Embracing Sunshine (Completed)

"The Agreement 3"

Francisco POV

He did not know when he let his guard down for this woman. Siguro dahil naiinis na sya sa ingay nito kaya pinagbigyan nya na lang at kinausap ito nang maayos o baka naman talagang natutuwa lang sya dito. 

Never in his life he encountered someone like her. Sobrang ingay , sobrang kulit at sobrang galawgaw. He even cannot believe that she manage to make him smile. Its the first time after the accident that he was able to do it.

He looked at her intently, somehow he find it relaxing listening to her stories. Her eyes glistens as she explains how she sometimes talks talk to stranger thinking that it was someone she knows .

" Tinignan nya ako , nang nakakaloko, akala siguro baliw ako" She laughs with no restraint. Kung tumatawa ito , talagang tawang walang renda, walang arte sa katawan. She laughs her heart out. Kung maka story telling ito talagang buhay na buhay. She can vividly explain everything like a talking pictures.  May sabay pa nang kumpas nang kamay to emphasize her story. Her smile is like a ray of sunshine brightening up the entire room. 

Oh how he envy her so much.How he wish to be like her. Yung parang walang problema. Yung hindi iniisip kung ano ang mangyayari sa bukas. The way she talks, you can tell how much she loves living . 

They are the complete opposite like fire and ice but somehow ang pagiging masayahin nito ang nakakuha nang kanyang atensyon. 

_______

Habang engrossed sa pagkwekwento si Elaine nang talambuhay kay Francisco ay biglang tumunog ang kanyang Cellphone .Oh shit, andami nang messages nang ever Loving Father niya . Routine na kasi nitong every hour chenicheck sya kung okay sya. Lalo na kapag lumalabas sya na walang kasama. 

Dahil natutuwa sa pang aasar kay Francisco kanina ay nakalimutan nya nang mag reply dito or mas tamang sabihin na kahit pag tingin sa cellphone ay nakalimutan nya na. Sigurado, super worried na ito sa ngayon. Bigla tuloy siyang kinabahan.

Inuna mo pa kasi ang landi. 

She took a deep breath and take the call.

" Hello pa?" Simula nya. Sadyang hininaan ang boses na parang nahihiya. Syempre naman , may kasalanan kasi sya. Alam nyang magagalit na naman ito. One time kasi lumabas sya nang ay nag hospital landing ang kagandahan nya. Mantakin mo ba namang himatayin sya sa gitna nang mall. Mabuti na lang at may mabuting puso ang naghatid sa kanya sa hospital at tumawag sa kanyang pamilya.

" Anak naman, Kanina pa ako text nang text sayo bakit hindi ka naman nag rereply. Alam mo naman ang sitwasyon mo, kanina pa kami nang mama mo nag aalala" Talagang mahal sya nang mga magulang tuloy bigla syang nakonsensya. Mas inuna nya kasi ang kalandian. Gwapo kasi si Francisco.

"Sorry pa. Expired na kasi ang load ko, nakalimutan kong magpaload" Pagdadahilan nalang nya. She looked at Francisco still gazing at her. She excused herself and went out of the room.

"Asan kaba? Susunduin ka nalang namin nang mama mo, yung mama mo kanina pa hindi mapakali. Baka ka'ko kung mapano ka". Pagkasandali sumigaw ito" Oo na kausap ko na sya, okay daw sya, wag tayong mag alala" at nagpatuloy nang kausap sa kanya " Halos himatayin na yang mama mo sa pag aalala. sa susunod Kasi wag na wag kang makakalimot na mag text o tumawag"

"Okay lang po ako Pa, hindi mu na ako kailangang sunduin, pauwi na rin po kasi ako. Pasensya na po, hindi na mauulit . Pramis" Hindi nya pwedeng sabihin na nasa Ospital sya. Sigurado mag-aalala na naman ito kahit hindi sya ang naospital. 

" Sige na ho Pa. Pauwi na po ako" After hearing her father okay , she ended the call.

Pumasok uli sya sa kwarto kung nasaan si Francisco para mag paalam. After hearing her good byes he told her

"I owe you one" She smiled at him. Nakikita nya ang sincerity nito. Mabuti naman at parang okay na sila. Magkikita pa kaya sila?

" Sige tandaan mo ang utang mo sa akin ha. One day maniningil ako" Kung magkita pa tayo ulit.

Outside Francisco's room she saw his Aunt just standing beside the door. Nakasandal ang likod sa pader . Parang may malalim na iniisip.

She called her attention. Parang nabigla pa ito nang makita sya. Malalim nga talaga siguro ang iniisip " Ma'am andito na pala kayo. Sorry po kailangan ko na kasing umuwi. Pagagalitan na po ako samin. Yung parents ko pa kanina pa tawag nang tawag. Nag aalala."

"oh okay but before you leave , can we first talk? I just want to say thanks properly"

"Hindi na po, okay lang"

" I insist.  Isa pa may pabor sana akong hihinging sa iyo. Let's have coffee somewhere." She nodded her head. His Aunt started walking out of the hospital , taking the lead to the nearest coffee shop.

Anu kaya ang sasabihin nito? she can sense seriousness and urgency in her voice.

Mukhang importante.