"Morgen?", vragen Harry en ik tegelijk. Louis kijkt naar de grond. "Ik.. heb me wat in de tijd vergist, ben ik bang," zegt hij stotterend. Ik frons mijn wenkbrauwen. "Hoe bedoel je?", vraag ik onzeker. Bedoelt hij.. Dat dit gauw op gaat houden?
"Ik, uhm.. Ja," stottert Louis nog steeds. Hij trapt een steentje weg en kijkt afwezig naar de tempel. "Dat is vrij lastig uit te leggen. Je komt er nog wel achter, dat beloof ik." Harry kijkt me bezorgd aan. "Oh.. Oké," antwoord ik zuchtend. Ik heb sinds ik Louis heb leren kennen geleerd dat het geen zin heeft om door te vragen. Als er iets is dat ik moet weten, dan zou hij me dat wel vertellen. Toch?
Als we opstaan en met z'n drieën richting de metro lopen, doe ik niet mee aan het gesprek. In plaats daarvan kijk ik somber naar de stoep waar we op lopen. Louis' opmerking heeft me iets doen realiseren. We zijn nu al een hele tijd weg van huis, dus ik had kunnen bedenken dat er een eind aan zat te komen (behalve dat we heel Europa nog door moeten, dan). Toch deed zijn opmerking iets met me: ik wil helemaal niet naar huis. Ik wil niet dat dit ophoudt. Ik wil nog veel meer van de wereld zien, nog veel meer gekke dingen bedenken om te doen, ik wil léven. Dat is iets wat ik van Louis geleerd heb. Ik loop achter de twee jongens, die uitgebreid over Ryan aan het praten zijn. Blijkbaar is het een bijzonder iemand, en vooral iemand met humor. Louis kijkt even achterom om te kijken of ik er nog ben en we glimlachen even naar elkaar.
We zijn zo verschillend, Louis en ik. Toch zijn er ook veel overeenkomsten tussen ons. Ik kan me nog herinneren dat hij aan het begin van de reis zei "misschien zijn we toch niet zo verschillend als je denkt, Audrey." Hij had gelijk. Ik begin me ook nu pas te beseffen dat deze jongen constant in mijn gedachten is. Dat is natuurlijk ook niet zo gek, want we zijn ook bijna elk uur van de dag bij elkaar. Toch betrap ik me er vaak op dat ik aan hem zit te denken. Nu hij dit zo gezegd heeft, dat hij zich in de tijd vergist heeft, begin ik te denken of ik hem nog wel zal zien als we weer thuis zijn. Ja, toch? We zijn echt vrienden geworden in deze lange tijd, het lijkt me niet dat hij dat hij dat zomaar op zou geven.
Als ik op dat moment geweten had wat er nog allemaal aan zat te komen...
"Maar goed, daar gaan we het niet over hebben. Audrey, kan je je nog herinneren dat ik ooit heb verteld dat ik een exotische taal wilde leren spreken? Echt een hele aparte taal?", vraagt Louis als we in het midden van een drukke winkelstraat op een bankje zitten. "Uh, ja, dat weet ik nog." Louis glimlacht. "Mooi. Harry, jij woont hier al een tijd, niet?", vraagt hij. Harry knikt onzeker, we weten allemaal wat er aan zit te komen. "Dat lijkt me een goede combinatie! Zou je ons wat Japans kunnen leren?", vraagt hij hoopvol. Harry kijkt naar de grond. "Ik, uh, wil wel, maar uh.. Ik heb nog nooit lesgegeven," geeft hij toe. "Ah, please?", probeer ik. Harry lacht als hij mijn gezicht ziet. "Goed dan, maar niet hier. Om de hoek is een heel bekend park, het is er erg stil in vergelijking met hier."
Twee uur later zijn Louis en ik een hoop Japanse tekens verder, maar kunnen we eigenlijk nog nauwelijks woorden vormen. "Wat een waardeloze leraar ben jij, zeg," lacht Louis. Harry grinnikt. "Sorry! Het duurde ongeveer een maand tot ik eindelijk me verstaanbaar kon maken in een winkel en zo'n twee maanden tot ik de meest voorkomende tekens een beetje kende, dus ik kan jullie moeilijk in zo'n korte tijd vloeiend Japans leren spreken," verontschuldigt hij zich. Hij laat ons een app zien waarmee we zelf kunnen oefenen. "Ik bel jullie over een tijd als jullie ergens in Europa zitten, en dan verwacht ik dat we een gesprek in het Japans kunnen houden. Deal?" Louis en ik knikken. "Deal. Maar dan moet jij iets voor ons doen." Harry kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Mee naar Rome. Vertel ons leuke feiten over de gebouwen, wat dan ook." Harry lacht. "Dat doe ik graag."
Zo gezegd, zo gedaan. Om Louis' haast staan we diezelfde avond nog op het vliegveld. Het is jammer om zo kort in Azië te zijn geweest, maar Louis lijkt heel wat van plan te zijn in Europa. Dat is zijn favoriete werelddeel, vertelde hij ons net op weg hiernaartoe. Omdat er zo veel culturen zijn, terwijl het hele continent niet veel groter is dan de Verenigde Staten alleen.
"Wisten jullie dat de feesten voor de opening van het Colosseum meer dan honderd dagen duurden?", zegt Harry opeens als we vlakbij Rome vliegen. Louis en ik kijken allebei een beetje verward naar Harry die een stuk meer energie heeft dan wij op dit moment. "Huh?" "Weetje 1," grinnikt Harry. "Colosseum. Rond gebouw met poortjes, basically." "Oh, dat ja. Dat ken ik wel," zegt Louis. "Honderd dagen?", vraag ik verbaasd. "Dat is meer dan drie maanden!" Harry knikt. "Ja, ik weet ook niet waar ze de energie vandaan haalden, maar goed." Ik lach. Opeens voelen we het vliegtuig schudden, we gaan door de wolken.
"En wat doen jullie als jullie aankomen?", vraagt Harry. "We gaan naar ons hotel en kijken dan wel wat we gaan doen, of we nog energie hebben om te lopen," vertelt Louis. We hebben toen we nog in Tokio waren een hostel geboekt, dus we hoeven niet naar iets te zoeken. We slapen met nog vijf anderen op een kamer, dus dat wordt nog gezellig.
Als we onze tassen gedropt hebben besluiten we pizza te eten. Het is nu door het tijdsverschil net alsof de tijd heeft stilgestaan, dus het is nog steeds avond. "Op Rome," zegt Louis, een stuk pizza in de lucht houdend. "Op Rome!"
_____________________________________
Omdat het vorige deel zo waardeloos was een snelle update :) 5 Votes voor hoofdstuk 33?
(Oh ja, even voor de duidelijkheid: het lijkt misschien alsof dit verhaal bijna is afgelopen, maar dat is niet zo :) )