သူ မသိသောအခြားတစ်ဖက်၌ ( Part - 34 )
〰〰〰〰〰
ဖွေး ကိုကို့ကိုမျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲဘဲ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် မျက်နှာလေးဖွက်ထားတော့ ကိုကိုကသတိထားမိသလို ဖွေးမျက်နှာလေးကိုပင့်ယူပြီး နဖူးလေးကိုနမ်းသည်။
တစ်ချိန်လုံးအသားယူနေသော သူ့ကိုလည်း အမြင်ကတ်လာမိ၍ အတင်းရုန်းထွက်ဖို့ကြိုးစားတော့ ကိုကိုက ဖွေးကိုသိမ်းကြုံးဖက်ထား၏။
"ထတော့ မုန့်သွားစားရအောင်"
"ဖွေး ဘယ်မှမသွားချင်ဘူး"
"Aww ဒီပေါ်ကမဆင်းချင်တာလား ရတယ်လေ"
"ကိုကိုနော်"
ထိုအခါမှ ဖွေးထထိုင်လိုက်တော့ ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲတန်းရောက်သွားကာ မက်မောမြတ်နိုးသည့်အနမ်းတွေက အသက်ရှုကြပ်ရလောက်သည်အထိ။
ခုချိန်ထိဘာမှမဝတ်ရသေးသောကြောင့် ဖွေး ပြန်ရုန်းမိပေမယ့် ကိုကိုက တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး အဝတ်ကင်းမဲ့နေသော ပခုံးလေးတွေကိုပါငုံ့နမ်းသည်။
"အရမ်းရှက်သွားလား ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ကိုယ်မင်းကို ပြန်မလွှတ်ချင်လို့ပါ"
"မသိဘူး သူများကိုအနိုင်ကျင့်တာ"
"မကျေနပ်ရင် တစ်သက်လုံးပြန်ဆိုးလေ ကိုယ်ချော့မှာပေါ့"
တဖွဖွနမ်းနေရင်းမှ သူမနှုတ်ခမ်းလေးပေါက်နေသည်ကို မျက်နှာလေးမော့လာမှမြင်လိုက်ရ၍ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမိပြီး ထိုနေရာလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်သည်။
သူမရဲ့လည်ပင်းနှင့်လက်မောင်းတွေမှာ အနီကွက်တွေ ထင်းနေ၍ ဖွေးလေးနာနေမလားဟု အတွေးရောက်သွားရင်း ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးမိသည်။
နုနုဖပ်ဖပ် ခလေးလေးကိုမှ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းထိတွေ့ခဲ့မိသောကြောင့် သူမ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဒဏ်ရာတွေကျန်နေခဲ့သည်။
"မေမေကတော့ သဘောတူမှာမဟုတ်ဘူး ဖွေးအသက်မပြည့်သေးတာနဲ့ ကိုကို့ကို မေမေကတရားစွဲမယ်ထင်တယ် ဖွေး မေမေ့ကိုကြောက်တယ်"
"စွဲပါစေ ကိုယ်ရင်ဆိုင်ချင်တယ် ကိုယ်ကအတင်းခိုးပြေးလာတာ အဲ့လောက်တော့ဒုက္ခများမှာပေါ့ အဲ့ဒါတွေမတွေးနဲ့တော့ကွာ ဖွေးကိုယ်နဲ့နေရတာပျော်တယ်မလား"
"အင်း"
"အဲ့ဒါဆိုရပြီ ကျန်တာမတွေးနဲ့တော့"
"ဒါပေမယ့် ကိုကို တရားစွဲခံရတာမျိုးတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူးလေ"
"မဖြစ်စေချင်လည်း နောက်ပြန်ဆုတ်လို့ရတာမှမဟုတ်တာ ခိုးလည်းခိုးပြီးပြီ စားလည်းစားပြီးပြီ"
"ကိုကိုနော် အဲ့ဒါကို ဘာလို့ထည့်ထည့်ပြောနေတာလဲ"
ရှက်သွားသောမျက်နှာနုနုလေးဖြင့် ဖွေးက သူ့ရင်ဘတ်ကိုတဘုတ်ဘုတ်ထုတော့ လက်ကလေးတွေကိုရှောင်ဖယ်နေရင်း၊ သူ ရယ်မိရင်းနာလည်းမနာနိုင်။
ထို့နောက် လက်ကလေးတွေကိုပါ ဆွဲယူနမ်းပစ်လိုက်ပြီး…
"မင်းအဲ့လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းမှန်းမသိခဲ့ဘူး"
"တော်ပြီလို့ သူများရှက်လို့ပါဆို ဘာလို့လိုက်စ,နေတာလဲ"
သူမမျက်နှာလေး ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားတော့မှ သျှင်မျက်နှာပိုးသတ်ကာ ဆံပင်လေးတွေကို သပ်တင်ပေးလိုက်သည်။
လည်တိုင်လေးထက်မှာလည်း သူသောင်းကျန်းထားသော markin'ရာတွေအပြည့်မို့ ဖွေးကိုယ်လေးကိုဖက်ကာ…
"ထ.. ရေချိုးတော့ တစ်ခုခုသွားစားရအောင်"
"ကိုကို အပြင်ထွက်"
"ဘာလို့ရှက်နေသေးတာလဲ ဖွေးရယ် မဟုတ်လည်း ကိုယ်အကုန်မြင်ဖူး.."
"ရှင်အရမ်းအရှက်မရှိတာပဲ သွား.. ဖွေးငိုတော့မှာနော်"
ဆိုကာ ဖွေးက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် သူ့ကိုဆွဲဆိတ်လာတော့သည်။
ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ ခလေးမလေး…
"အိတ်ထဲမှာ မင်းအတွက်အဝတ်အစားတွေပါတယ် ဖိနပ်ရော မြန်မြန်ထွက်ခဲ့နော် ကိုယ်စောင့်နေမယ်"
သူကတော့ အဝတ်အစားလဲပြီးသားမို့ ဖုန်းကိုယူပြီးအခန်းအပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့ကာ ဝရံတာကနေပဲ ရပ်စောင့်နေလိုက်သည်။
"ဒီဖုန်းကို ဖေဖေ့လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ပါ"
ဖွေးရဲ့ဖုန်းလေးကိုပေးရင်း အသေအချာမှာတော့ ဦးရဲက သူ့ကိုကြည့်လိုက်၊ မေ့မျောနေသောဖွေးကိုကြည့်လိုက်ဖြင့် သက်ပြင်းချသည်။
သို့သော် ဖုန်းကိုလှမ်းယူပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်ကာ…
"ဖွေးလေးက အသက်မပြည့်သေးဘူးနော် သားပြည့်"
"ရတယ် ကျွန်တော့်ကိစ္စကျွန်တော်ရှင်းမယ် ဒီဖုန်းကိုသာဖေဖေ့ဆီပေးလိုက်ပါ ဖွေးဆီကို အန်တီမြူဖုန်းဆက်လိမ့်မယ် သူတို့ချင်းစကားပြောပါစေ ဖွေးကို ကျွန်တော်ခေါ်သွားပြီ"
အစကတည်းက သူမကိုခိုးယူဖို့စီစဥ်ထားပြီးသားမို့ ဖွေးအတွက် အဝတ်အစား၊ဖိနပ်၊ cosmeticကအစ ပြည့်ပြည့်စုံစုံပါ၏။
အသက်မပြည့်သေးလည်း ဘာဖြစ်လဲ…
အဓိကက ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် ပိုင်ဆိုင်ရဖို့…
"ကိုကို ဖွေးပြီးပြီ"
သူ ကိုယ်တိုင်ဝယ်ခဲ့သည့် အပြာရောင်ဂါဝန်လေးက ဖွေးကိုယ်လေးမှာ ကွက်တိဖြစ်နေ၍ ပြုံးလိုက်တော့ ဖွေးကမျက်စောင်းလေးထိုးသည်။
ဂါဝန်ပျော့ပျော့လေးမို့ ဖွေးကိုယ်လေးမှာ ကပ်ချပ်နေကာ သူချစ်သည့်ခလေးလေးက လူကြီးလေးတစ်ယောက်လို…
"သူများကို ဘယ်လိုကြီးကြည့်နေတာလဲ ဖွေး ဝတ်ဖို့အဝတ်အစားတွေ အကုန်ကွက်တိဖြစ်နေလို့ မကျေနပ်နေတာနော်"
"Aww ခင်ဗျားရဲ့ နှံပြည်စုတ်လောက်ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဆိုဒ်ခန့်မှန်းရတာ ခက်မယ်ထင်နေတာလား"
"ရှင် သိပ်အသားယူတာပဲ မုန်းလိုက်တာ"
"ဘာစားမလဲ ဒီနားမှာတော့ စန္ဒာမေရှိတယ်"
"ကြေးအိုးသောက်ချင်တယ်"
သူ ဖွေးလက်ကလေးကိုဆွဲယူကာ Hotelအောက်ကိုဆင်းလာခဲ့တော့မှ ဖွေးက ဘယ်ရောက်နေသလဲဟု ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလှည့်ပတ်ကြည့်နေသည်။
ခုချိန်ထိ ဘယ်ရောက်နေမှန်းလည်း သိပုံမပေါ်တာမို့ တစ်ချက်ခိုးပြုံးကာ...
"ပြင်ဦးလွင်ကိုရောက်နေတာ မင်းမရောက်ဖူးသေးဘူးထင်လို့ ခေါ်လာတာ"
"ရိုးရိုးခေါ်လည်းရရဲ့သားနဲ့"
"မင်း ဘာလို့လမ်းခွဲစကားပြောလဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တစ်ဦးတည်းသောသမီးလား အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိလားတောင်မသိဘဲနဲ့
ဖေဖေ့စကားငှားပြောရရင် ကိုယ်အ,လို့ ကိုယ်ခံရတာ ဘယ်သူ့ကိုလာရမ်းနေတာလဲ"
"ကိုကိုနော် မေမေကမှ ဖေဖေနဲ့ပတ်သက်ပြီးဘာမှမပြောဖူးတာ အစ်ကိုရှိမရှိလည်း ဖွေးက ဘယ်သိမှာလဲလို့ ကိုကိုကပြောပြလေ တကယ်တမ်းရှင်ညစ်တာသိလား"
"ဘာဖြစ်လဲ အခုသိပြီလား ပြည့်သျှင်ဆိုတဲ့ကောင်က မင်းရဲ့အစ်ကိုမဟုတ်ဘူး မင်းရဲ့ယောကျာ်း"
ဖွေး နှုတ်ခမ်းစူထော်ကာ သူ့လက်မောင်းကိုဆွဲဆိတ်တော့ နာသွားပေမယ့် ပြုံးနေလိုက်သည်။
တန်ပါတယ်လေ...
〰〰📑📑📑〰〰
"မမြူ"
ထိုအသံကြောင့် ရဲနောင်ကိုလှည့်ကြည့်မိစဥ်မှာ ဓာတ်လှေကားထဲကထွက်လာသည့် သူ့ရဲ့မြူ။
မြူသည် ဟိုးအရင်ကအတိုင်း လှမြဲလှဆဲဖြစ်ပြီး သူချစ်သောအညိုရောင်ဆံပင်တွေကို ခပ်မြင့်မြင့်မှာစည်းတင်ထားသည်မို့ လည်တိုင်လေးတွေကအစ ထင်းရှင်းနေသည်။
ဆဲလ်ဟီးတွေစီးတတ်နေပြီဖြစ်သောခြေသံက ခပ်ပြင်းပြင်းမို့ သူမ ဘယ်လောက်ဒေါသကြီးနေမလဲ တွေးမိပြီး ပြုံးလိုက်သည်။
သားရဲ့အစီအစဥ်က မြူ့ကို သူ့ရှေ့အထိရောက်လာစေတာကိုး...
"ရောက်ပြီလား မိန်းမ"
သူ့စကားကြောင့် သူ့မိန်းမကိုကိုမမြင်ဖူးကြသည့် ဘေးနားကလူတွေကပါ မြူ့ဆီအကြည့်ရောက်သွားကြ၍ မြူပိုပြီးဒေါသဖြစ်သွားပုံရသည်။
ထိုမျက်နှာကို တွေ့ချင်မြင်ချင်လွန်း၍ လိုက်ရှာခဲ့ရသည်မှာလည်း နှစ်ပေါင်းမနည်းတော့သလို ရောက်မယ့်ရောက်တော့လည်း သူမကိုယ်တိုင် လိုက်လာရသည်အထိ...
သူ ရဲနောင်ဘက်ငဲ့ကြည့်တော့ ရဲနောင်က အလိုက်တသိဖြင့် သူ့ဧည့်သည်တွေကို ပထုတ်ခေါ်သွား၍ ထိုနေရာမှာ သူတို့နှစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့တော့၏။
သမီးရဲ့အမေပါဟု ယုံနိုင်စရာမရှိအောင် နုနယ်ပျိုမြစ်နေသေးသည့်သူမကို စူးစူးကြည့်ရင်းပြုံးမိတော့ မြူ သူ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းပစ်သည်။
"ဘယ်သူကနင့်မိန်းမမို့လဲ မင်းခမ်းနား.. နင်နဲ့ငါဘာပတ်သတ်မှုမှမရှိတာ ငါ့သမီးတစ်သက်ပဲ အခုဘယ်မလဲငါ့သမီး"
"အေးဆေးပေါ့ ကိုယ့်ယောကျာ်းနဲ့ကိုယ်တွေ့တာ ဒီလောက်ထိ ဒေါသကြီးနေဖို့မလိုပါဘူး"
"ငါနင်နဲ့တွေ့ဖို့လာတာမဟုတ်ဘူး နင် ငါ့ကိုသေချာကြည့်စမ်း ခမ်း.. နင့်ကိုယောကျာ်းအဖြစ်သတ်မှတ်နေသေးတဲ့ရုပ်မျိုးလား"
မျက်နှာကိုမော့ချီပြီးမေးလာပုံက ဟိုးအရင်က သူ့စကားတစ်ခွန်းဆိုတစ်ခွန်း ခေါင်းငုံ့တတ်သည့်မြူမဟုတ်တော့။
သူမမှာ ကြောက်စိတ်မရှိတော့သည်က သမီးအတွက်ရဲရင့်နေတာကြောင့်များလား...
"ကြည့်ဖို့မလိုဘူး နင်နဲ့ငါမကွာရှင်းရသေးဘူး အဲ့ဒီတော့ ငါ့မိန်းမပဲ အခုလာတာဘာကိစ္စ"
သိပြီးသားဖြစ်ပေမယ့် တမင်မေးလိုက်တော့ မြူက နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ လက်သီးဆုပ်လိုက်သည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။
"နင်ခိုးယူထားတဲ့ ငါ့သမီးကိုငါပြန်လိုချင်တယ်"
"နင်လိုချင်ရင် ငါ့သားဆီတောင်းလေ သမီးကိုငါတောင်မပိုင်တော့ဘူး"
"ဘာ!!"
"ဟုတ်တယ် ပြည့်သျှင် သမီးကိုခေါ်သွားပြီ"
"နင့်အကြံဒါအကုန်ပဲလား ခမ်း ငါ့သမီးအသက်မပြည့်သေးဘူး နင်.. နင်ဘာလို့အဲ့လောက်ထိ အတ္တကြီးရတာလဲ နင့်မိသားစုထဲမှာသမီးကိုမထားချင်လို့ ငါခေါ်ထုတ်သွားကာမှ နင်..."
မြူသည် ချက်ချင်းတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်လာပြီး မျက်ရည်တွေဝဲတက်လာကာ နံရံကိုမှီ၍ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချတော့ သူ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမိသည်။
သူ့မိသားစုနဲ့ပြန်ပတ်သတ်ဖို့ မြူအဲ့လောက်ထိသွေးရူးသွေးတန်းဖြစ်သွားသလား…
"မြူ"
"ငါနင့်ကိုစိတ်နာတယ် ခမ်း.. နင့်ကိုရော နင့်အမေကိုရော ငါစိတ်နာတယ် ပြောစမ်းပါဦး.. အိမ်အကူသာသာပဲရှိတဲ့မိန်းမရဲ့သမီးကို နင်တို့သားအမိသားအဖတစ်စုက ဘယ်လောက်ထိတန်ဖိုးထားနိုင်မှာမို့လဲ ဟမ်?.."
"ဘာ!!"
ဒီတစ်ခါဒေါသထွက်သွားရသူက သူဖြစ်ပြီး အိမ်အကူသာသာဆိုသောစကားတွေ မြူ့ကိုဘယ်သူပြောခဲ့တာလဲ။
မျက်လုံးထဲမှာမေမေ့ကိုပဲပြေးမြင်လိုက်ကာ သူ အလွန်ချစ်ခဲ့ရသည့်သူမကို တခြားဘယ်သူကမှ စော်ကားပြောဆိုဝံ့မှာမဟုတ်။
"အိမ်တွေခြံတွေပေးပြီး ငါ့သားအနားကသွားစမ်းလို့ မပြောရုံတစ်မယ် မောင်းထုတ်ခံရတဲ့ဖြစ်ရပ်မျိုး ငါ့သမီးကို ထပ်အဖြစ်ခံရမှာလား"
"မြူ နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"ငါခံစားခဲ့ရတဲ့နာကျင်မှုတွေ ငါ့သမီးမှာမဖြစ်ရဘူး မင်းခမ်းနား ငါကျိန်လိုက်မယ် အဲ့ဒီကောင်လေးက နင့်ရဲ့သားဖြစ်နေတဲ့အတွက် ငါဘယ်တော့မှသဘောမတူဘူး သမီးကို ငါရအောင်ပြန်ခေါ်သွားမယ်"
သူ မသိခဲ့သော အခြားတစ်ဖက်မှာ ဒီလိုကိစ္စတွေတကယ်ပဲဖြစ်သွားခဲ့သလား။
ဒါကြောင့်ပဲ မြူဟာ သူ့ကိုစွန့်ပစ်ပြီး သမီးနဲ့ပဲနှစ်ယောက်တစ်ဘဝ ထူထောင်ခဲ့တာလား။
အတွေးနဲ့တင် ခံပြင်းသွားမိပြီးနောက် ဒေါသတွေပါပေါက်ကွဲလာခဲ့ရင်း သူရှိနေပါလျက် မြူရော၊သမီးပါ တသီးတသန့်နေတာမျိုး နောက်ထပ်လက်မခံနိုင်။
"တိတ်စမ်း မြူ.. နင့်ပါးစပ်ကိုပိတ်ထား.. နင်ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သလဲ ငါမသိဘူး နင်ဘာလို့ငါ့ကိုမပြောခဲ့တာလဲ တစ်ယောက်တည်းကြိတ်ခံစားပြီး ငါ့ကိုတော့ ဘာလို့မေ့ထားခဲ့တာလဲ"
"ငါ့ကိုမအော်နဲ့ နင့်အရိပ်အောက်မှာ ငါမရှိတော့တာကြာပြီ"
"အဲ့ဒါဆိုထပ်ပြောလိုက်လေ နောက်တစ်ခွန်းလောက်"
စိန်ခေါ်သလိုပြောလိုက်၍ မြူသည်မျက်ရည်တွေသုတ်ပစ်ကာ စကားသံမထွက်တော့။
ဒါလား သူ့အရိပ်မှာမရှိတော့တာ...
မြူဟာ သူ့ကိုလည်းချစ်ပါလျက်နဲ့ ဘာကြောင့် မာနတွေကြီးနေသေးတာလဲ။
တကယ်ဆို မေမေ ဒီလိုတွေပြောခဲ့၊ဆိုခဲ့ရင်တောင် သူ့ကိုအသိပေးဖို့မကောင်းဘူးလား။
ကိုယ်ဝန်နှင့် ဘယ်ဆီဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိ၊ ဘယ်လိုရုန်းကန်ပြီး ဘယ်လိုနေရမှန်းမသိပေမယ့် မြူပင်ပန်းခဲ့မှာကိုတော့သိသည်။
သို့သော် ဒါတွေကြောင့်မေမေ့ကိုလည်း ထပ်ပြီးအပြစ်မတင်ချင်တော့သလို မြူ့ကိုလည်းအပြစ်မမြင်နိုင်။
"နင့်ကိုအဲ့လိုမိန်းမအဖြစ် ငါသတ်မှတ်ခဲ့ဖူးလားမြူ တန်ဖိုးထားလွန်းလို့၊ မြတ်နိုးလွန်းလို့ ရအောင်ယူထားခဲ့တာ နင်နဲ့ရှိချင်လွန်းလို့ အားလုံးကိုစွန့်လွှတ်ဖို့အထိ ငါဆုံးဖြတ်ခဲ့တာ
အဲ့ဒါတွေကိုရော နင့်အမုန်းတွေ၊ နင့်နာကြည်းမှုတွေထဲ ရောပစ်လိုက်တာလား"
မြူ ပြန်မဖြေနိုင်...
မျက်ရည်ဖြင့်မော့ကြည့်လာသည့်မျက်လုံးတွေကတော့ မာန်မချနိုင်သည့် ဒေါသတရားတွေနဲ့ပြည့်နေဆဲ။
သူမ ကျေအေးပေးမှာမဟုတ်မှန်းလည်း ထိုမျက်လုံးတွေကတစ်ဆင့် သိလိုက်ရပြီမို့ အံကြိတ်ပစ်လိုက်ကာ...
"ငါ့သမီးကိုပြန်မထည့်နိုင်ဘူး မြူ.. ပြီးတော့ သမီးကိုနင်ရော ငါရောမပိုင်တော့ဘူး"
"အဲ့ဒါကိုစကားထဲထည့်ပြောစရာမလိုဘူး ခမ်း ငါ့သမီးက အသက်မပြည့်သေးဘူး လိုက်ပြေးဖို့ဆိုတာလည်း ငါ့သမီးအကြောင်းငါအသိဆုံးပဲ နင့်သားကခေါ်သွားတာ အတင်းအကြပ်ဖြစ်ဖြစ်၊ တစ်နည်းနည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်"
"တောက်!.."
"အဲ့ဒီကိစ္စကို တရားရုံးမှာပဲရှင်း"
"ရတယ် နင်ကြိုက်တဲ့ဘက်ကရှေ့ဆက်လုပ် ငါကတော့ ငါ့သားကိုရော၊ ငါ့သမီးကိုပါအဆုံးရှုံးမခံနိုင်သလို ဘာမှလည်းမဖြစ်စေရဘူး
နင်ကျိန်သလို ငါလည်းကျိန်တယ်မြူ နင်ငါ့လက်ထဲကနေ ငါ့သမီးကိုဘယ်တော့မှ ပြန်ခေါ်သွားလို့မရစေရဘူး"
သူ မြူ့မေးဖျားကိုမော့ယူပြီး ဒေါသကြီးနေဆဲ သူမမျက်လုံးတွေထဲစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဘယ်တော့မှပဲ"
〰〰📑📑📑〰〰
"ဖွေး မေမေ့ဆီဖုန်းဆက်ချင်တယ်"
မဝံ့မရဲလေးပြောလာသော ဖွေးမျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း ဘာပြောရမှန်းမသိဘဲ ဆံပင်လေးတွေကိုသာ အသာလေးဆွဲဖွလိုက်မိသည်။
ဦးရဲဖုန်းဆက်တော့ အန်တီမြူ ရုံးအထိလိုက်လာပြီး ဖေဖေနဲ့စကားများသွားသည်တဲ့။
ဖွေးကိုလည်းစိတ်ဆိုးနေမည့်အချိန်မို့ ဖုန်းပေးပြောရမလား မသေချာ။
"ကိုကိုကြားလား ဖွေး ဖုန်းဆက်ချင်ပါတယ်ဆို"
"အန်တီမြူ ရုံးကိုလာသွားတယ်"
"ဟင်!!"
"ဖေဖေနဲ့လည်းစကားများသွားတယ်"
ဖွေး ငြိမ်သက်သွားပြီး သူ့ကိုမော့ကြည့်လာကာ ထိုအကြည့်တွေက အန်တီမြူဘာဆက်လုပ်မှာမှန်းသိနေသည့်နှယ်။
အစစအရာရာကို သူရင်ဆိုင်ဖို့အဆင်သင့်ရှိပေမယ့် ဖွေး သူ့အနားရှိဖို့ကိုသာလိုအပ်နေသည်။
"ကိုယ်တို့လက်ထပ်ရအောင် မင်းကိုပြန်မပေးနိုင်ဘူး"
"ကိုကိုကလည်း"
"ဒါမှမဟုတ် ဒီကနေ အဝေးကြီးကိုထွက်ပြေးကြမလား ဘယ်သူမှရှာမတွေ့နိုင်တော့တဲ့အထိလေ"
မေမေလိုက်လာသည်ဆိုကတည်းက ကိုကို့အတွက်ကောင်းတာဘာမှမရှိမှန်း သိနေ၍ မေမေစိတ်ပြေအောင်ဖြစ်ဖြစ် စကားပြောချင်မိသည်။
ဖွေးအသက်မပြည့်သေးတာက မေမေ့အတွက်အသာစီးရနေမည့်အရာတစ်ခုဖြစ်ပြီး ထောင်ကျသွားစေနိုင်လောက်သည်အထိ ကြီးကျယ်သွားမှာကို သူ မသိဘူးလား။
"ဖွေး ကိုကိုနဲ့နေချင်တယ် ဒါပေမယ့် မေမေနဲ့လည်းမခွဲနိုင်ဘူး ဖွေးဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲဟင်"
ပြီးမှ ဖွေးမျက်နှာလေးမော့ကာ သူ့မေးဖျားကိုဖွဖွလေးနမ်းတော့ ကိုကို့လက်တွေက ဖွေးကိုပြန်ဖက်လာပြီး ဦးခေါင်းထိပ်လေးကို နမ်းသည်။
"ကိုယ်ကတော့ ပြန်မပေးချင်တာသေချာတယ် ပြန်လိုက်မသွားပါနဲ့ ဖွေးရယ် နော်?.."
"မေမေ့ကို ဒီမှာပဲခေါ်ထားရင်ရော"
"ဘယ်လို!!"
"ဖေဖေနဲ့မေမေ့ကို ပြန်ပြီးပြေလည်စေချင်တယ် ဒါပေမယ့်.."
ဖွေးစကားလေးရပ်သွားပြီး စိတ်ရှုပ်သွားကာ သူ့ကိုတင်းတင်းဖက်ထားသည့်လက်တွေ ပြေလျော့သွားသည်။
ပြေလည်စေချင်ပေမယ့် ဖွေးဘာဆက်လုပ်ရမည်မသိ။
"မန္တလေးမပြန်ခင် လက်မှတ်ထိုးကြမယ် ဖွေးတို့လက်ထပ်ရအောင်"
"တကယ်လား"
"ဖွေး မေမေ့ကိုပြောမယ် ဖေဖေနဲ့နေချင်တယ်ဆိုပြီး"
တည်ငြိမ်လေးနက်စွာ ငုံ့ကြည့်နေသော ကိုကို့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး ပူဆာသလိုလေးပြောမိတော့ ကိုကိုက တော်တော်ကြာမှ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
တံတားတွေကို မေမေ့လိုပင် ဖွေးချစ်ပါသည်။
တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် အဆင်ပြေချောမွေ့ဖို့အတွက် ကိုယ်အနစ်နာခံလိုက်ခြင်းဟာ တံတားရဲ့အလုပ်ပဲမလား။
ဖေဖေနဲ့ မေမေ့အတွက် ဖွေးတံတားတစ်စင်းဖြစ်ချင်ပါသည်။
〰〰📑📑📑〰〰
Part 35 ဆက်ရန်
စာဖတ်သူတစ်ဦးချင်းစီကိုလေးစားလျက်
#shinthant1141997
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သူ မသိေသာအျခားတစ္ဖက္၌ ( Part - 34 )
〰〰〰〰〰
ေဖြး ကိုကို႔ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲဘဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ မ်က္ႏွာေလးဖြက္ထားေတာ့ ကိုကိုကသတိထားမိသလို ေဖြးမ်က္ႏွာေလးကိုပင့္ယူၿပီး နဖူးေလးကိုနမ္းသည္။
တစ္ခ်ိန္လံုးအသားယူေနေသာ သူ႔ကိုလည္း အျမင္ကတ္လာမိ၍ အတင္းရုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ ကိုကိုက ေဖြးကိုသိမ္းႄကံုးဖက္ထား၏။
"ထေတာ့ မုန႔္သြားစားရေအာင္"
"ေဖြး ဘယ္မွမသြားခ်င္ဘူး"
"Aww ဒီေပၚကမဆင္းခ်င္တာလား ရတယ္ေလ"
"ကိုကိုေနာ္"
ထိုအခါမွ ေဖြးထထိုင္လိုက္ေတာ့ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲတန္းေရာက္သြားကာ မက္ေမာျမတ္ႏိုးသည့္အနမ္းေတြက အသက္ရႈၾကပ္ရေလာက္သည္အထိ။
ခုခ်ိန္ထိဘာမွမဝတ္ရေသးေသာေၾကာင့္ ေဖြး ျပန္ရုန္းမိေပမယ့္ ကိုကိုက တင္းေနေအာင္ဖက္ၿပီး အဝတ္ကင္းမဲ့ေနေသာ ပခံုးေလးေတြကိုပါငံု႔နမ္းသည္။
"အရမ္းရွက္သြားလား ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုယ္မင္းကို ျပန္မလႊတ္ခ်င္လို႔ပါ"
"မသိဘူး သူမ်ားကိုအႏိုင္က်င့္တာ"
"မေက်နပ္ရင္ တစ္သက္လံုးျပန္ဆိုးေလ ကိုယ္ေခ်ာ့မွာေပါ့"
တဖြဖြနမ္းေနရင္းမွ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးေပါက္ေနသည္ကို မ်က္ႏွာေလးေမာ့လာမျွမင္လိုက္ရ၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိၿပီး ထိုေနရာေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္သည္။
သူမရဲ့လည္ပင္းႏွင့္လက္ေမာင္းေတြမွာ အနီကြက္ေတြ ထင္းေန၍ ေဖြးေလးနာေနမလားဟု အေတြးေရာက္သြားရင္း ဖြဖြေလးပြတ္သပ္ေပးမိသည္။
ႏုႏုဖပ္ဖပ္ ခေလးေလးကိုမွ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းထိေတြ့ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ သူမ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ဒဏ္ရာေတြက်န္ေနခဲ့သည္။
"ေမေမကေတာ့ သေဘာတူမွာမဟုတ္ဘူး ေဖြးအသက္မျပၫ့္ေသးတာနဲ႔ ကိုကို႔ကို ေမေမကတရားစဲြမယ္ထင္တယ္ ေဖြး ေမေမ့ကိုေၾကာက္တယ္"
"စဲြပါေစ ကိုယ္ရင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ ကိုယ္ကအတင္းခိုးေျပးလာတာ အဲ့ေလာက္ေတာ့ဒုကၡမ်ားမွာေပါ့ အဲ့ဒါေတြမေတြးနဲ႔ေတာ့ကြာ ေဖြးကိုယ္နဲ႔ေနရတာေပ်ာ္တယ္မလား"
"အင္း"
"အဲ့ဒါဆိုရၿပီ က်န္တာမေတြးနဲ႔ေတာ့"
"ဒါေပမယ့္ ကိုကို တရားစဲြခံရတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ"
"မျဖစ္ေစခ်င္လည္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔ရတာမွမဟုတ္တာ ခိုးလည္းခိုးၿပီးၿပီ စားလည္းစားၿပီးၿပီ"
"ကိုကိုေနာ္ အဲ့ဒါကို ဘာလို႔ထၫ့္ထၫ့္ေျပာေနတာလဲ"
ရွက္သြားေသာမ်က္ႏွာႏုႏုေလးျဖင့္ ေဖြးက သူ႔ရင္ဘတ္ကိုတဘုတ္ဘုတ္ထုေတာ့ လက္ကေလးေတြကိုေရွာင္ဖယ္ေနရင္း၊ သူ ရယ္မိရင္းနာလည္းမနာႏိုင္။
ထို႔ေနာက္ လက္ကေလးေတြကိုပါ ဆဲြယူနမ္းပစ္လိုက္ၿပီး…
"မင္းအဲ့ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ဘူး"
"ေတာ္ၿပီလို႔ သူမ်ားရွက္လို႔ပါဆို ဘာလို႔လိုက္စ,ေနတာလဲ"
သူမမ်က္ႏွာေလး ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားေတာ့မွ သ်ွင္မ်က္ႏွာပိုးသတ္ကာ ဆံပင္ေလးေတြကို သပ္တင္ေပးလိုက္သည္။
လည္တိုင္ေလးထက္မွာလည္း သူေသာင္းက်န္းထားေသာ markin'ရာေတြအျပၫ့္မို႔ ေဖြးကိုယ္ေလးကိုဖက္ကာ…
"ထ.. ေရခ်ိဳးေတာ့ တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္"
"ကိုကို အျပင္ထြက္"
"ဘာလို႔ရွက္ေနေသးတာလဲ ေဖြးရယ္ မဟုတ္လည္း ကိုယ္အကုန္ျမင္ဖူး.."
"ရွင္အရမ္းအရွက္မရိွတာပဲ သြား.. ေဖြးငိုေတာ့မွာေနာ္"
ဆိုကာ ေဖြးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ သူ႔ကိုဆဲြဆိတ္လာေတာ့သည္။
ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ခေလးမေလး…
"အိတ္ထဲမွာ မင္းအတြက္အဝတ္အစားေတြပါတယ္ ဖိနပ္ေရာ ျမန္ျမန္ထြက္ခဲ့ေနာ္ ကိုယ္ေစာင့္ေနမယ္"
သူကေတာ့ အဝတ္အစားလဲၿပီးသားမို႔ ဖုန္းကိုယူၿပီးအခန္းအျပင္ျပန္ထြက္ခဲ့ကာ ဝရံတာကေနပဲ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
"ဒီဖုန္းကို ေဖေဖ့လက္ထဲထၫ့္ေပးလိုက္ပါ"
ေဖြးရဲ့ဖုန္းေလးကိုေပးရင္း အေသအခ်ာမွာေတာ့ ဦးရဲက သူ႔ကိုၾကၫ့္လိုက္၊ ေမ့ေမ်ာေနေသာေဖြးကိုၾကၫ့္လိုက္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်သည္။
သို႔ေသာ္ ဖုန္းကိုလွမ္းယူၿပီး ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထိုးထၫ့္လိုက္ကာ…
"ေဖြးေလးက အသက္မျပၫ့္ေသးဘူးေနာ္ သားျပၫ့္"
"ရတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥကၽြန္ေတာ္ရွင္းမယ္ ဒီဖုန္းကိုသာေဖေဖ့ဆီေပးလိုက္ပါ ေဖြးဆီကို အန္တီျမဴဖုန္းဆက္လိမ့္မယ္ သူတို႔ခ်င္းစကားေျပာပါေစ ေဖြးကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚသြားၿပီ"
အစကတည္းက သူမကိုခိုးယူဖို႔စီစဥ္ထားၿပီးသားမို႔ ေဖြးအတြက္ အဝတ္အစား၊ဖိနပ္၊ cosmeticကအစ ျပၫ့္ျပၫ့္စံုစံုပါ၏။
အသက္မျပၫ့္ေသးလည္း ဘာျဖစ္လဲ…
အဓိကက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔…
"ကိုကို ေဖြးၿပီးၿပီ"
သူ ကိုယ္တိုင္ဝယ္ခဲ့သၫ့္ အျပာေရာင္ဂါဝန္ေလးက ေဖြးကိုယ္ေလးမွာ ကြက္တိျဖစ္ေန၍ ႃပံုးလိုက္ေတာ့ ေဖြးကမ်က္ေစာင္းေလးထိုးသည္။
ဂါဝန္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးမို႔ ေဖြးကိုယ္ေလးမွာ ကပ္ခ်ပ္ေနကာ သူခ်စ္သည့္ခေလးေလးက လူႀကီးေလးတစ္ေယာက္လို…
"သူမ်ားကို ဘယ္လိုႀကီးၾကၫ့္ေနတာလဲ ေဖြး ဝတ္ဖို႔အဝတ္အစားေတြ အကုန္ကြက္တိျဖစ္ေနလို႔ မေက်နပ္ေနတာေနာ္"
"Aww ခင္ဗ်ားရဲ့ ႏွံျပည္စုတ္ေလာက္ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဆိုဒ္ခန႔္မွန္းရတာ ခက္မယ္ထင္ေနတာလား"
"ရွင္ သိပ္အသားယူတာပဲ မုန္းလိုက္တာ"
"ဘာစားမလဲ ဒီနားမွာေတာ့ စႏၵာေမရိွတယ္"
"ေၾကးအိုးေသာက္ခ်င္တယ္"
သူ ေဖြးလက္ကေလးကိုဆဲြယူကာ Hotelေအာက္ကိုဆင္းလာခဲ့ေတာ့မွ ေဖြးက ဘယ္ေရာက္ေနသလဲဟု ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလွၫ့္ပတ္ၾကၫ့္ေနသည္။
ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလည္း သိပံုမေပၚတာမို႔ တစ္ခ်က္ခိုးႃပံုးကာ...
"ျပင္ဦးလြင္ကိုေရာက္ေနတာ မင္းမေရာက္ဖူးေသးဘူးထင္လို႔ ေခၚလာတာ"
"ရိုးရိုးေခၚလည္းရရဲ့သားနဲ႔"
"မင္း ဘာလို႔လမ္းခဲြစကားေျပာလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ဦးတည္းေသာသမီးလား အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရိွလားေတာင္မသိဘဲနဲ႔
ေဖေဖ့စကားငွားေျပာရရင္ ကိုယ္အ,လို႔ ကိုယ္ခံရတာ ဘယ္သူ႔ကိုလာရမ္းေနတာလဲ"
"ကိုကိုေနာ္ ေမေမကမွ ေဖေဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးဘာမွမေျပာဖူးတာ အစ္ကိုရိွမရိွလည္း ေဖြးက ဘယ္သိမွာလဲလို႔ ကိုကိုကေျပာျပေလ တကယ္တမ္းရွင္ညစ္တာသိလား"
"ဘာျဖစ္လဲ အခုသိၿပီလား ျပၫ့္သ်ွင္ဆိုတဲ့ေကာင္က မင္းရဲ့အစ္ကိုမဟုတ္ဘူး မင္းရဲ့ေယာက်ာ္း"
ေဖြး ႏႈတ္ခမ္းစူေထာ္ကာ သူ႔လက္ေမာင္းကိုဆဲြဆိတ္ေတာ့ နာသြားေပမယ့္ ႃပံုးေနလိုက္သည္။
တန္ပါတယ္ေလ...
〰〰📑📑📑〰〰
"မျမဴ"
ထိုအသံေၾကာင့္ ရဲေနာင္ကိုလွၫ့္ၾကၫ့္မိစဥ္မွာ ဓာတ္ေလွကားထဲကထြက္လာသၫ့္ သူ႔ရဲ့ျမဴ။
ျမဴသည္ ဟိုးအရင္ကအတိုင္း လွၿမဲလွဆဲျဖစ္ၿပီး သူခ်စ္ေသာအညိုေရာင္ဆံပင္ေတြကို ခပ္ျမင့္ျမင့္မွာစည္းတင္ထားသည္မို႔ လည္တိုင္ေလးေတြကအစ ထင္းရွင္းေနသည္။
ဆဲလ္ဟီးေတြစီးတတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေျခသံက ခပ္ျပင္းျပင္းမို႔ သူမ ဘယ္ေလာက္ေဒါသႀကီးေနမလဲ ေတြးမိၿပီး ႃပံုးလိုက္သည္။
သားရဲ့အစီအစဥ္က ျမဴ႔ကို သူ႔ေရ႔ွအထိေရာက္လာေစတာကိုး...
"ေရာက္ၿပီလား မိန္းမ"
သူ႔စကားေၾကာင့္ သူ႔မိန္းမကိုကိုမျမင္ဖူးၾကသၫ့္ ေဘးနားကလူေတြကပါ ျမဴ႔ဆီအၾကၫ့္ေရာက္သြားၾက၍ ျမဴပိုၿပီးေဒါသျဖစ္သြားပံုရသည္။
ထိုမ်က္ႏွာကို ေတြ့ခ်င္ျမင္ခ်င္လြန္း၍ လိုက္ရွာခဲ့ရသည္မွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့သလို ေရာက္မယ့္ေရာက္ေတာ့လည္း သူမကိုယ္တိုင္ လိုက္လာရသည္အထိ...
သူ ရဲေနာင္ဘက္ငဲ့ၾကၫ့္ေတာ့ ရဲေနာင္က အလိုက္တသိျဖင့္ သူ႔ဧၫ့္သည္ေတြကို ပထုတ္ေခၚသြား၍ ထိုေနရာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာက်န္ခဲ့ေတာ့၏။
သမီးရဲ့အေမပါဟု ယံုႏိုင္စရာမရိွေအာင္ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေနေသးသၫ့္သူမကို စူးစူးၾကည့္ရင္းႃပံုးမိေတာ့ ျမဴ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုတြန္းပစ္သည္။
"ဘယ္သူကနင့္မိန္းမမို႔လဲ မင္းခမ္းနား.. နင္နဲ႔ငါဘာပတ္သတ္မႈမွမရိွတာ ငါ့သမီးတစ္သက္ပဲ အခုဘယ္မလဲငါ့သမီး"
"ေအးေဆးေပါ့ ကိုယ့္ေယာက်ာ္းနဲ႔ကိုယ္ေတြ့တာ ဒီေလာက္ထိ ေဒါသႀကီးေနဖို႔မလိုပါဘူး"
"ငါနင္နဲ႔ေတြ့ဖို႔လာတာမဟုတ္ဘူး နင္ ငါ့ကိုေသခ်ာၾကၫ့္စမ္း ခမ္း.. နင့္ကိုေယာက်ာ္းအျဖစ္သတ္မွတ္ေနေသးတဲ့ရုပ္မ်ိဳးလား"
မ်က္ႏွာကိုေမာ့ခ်ီၿပီးေမးလာပံုက ဟိုးအရင္က သူ႔စကားတစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္း ေခါင္းငံု႔တတ္သၫ့္ျမဴမဟုတ္ေတာ့။
သူမမွာ ေၾကာက္စိတ္မရိွေတာ့သည္က သမီးအတြက္ရဲရင့္ေနတာေၾကာင့္မ်ားလား...
"ၾကၫ့္ဖို႔မလိုဘူး နင္နဲ႔ငါမကြာရွင္းရေသးဘူး အဲ့ဒီေတာ့ ငါ့မိန္းမပဲ အခုလာတာဘာကိစၥ"
သိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ တမင္ေမးလိုက္ေတာ့ ျမဴက ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ လက္သီးဆုပ္လိုက္သည္ကိုလည္း ေတြ့လိုက္ရသည္။
"နင္ခိုးယူထားတဲ့ ငါ့သမီးကိုငါျပန္လိုခ်င္တယ္"
"နင္လိုခ်င္ရင္ ငါ့သားဆီေတာင္းေလ သမီးကိုငါေတာင္မပိုင္ေတာ့ဘူး"
"ဘာ!!"
"ဟုတ္တယ္ ျပၫ့္သ်ွင္ သမီးကိုေခၚသြားၿပီ"
"နင့္အႀကံဒါအကုန္ပဲလား ခမ္း ငါ့သမီးအသက္မျပၫ့္ေသးဘူး နင္.. နင္ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ထိ အႂတၲကီးရတာလဲ နင့္မိသားစုထဲမွာသမီးကိုမထားခ်င္လို႔ ငါေခၚထုတ္သြားကာမွ နင္..."
ျမဴသည္ ခ်က္ခ်င္းတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္လာၿပီး မ်က္ရည္ေတြဝဲတက္လာကာ နံရံကိုမွီ၍ရိႈက္ႀကီးတငင္ငိုခ်ေတာ့ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။
သူ႔မိသားစုနဲ႔ျပန္ပတ္သတ္ဖို႔ ျမဴအဲ့ေလာက္ထိေသြးရူးေသြးတန္းျဖစ္သြားသလား…
"ျမဴ"
"ငါနင့္ကိုစိတ္နာတယ္ ခမ္း.. နင့္ကိုေရာ နင့္အေမကိုေရာ ငါစိတ္နာတယ္ ေျပာစမ္းပါဦး.. အိမ္အကူသာသာပဲရိွတဲ့မိန္းမရဲ့သမီးကို နင္တို႔သားအမိသားအဖတစ္စုက ဘယ္ေလာက္ထိတန္ဖိုးထားႏိုင္မွာမို႔လဲ ဟမ္?.."
"ဘာ!!"
ဒီတစ္ခါေဒါသထြက္သြားရသူက သူျဖစ္ၿပီး အိမ္အကူသာသာဆိုေသာစကားေတြ ျမဴ႔ကိုဘယ္သူေျပာခဲ့တာလဲ။
မ်က္လံုးထဲမွာေမေမ့ကိုပဲေျပးျမင္လိုက္ကာ သူ အလြန္ခ်စ္ခဲ့ရသၫ့္သူမကို တျခားဘယ္သူကမွ ေစာ္ကားေျပာဆိုဝံ့မွာမဟုတ္။
"အိမ္ေတြၿခံေတြေပးၿပီး ငါ့သားအနားကသြားစမ္းလို႔ မေျပာရံုတစ္မယ္ ေမာင္းထုတ္ခံရတဲ့ျဖစ္ရပ္မ်ိဳး ငါ့သမီးကို ထပ္အျဖစ္ခံရမွာလား"
"ျမဴ နင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
"ငါခံစားခဲ့ရတဲ့နာက်င္မႈေတြ ငါ့သမီးမွာမျဖစ္ရဘူး မင္းခမ္းနား ငါက်ိန္လိုက္မယ္ အဲ့ဒီေကာင္ေလးက နင့္ရဲ့သားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ငါဘယ္ေတာ့မွသေဘာမတူဘူး သမီးကို ငါရေအာင္ျပန္ေခၚသြားမယ္"
သူ မသိခဲ့ေသာ အျခားတစ္ဖက္မွာ ဒီလိုကိစၥေတြတကယ္ပဲျဖစ္သြားခဲ့သလား။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမဴဟာ သူ႔ကိုစြန႔္ပစ္ၿပီး သမီးနဲ႔ပဲႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝ ထူေထာင္ခဲ့တာလား။
အေတြးနဲ႔တင္ ခံျပင္းသြားမိၿပီးေနာက္ ေဒါသေတြပါေပါက္ကဲြလာခဲ့ရင္း သူရိွေနပါလ်က္ ျမဴေရာ၊သမီးပါ တသီးတသန္႔ေနတာမ်ိဳး ေနာက္ထပ္လက္မခံႏိုင္။
"တိတ္စမ္း ျမဴ.. နင့္ပါးစပ္ကိုပိတ္ထား.. နင္ဘာေတျြဖစ္ခဲ့သလဲ ငါမသိဘူး နင္ဘာလို႔ငါ့ကိုမေျပာခဲ့တာလဲ တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ခံစားၿပီး ငါ့ကိုေတာ့ ဘာလို႔ေမ့ထားခဲ့တာလဲ"
"ငါ့ကိုမေအာ္နဲ႔ နင့္အရိပ္ေအာက္မွာ ငါမရိွေတာ့တာၾကာၿပီ"
"အဲ့ဒါဆိုထပ္ေျပာလိုက္ေလ ေနာက္တစ္ခြန္းေလာက္"
စိန္ေခၚသလိုေျပာလိုက္၍ ျမဴသည္မ်က္ရည္ေတြသုတ္ပစ္ကာ စကားသံမထြက္ေတာ့။
ဒါလား သူ႔အရိပ္မွာမရိွေတာ့တာ...
ျမဴဟာ သူ႔ကိုလည္းခ်စ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ မာနေတြႀကီးေနေသးတာလဲ။
တကယ္ဆို ေမေမ ဒီလိုေတြေျပာခဲ့၊ဆိုခဲ့ရင္ေတာင္ သူ႔ကိုအသိေပးဖို႔မေကာင္းဘူးလား။
ကိုယ္ဝန္ႏွင့္ ဘယ္ဆီဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိ၊ ဘယ္လိုရုန္းကန္ၿပီး ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိေပမယ့္ ျမဴပင္ပန္းခဲ့မွာကိုေတာ့သိသည္။
သို႔ေသာ္ ဒါေတြေၾကာင့္ေမေမ့ကိုလည္း ထပ္ၿပီးအျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့သလို ျမဴ႔ကိုလည္းအျပစ္မျမင္ႏိုင္။
"နင့္ကိုအဲ့လိုမိန္းမအျဖစ္ ငါသတ္မွတ္ခဲ့ဖူးလားျမဴ တန္ဖိုးထားလြန္းလို႔၊ ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ ရေအာင္ယူထားခဲ့တာ နင္နဲ႔ရိွခ်င္လြန္းလို႔ အားလံုးကိုစြန႔္လႊတ္ဖို႔အထိ ငါဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ
အဲ့ဒါေတြကိုေရာ နင့္အမုန္းေတြ၊ နင့္နာၾကည္းမႈေတြထဲ ေရာပစ္လိုက္တာလား"
ျမဴ ျပန္မေျဖႏိုင္...
မ်က္ရည္ျဖင့္ေမာ့ၾကၫ့္လာသၫ့္မ်က္လံုးေတြကေတာ့ မာန္မခ်ႏိုင္သၫ့္ ေဒါသတရားေတြနဲ႔ျပၫ့္ေနဆဲ။
သူမ ေက်ေအးေပးမွာမဟုတ္မွန္းလည္း ထိုမ်က္လံုးေတြကတစ္ဆင့္ သိလိုက္ရၿပီမို႔ အံႀကိတ္ပစ္လိုက္ကာ...
"ငါ့သမီးကိုျပန္မထၫ့္ႏိုင္ဘူး ျမဴ.. ၿပီးေတာ့ သမီးကိုနင္ေရာ ငါေရာမပိုင္ေတာ့ဘူး"
"အဲ့ဒါကိုစကားထဲထၫ့္ေျပာစရာမလိုဘူး ခမ္း ငါ့သမီးက အသက္မျပၫ့္ေသးဘူး လိုက္ေျပးဖို႔ဆိုတာလည္း ငါ့သမီးအေၾကာင္းငါအသိဆံုးပဲ နင့္သားကေခၚသြားတာ အတင္းအၾကပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္"
"ေတာက္!.."
"အဲ့ဒီကိစၥကို တရားရံုးမွာပဲရွင္း"
"ရတယ္ နင္ႀကိဳက္တဲ့ဘက္ကေရ႔ွဆက္လုပ္ ငါကေတာ့ ငါ့သားကိုေရာ၊ ငါ့သမီးကိုပါအဆံုးရႈံးမခံႏိုင္သလို ဘာမွလည္းမျဖစ္ေစရဘူး
နင္က်ိန္သလို ငါလည္းက်ိန္တယ္ျမဴ နင္ငါ့လက္ထဲကေန ငါ့သမီးကိုဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေခၚသြားလို႔မရေစရဘူး"
သူ ျမဴ႔ေမးဖ်ားကိုေမာ့ယူၿပီး ေဒါသႀကီးေနဆဲ သူမမ်က္လံုးေတြထဲစိုက္ၾကၫ့္လိုက္သည္။
"ဘယ္ေတာ့မွပဲ"
〰〰📑📑📑〰〰
"ေဖြး ေမေမ့ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္"
မဝံ့မရဲေလးေျပာလာေသာ ေဖြးမ်က္ႏွာေလးကိုၾကၫ့္ရင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ ဆံပင္ေလးေတြကိုသာ အသာေလးဆဲြဖြလိုက္မိသည္။
ဦးရဲဖုန္းဆက္ေတာ့ အန္တီျမဴ ရံုးအထိလိုက္လာၿပီး ေဖေဖနဲ႔စကားမ်ားသြားသည္တဲ့။
ေဖြးကိုလည္းစိတ္ဆိုးေနမၫ့္အခ်ိန္မို႔ ဖုန္းေပးေျပာရမလား မေသခ်ာ။
"ကိုကိုၾကားလား ေဖြး ဖုန္းဆက္ခ်င္ပါတယ္ဆို"
"အန္တီျမဴ ရံုးကိုလာသြားတယ္"
"ဟင္!!"
"ေဖေဖနဲ႔လည္းစကားမ်ားသြားတယ္"
ေဖြး ၿငိမ္သက္သြားၿပီး သူ႔ကိုေမာ့ၾကၫ့္လာကာ ထိုအၾကၫ့္ေတြက အန္တီျမဴဘာဆက္လုပ္မွာမွန္းသိေနသၫ့္ႏွယ္။
အစစအရာရာကို သူရင္ဆိုင္ဖို႔အဆင္သင့္ရိွေပမယ့္ ေဖြး သူ႔အနားရိွဖို႔ကိုသာလိုအပ္ေနသည္။
"ကိုယ္တို႔လက္ထပ္ရေအာင္ မင္းကိုျပန္မေပးႏိုင္ဘူး"
"ကိုကိုကလည္း"
"ဒါမွမဟုတ္ ဒီကေန အေဝးႀကီးကိုထြက္ေျပးၾကမလား ဘယ္သူမွရွာမေတြ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိေလ"
ေမေမလိုက္လာသည္ဆိုကတည္းက ကိုကို႔အတြက္ေကာင္းတာဘာမွမရိွမွန္း သိေန၍ ေမေမစိတ္ေျပေအာင္ျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာခ်င္မိသည္။
ေဖြးအသက္မျပၫ့္ေသးတာက ေမေမ့အတြက္အသာစီးရေနမၫ့္အရာတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ေထာင္က်သြားေစႏိုင္ေလာက္သည္အထိ ႀကီးက်ယ္သြားမွာကို သူ မသိဘူးလား။
"ေဖြး ကိုကိုနဲ႔ေနခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္ ေမေမနဲ႔လည္းမခဲြႏိုင္ဘူး ေဖြးဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲဟင္"
ၿပီးမွ ေဖြးမ်က္ႏွာေလးေမာ့ကာ သူ႔ေမးဖ်ားကိုဖြဖြေလးနမ္းေတာ့ ကိုကို႔လက္ေတြက ေဖြးကိုျပန္ဖက္လာၿပီး ဦးေခါင္းထိပ္ေလးကို နမ္းသည္။
"ကိုယ္ကေတာ့ ျပန္မေပးခ်င္တာေသခ်ာတယ္ ျပန္လိုက္မသြားပါနဲ႔ ေဖြးရယ္ ေနာ္?.."
"ေမေမ့ကို ဒီမွာပဲေခၚထားရင္ေရာ"
"ဘယ္လို!!"
"ေဖေဖနဲ႔ေမေမ့ကို ျပန္ၿပီးေျပလည္ေစခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္.."
ေဖြးစကားေလးရပ္သြားၿပီး စိတ္ရႈပ္သြားကာ သူ႔ကိုတင္းတင္းဖက္ထားသၫ့္လက္ေတြ ေျပေလ်ာ့သြားသည္။
ေျပလည္ေစခ်င္ေပမယ့္ ေဖြးဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိ။
"မႏၲေလးမျပန္ခင္ လက္မွတ္ထိုးၾကမယ္ ေဖြးတို႔လက္ထပ္ရေအာင္"
"တကယ္လား"
"ေဖြး ေမေမ့ကိုေျပာမယ္ ေဖေဖနဲ႔ေနခ်င္တယ္ဆိုၿပီး"
တည္ၿငိမ္ေလးနက္စြာ ငံု႔ၾကၫ့္ေနေသာ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလးကိုၾကၫ့္ၿပီး ပူဆာသလိုေလးေျပာမိေတာ့ ကိုကိုက ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
တံတားေတြကို ေမေမ့လိုပင္ ေဖြးခ်စ္ပါသည္။
တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ့ဖို႔အတြက္ ကိုယ္အနစ္နာခံလိုက္ျခင္းဟာ တံတားရဲ့အလုပ္ပဲမလား။
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့အတြက္ ေဖြးတံတားတစ္စင္းျဖစ္ခ်င္ပါသည္။
〰〰📑📑📑〰〰
Part 35 ဆက္ရန္
စာဖတ္သူတစ္ဦးခ်င္းစီကိုေလးစားလ်က္
#shinthant1141997