"Nicholas? Ang swerte mo naman," sabi ni Lory sa akin habang ako ay abala pa rin sa hello wafer na hawak-hawak ko.
Kanina ko pa ito binabasa at hindi ko maiwasang magtaka. Buong umaga akong nakatutok dito at wala pa rin akong kamalay-malay kung bakit sa akin pa ibinigay ni Nicholas ang wafer na ito-may pick up line pa sa likod. But I admit, kinilig ko nang kaunti.
"Nick tawag ko sa kaniya." Me and Lory both looked at Tasha at the same.
Pati pala si Nicholas ay close kay Tasha. I never knew that before, pagkarami-rami kasi ang lumalapit kay Tasha, kaya hindi ko na nakakabisado ang mukha ng mga iyon. Pa'no ba naman kasi, ang ganda-ganda ng kaibigan namin.
"Close kayo no'n?" tanong ni Lory habang sabay-sabay kaming naglalakad papauwi ng school.
Mahilig din kaming bumili ng street foods, tatlong taon na kaming bumibili kila ate Fe. Felicia ang pangalan niya pero ate Fe na lang ang tinatawag namin sa kaniya para hindi raw masyadong mahaba. Masasarap ang tinda nila, lalo na ang siomai at gulaman nila. Sinabihan na rin ako ni mama na huwag na masyadong bumili ng street foods dahil noong elementary ako, iyon ang naging sanhi ng sakit ko. Sensitive raw ang tiyan ko, pero walang sensitive-sensitive 'pag masarap ang pagkain.
"Dati... nagkakausap kami ni Nick pero 'di na kami masyadong close no'ng nag-grade 9 na tayo."
Tumigil kami sa harapan ng maliit na tindahan ni ate Fe at doon niya kami agad na napansin. Napapalakpak pa siya sa sobrang tuwa nang makita niya kaming tatlo. Kami raw kasi madalas ang nakakaubos ng mga paninda niya. Ang saya lang din sa pakiramdam kasi busog na kami, nakatutulong pa kami sa kapwa namin.
"Nandito na ang mga paborito kong bata, nako! Ubos na naman ang paninda ko nito!" tuwang-tuwa nang sabihin niya iyon sa amin.
"'Buti nga ate may natira pa sa paninda mo e, sarap-sarap pa naman lahat." Kumuha si Tasha ng malaking baso at isang stick upang kumuha na rin ng pagkain niya.
"Oo naman! Basta unang araw ng klase marami akong niluluto... alam ko kasing maraming estudyante ang maghahanap ng tusok-tusok." Tiningnan ko ang mga niluluto ni ate Fe, may fishball, kwek-kwek, squid ball, at kikiam.
"Kuha ka na ng sa'yo, be. Wala ka na bang baon? Libre na kita." Natawa ako sa tanong ni Tasha. Agad akong kumuha ng isang plastik na baso at stick.
"Mel pa ba? Walang pera? Not gonna happen," biro ni Lory habang inilalabas niya ang wallet niya upang makapagbayad na siya.
"Pagkain pa ba ni ate Fe, ito lang 'yong pag-iipunan kong pagkain," biro ko sa kanila.
"Grabe naman, gano'n na ba kasarap ang mga sauce ng pagkain dito?" Nagtawanan kami sa natanong ni ate Fe.
Mas lalo kasing nagpapasarap ang gawa niyang sauce para sa mga tusok-tusok. Kapag si mama ang gumagawa, iba ang lasa, pero kapag sa labas lang nabibili, masarap. Ewan ko ba kung ano'ng klaseng kababalaghan iyon.
"Ate, ito na lahat, bente. Saka isang gulaman po." Iniabot ni Lory ang bayad niya kay ate Fe.
Pinakapaborito ko rito ay 'yong pritong tokwa, kwek-kwek, at fishball. Ang sarap kasi kahit walang sauce, hindi nakakaumay. Minsan naman gulaman ang binibili kong panulak o kaya naman ay choco. Mas gusto ko ang gulaman kasi wala siyang after taste, hindi kasi minsan bagay 'yung choco sa pagkaing binibili ko.
"Ate Fe, bente rin lahat. Isang gulaman din po," sabi ko at iniabot kay ate Fe ang 50 pesos ko, sinuklian naman niya ako ng 30 pesos.
Habang inaantay ko ang palamig ko, muling nagsalita si ate Fe, "Graduating na kayo, dito pa rin ba kayo mag-aaral sa susunod?" tanong ni ate Fe.
Nagkatinginan kaming tatlo sa isa't isa at hindi makasagot kay ate Fe. Ang balak kasi sa akin ni mama ay ilipat ako ng school kapag senior high school na ako-tulad lang ni kuya Jin na college na ngayon. Ewan ko lang kila Tasha kung ano ang desisyon nila o ng parents nila. Undecided pa rin ata sila hanggang ngayon.
"Ako ate... baka lilipat na ako ng school," sabi ni Lory na ikinalungkot naman ni ate Fe.
"Siguro ako rin ate Fe... ayaw ni mama na mag-aral ako rito ng senior high school e..."
"Ako rin ate... ililipat na ako ni mama ng school next year..." sabi ko at natahimik si ate Fe nang saglit habang nagluluto.
"Nako... wala nang uubos ng paninda ko 'pag nawala kayo rito."
"Bibisitahin ka naman namin dito, ate e. 'Wag kang mag-alala." Lory raised her hand and promised.
"Nako... 'pag 'yan hindi nagkatotoo, magtatampo talaga ako sa inyong tatlo."
"Oo nga pala... kayo ba ay... nagpapaligaw na?" Sabay kaming napatingin ni Lory kay Tasha. Siya lang naman kasi ang ligawin sa aming tatlo.
"As usual, ate. Si Tasha lagi." Tasha smiled and shook her head.
"Wala akong sinasagot sa kanila ate-"
"May special someone kasi siyang inaantay," pang-aasar ni Lory sabay kiliti sa baywang ni Tasha.
"Baliw! 'Wag kang maingay-"
"'Yan ba 'yong Theo na naikukuwento niyo sa akin?" Agad naman akong tumango bilang tugon.
"Nako... masyado pa kayong bata ha?" bilin ni ate Fe sa amin.
"Alam n'yo 'yang pag-ibig... makakapag-antay 'yan. Kung totoong mahal niyo ang isa't isa... mag-aantay kayo kahit gaano pa man katagal 'yan."
"Ang pag-aantay na tinutukoy ko ay may malalim na ibig sabihin, malalaman niyo rin 'yan 'pag kayo'y umiibig na."
"Lagi niyong tatandaan na hindi basehan ang itsura kapag ikaw ay nagmamahal." Taimtim akong nakikinig kay ate Fe habang pakain-kain lang.
"Balang araw, lahat ng sinasabi ko sa inyo ay mararanasan niyo. Iba ang pag-ibig kapag masaya ang dulot nito sa inyo."
"Iyon ang pagmamahalang seryoso at walang katapusan, hanggang wakas ay naroroon pa rin sa inyong puso."
***
"Anak! anak nandito ang papa mo. Gusto mo bang kausapin?" nagmamadaling tanong ni mama sa akin.
Mabilis ko namang kinuha ang cell phone ni mama mula sa kaniya. I feel excited, after how many days without talking to my father, this is the time I've been waiting for—to speak to him.
"Papa!"
Dinig ko ang pagtunong ng cell phone, ibinaba ni papa ang tawag. Mabagal kong ibinaba ang cell phone sa mesa habang ang ngiti sa labi ko ay dahan-dahan ding nawala. Ilang araw kong inaantay ang tawag ni papa tapos bababaan lang niya ako. Ramdam ko ang paghaplos ni mama sa ulo ko nang mapansin niyang nakasimangot ako.
"O, bakit? Hindi ka ba masaya na nariyan na ang papa mo?"
Bumuntong hininga ako. "Mama... nawala 'yong... tawag." Ibinalik ko ang cell phone kay mama at bahagya akong yumuko.
"Bakit... binaba niya mama? Ayaw ba akong makausap ni papa?"
"Hindi naman sa gano'n, anak. Baka busy lang ang papa mo-"
Napatigil si mama sa pagsasalita nang muling tumunog ang cell phone niya. I expected it to be my father's call, but it wasn't. Iyong best friend ni mama since high school ang tumatawag sa kaniya.
"Sige anak, kausapin ko lang 'tong si tita mo." She kissed my head and went outside my room. I feel empty again after my mom closed the door.
Hindi ko alam kung bakit ibinaba ni papa ang tawag. Was he busy? I don't think so. May oras siya kausapin si mama pero kaming mga anak niya wala? How I wish to see him before this year ends again. Dalawang taon na siyang hindi nakakauwi rito sa amin. We all have these beautiful furnitures, no financial problems, great life—but without him, life won't be easy for me. I want to see my father, I need him just like how I need my mother.
After writing an update for my story, I quickly closed my laptop and focused on my phone. While scrolling through my social media, a message popped up on my notification causing me to open it. The message is from someone I barely know. I think I just accepted his friend request earlier—after lunch.
His name is Zach Trino, before reading his message, I quickly tapped his picture which leads me to his timeline on Facebook, he doesn't have much to show on his timeline. I can see that he doesn't use social media that much. So, I went back to his message and read the message he sent to me. Simple and plain-overused message.
"Hi po! Good aftie!"