Where the Wind Blows

Kabanata 6

Kabanata 6

"Mga damit ba iyan ng señorito Nathan?" tanong ni manang Minda nang makita niya akong may dalang damit habang naglalakad patungo sa malaki at mataas na staircase.

"Ah opo. Bakit?"

"Sandali at isabay mo na rin ito," aniya inilagay sa ibabaw ng mga damit na dala ko ang isang brown envelope.

"Para saan po 'to? At galing po kanino?" I asked as I put my hand on top of it in order for it not to flee because of the wind.

"Ang alam ko ay tungkol iyan sa negosyo nila."

Tinanguan ko naman siya at pagkatapos ay nagpaalam na't aakyat na ako. I took a slow careful steps as I walked on the grand staircase, afraid that I might fall. Luckily, I landed on the second floor safely but when I turned sideways, I bumped into someone again. Nahulog pa ang mga dala kong damit dahil doon.

"Ano ba! Tatanga-tanga ka na naman kasi eh," naiiritang wika ni Ynna.

"Sorry," sipi ko at yumuko na rin sandali upang makuha ko ulit ang mga damit na nagkalat sa makintab na sahig.

"Sorry mo mukha mo. Hindi kasi tumitingin sa dinadaanan. Ewan ko ba kasi sa mga Rivas kung bakit ka pa tinanggap. Wala ka naman nang naitutulong sa mansyon, mas nagiging pabigat ka pa nga eh." Rinig ko pang wika niya at kahit hindi ko siya tingnan ay alam kong nakahalukipkip siya ng kanyang mga braso. I didn't say a thing although I am also a bit irritated because of her words.

Maayos lang naman ako dahil alam ko naman na hanggang salita lang naman siya. Hindi niya naman ako sinasaktan ng pisikal kaya maari ko naman sigurong pagtiisan ang mga lumalabas sa kanyang matabas na dila.

Narinig ko nang naglakad palayo ang kanyang mga paa at sakto rin naman na nakuha ko na ang mga damit. Napabuntong-hininga na lamang ako dahil nagulo na naman ang pagkakatupi ko sa mga damit.

When my eyes darted on the brown envelope that is on the floor, that's the time I remembered about it. Agad akong naglakad nang bahagya upang makalapit doon sa kinaroroonan no'n at nang makalapit na nang tuluyan ay yumuko na ako para kunin sana iyon pero sa kasamaang palad ay inilipad iyon ng hangin.

I tried my best to pursue it and I smiled when my hand catch the envelope. Pagtalikod ko upang magpatuloy na sa aking paglalakad ay nagulat ako dahil nakita ko si señorito Nathan na nakatingin sa akin with a ghost of smile on his lips.

My cheeks flushed and my eyes can't meet with his because of too much embarrassment. I started walking briskly as I am still avoiding his gaze.

Napahinga na lamang ako nang maluwag nang nalampasan ko na ang señorito. But to my surprise, he called my name that makes my heart pounds faster.

"S-señorito, b-bakit po?" I asked while I am still not turning around to face him.

"You dropped this shirt," aniya kaya naman ay napaharap ako sa kanya at hawak-hawak na niya ang kanyang itim na shirt.

"Are you going to take those to my room?"

"Uh... O-opo."

He nodded and then he passed by me. Napatingin ako sa kanya at nakatulala sa kanyang malapad na likod.

Ngayon ko lang napansin na bagay pala sa kanya ang puting shirt. It compliments well with his golden brown skin.

Tumigil siya sa paglalakad at nagsalita habang nakatalikod pa rin sa akin. "Lia, let's go."

Doon lamang ako natauhan at agad na nagsimulang naglakad. Nang maabutan ko na ang señorito ay nagpatuloy na rin siya sa paglalakad.

When we arrived at his room, I roamed my eyes on it. Kahit araw-araw naman akong nakakapasok dito upang maglinis ay namamangha pa rin ako sa kagandahan ng kwarto niya.