Kabanata 21

1.1K 39 8
                                    

Kabanata 21

"Nandito ka lang pala. Kanina ka pa namin hinihintay," wika ni Precy nang makalapit sila sa akin.

I didn't even gave my attention to my friends because my eyes are still locked into Dylan. His mouth parted like he is ready to say something yet he managed to closed it again. I couldn't break my eyes off from him.

I didn't want to.

"Tara na," Fara said as she grabs my arm.

Kahit na ganoon ay hindi pa rin ako nagpatinag. Nakatitig pa rin ako nang mariin sa dalawang señorito. Gusto kong kumpirmahin kung tama ba ang narinig ko dahil sa totoo lang ay umaasa pa rin ako na pinaglaruan lamang ako ng aking mga tainga. Even with a slight inch of hope, I am still holding on it.

"Lia, ayos ka lang ba?" Betty asked with a hint of worriedness in her voice which made me look at them.

In this situation like this, I often gave them a smile even though I know it was only a faint one however I couldn't afford to do it now.

"Naku Lia, kung anuman ang problema mo ay makakalimutan mo 'yan basta sumama ka na lamang sa amin," nakangiting wika ni Precy. Nakangiting tumango-tango naman si Fara sa kanyang tabi.

"I'm sorry pero hindi muna ako sasama sa inyo. I needed to do something," saad ko at ibinalik ang aking tingin kanila Dylan. Nakita ko pang napawi ang kanilang mga ngiti at nagkatinginan silang tatlo.

I don't have time to know whatever is going on that made them feel excited. Ang gusto ko lang malaman ngayon ay ang katotohanan sa sinabi ni Dylan kaya naman mas minabuti ko nang maglakad patungo sa kinaroroonan nila.

My feet felt heavy with the every step that I am taking, my heart is yearning for the truth as I keep getting closer and closer to where they are.

"Lia..." Dylan whisperingly called my name when I approached him.

"A-anong Thalia Soriano ang sinasabi mo? Anong fianceé?"

"I am not in the right position to answer your whereabouts."

"Kung hindi ikaw, sino?" mariin kong tanong.

"Kailangan mo nang sumama sa amin," Precy said as the three of them went to us... to me.

I forcefully closed my eyes before I told them, "I have no time to come with you. Please, just let me be."

"Ano bang nangyayari sa'yo?" Fara asked wherein I didn't answer.

Ano ba ang mahirap intindihin sa ayoko munang sumama sa kanila?

Why don't they accept my request and leave?

Bakit ba ang kulit-kulit nila?

"Sige kung iyan talaga ang gusto mo pero ayaw mo ba talagang sumama sa amin kahit na sabihin naming kay señorito Nathan ka namin dadalhin?" Precy said with a stern voice.

Napatingin ako sa kanya dahil doon.

"Si Nathan?" pagsisigurado ko na siyang kanyang tinanguan.

"Bring me to him."

"Lia." Rinig ko pang pagtawag ni Dylan sa aking pangalan.

"Let her be," it was señorito Reu who talked this time.

Without further ado, I am now walking towards the man who is the key for me to know the truth.

Many question are flooding my mind right now. Many assumptions that I wanted to affirm.

Sana lang ay mali na lang ang narinig ko dahil hindi ko alam kung kaya ko bang tanggapin ang lahat ng ito. I was cherished by my parents since I was a child, life gave me something unexpected that will jail me forever. I thought I already escaped that destiny, but now, I guess I was wrong. The life that I chose to leave behind is still following my trail wherever I go, even here in Costa Estrella.

Where the Wind BlowsWhere stories live. Discover now