Kabanata 5

1.5K 57 13
                                    

Kabanata 5

"Dapat kaya ay matuwa ka. Ang swerte mo nga at personal maid ka ni señorito Nathan eh," wika ni Precy habang nag-aalmusal kami.

Nagsalubong ang kilay ko dahil doon. "Ano naman ang maswerte ro'n?"

Nakakuha ako ng isang irap mula sa kanya.

"Hindi mo ba nakikita ang nakikita ko? Ang gwapo-gwapo kaya ni señorito," aniya at hindi na lamang ako umimik pa.

Sabagay, maybe this is really the way for me to have a harmonious relationship with him. Isa pa ay na-gui-guilty din naman talaga ako because I judged him too quickly.

I guess even how conceited his character is, he is still not as bad as I imagined him to be. There is still kindness in him if I just chose to look through him.

Isa pa, I am also guilty for comparing him to his younger brother. They are both different persons and it is natural for them to have their own dissimilarities.

No one can ever be so kind and pure, the same way around that no one can ever be so evil and cruel.

Nang matapos kaming kumain ni Precy ay agad akong nagtungo sa sink upang magsimula nang maghugas sapagka't umalis na rin naman ang kaibigan ko upang linisan niya ang attic.

I am busy humming while washing the dishes when suddenly someone called my name. Muntik ko nang mahulog ang hawak-hawak kong plato nang dahil sa gulat.

I heard him chuckled a little that's why I chose to turn my head just for me to see him.

"S-señorito, bakit po?"

"Nothing. I am just looking for you. I didn't expect na magugulatin ka pala."

"Ahhh. Medyo po."

Tumango naman siya nang dahil sa sinabi ko.

"Ipaghahanda ko na po ba kayo ng makakain niyo?" I politely asked.

"Sure but after you are done with the dishes."

I nodded and bring my look towards the dishes again. I don't know but I can feel his intense stare on my back or maybe it is just my imagination. I chose to ignore it in order for me to finish what I am doing.

Nang pagkatapos kong maghugas ay agad kong pinaghanda ng makakain ang señorito. When everything is all set, I chose to move to the side part of the dining room for me not to bother him.

Imbis na magsimula sa pagkain ay ibinaling niya ang tingin sa akin. "Why don't you join me?"

Agad ko naman siyang inilingan. "Hindi na po kailangan. Kakain ko pa lang naman."

He nodded before he uttered something again. "Kahit huwag ka nang kumain. Umupo ka na lang dito."

"Pero señorito..." nag-aalinlangan kong wika.

"Lia." His voice is now rough and authorative.

Wala na akong nagawa kundi ang umupo sa may harap niya habang siya ay kumakain.

"Are you sure that you don't want to eat again?"

"Ah hindi na po. Busog pa naman ako."

He shrugged his shoulders and continue on eating. I can't hear any noise but the clinking sound of the utensils.

I tried ordering myself not to look at him because I am feeling the awkward atmosphere. Simula kasi nang nangyari kahapon ay hindi ko na alam kung paano pakikitunguhan ang señorito. Mas madali pa noon na naiinis ako sa kanya at hindi katulad ngayon.

I know that it isn't appropriate anymore lalo pa't napatunayan ko na mali nga talaga ang akala ko sa kanya.

Pagkatapos ay pinaglaruan pa ata ako ng kapalaran dahil naging personal maid pa ako ng señoritong kaharap ko ngayon. I don't even know why he needs such. Si señorito Dylan ay wala naman personal maid.

Where the Wind BlowsWhere stories live. Discover now