Fırat'la Asya İstanbul'a dönmüşlerdi. Kaan'la Hatice abla , Efsuna bütün desteklerini veriyorlardı . Rüzgar gün geçtikçe büyürken Efsun anneliği onda öğreniyordu . Tüm tecrübesizlikleri onda son bulurken , ondan vazgeçmediği için Allah'ına teşekkür ediyordu her doğan güneşte. Bazı acılar yaşansa da yerine gelen mutluluklar onu silmese de silikleştiriyordu. Efsunun da öyle olmuştu. Rüzgar ona Uraz'ın ihanetini unuttururken , bir yandan da ona benzemesi hiç adil değildi. Ama Efsun her şeye herkese inat oğlunu yüreğindeki en güzel yere koymuştu bile.
Kaan , Efsuna karşı ne uzaktı ne de çok yakın irdelemiyordu onu. Biliyordu ki kalbindeki sevgi Efsuna aitti ama Efsun yapamazdı. Uraz , Efsuna ihanet etse de , Efsun ona edemezdi. Kaan , Rüzgarın ilklerinde hep yanındaydı.İlk gülüşü, ilk tepki verişi , ilk hastalığı ne kadar zor bir geceydi. O gece sadece Kaan'ın kucağında sakinleşmişti. Ateşi indiğinde nasıl sevinçle tepki verdiklerini anımsıyordu Efsun yüzünde belirsiz bir gülümsemeye sebep oluyordu. Rüzgar emeklemeye başladığında Kaan'la çığlık çığlığaydılar, Efsun ne kadar seviniyorsa Kaan da onunla o kadar seviniyordu.
Rüzgar gitgide Uraz'a benzemeye başlamıştı. Kara gözleri onun Efsuna baktığı gibi bakıyordu. Bazen hırçın bazen aşkla... Eğer Efsun mutluluğun resmini çizseydi şimdi Uraz'ın kalbi yerine oğlunu sayfalarca çizebilirdi.
Zaman hızla geçerken üçü iyiydi, Efsunun bazen yüreğine gelen sızı zorlasa da , ayakta kalmak için çok güçlü bir sebebi vardı. Rüzgar artık 10 aylıktı. Her gece birlikte yatarken burnunu boynuna gömüp uyumayı severdi . Efsun hiç kıpırdamazdı o uyanmasın diye .
Yine o gecelerden biriydi. Efsun yavaşça Rüzgarın yanından kalkıp pencereye yürüdü. Ay ışığı yine ona dost olmuştu. Uraz'ı buram buram özlediği bir geceydi. Gözlerini kapatıp onu düşündü, yavaş yavaş hafızasından giden kokusunu almaya çalıştı. Derince bir iç çekti, kara gözleri yine ona sıcacıktı. Gözünden akan yaşa dokunmadı, akıp gitsin ve yenileri gelmesin istedi.
"Yine onun için mi bu gözyaşın?"
"Kaan lütfen"
Karanlığın içinden Kaan Efsuna doğru geldi. "Neredeyse 19 ay oldu Efsun "
"Kaan sus"
"Susmam , Uraz isteseydi sana ulaşırdı, istese de bulurdu"
"Sus Kaan sus"
"Neden susacağım heee, değmeyen biri için mi şu haline bak , kendine gel , gözünü aç artık Uraz seninle oynadı"
Efsun dizlerinin üzerine çöküp daha hızlı ağlamaya başladı. "Sus dedim sana , sus! Hepsi canımı yakıyor , gerçekler benim canımı acıtıyor"
Kaan yavaşça yanına gelip kollarının arasına aldı, Efsun sertçe ittirdi kollarını , Kaan yüzüne bakarken , bağırdı.
"Her seferinde canımı yakmaktan mutlu mu oluyorsun?"
Yüzünü avuçlarının arasına aldı." Artık gör istiyorum "
"Ben onu çok sevdim , lanet olsun her soluğum her nefes alışım ona ait .. onsuz yaşayamam derken ben buradayım bak . "Elleriyle kendini gösterdi sanki onu ikna etmeye çabalar gibi.
"Ben özür dilerim"
"Dileme ! Kimse dilemesin"
Yerinden kalkıp odasına gitti. Kimse Efsuna acımasın . Acısını da yaşasın , mutluluğunu da ama varsın hepsi onla olsun.
Efsun seni nasıl affeder Uraz ... Nasıl... Kalbi hâlâ ondayken Efsun kime giderdi...
.......
Efsun sabah kalktığında Kaan işe erken gitmişti. Önceden Rüzgarı görmeden gitmeyen adam şimdi erkenden gitmişti. Efsuna kızgındı belki de ama Efsun da ona kırgındı. Olmuyordu işte olmuyor zorla birini sevemez ki kalp. Keşke içinden Uraz' a ait olan her şeyi söküp atabilse ve yerine Kaan'ı koyabilseydi.
Bunu ister miydi? Evet isterdi ama olmayacak bir şeyi hayal etmek kadar berbat bir şey yoktu. Kaan'ın gönlünü almak için Rüzgarı giydirip iş yerine gitti. Şirkete gittiğinde odasının olduğu kata çıktı. Sekreterden müsait olduğunu öğrenip haber vermemesini rica ederek kapısına vurdu.
"Kimseyi istemiyorum" Kaan'ın sert çıkan sesi bir iki dakika düşünmesine sebep olmuştu. Efsun kafasını aralık olan yerden sokarak dudaklarını büzdü.
"Bizi de mi görmek istemiyorsun?"
Kaan onları gördüğünde elindeki kalemi masaya fırlatıp ayağa kalktı.
"O nasıl söz , deli oluyorum size"
Kaan, Efsunun elinden Rüzgarı alıp kendi etrafında döndürdü. Denk gelen her yerine dudaklarını dokundurdu.
"Ulan bir sabah görmedim beee, bundan sonra Rüzgar benimle yatacak Efsun haberin olsun"
Efsun kaşlarını çatıp Kaan'a baktı" yok yaaa"
"Bana ne yaa , haksızlık "
Efsun karşısına oturup dil çıkarttı. Efsunu sinir etmeye bayılıyordu hele de Rüzgar üzerinden...
"Yemek yedin mi?"
"Fırsatım olmadı , çok yoğundum bugün" Kaan Rüzgarı alıp sandalyesine oturup önüne kalemleri koydu.
"İşine engel olmadık demi?"
"Niye bu kadar ince düşünüyorsun? Engel olsan ne olur"
"Olsun Kaan"
"Hadi çıkalım , bildiğim çok güzel bir yer var"
Geldikleri yer güzel bir Restorant'tı. Menüsünde pizzayı gördüğünde sevinçle kafasını kaldırdı.
"Tabi ki de Pizza"
Yemeği yerken ikisi de suskundu, arada Rüzgarın sesi gelse de çok konuşmuyorlardı.
"Küs müyüz " Efsun elindeki pizza dilimini kenara bırakıp yüzüne baktı. Kaan da yemek yemeyi kesmiş ona bakıyordu.
"Sadece kızgınım" dedi, sesindeki kırgınlığı duyabiliyordu.
"Kızma, ben iyileşmem Kaan bunu gör artık, Uraz kalbime , aklıma , ruhuma yerleşen kötü bir hastalık "
"O hastalıktan kurtulmazsan seni öldürür "
"Ben bir kere ölümü göze aldım "
Kaan sadece gülümsedi. Biliyordu geçmezdi Efsunda ki hal belki de takıntıydı, ya da saplantı. O fırtına yaptıklarının hesabını sormadan da dinmeyecekti ..
Eğer kader onları bir şekilde karşılaştırırsa ona kalbinin hesabını soracaktı, kendine söz verdi.
Konuyu dağıtmak için , ortaya yeni bir konu daha attı.
"Önümüzdeki hafta çalışmaya başlıyorum"
Kaan kaşlarını çatıp baktı. "Anlamadım"
"Çalışma iznimi başlattım. Artık Rüzgarda büyüdü"
Kaan elindeki kola bardağını hızlı bir şekilde masaya koydu. Dirseklerini masaya koyup birleştirdi.
"Çalışmana gerek yok"
"Evet var, ben çalışacağım ve senden bunu iznini istemiyorum"
"Efsun!"
"Kaan sana yük olmaktan yoruldum, ayrıca çalışmak bana iyi gelecek, "
"Rüzgar ne olacak"
Kaan dudağının kenarını ısırdığı o kadar belliydi ki bakışlarını etrafta dolandırırken en son Efsun da durdu.
"Hatice abla bakacak tabi ki , ondan başkasına bırakamam"
Kaan derin bir iç çekti , "Tamam Hatice abla bakacaksa olur"
Efsun yalancı bir kızış ekledi yüzüne "Zatıaliniz izin vermese nice olurdu halim Kaan bey"
"Şımarma " o da gülüyordu bu kez içtendi. Zaten küs kalamazlardı ki .
İşe başlayalı 2 hafta olmuştu, bu süre zarfında Rüzgar hiçbir sorun çıkarmamıştı . Sadece gündüzleri emmeyi kesmişti o kadar. Huysuzluğu olmamıştı hiç, annesini hiç üzmedi ki . Bugün Fırat geliyordu. Kaan Efsunu işten alıp , havaalanına geçti , Birbirlerine uzun uzun sarılıp hasret giderdiler, Fırat'a dışarda yemeyi teklif etseler de o bir an önce eve gitmek istediğini söylemişti.
"Burnumda bir tek Rüzgar tüttü ya ne biçim bağımlılık yapıyor bu çocuk"
"Benim oğlumda o yüzden"
Kaan gülerek koluna vurdu"Bırak ya senin gibi huysuz değil , aynı bana çekmiş ılımlı , mutlu sorunsuz bir bebek"
Fırat ikisine de bakıp elleri arasına başını aldı. "Başımı şişirdiniz be , "
"Fırat al şunu da götür yanında" Efsun göz kırparak Fırat'a söylendi , küçük atışmalar sonrada kahkahayla biterdi.
"Tabi ben gidimde sonra beni özle demi"
"Valla özlemeyiz sen git"
Kaan durup yüz ifadesini değiştirdi, alınmış mıydı şimdi yok artık. " Kaan şaka yaptım"
"Tamam Efsun!"
Fırat'ta Efsun gibi şaşırmıştı , Kaan böyle şeylere alınmazdı ki.
"Kaan özür dilerim"
Kaan bir anda gülmeye başladı, "Ne alınacağım seni bilmiyor muyum , "
" Kaan aklımı aldın"
"O zaman evlensene benle"
"Kalbimi demedim Kaan!"
"Olsun önce aklını ver sonra kalbini , eğer sen veremezsen ben sana canımı veririm olmaz mı ?"
"Olmaz Kaan" deyip ayrıldı yanından , her defasında sevdasını söylemekten çekinmiyordu, ve Efsun her defasında onu üzmekten korkuyordu.
Gecenin bir vakti Fırat odaya geldi, Efsun yatağın üzerinde bağdaş kurduğu ayaklarını bozmadan elindeki deniz kabuğunu sıkı sıkı tuttu.
"Uyumadığını biliyordum"
"Gelsene Fırat"
"Efsun ! Kaan'ın sana olan hislerinin farkında mısın ?"
Efsun gözlerini pencereye vuran ay ışığına odakladı. Derin bir iç çekti "Farkındayım ama "
Fırat lafını bölüp devam etti." Ama... Kalbinde de aklında da hâlâ Uraz var, aşk bu ne zaman gireceği ne zaman çıkacağı belli olmaz "
"Ben.. Kaan'ı üzmek istemiyorum"
"Eğer kalbinde başkası varken ona ümit verirsen işte o zaman onu daha çok üzersin "
"Ne yapmalıyım peki?"
"Sadece Kaan'a zaman ver elbet bir gün kalbi başkasını seçecek"
Efsun o gece huzursuzca yattı, kimseyi üzmek istemezken üzüyordu. Güzel günler onları bekliyordu, aslında en çok da bunu ümit etti.
......
"Rüzgar halacımm..."
"Asya bakmıyor sana , hiç şebeklik yapma oradan"
Asya dilini çıkartıp , kameranın karşısında eline aldığı çikolatayı gösteriyordu Rüzgar'a.
"Çok özledim sizi, hele rüzgarımıı"
"Biz de seni özledik bal böceğim"
"O zaman düğüne gelirsin"
"Neeeeee" Efsunun çığlığına Rüzgar korkup ağlamaya başlamıştı. Gülerek kucağına aldı "Tamam kuzum hala evde kalmaktan kurtuluyormuş bak"
Asya kahkaha atarak , Efsunu onayladı." Neyse ki Mete'ye yamadım kendimi "
İkiside gülmeye başladı, Rüzgar anne , mama demeye başlamıştı. Asya yine Rüzgara seslendi.
"Hadi hala de bakayımm ... Haaa...laaaa"
Efsun başını olumsuz anlamda salladı.
"Şansını zorlama Asya demiyor işte"
"Off iyi tamam anne de o zaman pıtırcığım"
Kapı açıldığında Asya elindeki çikolatayı düşürdü.
"Abii"
Efsun Uraz'ın sesini duyduğunda tüm bedeni kaskatı kesildi.
"Kim o çocuk?"
"Arkadaşımın oğlu abicim"
"Bakayım"
Efsun bir anda kamerayı Rüzgara çevirdi. Efsun elinde tuttuğu telefona gözlerini kırpmadan bakıyordu, sanki kırpsa kopup gidecekti. Gözlerindeki yaş yerini çoktan almıştı. Efsun gözlerini tek bir yere odaklamıştı Uraz'ın o çok özlediği karalarına...
"Hey yakışıklı merhaba"
Rüzgar sadece Uraz'ın sesini duyuyordu, Efsun Uraz'ın zayıflamış bedenini farketti. Gözlerinin altındaki morlukları. Hissettiği şey nefret ya da öfke değildi.
"Sen büyüyünce çok kalp kırarsın. " Asya bir anda lafa girerek elindeki telefonu aldı.
"Aynı babası zaten abicim kesin bol bol kalp kırar , yıkar "
Uraz ters ters bakıp tekrardan Asya'nın elinden telefonu aldı.
"Bırak da erkek erkeğe laflayalım" Asya telefonu elinden aldığında , Efsun telefonu Rüzgara çevirdi . Belki de , babasını görmesini istedi...
Uraz'ın çarpık gülüşü Rüzgarın gülümsemesiyle birleşti. Rüzgar uzun uzun telefona bakıp parmağını ekrana götürüp Efsuna baktı ve yasak kelimeyi söyledi.
"Baba"
"Ooo babada olduk sayende sen çok yaşa ama paşam benim gitmem gerek,"
Uraz bay bay yaparken , Rüzgar da ona gamzelerinin çukuruyla gülümsedi.
"Senin gamzene ölürüm çocuk"
Efsun şimdi gözyaşlarını sicim gibi indirirken ağladı , ağlayışı kadereydi ağlayışı yarım kalmışlığaydı. Çok sevmesineydi. İçinden Uraz'a küfürler yağdırırken bir yanının hâlâ ona âşık olmasınaydı.
Rüzgar babasını tanımıştı. Efsun her gün Rüzgara yaptığı albümü açıp gösterirdi, baba, hala , Mete , amca...
Onları gizliden gizliye tanıtırdı. Rüzgarın babasını tanıyacağını tahmin edememişti Rüzgar hayranlıkla Uraz'a bakarken , Uraz yabancı bir çocuğa bakar gibi bakmıştı oğluna..
"Senin gamzene ölürüm çocuk " derken Uraz Efsunu andı, gamzelerin çukuruna yandığı kadın yoktu yanında onun yüzündendi , evet ama yoktu işte. Karşısında o çocuğu gördüğünde içi eridi belki de Efsunuyla bir oğlu ya da kızı olsaydı böyle güzel gamzeleri olurdu. İşte Uraz için ölüme kafa tutmaya iki sebebi olmaz mıydı. Biri tapar gibi sevdiği kadın diğeri canından bir parça.. Derince bir iç çekti. Kayıp giden zaman Uraz'a Efsunu vermeyecekti . Vermesinde zaten , Uraz Efsunu hayatında istemiyordu ki...
"Efsun efsun"
Kameraya bakıp eliyle sus yaptı. Uraz duyabilirdi.
"Abim gitti gitti , ben şok Rüzgar abimi tanıdı"
"Resimlerden"
"Tahmin ettim yaa, abim de şapşik şapşik sayende baba oldum diyor, şeytan dedi vur alnının ortasında abi o senin oğlun Rüzgar ! Diyesim geldi "
"Asya sakın"
"Sen isteyene kadar , söylemeyeceğim sana söz verdim. Ama bildiğimi öğrenince bana çok kızacak"
"Haaalaaaaa" Rüzgar ilk kez hala demişti. Uraz iyi gelmişti belki de Rüzgara .
"Ohaaaa , halan yer seni ama her şeye değersin be kara gözlümm"
Rüzgar öndeki dört dişini gösterip güldü. Asya ciddileşti." Seni niye aradım ne konuşuyoruz 1 saattir"
"Biz nikah tarihi aldık"
"Ne zaman'a"
"2 hafta sonrası için, hemen gelemem deme"
"Asya Rüzgarı biliyorsun"
"Lütfennnn " elini bitleştirip Efsuna bakıyordu.
"Ama Rüzgarı ne yaparım"
"Onu da getir"
"Olmaz Uraz Rüzgarı gördü . Bu kez şüphelenir"
"Hatice ablaya bırakabilirsem , gelirim yoksa gelemem Asya "
"Tamam ama ne olur ayarlamaya çalış kelebek"
Efsun telefonu kapattığında derin düşünceler içindeyken Kaan geldi. Geldiğini duymadığı gibi görmedi de. Yanağının kenarını ısırırken bir yandan da düşünüyordu. Gitmek doğru olur muydu, Uraz'ı görmek?
"Oooo artık bizi de görmez olmuşsunuz Efsun hanım?"
"Kaan?"
"Ne oldu , niye dalgınsın böyle" hem soru soruya hem de Rüzgarı bacağına oturtmuş oyun oynuyordu.
"Asya , 2 hafta sonra evleniyormuş , bizi de çağırıyor"
Kaan yüzüne baktı, anlamsız ve boştu bakışları.
"Sen ne yapmak istiyorsun?"
"Bilmiyorum,"
"Sadece ne hissediyorsan onu yap "
Kalbi git derken , beyni dur diyordu. Onlar iç savaş çıkarırken dilinden tek bir sözcük çıktı.
"Gidelim.."