He Who Never Liked A Girl Before

CHAPTER 41

Tumatak sa akin ang mga sinabi ni Giada. I was like unraveling mysteries last night. Hindi agad ako nakatulog dahil sa dalawang rason. Una ay dahil hindi ko malimutan ang sinabi ng kaibigan. Pangalawa ay ang lalaking ilang taon na nawala ngunit ngayon ay nagbalik na.

Tinignan ko repleksyon ng sarili sa side mirror ng sariling sasakyan. I looked at the hair clip I am wearing now. I just wore it once and now that I am wearing it again, it feels nostalgic. Payak akong ngumiti sa salamin at nang matantong mukha akong ewan na ngumingiti kahit mag-isa lamang ay tinigilan ko na. My eyes wandered on the surrounding and when I saw there's no one else here, I freed a sigh of relief.

Mabuti at walang nakakita. Baka isiping baliw ako dahil ngumingiti kahit walang kasama.

I looked up to see the old church just beside the road. Noon ay palagi ko itong tinitignan tuwing dumadaan. I am always whispering my prayers whenever I am passing by. Ang mga kahilingan para sa taong mahahalaga sa akin ay sa Kanya ko ibinubulong dahil hindi ko masasabi iyon nang personal.

Umihip ang marahang simoy ng hangin, nanuot ang lamig sa aking balat. Masiyado pang maaga pero narito na agad ako sa parehong lugar kung saan ako unang pumunta kahapon.

If you were thinking that I'm here in front of the church to wait for Cielo to come out, you are right.

I bit my lower lip as I heard nothing but silence. Masiyado pang maaga at mukhang isang oras pa akong maghihintay na lumabas ang lalaki. But I can't quit. I shouldn't. Sinigurado ko talagang maaga akong magigising para maaga ring makapunta dito. I could only imagine his expression when he saw the hair clip he gave me years ago. Isang ngising yari sa kaba at pananabik ang bumalatay sa aking mukha.

I inhaled as I felt my heart's loud beats. Mukhang ang naisip ay nagustuhan din ng naghuhurumentado nang puso. Kaya naman, kahit halos isang oras na akong naghintay sa paglabas ng lalaki ay hindi ko ininda iyon.

I combed my hair with my fingers when I heard the familiar sound of his scooter. Wala pa man ay parang naaamoy ko na ang pabango niya. Gusto kong batukan ang sarili sa naisip.

Act like you're not excited, Cania.

"Good morning, Cielo!" Gusto kong pagalitan ang sarili dahil nalimot agad ang huling habilin.

I thought you won't act like you're not excited, Cania?

Wait. Did I agree, huh?

"Why are you here..." He looked at my hair and I'm a hundred percent sure that he noticed my hair clip immediately. "Again?"

Oh, yeah? This is the hair clip you gave me, Cielo!

"Sasabay lang." I gave him a half shrug with an intension to not show him the excitement that has been consuming me now.

I caught him looking at my hair clip. His eyes then narrowed into slits as his eyes stared there. Gusto kong kagatin ang pang-ibabang labi lalo na ngayong nagtagal ang tingin niya sa akin. He looked at the hair clip meticulously and I know that by this moment, he had already learned that it is from him. That he is the one who gave me this.

"Can't you go by yourself?" He raised an eyebrow. Nag-iwas siya ng tingin at pumangag na lamang sa una.

Cielo is acting so suplado again. At ngayon, kapag naiisip kong sa akin lamang siya ganiyan, hindi ko maiwasang mag-isip ng ibang bagay. I don't want to be assuming but I got a weird feeling on this.

"Kaya ko na naman. Pero...mas gusto ko sanang kasabay kita." Hindi niya pa rin ako binalingan pero kita ko ang bahagyang pagtaas ng kilay. "Just like before."

"Hindi mo ba ako tatanungin kung gusto rin kitang kasabay?"

"Gusto mo ba akong kasabay?" Sinunod ko agad ang suhestiyon niya.