"I love Yous and Nos 4"

30 4 0
                                    

Francisco could not take the loneliness further. Every corner of his home echoes Elaines laughter. Minsan nakikita nya rin itong nakangiti sa kanya. Hindi nya rin maiwasang mag alala para dito. What happened to her? Kahit papano, ay umaasa syang babalik ito para kahit man lang kunin ang mga gamit but she never showed up.

The scene of when Cole carried her to the ambulance, paulit-ulit na nag re-replay sa utak nya.

"Fuck it" Wala akong pakialam kung ayaw sa akin ni Elaine. At least masigurado ko na okay lang ito. I don't need to hear that she loves me, at least I felt her concern for me and I think that's enough.

Inayos nya ang kanyang sarili at pumunta sa ospital.  He doesn't need to know where that hospital is , for sure, dinala ni Cole si Elaine sa ospital kung nasaan ito nag t-trabaho. The same hospital where he used to work.

Nakarating sya sa ospital within 30 minutes. He saw familiar faces mayroon ding mga bago but mostly all used to be his Colleagues. Na bigla pa ang mga ito pagpasok nya. Nag aalangang batiin sya.

Mind you, he used to be friendly and almost all the staff were his friends but because of what happened he shoved them away. Yung mga kaibigan nya dati ay napagod nang pakisamahan sya hanggang sa pinabayaan na lang sya.

It was the best for him he thought. He needed space and time to be alone. They just gave it to him.

Alanganing bumati ang iba sa kanya ang iba naman ay lantarang umiwas.

Hindi nya na lang pinansin ang mga iyon. The sooner he sees Elaine the better. Makita ko lang syang okay, aalis na ko.

I walk towards the nurses station to ask for her room.

"Hi there" he smiled.

Nabigla ang mga ito. Obviously kilala sya nang mga ito.

"Doc! Kamusta?" Nakatingin lang ang mga ito sa kanya. Baka siguro hindi nila inakala na ngingiti sya at magpapakita pa sya sa lugar. It's been what? Two years?.

If there is a time machine and the old Franciso can go to this moment and see him smile. He may  would have been shock as well.

"Hi I need help, Alam nyo ba kung anong room ni Miss Elaine Martinez?"

"Ah opo nandoon po sya sa--"

"Kaibigan ka ba nang anak ko hijo?"

I looked at my left. This must be Elaine's father. I greeted him with a smile and said  "opo. Nandito po ako para bisitahin sya. Okay na po pa sya? I was just asking the nurse where her room is".

"Ah ganon ba. Okay na sya kagigising lang. Pinalabas nga ako agad pag ka gising at pinabili nang tubig" the same he held his hand up showing him the plastic of water bottles.

"Samahan mo na ako. Pabalik na naman ako sa kwarto"

Alam nyang kinakain na sya nang kaba. Baka magalit lang si Elaine kapag nakita sya. At least ngayon alam nya nang okay na ito. Siguro pwede na syang umalis? Pero okay lang ba? He's already here and he miss her so much. Maybe just a glimpse will do.

He took a deep breath trying to calm his self. Trying to ward the tense he is feeling off.

"Ano nga palang pangalan mo hijo? Ngayon lang kasi kita nakita."

"Francisco po tito"

"Ngayon lang kita nakita, pano kayo nagkakilala?"

"She saved my life weeks ago. I was almost hit by a car and she was able to push me off the road in time"

Kumislap ang mata nito sa saya knowing how his daughter became a hero to someone but after a while bigla itong nalungkot. He looked up trying to suppress the tear falling from his eye . You can tell that he is beginning to get emotional.

"Pasensya na hijo, nalulungkot lang ako. Hindi naman siguro lihim sa iyo ang totoong kalagayan nang anak ko. Alam ko marami pa syang matutulongan at mapapasaya if the Lord can only give her a chance to live"

Give a chance to live?.  Bigla syang kinabahan.

"Pero siguro ngayon kung makikilala ko ang meant to be ko, I would rather stay away from him rather than inflict pain to him" natigilan ako nang maalala ko ang sinabi ni Elaine. Kaya ba nito sinabi iyon kasi alam nitong limitado na ang oras nito? Was it the same reason why she rejected him? He was so damn sure she felt something for him.

He balls his fist out of anger and disappointment. Hindi sya galit kay Elaine. Galit sya sa sitwasyon nila. He knows she was only thinking about his happiness when she rejected his feelings and that made him fall deeper for her.

"Andito na tayo hijo" They stood in front of Elaines room. Binuksan nang ama nito ang pinto at nauna itong pumasok.

"Pa, nakabalik kana"

"Cole, pinaiyak mo na naman ang prinsesa ko. Elaine my bisita ka."

"Sino po? Wala naman akong inaasahang bisita"

"Francisco hijo tuloy ka"

Namutla lalo si Elaine pagkakita sa kanya . Her stare came from him to her father then back to him. After a few seconds ngumiti ito nang pilit.

_____

ELAINE could not believe it. Her eyes might be betraying her. Alam nya sa sarili na gusto nyang makita si Francisco. She would do anything to see him smile again pero huwag ngayon. Ayaw nya ngayon where she is in her most vulnerable state.

Tinignan nya ang kanyang ama, may sinabi kaya ito kay Francisco? Ano kaya ang napagusapan nang mga ito?

Cole might have sensed my hesitation to approach Francisco as he stand up to approach him. Alam mo yung feeling of awkwardness seeing someone after rejecting them?

Francisco looked  at her intently. Yung klasi nang tingin na sinasabing tagos hangang buto. His expression is the same as she first saw him. Expressionless . Ito din ang rason kung bakit hindi nya matanto kung alam na nito ang tungkol sa kalagayan nya o hindi pa. 

"lets talk" aya ni Cole kay Francisco.

Francisco took one last look at Elaine and nodded yes to Cole.

If there is someone that can answer his questions well then it will be Cole.

Naunang lumabas si Cole at sumunod sya.

Embracing Sunshine (Completed)Nơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ