«Ερμιόνη;» ακούγεται για πολλοστή φορά η ανήσυχη φωνή του Άλεξ έξω από την πόρτα μου.
Από την ώρα που έφυγε ο Πάνος, χθες το απόγευμα, κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου αγνοώντας τους πάντες και τα πάντα. Είχα ανάγκη να σαπίσω στο κρεβάτι μου, χρειαζόμουν απεγνωσμένα να βρω λίγη ησυχία μέσα στο χάος και δεν δυσκολεύτηκα να τη βρω αφού το σπίτι ήταν άδειο. Όταν ο Ίαν επέστρεψε αργά το βράδυ, νόμιζε πως κοιμόμουν οπότε δεν με ενόχλησε. Ωστόσο, σήμερα το πρωί ήρθε ο Άλεξ, ο οποίος βρήκε την πόρτα μου κλειστή και κατάλαβε πως κάτι πάει λάθος αφού δεν τη κλειδώνω ποτέ.
Εδώ και ένα εικοσάλεπτο προσπαθεί να με πείσει να του ανοίξω και χτυπάει την πόρτα μου χωρίς όμως να παίρνει καμία απάντηση.
«Ξέρω ότι μ'ακούς ρε Ερμιόνη, γιατί δεν μου ανοίγεις;» ρωτάει χωρίς ανταπόκριση για ακόμη μια φορά.
«Ερμιονάκι;» τη θέση του Άλεξ παίρνει η απαλή φωνή του Ίαν. «Τι έπαθες μικρή;»
Για μια στιγμή είμαι έτοιμη να τους ανοίξω για να με αφήσουν ήσυχη, αλλά μετά σκέφτομαι πως δεν πρέπει να με δουν με πρησμένα και κόκκινα μάτια. Δεν έχω καμία όρεξη για εξηγήσεις.
«Τι σου έχω κάνει γαμώ και δεν ανοίγεις;» αναφωνεί αγανακτησμένος ο Άλεξ και κοπανάει τη πόρτα, πυροδοτώντας το κλάμα μου.
«Ερμιόνη ανησυχούμε», λέει ο Ίαν. «Πες μας τι έχει γίνει, σε παρακαλώ», προσπαθεί υπομονετικά να με πείσει.
«Απλώς φύγετε» φωνάζω βραχνά με όση φωνή μου έχει απομείνει.
«Όχι ρε Ερμιόνη, δεν πρόκειται να φύγουμε μέχρι να μας πεις τι έχει γίνει!» συνεχίζει έντονα ο Άλεξ.
«Καλύτερα να μην την πιέσουμε» του ψιθυρίζει ο Ίαν.
«Ναι αλλά δεν γίνεται να την αφήσουμε. Είναι κλεισμένη εδώ μέσα από χθες το βράδυ και δεν μιλάει σε κανέναν! Δεν ανησυχείς;»
«Φυσικά και ανησυχώ αλλά ίσως αν την αφήσουμε να ηρεμήσει, μας ανοιχτεί πιο εύκολα» εξηγεί ο αδερφός μου.
«Καλά...» εν τέλει υποχωρεί. «Αλλά θα επιστρέψω σε λίγο» προσθέτει και ακούω τα βήματά του να απομακρύνοται.
Μένω επιτέλους μόνη, μόνη με τις σκέψεις μου, οι οποίες είναι ικανές να με τρελάνουν.
Πώς θα το πω στους γονείς μου, στον αδερφό μου, στον Άλεξ...
Πώς θα αντιδράσει; Θα είναι δίπλα μου ή μήπως θα με χωρίσει; Θα συνεχίσει να με αγαπάει το ίδιο;
Οι γύρω μου θα με βοηθήσουν ή θα είμαι μόνη με ένα παιδί στα δεκαοκτώ;
Τι θα κάνω με τις πανελλήνιες, με το μέλλον μου, με τη ζωή μου;
Δεν ήταν στα σχέδιά μου ένα μωρό. Ειδικά τώρα, σε αυτή την ηλικία, λίγους μήνες πριν δώσω πανελλήνιες και λίγο καιρό αφότου τα πράγματα με τον Άλεξ μπήκαν επιτέλους σε μια τάξη. Σίγουρα ούτε εκείνος θα θέλει να αναλάβει την ευθύνη ενός παιδιού από τα δεκαοκτώ του. Και σε περίπτωση που αποφασίσω να το κρατήσω, πρέπει να δεχτώ το γεγονός ότι δεν θα έχω τη στήριξή του. Κι αν αυτό το μωρό σημαίνει πως θα πρέπει να αποχωριστώ έναν άνθρωπο τόσο σημαντικό, τότε δεν ξέρω αν αξίζει.
Βρίσκομαι σε μια μεταβατική φάση και σε καμία περίπτωση δεν θα έβαζα ένα μωρό που προέκυψε κατά λάθος πάνω από τη σχέση μου με τον Άλεξ και κυρίως πάνω από το μέλλον μου. Θα έχω όλη την ζωή μπροστά μου για να κάνω όσα παιδιά θέλω, αλλά όχι τώρα... Τώρα είναι απλά λάθος.
Από την άλλη, η ιδέα της έκτρωσης με τρομάζει. Για να είμαι ειλικρινής, την στιγμή που είδα πως το τεστ βγήκε θετικό, πέρασε απ' το μυαλό μου φευγαλέα η σκέψη να κάνω έκτρωση κρυφά από όλους και να ξεχάσω πως συνέβη όλο αυτό. Όμως όταν το σκέφτηκα λίγο παραπάνω, κατάλαβα πόσο λάθος ήταν και απέκλεισα εντελώς αυτή τη προοπτική.
Ανεξαρτήτως της τελικής απόφασης, ο Άλεξ έχει κάθε δικαίωμα να ξέρει. Το πρόβλημα είναι πώς θα το μάθει;
Δεν θέλω να το μάθει από αλλού, ούτε όταν θα είναι αργά για να κάνω έκτρωση. Για την ακρίβεια, θέλω να του το πω αυτή τη στιγμή, να τρέξω στην αγκαλιά του και να κλαίω μέχρι να στερέψω από δάκρυα. Έχω ανάγκη να μου δώσει ένα φιλί στο μέτωπο και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά και πως θα είναι δίπλα μου ό,τι και να γίνει.
Η αντίδρασή του με φοβίζει όσο τίποτα άλλο. Κάτι μου λέει πως δεν θα το διαχειριστεί με ψυχραιμία. Θα αντιδράσει παρορμητικά, δεν θα είναι δίπλα μου όπως περιμένω. Θα με παρατήσει. Θα με χωρίσει τη στιγμή που θα το ξεστομίσω. Θα με σιχαθεί, δεν θα θέλει να με ξαναδεί στα μάτια του. Θα θέλει να κόψει και την παραμικρή επικοινωνία μαζί μου. Ακόμη κι αν δεν αντιδράσει έτσι από την αρχή, θα νιώθει ότι πνίγεται, ότι δεσμεύτηκε σε κάτι που δεν θέλει και όσο περνά ο καιρός θα απομακρύνεται.
Δεν θέλω να τον χάσω. Μόλις τον ξαναβρήκα. Δεν μπορώ να ρισκάρω την ευτυχία μου ενώ έχω φτύσει αίμα για να την αποκτήσω και πάλι.
Δεν έχω σκοπό να θυσιάσω τα πάντα για μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Έχω όνειρα που πρέπει να κυνηγήσω, άπειρα πράγματα να κάνω μέχρι να φτάσει η στιγμή να γίνω μαμά. Δεν μπορώ να τα πετάξω όλα στα σκουπίδια. Είναι ή αυτό το μωρό ή η ζωή μου.
Η έκτρωση είναι μονόδρομος.
Αλλά τι κι αν αυτό το μωρό μπορεί να γίνει κομμάτι της ζωής μου;
«Ερμιόνη μου;»
Η φωνή του Άλεξ διακόπτει τις σκέψεις μου. Ακούγεται πιο ήρεμος από πριν, γεγονός που αυτόματα ηρεμεί και εμένα ως ένα βαθμό.
«Άνοιξε μου σε παρακαλώ», συνεχίζει στον ίδιο τόνο.
Παίρνω την απόφαση και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Κατευθύνομαι προς την πόρτα και πριν την ανοίξω παίρνω μία βαθιά ανάσα, σε μια προσπάθεια να μαζέψω λίγο κουράγιο.
«Μωρό μου επιτέλους!» αναφωνεί ανακουφισμένος μόλις ανοίξω την πόρτα. «Γιατί είναι έτσι τα μάτια σου, έκλαιγες;» διαπιστώνει όταν με παρατηρεί λίγο καλύτερα.
«Θέλω να μιλήσουμε» λέω προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή.
«Πες μου ρε μωρό μου τι έγινε!»
«Σοβαρά», προσθέτω αγνοώντας τα λόγια του.
Του γνέφω να μπει στο δωμάτιο και κλείνω ξανά την πόρτα. Κάθομαι στο κρεβάτι και ακολουθεί την κίνησή μου κάνοντας το ίδιο.
«Κοπέλα μου ανησυχώ, απλώς πες μου τι έχει γίνει!» ζητάει ανήσυχος.
«Θέλω μόνο να με καταλάβεις» ξεκινάω, προσπαθώντας να κάνω έναν πρόλογο αλλά το άγχος με έχει ήδη κυριεύσει.
«Πάντα προσπαθώ να σε καταλαβαίνω και το ξέρεις», μου υπενθυμίζει τρυφερά.
«Ίσως τώρα να μην σου είναι τόσο εύκολο» αποκρίνομαι αινιγματικά.
«Τι θες να πεις Ερμιόνη;» ρωτάει παραξεμένος και το ύφος του σοβαρεύει.
«Δεν...δεν ξέρω πώς να το πω» ψιθυρίζω πνίγοντας τα δάκρυα που πασχίζουν να εμφανιστούν.
«Έχει να κάνει με τον Στέφανο, έτσι;» υποθέτει και το σαγόνι του σφίγγεται.
Και μόνο το ότι σκέφτηκε πως μπορεί μετά από όλα αυτά να έγινε κάτι ανάμεσα σε εμένα και τον Στέφανο μου προκαλεί εκνευρισμό, αλλά έχω σημαντικότερο πρόβλημα από το να ασχοληθώ με τις απαίσιες εικασίες του Άλεξ.
«Καμία σχέση, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κάνω ξανά το ίδιο λάθος» απαντάω χωρίς να δώσω έκταση.
«Τότε τι έγινε;», η ανησυχία στο βλέμμα του επιστρέφει.
«Χθες βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων» μπαίνω κατευθείαν στο θέμα.
«Είναι όλα καλά, έτσι; Έδειξαν κάτι ανησυχητικό;», η αγωνία του μεγαλώνει φανερά.
«Όχι, όχι, μην ανησυχείς» τον καθησυχάζω αμέσως.
«Τότε;» ρωτάει μπερδεμένος.
«Ξέχνα τις εξετάσεις, δεν θα καταλάβεις ούτως ή άλλως. Απλώς... είμαι έγκυος» ξεστομίζω με μια ανάσα.
«Τ-τι εννοείς; Δ-δεν γίνεται αυτό...», μασάει τα λόγια του και δείχνει χαμένος.
«Χθες το έμαθα» προσθέτω.
«Γι'αυτό ήσουν κλειδωμένη εδώ μέσα...» συμπεραίνει. «Πως μπορείς και είσαι τόσο ήρεμη;» ρωτάει έντρομος.
«Ο μόνος λόγος που προσπαθώ να μείνω ψύχραιμη είναι επειδή τρέμεις ολόκληρος. Αλλιώς θα είχα βάλει τα κλάματα», παραδέχομαι και παίρνω μία ανάσα για να μην κλάψω.
«Είμαστε δεκαοκτώ χρονών Ερμιόνη», μοιάζει να ξεπέρασε το σοκ και να συνειδητοποιεί τι συμβαίνει. «Τι θα κάνουμε;» ρωτάει εντελώς χαμένος.
«Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν θέλω να σε χάσω», νιώθω τον λαιμό μου να καίει.
«Να με χάσεις; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Θα είμαι δίπλα σου ό,τι και να γίνει» με καθησυχάζει και με χώνει στην αγκαλιά του, εκεί που είμαι ασφαλής από όλους και από όλα.
Εκεί που ανήκω.