wat je van dit idee vindt ;)