[A/N] Hierboven zien jullie de ketting die Rhys aan Elys heeft gegeven. Veel plezier met het lezen van dit nieuwe hoofdstuk! Ik ben de dagen trouwens helemaal kwijt (door de vakantie haha ;p) dus ik was bijna vergeten dat ik dit hoofdstuk zou posten oeps XD Maar goed. Laat me vooral weten wat je er van vindt!
"I would rather trust a woman's instinct than a man's reason."
―Stanley Baldwin
Elys sliep de hele nacht door, maar toen ze wakker werd voelde het alsof ze helemaal niet had geslapen. Haar lichaam glom van het zweet en haar ademhaling was zwaar. Ze probeerde zichzelf te kalmeren.
Het was maar een droom.
De zee waarin Elys lag, was eerst kalm geweest. In de verte, in een kring van zilverwit licht, had Ash gestaan. Hij zwaaide en verrast door zijn gebaar had ze glimlachend terug gezwaaid. Plotseling stopte hij en ze zag dat zijn gezicht wit werd en dat er veren uit zijn armen en rug begonnen te groeien. Voor Elys het wist, was hij veranderd in een prachtige witte vogel met een lange gracieuze nek en sterke vleugels. De lucht begon te rommelen en werd inktzwart, de schuimende golven werden metershoog en Elys moest alles op alles zetten om niet te verdrinken. Haar spieren verzuurden en ze kon nauwelijks ademhalen. Haar keel voelde als schuurpapier en tranen van angst biggelden over haar wangen. Ze probeerde richting Ash—de vogel—te zwemmen, maar ze stopte abrupt toen ze zag hoe de vogel zwart kleurde. Het dier begon angstig te fladderen en stootte een onnatuurlijk geluid uit dat door merg en been ging. Een wervelende donkere substantie had de vogel omringd en op de plekken waar de wolk de vogel raakte, vergingen de veren tot as die mee werd gevoerd door de wind. De vogel―Ash―was verdwenen en een snik wurmde zich via Elys' keel naar buiten. Een koude ijzeren hand boorde zich in haar borst. Elys wilde naar adem happen, maar de kou had haar verlamd. Ze wilde schreeuwen, huilen en vechten tegen de hand die haar doorboorde, maar er was niets wat ze kon doen. Elke spiervezel in haar lichaam was bevroren. Plotseling trok de hand zich terug. Met grote ogen zag Elys hoe er een zilver licht klopte in de ijzeren klauwen. Ze wist meteen dat het haar uitgerukte ziel was. Dat was het laatste wat ze zag.
Elys huiverde bij de herinnering aan de lange scherpe klauwen en probeerde rustiger adem te halen. Het was alleen maar een droom, niets meer en niets minder.
Ze kwam overeind en sloeg haar benen over de bedrand—Ash had erop gestaan dat zij het bed nam; hijzelf was beneden op Rae's felgekleurde kussens gaan liggen—toen er een stukje opgevouwen perkament op de grijze tegels viel. Nieuwsgierig raapte ze het op en opende het.
''Als je dit leest ben ik al lang weg. Veel succes met het vinden van een leraar.
Arasnír káele,
Ash''
Zonder ook maar een seconde na te denken schoot ze in haar kleren, greep ze haar schoudertas, sloeg haar mantel om en rende ze in volle vaart de trap af. Ze had verwacht Rae aan te treffen op één van haar geliefde kussens met een kopje jasmijnthee in haar tere handen, maar de kamer was leeg. Zonder te treuzelen sloeg Elys de koperen deuren wagenwijd open. Haar ogen flitsten van links naar rechts. Niets. Er heerste stilte, op het stromen van het water na dan. Ze rende de brug over, richting het centrale plein en de ingang van de tempel. De lucht was dooraderd met lichtgoud en zalmroze en in de verte zag ze de brandende zon laag boven de horizon hangen. Het was nog vroeg. Gelukkig.
In en om de tempel was het misschien kalm en vredig, maar zelf Elys kookte vanbinnen. Ook al wist ze niet precies waarom. Ash had haar beschermd en zij had hen naar Rivenend gebracht. Dat was de deal geweest, maar toch kon ze gevoelens van teleurstelling en woede niet onderdrukken. Ze hadden zoveel meegemaakt in zo'n korte tijd en in plaats van een fatsoenlijk gedag kreeg ze een briefje van niet meer dan een paar woorden? Ze had wel zijn leven gered hoor! Dankzij haar was hij dingen over zichzelf te weten gekomen en nu liet hij haar hier gewoon achter? En daarbij: ze kon hier onmogelijk blijven. Er was niemand hier die haar leraar kon worden. Iana was de enige tempelbewoner die water stuurde en zij was geen krijger. De priesteres kende nauwelijks aanvals- of verdedigingstechnieken, hoewel ze natuurlijk wel een fantastische heler was. Maar dat was niet wat Elys zocht. Ze wilde kunnen vechten, haar leven kunnen beschermen als dat nodig was. Ze wilde bewijzen dat een meisje, een jonge vrouw, óók sterk kon zijn en een geoefend krijger kon worden. Maar hoe kon ze dat ooit doen als ze geen fatsoenlijke leraar kon vinden? En ze kon onmogelijk hier blijven, dat wist ze. Iana had haar er vaak genoeg op gewezen dat ook Rivenend bedolven was onder de gezocht posters met haar gezicht erop.
Elys vloekte binnensmonds en rende verder, opgelucht dat ze dankzij Iana's heelkunsten eindelijk geen last meer had van haar enkel. Ze naderde nu het centrale plein van de tempel. Overal was het kalme water te horen en het gezang van vogels. Het enige geluid dat de rust verstoorde, waren haar eigen gehaaste voetstappen. De rode zuilen van de tempel gingen in een waas aan Elys voorbij, maar de blikken van de levenloze beelden bleven haar achtervolgen, waar ze ook ging. De levensgrote jade groene beelden van lumaki aan weerszijden van de geplaveide paden staarden stuurs voor zich uit. Ze gaven haar het gevoel dat ze van alle kanten in de gaten werd gehouden en dat bezorgde haar rillingen. Voor haar doemde plots een karmijnrode vier meter hoge deur op, versierd met gouden deurknoppen en golvende ornamenten. De zonnestralen deden de deur fel oplichten.
Ze sloeg rechtsaf, het centrale plein op, en vertraagde haar pas toen ze een kromgebogen persoon op de grijze tegels zag zitten. De vrouw zat met haar gezicht naar de massieve tempelpoort, met haar indrukwekkende gekrulde dak en rijkversierde pilaren, en tuurde naar het pad dat naar de horizon leidde.
Het was Rae.
Elys stopte met rennen en probeerde haar adem tot rust te brengen voor ze op de hogepriesteres afstapte. Haar voetstappen waren nu niets meer dan een fluistering die opging in het geklater van water.
''Ah, daar ben je.''
Rae wierp een blik over haar schouder. Haar ogen twinkelden, alsof ze Elys al had verwacht. Iets wat trouwens heel goed mogelijk was. De oude vrouw was niet voor niets de leider van het Orakel. Elys dacht aan de dingen die de hogepriesteres gisteren tegen Ash had gezegd. De gedachte aan Ash maakte echter dat ze een vlaag van woede en teleurstelling door haar borst voelde schieten.
"Waarom ben je boos, Elys?" vroeg Rae met een neutraal gezicht, alsof ze al wist wat het antwoord was.
'Hij is weg.''
Ze kon er niets aan doen dat het als een beschuldiging van een ernstig misdrijf klonk.
''Dat weet ik,'' zei de oude vrouw simpel en ze tuurde weer in de verte.
Elys wist niet zeker of de hogepriesteres wilde dat ze ging zitten dus uiteindelijk bleef ze maar staan. De stilte werd verbroken door Rae.
''Waar wacht je op?" vroeg ze vol verbazing. "Ga hem dan achterna!''
Elys was stil. Ze wist dat ze dat wilde, maar Ash was niet voor niets zonder haar weggegaan. Bovendien: waarom zou ze met zo'n arrogante, eigenwijze en koude ijsprins willen reizen die meende alles beter te weten? De irritaties die hij haar had bezorgd, lagen nog vers in haar geheugen. Tegelijkertijd hadden zijn zilveren ogen vol verdriet, pijn en geheimen haar nieuwsgierigheid aangewakkerd. En als er iets was dat sterker was dan Elys' eigen wil dan was het haar nieuwsgierige aard wel.
Ze zuchtte. Maar hij wilde duidelijk niet dat ze met hem meereisde. Zijn korte woorden waren gelijk geweest aan: "Ga verder met je leven. Tot nooit".
Resoluut schudde ze haar hoofd, haar ietwat gekrenkte gevoelens negerend.
''Maar...dat wil hij niet,'' zei ze zacht. Rae lachte.
"Mannen weten nooit wat ze willen, lieverd. Wen er maar aan."
De hogepriesteres kuchte en vervolgde op een serieuze toon: ''Het gaat er niet om wat híj wil, maar om wat jíj wil. Je bent hier omdat je een leraar zoekt, maar al die tijd was er één onder je neus. En daarbij, hij heeft je nodig.''
Elys moest moeite doen om de oude vrouw niet recht in haar gezicht uit te lachen. Ash had haar nodig? Daar had ze anders niets van gemerkt. Bovendien had de hogepriesteres gisteren iets heel anders beweerd.
"U heeft toch in uw voorspelling gezegd dat Ash zijn reis in zijn eentje moest volbrengen?"
Rae schudde haar hoofd en bewoog haar tere vinger terechtwijzend heen en weer.
"Alles heeft twee kanten. Niets is helemaal waar of helemaal onwaar. Onthoud dat Elys. De wereld is niet zwart wit, maar bestaat uit duizenden grijze schakeringen, zoals ik al eerder heb gezegd."
De oude vrouw pauzeerde even en leek haar volgende woorden zorgvuldig uit te kiezen.
"Ik zie een duisternis in hem. Demonen die hem langzaam overnemen en veranderen. Er is iets wat hem vanbinnen opvreet, letterlijk en figuurlijk, maar jij kan hem helpen Elys. Vanaf het moment dat jullie elkaar ontmoetten zijn de draden van jullie leven met elkaar verstrengeld. Je hebt geen andere keus dan met hem mee gaan. De draden van het lot houden er niet van om uit elkaar gerukt te worden. Maar onthoud dat hoeveel je ook je best doet hij uiteindelijk degene zal moeten zijn die zijn reis zal volbrengen.''
Elys was stil en probeerde de woorden van de hogepriesters tot zich te laten doordringen. Ze was niet iemand die geloofde dat de goden echt bestonden, ze was niet iemand die geloofde in voorspellingen en de helderziende gaven van mensen en ze was niet iemand die geloofde in het lot. Wat ze wél geloofde, was haar intuïtie. En haar intuïtie vertelde haar dat het verkeerd was om hier te blijven, om stil te staan. Diep van binnen wist ze dat ze vooruit moest als ze ooit wilde leren watersturen en wilde laten zien dat ze sterk was.
Elys liet haar blik over de horizon glijden en de moed zonk haar in de schoenen.
''Hoe haal ik hem ooit in? Nhani is pijlsnel.''
Met een gekwelde blik keek ze naar Rae, die tot haar verbazing glimlachte.
''Dan is het maar goed dat hij Nhani niet heeft meegenomen en te voet is gegaan.''
Elys fronste. Welke idioot zou de verenwolf níet meenemen als hij de kans had? Ash zijn onverklaarbare en domme keuze kwam haar in ieder geval goed uit.
''Nhani, náetor!'' riep Elys.
Enkele seconden later hoorde ze een blij geblaf en Nhani kwam niet veel later als een witte wervelwind op haar af gestormd. De verenwolf gaf Elys een slijmerige lik over haar gezicht en duwde haar natte snuit daarna tegen haar arm.
Rae was nu opgestaan en duwde een pakket met eten en drinken in Elys haar handen. Dankbaar nam ze het aan en stopte het in haar schoudertas. Achter haar was Iana nu verschenen. Haar haar leek net vloeibaar goud door de zonnestralen die erop schenen. De priesteres glimlachte en ging naar haar moeder staan. Ze wisselden een geheimzinnige blik uit en Elys wilde op dat moment dat ze gedachten kon lezen.
''Ik weet niet hoe ik jullie kan bedanken voor alles wat jullie voor mij, en Ash natuurlijk, hebben gedaan. Hoe kan ik iets terug doen voor jullie?''
Iana's ogen werden groot. ''Iets terug doen? Ben je gek? Ik ben allang blij dat ik heb kunnen helpen."
De priesters omhelsde Elys stevig. Ze rook naar lavendel en honing. Toen Iana terugstapte, zag Elys kleine tranen glimmen in haar chocolade ogen.
De hogepriesters schraapte haar keel en deed een stapje naar voren. ''Lieverd, als je echt iets wil terugdoen, ga dan alsjeblieft die eigenwijze jongeman achterna! Je hebt geen tijd te verliezen.''
Elys knikte en sprong op Nhani, haar schoudertas langs haar zij. Ze drukte haar kuiten tegen Nhani's flanken en de verenwolf schoot vooruit. De wind wapperde in haar haren, speelde met haar mantel en Elys wierp één laatste blik over haar schouder. Iana en Rae stonden zij aan zij, zwaaiend, en Elys hoopte met heel haar hart dat haar pad die van hen nog eens zou kruisen.
***
Ze reed een uur door het heuvelachtige landschap dat was bedekt met kilometers bossen en dooraderd met rivieren en meren. Overal waar ze keek was het groen en liepen, vlogen of sprongen dieren. De zon was nu helemaal opgekomen en een paar zonnestralen braken door het groen met goud gevlekte bladerdak. Elys had geen idee waar ze naartoe gingen, maar vertrouwde op Nhani. Verenwolven hadden een goede neus en nadat Elys Nhani aan het stukje papier van Ash had laten ruiken, had de verenwolf een geurspoor opgepikt.
Nhani snuffelde luid en stak af en toe haar kop omhoog. Soms bleef ze even stilstaan, maar het grootste gedeelte van de reis rende ze als een gek door het struikgewas. Elys merkte niets meer van de grauwende en angstige verenwolf die tot bloedens toe werd vastgehouden. Het dier was enorm speels en ook wel snel afgeleid, aangezien ze achter bijna elke vogel aanging die langs vloog. Gelukkig voor Elys luisterde Nhani wonderbaarlijk goed naar haar aanwijzingen. Het duurde dan ook niet lang voor Elys een silhouet aan de horizon zag verschijnen. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe bekender de persoon haar voorkwam. Lang, zwarte kleding, warrig haar en een zilveren schede die aan zijn zij bungelde.
''Ash!''
Ze spoorde Nhani aan om harder te rennen en binnen een mum van tijd had ze hem bereikt. Ze sprong van het zadel af en werd geconfronteerd met een woedende Ash. Zijn vuisten waren krampachtig samengebald en zijn ogen leken wel bewolkt met donkere onweerswolken. Als blikken konden doden, was ze nu al zeker tien keer dood neergevallen.
''Wat doe je hier?'' siste hij, zijn ogen tot spleetjes samengeknepen.
Elys beet twijfelend op haar lip. Ze moest doorzetten, dacht ze, hoe boos hij nu ook was. Ze kon onmogelijk teruggaan naar Rivenend. Bovendien had zij ook redenen om boos te zijn; hij had haar gewoon achtergelaten zonder fatsoenlijk gedag te zeggen en hij wist ook dat ze in haar eentje niet capabel genoeg was om te reizen.
''Op je briefje stond niet dat ik níet met je mee kon reizen.''
Ash zuchtte en wreef over zijn neusbrug.
''Ik ben 's ochtends om half vijf vertrokken zonder jou wakker te maken. Is dat niet duidelijk genoeg?''
Het voelde alsof iemand duizenden koude naalden in haar ribbenkast plantte en Elys moest moeite doen om zich te beheersen. Op dit moment wist ze niet of ze wilde huilen of hem een klap wilde geven. Ze sloot haar ogen en haalde diep, héél diep, adem. Het was niet het moment om zich te laten leiden door emoties. Ze moest Ash zover krijgen om haar met hem mee te laten reizen.
''Moet ik nu medelijden hebben, omdat je geen ochtendmens bent?'' kaatste ze geagiteerd terug.
''Elys,'' zuchtte Ash, ''wat dóe je hier? Je was toch op zoek naar een leraar? Iana had je alles kunnen leren. Je was daar op je plek.''
''Ik was daar niet op mijn plek. Iana is een fantastische heler, maar ze is geen krijger. Ik wil kunnen aanvallen en verdedigingen, ik wil mezelf kunnen redden. Ik zoek een leraar, een echte, en daarom ben ik hier.''
Ash zijn ogen werden groot en Elys wist dat hij zich realiseerde waar ze heen wilde. Demonstratief sloeg hij zijn armen over elkaar.
''Nee. Nee, echt niet. Ik heb geen tijd om iemand te leren watersturen. Je hebt gehoord wat die gekke oude vrouw zei. Ik bedoel―'' Ash zuchtte. ''Ik geloof niet in voorspellingen en dergelijke, maar ik verlies mijn vuurstuurkracht. Ze had gelijk, Elys. Als ik geen genezing vindt, dan...dan ga ik dood.''
De glans in zijn ogen was verdwenen, hij had donkere kringen onder zijn ogen en zijn houding was licht gebogen. Het deed Elys pijn om iemand zo wanhopig te zien. Ze kon er niet tegen om mensen te zien lijden; het maakte haar misselijk en haar hele lichaam leek overspoeld te worden door medelijden. Daarom vond ze het altijd zo verschrikkelijk om hulpeloos te zijn, om niets te kunnen doen.
''Maar...ik kan je daarmee helpen!'' zei ze.
Ash schudde vastberaden zijn hoofd.
''Nee! Dat is veel te gevaarlijk. Ik heb al te vaak mensen in gevaar gebracht.''
Elys' nieuwsgierigheid werd even aangewakkerd door het laatste wat Ash zei, maar ze had nu belangrijkere dingen te doen. Ze moest hem weten te overtuigen. Ze had nergens anders om naartoe te gaan.
''In mijn eentje reizen is minstens even gevaarlijk en mijn hoofd staat nog steeds op die posters. Ik kan helen als het nodig is en....'' Ze zuchtte. ''Alsjeblieft, Ash.''
Met een smekende blik keek ze hem aan. Hij rolde met zijn ogen en zuchtte diep.
''Oké dan,'' zei hij, ''jij wint.''
Een euforische gevoel schoot door haar lichaam en voor ze het wist, had ze Ash omhelst. Hij rook naar kaneel en ergens, heel licht, rook ze de geur van metaal.
Ash was verbaasd geweest; zijn spieren waren krampachtig samengetrokken toen ze hem aanraakte. Een seconde later voelde Elys echter zijn armen die hij voorzichtig en losjes om haar heensloeg, alsof hij niet zeker wist wat te doen.
''Dan eh...hebben we dus een deal,'' zei ze zacht terwijl ze zich van hem losmaakte. Ze kon het niet helpen dat haar stem trilde.
Hij haalde een hand door zijn zwarte haar en knikte. Heel even leek zijn masker weg te vallen en ze zag een verwarde en kwetsbare blik in zijn zilveren ogen. Het was echter zo kort dat Elys twijfelde of ze het goed had gezien.
''Dus, waar gaan we naar toe?'' vroeg ze om de ongemakkelijke stilte te verbreken.
Ash streek langs de schede van zijn zwaard, iets wat hij deed als hij zenuwachtig was zo had ze ontdekt.
''We gaan naar Amrine.''
''Waarom?'' vroeg ze fronsend. Hij keek haar zijdelings aan, zijn kaakspieren gespannen.
''We gaan het goede wat ik heb gekend vinden.''
''En hoe wil je dat doen? Niet al het goede kun je terughalen,'' zei Elys, denkend aan haar moeder en haar sprankelende lach.
''Nou, er is maar één ding in mijn leven wat ik 'goed' zou kunnen noemen en eigenlijk is dat 'ding' een persoon.''
Zijn stem was niet zo vast en zelfverzekerd als gewoonlijk en hij leek met zijn gedachten heel ergens anders.
''En wie is die persoon?''
Ash' ogen vonden die van haar en ze was verbaasd om er angst in te zien.
''Zijn naam is Sage. Hij was een vriend.''
''Was?'' vroeg ze en ze kneep haar ogen wantrouwig samen. Ash slikte.
''Ja.''