"Masakit pa ba ulo mo?" tanong ko kay Kai habang nakahilata ito sa kama niya.
Kani-kanina lang nang makauwi kami ni mama ay nalaman naming hindi na nakapasok si Kai dahil sa lagnat niya. Sayang pa naman dahil nakasali siya sa with honors tapos hindi man lang siya nakapasok para makuha ang certificate niya sa school. Kaya mamaya, si mama na lang ang pupunta para i-receive ang certificate niya.
"Ate... tubig..." nanghihinang sabi niya sa akin.
Nilibot ko ang paningin ko sa mesa sa tabi ng kama niya ngunit wala akong nakitang baso ng tubig. Bago pa man ako umalis ng kuwarto niya ay ipinatong ko muna ang kanang kamay ko sa noo niya at gano'n din sa leeg niya upang malaman kung gaano siya kainit.
"Wait lang, kukuha lang ako sa baba..." pagpapaalam ko sa kaniya at agad akong tumayo mula sa upuan ko para kumuha ng tubig sa baba.
I twisted the door handle and opened it. Hindi ko na isinara dahil papasok din naman ako ulit sa kuwarto niya. Nag-iingat ako sa bawat hakbang na ginagawa ko sa hagdan, madulas kasi rito at talagang dederetso ka sa baba kapag nagkamali ka ng apak. Nang makarating ako sa baba, nagtungo ako sa kusina kung saan naroroon ang ref. Binuksan ko ang ref at kukunin na sana ang pitsel na may lamang tubig kaso naalala kong may sakit pala si Kai at bawal siya uminom ng malamig ng tubig.
"Ang ulyanin ko naman." Napakamot ako sa batok ko at muling isinara ang ref.
Kumuha ako ng baso sa lalagyanan at sa galon ako ng tubig kumuha. Nang mapuno ang baso ay agad kong inikot ang faucet ng water container at dahan-dahang hinawakan ang baso ng tubig at naglakad papaakyat ulit ng kuwarto ni Kai. Ngayon ay naiwan kaming dalawa sa bahay ni Kai dahil si mama ay may pinuntahan—mamaya pa siya makakauwi kaya ako muna ang magbabantay kay Kai.
Nang muli akong makabalik sa kuwarto ni Kai, agad kong isinara ang pinto at lumapit sa kaniya. "Upo ka muna," utos ko at dahan-dahan naman siyang umupo sa kama niya.
Ibinigay ko ang baso ng tubig sa kaniya at nang kunin niya ito ay hinaplos-haplos ko ang likod niya. "May nararamdaman ka ba? Nasusuka? Nahihilo? Inaantok ka ba?" sunod-sunod kong tanong sa kaniya habang umiinom siya ng tubig.
Madalas kaming nag-aasaran at nagkakatampuhan ni Kai, pero mahal na mahal ko siya bilang kapatid ko. Hindi ako mapakili kapag nagkakasakit siya. Simula kasi no'ng bata siya, sakitin na raw talaga siya—ang sabi ni mama sa akin. Kaya kinakabahan na kami kapag nagkakalagnat si Kai kasi madalas ay itinatakbo siya sa ospital dahil malala ang sakit niya. Salamat naman sa Diyos at nagiging maayos ang kalagayan niya at mabilis ding nawawala ang sakit niya.
"Inaantok nga ako e," sagot naman niya sa akin at muli kong kinuha ang baso mula sa kaniya at inilapag ito sa mesa.
"Sige, magpahinga ka muna. Gusto mo bang bantayin kita o... alis muna ako?" tanong ko dahil alam kong minsan ay hindi siya nakakapagpahinga kapag may nakakasama siya rito sa kuwarto niya.
"Okay lang ako, ate. Chat na lang kita 'pag may kailangan ako." Tinapik ko ang kamay niya at kinuha ang cell phone niya.
"Bawal mag-cell phone. Hindi ka muna makakahawak nito," sinita ko siya at inilayo ang cell phone mula sa kaniya.
Dinig ko ang pagbuntong hininga niya at muli siyang humiga. "Ate naman... 'di ko naman gagamitin buong araw e..." pagmamakaawa niya sa akin ngunit umiling ako.
"Makinig ka sa akin ha? Bawal muna maghawak ng gadgets, ipagpahinga mo muna 'yang mata mo."
"Masama ang laging nakatutok sa gadgets. Sige na, matulog ka muna." Tumayo ako at kinuha ang kumot niyang nahulog sa lapag. Dinampot ko ito at kinumutan siya.
"Ate ang init—"
"Kailangan 'yan para pagpawisan ka, matulog ka na. Sige na," utos ko sa kaniya.
Bago pa man ako lumabas ng kuwarto niya ay pinagmasdan ko muna ang buong paligid ko. Kakaiba kasi ang nararamdaman ko, parang may mali. Nanlilisik ang mga mata ko habang papalapit kay Kai, inangat ko ang isang unan niya at doon ko nakita ang lumang cell phone niya na nakatago.
"Aba, aba? Nagtatago ka pa ah?" Dinampot ko ang cell phone mula sa unan niya at ngumisi.
"Ate... 'di naman e, saglit lang. Please?"
"Hindi! Kung ano ang bilin sa'yo ni mama ay bilin ko rin. Makinig ka sa amin." Wala na siyang nagawa kundi ang manahimik. Lumabas ako ng kuwarto niya at nagpunta naman sa sarili kong kuwarto.
Nagmadali akong humilita sa kama at ipinikit muna ang mga mata ko. "Nakakaantok!" sigaw ko at humikab.
Antok na antok ako dahil maaga akong nagising kanina at napagod din ako sa klase ko kanina. Maraming pinagawa, ngunit ang maganda ay walang assignments na pinapagawa sa amin kaya makakapagpahinga kami nang matiwasay. Puwedeng-puwede matulog magdamag.
"Gusto kong magsulat... pero inaantok ako..." bulong ko sa sarili ko at maya-maya ay hindi ko na mapigilang ipikit ang mga mata ko.
Last thing I knew, I fell asleep though I'm in an uncomfortable position.
***
"Anak? Melissa?" I slowly opened my eyes and looked at my mom. I blinked my eyes and rubbed them.
"Ma?"
"Kain ka na sa baba, nakapagluto na ako."
Hindi pa masyadong maganda ang mood ko kaya nakakuyumos ang mukha ko nang tumayo ako mula sa kama. Damang-dama ko ang pagkahilo at bigla na lang nandilim ang paningin ko. Naalala ko, bawal pala tumayo agad 'pag matagal na nakahiga—dapat umupo muna.
"Si Kai po? Kumain na siya?" tanong ko kay mama.
"Oo, dinalhan ko na siya kanina ng makakain niya, kumain ka na rin," utos ni mama sa akin at agad naman akong lumabas ng kuwarto ko habang siya ay may nililinis doon.
Hawak-hawak ko ang cell phone ko habang naglalakad ako pababa ng hagdanan, at dahil sa sobrang naka-focus ako sa cell phone ko, nagkamali ako ng tapak at nagulat ako nang dere-deretso akong nahulog sa baba. Speed lang.
"Aray ko..." bulong ko habang hinahaplos-haplos ang puwetan ko. Napahawak na lang ako sa railings ng hagdan at tinulungan ang sarili kong makatayo nang dahan-dahan dahil namimilipit pa ang mga paa ko sa sakit.
Nang makatayo ako ay nakita ko si mama na nakasilip mula sa taas. "Ano 'yong kumalabog?" Nanlalaki ang mga mata ni mama nang magtanong sa akin.
I acted like I wasn't hurt and I shrugged my shoulders. "Ewan ko po, wala naman po akong narinig," pagsisinungaling ko kay mama.
Mabagal akong naglakad papuntang kusina, patigil-tigil ako sa paglalakad dahil kumikirot pa rin ang mga paa ko. Luckily, hindi ako nabalian. Dagdag gastos pa iyon sa amin dahil lang sa katangahan ko.
I don't feel like eating yet, so I went towards the living room and sat down on the couch. I started browsing on my phone and I remembered Zach. Kanina nag-chat kami, siguro nasa school na siya ngayon. I clicked the messenger app and opened our conversation. I started reading our past messages which makes me smile.
"Buang..." bulong ko sa sarili ko habang nakangiting binabasa ang mga message ni Zach sa akin.
Magtatatlong buwan na kaming magkakilala, pero hindi ko pa rin alam ang itsura niya. But I already know where he lives, Mandaluyong pala iyon. Nalaman ko kay Lory, ang laking tulong ni Lory sa akin dahil nasabi niya iyon sa akin. Malapit lang naman ang Manila sa Mandaluyong, pero wala akong balak makipagkita sa kaniya. Hindi ko muna iyon iniisip, saka na 'pag matured na kami. Sa ngayon, hanggang chat-chat lang muna.
"Hindi na nagsawa sa asterisk..." natatawang sabi ko sa sarili ko habang binabasa ang messages ni Zach na may asterisk.
Dati, naiirita ako na nahihiya, pero ngayon, parang ang cute na sa akin. Hindi ko namalayan na active now na pala siya, kaya dali-dali kong na-seen ang bagong message niya sa akin. Nahihiya ako dahil alam niyang binabasa ko ang conversation namin, at nahihiya ako dahil na-seen ko agad ang message niya.
"Should I reply?" Nagdadalawang isip pa ako kung sasagot ako kay Zach dahil baka isipin niya, lagi akong nakaabang sa message niya.
"Siguro... mamaya na lang..." bulong ko ngunit binasa ko muna ang message niya sa akin.
"Hi love ko, love you! Pahinga ka ah?"
***
"Medyo okay na ba 'yong pakiramdam mo?"
"Medyo okay naman na, ate," sagot ni Kai sa akin at agad naman akong huminga nang malalim bago tumango.
"Kaya mo nang makapasok bukas?"
"Baka mabinat ako e... siguro sa susunod na araw na lang muna, ate." Hinaplos-haplos ko ang kamay niya, parang masahe na rin para mas maging komportable siya.
"Wala ka na bang masamang nararamdaman?"
"Wala naman na. Medyo gumaan na rin 'yung pakiramdam ko." Ngumiti ako nang marinig ang tugon niya.
Salamat sa Diyos dahil hindi na tumaas ang temperature niya at mas nagiging maayos na ang pakiramdam niya. I don't want to see him suffering, it's stressing me out. Mas mabuti na ang gumagaling siya paunti-unti at bumabalik na sa normal ang karamdaman niya.
"Kumusta pala si Lory, ate?" I raised an eyebrow when I heard his question.
"Bakit mo naman natanong?" nagtatakang tanong ko kay Kai.
Tumingin siya sa akin at ngumiti. "Bakit, ate? Bawal ba?"
I shook my head. "Okay naman si ate Lory mo, bakit?"
"Wala lang natanong ko lang naman—"
"Gusto mo siya?" mabilis kong tanong at matagal kaming nagkatitigan sa isa't isa.
I blinked my eyes for a few seconds and gave him a questioning look. He continued to stare at me and a smile starts to form on his lips. I didn't receive his answer, but the way he looks at me indeed speaks something predictable to me.
Silence means yes.