#Jayden
Ik begrijp waarom Olivia me had weggestuurd, welke eikel doet dan zo iets. Ik dus, ik ben echt een eikel. Ik heb gisteravond helemaal niet geslapen, ik kon alleen maar aan Olivia denken. Hoe ze me vroeg om weg te gaan, ik begrijp het volkomen, maar toch deed het pijn. Toen ik het ziekenhuis uitliep kwam ik Jason tegen. Jason en ik zijn samen naar huis gegaan. Ik had verwacht dat Jason het alleen maar zou inwrijven met: Ik zei het toch. Maar hij deed het niet, in tegenstelling vertelde hij me dat Olivia me wel kon vergeven als ze zag dat ik spijt had. Het is al ochtend, ik moet zo naar school. Zou Olivia naar school gaan? Vast niet, ze is gister pas wakker geworden. Dylan? Zou hij daar geslapen hebben? Vast wel, ik hoop dat hij niet al te boos is na gister. Ik zit zo lang in gedachte dat ik nog niks van mijn ontbijt op heb. "Gast, we moeten zo op school zijn. Eet je boterham." zegt Alex nogal geïrriteerd, geen ochtendpersoon. "Heb niet zo'n honger." zeg ik wat droogjes. Alex kijkt me raar aan, wat ik begrijp, aangezien ik altijd in de ochtend eet. Jason merkt ook dat Alex stomverbaasd is en legt het dan uit. "Jayden heeft liefdesverdriet." zegt hij makkelijk. Zodra de woorden uit zijn mond zijn besef ik pas wat een onzin dat is. Ik, Jayden Martinez, heb nooit last van een gebroken hart. Ik ben de gene die een gebroken hart veroorzaakt. Olivia is een fase, ze is voor even leuk, meer niet. Ik kijk Alex en Jason aan, terwijl ik een grote hap van mijn boterham neem. Ze kijken me verbaast aan, maar ik krijg dan een grijns. "Ik geef het 3 dagen." zeg ik rustig. "Wat geef je 3 dagen?" vraagt Alex in de war. "Tot Olivia naar mij toe komt om het goed te maken." zeg ik kalm. Jason geeft me een ongelovige blik, maar Alex kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. "Ik, Jayden Martinez, ben niks voor niks de meest gewilde jongen op school. Als Olivia ziet dat het me niks doet zal ze me vast terug willen." denk ik hardop. "Of ze zal denken dat he de grootste eikel van de school bent, wat je ook bent, en zal niks met je te maken willen hebben." zegt Jason geërgerd achteraan. Alex denkt even voor hij "Alle meiden met wie Jayden wat heeft gehad willen hem terug, wat maakt Olivia zo speciaal?" zegt. "We zullen zien." zegt Jason op een betweterige manier. Ik sta op en doe mijn schoenen aan, de jongens volgen mijn voorbeeld en trekken ook hun schoenen aan. Terwijl we naar beneden lopen voel ik wat aan me vreten, misschien had ik die onzin van net niet moeten zeggen. Alex heeft ongelijk, Olivia is niet als elk ander meisje. Maar ik ben ook niet als elke andere jongen, dat weet elke meid op school. Met een grijns op mijn gezicht stap ik de garage in en ga op mijn motor zitten, daar gaan we dan. Ik rijd de garage van het appartementen blok af me, nog steeds, een grijns op mijn gezicht. Gevolgd door Jason en Alex rijden we alle auto's voorbij tot we op school zijn. Net als ik van mijn motor af ben gestapt zie ik Dylan het schoolterrein oprijden. Hij draagt dezelfde kleding als gisteravond, hij heeft vast bij Olivia geslapen. Ik voel een gevoel dat ik nog nooit gevoelt heb, jaloezie denk ik, maar ook woede en spijt. Zonder naar Dylan aan te kijken loop ik de school in. Eenmaal binnen ga ik naar mijn eerste les, als ik daar ben zie ik een chagrijnige leraar. Ik geef hem een grijns en loop zo ook verder de klas in. Een paar meiden die mij zonder schaamte aanstaren en een paar andere die beschaamt wegkijken. Jayden is back, pas op dames. Ik ga op mijn plek zitten en volg dan 50 minuten hel (geschiedenis). Na de bel van het eerste lesuur ga ik naar mijn andere les, wiskunde. Wiskunde is snel gegaan, ik heb deze les naast Alissa gezeten. Ik heb haar wat geplaagd wat ze duidelijk niet erg vond. Ze vroeg tijdens de les if ik tijdens de pauze bij haar wil zitten, ik accepteerde haar uitnodiging en zit daarom ook bij haar aan tafel in de kantine. Alex en Jason zien me wanneer ze de kantine inlopen. Ze komen naast me zitten, Jason kijkt er niet al te blij bij. Alissa en haar vriendinnen van het cheerleaderteam hebben het over de zonnebank ofzo, terwijl ik en de jongens van het footballteam het over de wedstrijd van gisteravond hebben, die ik laat heb bekeken met Jason. Ik vang een blik op van Dylan die de kantine in komt lopen, hij kijkt mij richting op en kijkt dan verder. Zijn blik stopt bij Yasemin, hij gaat naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. Yasemin en Alissa zitten niet meer naast elkaar, omdat Yasemin geprobeerd heeft om het cheerleaderteam tegen Alissa op te zetten ofzo. Ze kijkt hem gelukkig aan en geeft hem een zoen, die twee hebben dus wat met elkaar. Interessant. Ik richt mij weer op het footballteam. De bel gaat, we moeten weer terug naar onze les. De 2 andere lesuren zijn snel gegaan, het is weer pauze, lunchpauze.
Ik ga weer bij Alissa en de rest zitten, deze pauze was nogal saai. Alissa die luidruchtig praatte en overdreven lachte. Niet veel aan dus. "Ga je vandaag nog naar Olivia?" vraagt Jason, nadat hij zag hoe Alissa naar mij kijkt. "Olivia? Ben je nog steeds bezig met dat liefdadigheidsproject?" reageert Alissa nogal geïrriteerd en jaloers. Jason kijkt haar boos aan, maar Alissa negeert het. Ik reageer niet op Jasons vraag en Alissa's reactie, ik zie hoe Jason afwacht. Na een tijdje loopt hij boos weg "Stik der toch in." zegt hij voor hij boos opstaat. Hij loopt de lege gang in, ik achtervolg hem. "Jason!" riep ik. Hij reageert niet, ik voel hoe er woede door me aderen heen gaat. Ik haal hem in en duw hem tegen de kluisjes aan. Hij kijkt me geschrokken aan. "Jij gaat ook niet naar Olivia vanavond. Niet alleen vanavond, nooit meer." deel ik hem boos mee, want het is geen vraag. Hij kijkt me boos aan eb zegt "Wie denk je dat je bent om mij te verbieden wat ik wel en niet wil doen!?" zegt hij boos terug. Ik kijk hem bloedserieus aan. "Ik jou beste vriend, die sterker is dan jij, die de huur betaald en altijd jou rug heeft sinds we beide fucking 8 jaar zijn, verbied het je om Olivia te bezoeken of om überhaupt nog met haar te praten." zeg ik nu bijna schreeuwend. Hij keek me eerst opstandig aan, maar toen ik de controle over mezelf verloor keek hij weg. Er komt een lerares de gang ingelopen. Ze kijkt ons beide aan "Problemen?" vraagt ze. Ik laat Jason los, terwijl ik hem nog steeds aankijk. "Nee." zeg ik, starend naar Jason. Hij reageert niet en de lerares kijkt me ongelovig aan, dus vraag ik Jason nog een keer duidelijk "Toch?". Jason knikt van nee, maar kijkt me nog steeds niet aan. Voor de lerares was het antwoord genoeg en loopt de gang uit. Zodra ze de gang uit is loopt is het gene stil. Er komen kinderen de kantine uitgelopen, de bel gaat dus al bijna. Jason loopt van me vandaan, zonder me ook maar een blik te gunnen. Aan zijn houding merk ik dat hij boos is, maar ik achtervolg hem niet, ik hoop dat mijn boodschap duidelijk was. De bel gaat en nu loopt iedereen de gang in. Ik heb een tussenuur dus ga weer terug naar de kantine, nadat de gangen leeg waren. Als ik de lege kantine binnenkom zie ik Yasemin aan een tafel zitten, alleen. Ik maak gebruik van de situatie en ga naast haar zitten. "Waar ben je mee bezig?" vraag ik haar. Ze schrikt op en kijkt me geschrokken aan. Wanneer ze mijn gezicht ziet kijkt ze gelijk weer haar boeken in, ze is vast nog boos. Ik sla een zucht uit en begin dan met praten "Het spijt me van de vorige keer." lieg ik "Olivia gebruikte me om je terug te pakken. Als ik wist hoe het echt zat had ik het nooit gedaan." ga ik verder. Ze kijkt me nu geamuseerd aan, waarschijnlijk omdat ze hoort wat ze wil horen. Ik geef haar een zwakke glimlach en vraag "Alles cool?" ze knikt van ja. "Dus waar ben je mee bezig?" probeer ik een gesprek aan te gaan. Ze tilt haar boek wat op zodat ik de kaft zie "Natuurkunde." zegt ze met niet al te enthousiast. "Dan is het maar beter dat ik naast je ben komen zitten." zeg ik met een grijns, terwijl ik haar boek dichtklap en dichterbij ga zitten. Ze kijkt me speels aan en haalt een wenkbrauw omhoog. "Ik zag dat Dylan en jij wel close zijn geworden." zeg ik. Haar blik veranderd, maar ze knikt van ja. "Wat hebben jullie allemaal gedaan op dates?" vraag ik quasi geïnteresseerd. "We zijn naar de film geweest en daarna uit eten. We zouden eergisteren weer uit eten gaan, maar hij ging naar het ziekenhuis voor een vriendin." zegt ze minder enthousiast dan in het begin. AHA, ik heb beet, ik zie hoe teleurgesteld en misschien wel jaloers ze is. "Ging hij voor Olivia?" vraag ik haar. Ze kijkt me vragend aan maar knikt van ja. "Wil je echt dat hij met haar omgaat?" vraag ik haar zogenaamd verrast. "Ik bedoel, zij is wel de reden dat jij en ik ruzie hadden." probeer ik verder op te stoken. Ze kijkt nogal bedenkend naar de vloer. "Maar ja." ga ik verder "Laat dat, maar zitten." zeg ik, terwijl ik haar meer in de war probeer te brengen. "Kan ik je misschien helpen met natuurkunde? Overhoren ofzo?" vraag ik haar nu behulpzaam. Ze knikt en geeft me haar boek lachend aan. "Heel hoofdstuk 3 als je wil." zegt ze nep vrolijk. Ik overhoor haar, maar ik voel hoe de spijt aan me knaagt. Olivia zal het niet makkelijk krijgen als ze terug op school is. Maar dat zal haar juist naar mij toe lijden, bedenk ik me dan. Met die gedachte ga ik verder met het overhoren van Yasemin tot de volgende bel. Ik neem afscheid van haar en ga naar mijn laatste les: bio. De les is zoals gewoonlijk doodsaai, het gaat over cellen, maar dan ingewikkelder dan eerst. De les lijkt een eeuwigheid te duren, maar gelukkig is daar de bel om me te redden. Ik pak snel mijn rugtas en loop het lokaal uit zonder op iemand te wachten. Ik loop de school uit en rijd alleen naar huis want Alex en Jason hebben langer les. Onderweg merk ik dat ik eigenlijk nog helemaal geen zin heb om naar huis te gaan en ga naar de stad, precies op tijd anders was het benzine verspilling. Ik doe het gewoonlijke, rijd de stad in naar een groot café/sportieve club, dat s'avonds een discotheek is voor de wat gevaarlijkere mensen in de stad. Zoals kooivechters, bendes, gangsters en een paar koeriers (drugs). Meestal zijn er op dit tijdstip een paar mensen aan het trainen in de boksring met een kooi eromheen, die midden in de club staat. Aan de andere kant van de kooi staat een bar waar een paar mannen aan zitten. Ik ben hier best bekend vanwege de gevechten die ik in de ring heb gewonnen, maar ik doe af en toe ook klusjes voor bendes om snel geld te verdienen zoals: wat drugs verkopen of effe een bezoekje brengen aan personen die schulden hebben (als je begrijpt wat ik bedoel). Vandaag ben ik gewoon gekomen om effe te trainen, wat woede en agressie laten gaan.
#Dylan
Tijdens de pauzes ben ik bij Yasemin gaan zitten, nu Olivia er niet is en Yasemin en ik steeds serieuzer worden. Ik ben nu bezig met mijn laatste les: wiskunde. Het is niet zo leuk zonder Olivia, maar gelukkig zal ze er snel weer bij zijn. In de tussentijd maak ik aantekeningen voor haar. Na schooltijd heb ik afgesproken met Yasemin, we gaan de stad in. TRINGGGGG, daar gaat de bel al. Ik pak mijn spullen bij elkaar en ga naar de ingang, waar ik met Yasemin heb afgesproken. Daar zit ze dan, druk met haar telefoon. Ik verras haar door mijn handen voor haar ogen te zetten, ze schrikt maar moet dan lachen. Ze draait zich om en kijkt me dan met een glimlach aan. Ze trekt me in een knuffelt me na een zoen en vraagt "Gaan we?". Ik pak haar hand en loop hand in hand met haar de school uit, naar mijn motor. Als we daar zijn haal ik een helm uit het opbergvak van mijn motor en geef het aan haar. Ik pak nog een helm voor mezelf en ga dan zitten op mijn motor. Yasemin gaat achterop bij mij zitten en pakt me bij mijn middel. "Daar gaan we dan." zeg ik, en geef gas om weg te rijden. We rijden zigzaggend langs de auto's, ik voel hoe ze me stevig vastpakt. Het voelt goed, de manier hoe ze me vastpakt en vertrouwd. We zijn net de stad in, ik rijd even door naar het plein waar ik mijn motor parkeer. Nadat we beide zijn afgestapt pakt ze mijn hand en lopen we de stad in. We gaan naar een paar meiden kledingwinkels waar ze wat rondkijkt. We lopen een winkel in, het ziet er duur uit. Ze pakt een roze jurkje en kijkt er verliefd naar, ze zoekt het prijskaartje. Zodra ze die ziet lijkt haar hart gebroken "Probeer is." zeg ik tegen haar. Ze kijkt me met verdriet aan "Hij is 280 euro, dat is belachelijk duur voor zo'n jurkje. Zelfs voor Chanel." zegt ze alsof ik gestoord ben. "Pas nou maar, gewoon om te zien hoe goed je erin uitziet." probeer ik haar over te halen. Ze kijkt me aan met een zwakke glimlach, maar doet wat ik zeg. We lopen naar de paskamers met het jurkje, ze trekt het doek van het hokje dicht. Even later komt ze met een verliefd gezicht naar buiten. Ik weet niks van mode, maar DAMN ze ziet er goed uit. Ze bekijkt zichzelf met een glimlach, wat haar ook niet al te verkeerd staat. Ze vraagt niet om mijn mening, ze is te druk bezig met het kijken naar zichzelf. "Je ziet er prachtig uit." verstoor ik haar gedachtegang. Ze kijkt me verbaast aan, ze was me vast al vergeten. "Ja, dat weet ik." zegt ze nogal kortaf en kijkt weer naar zichzelf. Best wel aantrekkelijk dat ze niet onzeker is. Ze gaat het pashokje weer in en komt er met haar jeans en shirt weer uit en de jurk in haar handen. Ze kijkt niet al te blij. "Kan ik de jurk voor u naar de kassa brengen?" vraagt een verkoopster in de winkel, die ik niet zag aankomen. Yasemin knikt sip nee "Ja, graag." Vertel ik de vrouw. De vrouw neemt de jurk van Yasemin over en loopt naar de kassa. Yasemine kijkt me dolgelukkig aan, midden in de winkel trekt ze me in een knuffel en zegt "Dankje, dankje, dankje.". Ik geef haar een blik en loop met haar naar de kassa. "Heeft u deze jurk misschien ook in het blauw?" vraag ik aan de kassa. "We hebben meer blauwe jurken van dit merk, maar niet in dit model. Wilt u dat ik deze terugleg en u verder kunt kijken." vraagt ze. "Nee, dat is niet nodig. Ik zou graag deze en een van de mooiste blauwe jurken in maatje 36 willen. Ik ben niet zo van de mode dus ik vertrouw u, de prijs maakt niet uit." antwoord ik haar. De vrouw kijkt me verrast maar ook tevreden aan en zegt dan "Een momentje." voor ze wegloopt. "Dylan je bent zo lief dat je 2 jurken voor me wilt kopen." zegt Yasemin dolgelukkig. Ik kijk haar even verbaast aan maar zeg dan "De blauwe jurk is voor Olivia.". Ik zie hoe haar gezichtsuitdrukking veranderd, net als haar kleur. "Olivia?! Je koopt een jurk voor Olivia?!" zegt ze boos en jaloers. "Ja." zeg ik kalm. "Weet je Dylan, het klinkt alsof je verliefd bent op haar. Ben je dat Dylan? Ben je verliefd op Olivia?" zegt ze na een tijdje heel rustig maar boos. Ik knik van nee en zeg "Nee, maar ze is mijn vriendin. Ze heeft die jurk wel verdiend na alles wat er is gebeurd." zeg ik verdedigend terug. "Dylan nu we een relatie hebben wil ik niet dat je nog met Olivia omgaat." zegt ze op kalme, boze toon. "Je moet een keuze maken. Ik die je alles kan geven: een vriendschap en relatie of Olivia het lelijke weesje?" zegt ze haast dreigend. "Jij." zeg ik en geef haar een kus, ze is nu duidelijk overstuur, we gaan het hier wel een andere keer over hebben denk ik bij mezelf. De vrouw achter de kassa komt weer terug met een prachtige blauwe jurk, misschien niet zo kort als de roze, maar zeker wel prachtig. "Laat die jurk maar, ik zie er niet goed uit in blauw." zegt Yasemin dan. De vrouw kijkt me aan, net als Yasemin. Ik knik ter bevestiging van wat Yasemin net zei, gewoon omdat ik voel hoe dodelijk haar blik is. De vrouw geeft me een glimlach en rekent de roze jurk dan af. "Dat is dan 280 euro." zegt ze vriendelijk. "Kan ik pinnen?" vraag ik, terwijl inmijn creditcard omhoog houd . "Ja, tuurlijk." zegt ze en duwt het pin automaatje naar me toe. Ik reken af en loop dan met een blij Yasemin aan mijn arm de winkel uit, verder de stad in. We lopen naar de Mac om even wat eten te halen. Natuurlijk, Drake en zijn vrienden zijn natuurlijk weer hangen, de jongens van onze vijand school als het om sport gaat (hfd. 7). De vorige keer met hen liep uit op een vechtpartij, nadat hij Olivia een tik op haar kont had gegeven. Ik hoop dat dat vandaag nietgebeurd, hij kent me vast niet meer. Wat een domme gedachte, hij kijkt me aan, maar dan ook echt diep. Ik zie zijn woede, maar hij houd zich in. Als we echt langs hem lopen zegt hij "Waar is je andere vriendin? Ze beviel me beter dan deze." zegt hij. Ik sta even stil en draai me dan naar hem om, ik kan hem wat aandoen. Gelukkig houd Yasemin me tegen en fluisterde in mijn oor "Voor mij hoef je niet te vechten, nog een voordeel om niet met die Olivia om te gaan." ik voel hoe ik nog bozer word, maar houd me in. Ik draai me weer om en loop met Yasemin verder. Ik hoor gejoel achter me, maar trek me er niks van aan.
#Jayden
Ik zie Dylan en Yasemin langs het groepje van Drake lopen. Dit kan ik niet missen en ga wat dichterbij staan, natuurlijk onopgemerkt, je weet maar nooit of Dylan hulp nodig heeft. Ook al heeft hij het tussen mij en Olivia verpest . Het lijkt erop dat er niks gaat gebeuren, wacht. "Waar is je andere vriendin? Ze beviel me beter dan deze." hoor ik Drake zeggen. Dylan draait zich om, ik begrijp het wel, want zelf voel ik ook de woede opborrelen. Yasemin fluistert wat in zijn oor, wat Dylan zich om laat keren en weg gaat lopen. Drake en zijn vrienden beginnen te joelen. Wat doet Dylan? Waarom neemt hij het niet op voor Olivia? Ik word boos, maar bedenk dan dat mijn plan heeft gewerkt. Yasemin liet Dylan niet vechten, omdat ze waarschijnlijk nogal jaloers is op de band van Olivia en Dylan. Iedereen op schooltas gehoord van de vechtpartij van Drake en mij, Yasemin dus ook. En na wat ik haar vanmiddag heb gezegd was waarschijnlijk de druppel. Als Dylan niet een voor Olivia mag opkomen mag hij vast ook niet met haar praten. Mijn woede neemt plek voor voldoening, ik krijg Olivia terug! Ik loop terug naar mijn motor en stap op, ik ga met een goed gevoel naar huis. Het is nog niet zo laat, 15.30. Met een glimlach liep ik het appartementengebouw in, voor ik de deur opende zorgde ik ervoor dat mijn glimlach niet te groot werd. No way, dat Jason of Alex hier achterkomen. Ze hoeven niet te weten wat er gebeurd is, zo kunnen. Ze het plan niet verpesten: het plan om Olivia net als elk ander meisje voor me te laten vallen. Ik open de deur en zie Alex en Jason beide in de zetel zitten, de tv is aan, maar Jason zit in zijn telefoon. Alleen Alex kijkt naar me op, Jason merkt waarschijnlijk niet eens dat ik er ben. Ik loop naar de koelkast en pak een fles cola, ik drink uit de fles en zet het weer terug in de koelkast. Het idee dat Jason zo druk bezig is met zijn telefoon zit me dwars. Zou hij ook een vriendin hebben? Is hij Olivia nu al vergeten? En dan valt het kwartje, hij heeft Olivia in zijn telefoon staan. Ik loop naar de bank, zonder wat te zeggen, gris ik Jason zijn telefoon uit zijn handen. "He!" roept hij boos, wanneer hij ziet dat ik het ben veranderd zijn houding al snel. Mijn gedachte klopte zo te zien, hij was met Olivia aan het appen. Ik scrol naar boven om te zien waar hun gesprek over ging. Het gesprek is erg lang, terwijl mijn geduld nu erg kort is. Ik kom uit bij het gesprek van vandaag, ze hebben dus vaker gepraat. Het vorige gesprek (gisteren) eindigde met een: Sweet Dreams😘, van Olivia. Ik voelde een razernij van jaloezie door me heen gaan. Het gesprek van vandaag is Jason begonnen met:
Jason: Hey, we kunnen vandaag niet komen -14.20
Toen waren we nog op school, nadat ik hem had uitgelegd dat hij haar met rust moest laten. Ik kijk Jason boos aan, maar ga dan weer verder met het lezen van de berichten. Want zo te zien moet ik nog veel lezen.
Olivia: Echt jammer, want dit was mijn laatste dag hier🎉 -14.56
Jason: Wat fantastisch, hoe laat mag je naar huis? -14.57
Olivia: Nu , maar ze kunnen me nog niet ophalen. De kinderen in het weeshuis komen nu van school dus......even wachten -14.58
Jason: Zal ik je dan snel komen ophalen? -14.58
Ik dacht dat ik Jason had verboden om haar nog te zien/bezoeken . Ik geef hem een vernietigende blik, maar wil te graag het gesprek verder lezen. Ik maak Jason straks wel af.
Olivia: Ik dacht dat je niet kon, je hoeft je dingen niet voor mij te laten zitten. Ik moet sws met een auto opgehaald worden, dus😚 -15.00
Jason: Jammer, dat word dan wachten... -15.00
Olivia: Dat is geen probleem aangezien je me bezig houd☺️ als je nu tijd hebt dan😅 -15.01
Jason: Ja tuurlijk, als ik niet kon liet ik het je wel weten -15.01
Olivia: Waar ben je nu mee bezig als ik mag vragen? -15.02
Jason: Dat mag wel
.......maar dan zal ik je moeten vermoorden -15.03
Olivia: Dat zal geen probleem zijn, want het is hier doodsaai -15.03
Jason: 😂😂
Dan zal ik je wel bezig houden
Wat wil je weten? -15.04
Olivia: Aangezien ik te jong ben om vermoord te worden vraag ik wel hoe school was. -15.05
Jason: Leerzaam ,denk ik...
Het was gewoon school, niks bijzonders -15.05
Olivia: Niks bijzonders gedaan vandaag? -15.06
Jason: Nee eigenlijk niet.
Krijg je vandaag nog bezoek? -15.07
Olivia: Ik heb gevraagd of Dylan komt, maar hij reageert niet terug en Carmen heeft niks van zich laten horen na het ongeluk😕 -15.08
Jason: En Jayden? -15.010
Olivia: Ik heb liever niet dat hij komt -15.011
OUTCH, dat deed gewoon pijn. De rest van de berichtjes gaan over een discussie over de nutteloosheid van het vak wiskunde, waar Jason huiswerk voor moest maken. Ongeveer bij het einde staat er:
Olivia: YES, ze zijn er🎉 Ik app je wel als ik thuis ben. -15.56
Jason: Is goed, dan maak ik effe me wiskunde af. -15.57
Olivia: Is Dylan bij jou? -16.19
Jason: Nee
Hoezo? -16.20
Olivia: Hij heeft me geblokt
Op app, Facebook en insta -16.22
Olivia: Jason ben je er nog? -16.24
Olivia: Negeer je me nu ook al -16.26
In de tijd (16.21 tot 16.28) was ik de berichtjes aan het terug lezen. Ik besluit om terug te reageren, als Jason.
(Ik) Jason: Laat me met rust. Je bent een fucking irritant wijf, daarom heeft Dylan je geblokt
Ik begrijp niet wat Jayden in jou ziet -16.30
Aan de blauwe vinkjes te zien heeft Olivia het gelezen, maar ze reageert niet terug. Ik blokkeer haar op Jason zijn telefoon, verwijder het gesprek en verwijder haar dan als contact. "De volgende keer als je Olivia ziet praat je niet tegen haar. Niet op school, niet via sociaal media, via niks." draag ik Jason op wanneer ik zijn telefoon terug geef. Hij geeft geen antwoord en vermijd oogcontact. "Heb je me begrepen?!" zeg ik nu boos. Hij knikt van ja, zonder me ook maar een blik te gunnen. "Bro, als ik jou was zou ik hem aankijken voor het stoom uit zijn oren komt." zegt Alex tegen Jayden, als een soort van helpend advies. Jason kijkt me voorzichtig aan. "Begrepen?" herhaal ik. Hij knikt en zegt stil "Ja.". Ik neem daar genoegen mee en loop naar mijn kamer. Ik voel me zo rot en pak mijn telefoon erbij. Alissa heeft me een berichtje gestuurd: "Vanavond langskomen? x". Het is een uur geleden verstuurd. Ik voel me zo rot, misschien dat het beter gaat als ze even langskomt. "Je bent welkom." stuur ik terug. Ik zie dat ze gelijk terug reageert "Kom eraan x" stuurt ze. Ik sluit mijn telefoon weer af en ga op bed liggen. Met mijn hoofd staar ik naar het plafond, ik kan een zucht niet bedwingen. Misschien ben ik iets te hard geweest voor Olivia? Dat berichtje dat ik via Jason zijn naam stuurde was echt gemeen. Ze had sowieso al niemand met wie ze praten kon. Dylan heeft haar vast geblokkeerd vanwege Yasemin en Carmen is vast geschrokken na alles wat er gebeurd is. Nu ze niemand heeft komt ze vast wel sneller naar me toe.
#Olivia
Nadat Jason het berichtje had gestuurd deed had ik gewoon pijn. Het doet echt pijn, Jason was de enige die nog met me praatte. Ik heb wel 2 uur naar de tekst gestaard tot het echt tot me doordrong wat er stond. Hoe kan hij dat zeggen? En wat bedoelt hij met "Jayden in jou ziet". Het is nu al 2 uur geleden dat hij het heeft gestuurd, etenstijd. We zitten met zijn allen aan tafel, wat we altijd doen als we eten. Ze hebben lasagne gemaakt maar ik kan geen hap door mijn keel krijgen. Nadat het bord al 15 minuten voor me staat zegt Charlotte, een begeleidster "Olivia, je moet echt wat eten. Het is nu echt cruciaal voor je. Je hebt al ondergewicht en met al dat bloedverlies...." gaat ze verder. Ik hoor wel wat ze zegt, maar het klinkt zo vaag. Ik ben te ver weg, mijn gedachtes zijn zo rustig. "Olivia, je moet echt wat eten." zegt Benjamin rustig tegen me, hij zit altijd naast me. Ik kijk hem met een zwakke glimlach aan en pak mijn vork om een hap te nemen. Ik stop het in mijn mond, maar ik kan het niet doorslikken. Mijn maag zit in de knoop na alles wat er vandaag is gebeurd. "Kom op Olivia, je moet beter worden." zegt Benjamin met zijn kinderaccent. Ik slik het door, het doet gewoon pijn wanneer het in mijn maag valt. Wat heb ik verkeerd gedaan? Ben ik echt zo'n slecht persoon? NEE OLIVIA, dat ben je niet. Jason en Jayden zijn gewoon sukkels die alleen maar aan seks en zichzelf denken. Maar Dylan, is hij ook zo'n klootzak? Ik dacht echt dat we vrienden waren. Betekende onze vriendschap dan niks voor hem? Dylan is gewoon net zo'n klootzak als alle andere jongens. Zal ik naar ze toe gaan overmorgen, wanneer ik weer naar school ga? NEE, dat ga ik niet doen. Ik wil ze niet meer in mijn leven, ik red het in mijn eentje en laat zien hoe goed het met me gaat. Ik ben zo verdiept in gedachtes dat ik niet merk dat iedereen al klaar is met hun eten. "Jongens, jullie mogen van tafel." zegt Charlotte. "Olivia, jij mag van tafel als je bord leeg is." ik kijk haar wanhopig aan, ik kan het echt niet. Ik zie een flits van medelijden over haar gezicht gaan, maar dan weer haar serieuze blik. Iedereen loopt weg, behalve Benjamin, hij blijft bij me. "Nog een hapje." zegt hij. Ik neem een 2de hap, hetzelfde als de eerste: pijn. Ik heb wel mijn water opgedronken, maar de ben niet eens op de helft van het stuk lasagne. De beker word voor mij weg gepakt, het is Cosuela, ze vult de beker voor me en gaat tegenover me zitten. Met een flauwe glimlach kijkt ze me aan. Fijn dat ze er voor me is. Conzuela en Benjamin bleven me pushen tot het stuk lasagne op was. Ik keek ze beide dankbaar aan, nadat het op was. Ik zette mijn bord in de vaatwasser en wou naar boven gaan, . Conzuela en Benjamin gingen bij de rest tv kijken. Op de eerste tree van de trap werd ik geroepen "Olivia kunnen we je even spreken?" zegt Charlotte die in het kantoor zit. Ik loop het kantoor binnen, Charlotte sluit de deur. David, andere verzorger, komt achter de computer in het kantoor vandaan. "Het lijkt ons slimmer als je niet meer boven slaapt, met de trap enzo. Je hebt al weinig energie, het lijkt ons beter als je beneden bij de kinderen slaapt." ik kijk haar verrast aan. "En wanneer moet dat dan?" weet ik uit te brengen. "Vanavond." zegt Charlotte "Je slaapt vanavond bij Benjamin. Morgen krijg je de nieuwe kamer en verplaatsten we je meubels en spullen naar die kamer." zegt Charlotte er snel achteraan. Ik kijk haar zonder emotie aan, ik weet het ,omdat ik niets voel. Geen woede, verdriet of blijdschap, gewoon niets. "Weet Benjamin het al?" vraag ik, emotieloos. "Ja, hij was dolblij maar mocht je niks vertellen. Ik knik en wil het kantoor uitlopen. "Ooh en Olivia." zegt David nogal verstrooid. "We hebben met je school afgesproken dat je overmorgen gaat, maar gebruik maakt van de lift en niet mee gymt." zegt hij alsof het niks is. Sport is mijn leven, ik voel hoe de tranen achter mijn ogen branden. Hij geeft me zoals gewoonlijk mijn pillen tegen nachtmerrie's/ trauma, die ik altijd daar moet slikken. Nadat ik mijn tong en mond heb laten zien knik ik weer en loop dit maal het kantoor uit zonder terug geroepen te worden. Ik doe de deur dicht en loop van het kantoor vandaan, als ik uit hun zicht ben leen ik tegen een muur aan en laat de tranen stromen. Ik dacht dat het allemaal goed zou komen, zo naïef. Ik heb zo vaak gehuild, ik wil het niet meer. Ik maak er het beste van en laat zien dat ik het aankan. Nadat ik mezelf hebt afgekraakt en opgepept droog ik mijn tranen weg en ga bij de groep tv kijken. Ik ga naast Benjamin zitten en probeer vrolijk te kijken. "We gaan er vanavond een leuk avondje van maken." probeer ik nep enthousiast te kijken. Wanneer het Benjamins bedtijd is ga ik gelijk met hem mee, ik ben ook moe en wil slapen. Ik trek mijn pyjama in de badkamer beneden aan, normaal slaap ik eigenlijk in BH en slip, maar minderjarige enzo. Vanavond slaap ik op een matras op de grond met wel mijn dekbed en kussen, die ik niet zelf mocht halen. Als ik lig praat Benjamin erg veel over van alles "Gister na school heb ik kikkers gezien in het meertje in het park." of "Ik heb trek in een hamburger." op de goede momenten zei ik ja of gaf ik advies. Ik kan Benjamin niet negeren, hij is lief en interessant. Na een tijdje stopt hij met praten en hoor ik zijn ademhaling zacht. Hij slaapt. Ik ben ook moe en voel hoe mijn ogen dicht op elkaar vallen. Daar ga ik dan, op weg naar Dromenland.