He Who Never Liked A Girl Before

CHAPTER 15

My eyes narrowed into slits as the heavenly glow from the sky almost blinded me. The blue hues melted over the horizon as the whispy clouds played hide and seek to the sun.

Hide and seek.

Does the person who decided to hide deserves to be seeked after? For some reason, I guess not all who hides are wanting to be lost. They are just testing if someone would seek for them. If there's someone who will weep and mind his absence. On the other hand, not all who went seeking are searching someone or something. Minsan, ang hinahanap talaga nila ay ang sarili. Because it was too tragic to seek for something or someone who doesn't want to be found nor be searched.

Nangyayari iyon. Iyong hinahanap mo siya pero ang totoo, ikaw ang nawawala.

Ramdam ang init ng maalinsangang hapong iyon ay nagpatiuna ako sa paglalakad kahit hindi na lingid sa kaalaman ang pagsunod ng kaninang kausap.

"Umangkas ka na, Cania!" Si Cielo at ramdam kong binilisan ang pagpedal para makaabot sa akin. Nang magawa iyon ay naramdaman ko ang paghingal niya sa kabila ng napakaliit na distansiyang nilakbay.

I looked at the rear rack of his bicycle. Ang ideyang uupo ako doon ay nagdala na agad sa akin sa matinding kahihiyan. To be with him in times like this is too much. How much more if I'm going to sit just behind him? The scenario is exactly what I watched on movies likewise what I read on some novels.

Naglayag sa isipan ko ang eksenang kamukha ng iniisip. I already sat behind Cielo's bicycle when a sick and miserable dog had chased us. Pero ibang pangyayari iyon. The situation is calling for that action. Bumagay ang ginawa ko sa sitwasyon kaya makatarungan iyon.

And now, I couldn't even gather my senses together just by thinking that we're going to ride the bicycle together! I can't help but blush. At kung mapansin niya man iyon at tanungin, ang isasagot ko ay dahil mainit. That's somehow true, right?

"Paano tayo makakarating agad do'n kung hindi ka sasakay, Cania? Umangkas ka na kaya?" Dumikit siya sa akin upang sumilong sa dala kong payong habang siya ay kasalukuyang nakasakay sa bisekleta. I want to blame him for this unfathomable feeling but I know he's completely unaware that he's actually able to make me feel this way.

"Grabe! Ang init..." aniya pa at binagalan pa ang pagpapatakbo ng bisekleta para masabayan ang paglalakad ko. Nanatili siyang nakasukob sa hawak kong payong, halos magdikit na ang balikat namin.

"Hindi ka na lang sana sumama."

"Eh, gusto ko nga..." Nagpakawala siya ng marahang buntong-hininga at bumaling sa akin. "You ride this bicycle, instead. Ako na lang ang aangkas!"

My brow furrowed at the idea.

"I don't ride bicycle."

Sa gilid ng mata ay nakita ko ang pagkunot ng noo niya at ang mas lalo pang pagbaling sa akin.

"That is what Eiji is talking about last time! Hindi ko na nalaman kung bakit. He seems to know every details of you, huh? How come?"

Nang tignan ko siya ay naabutan kong bahagyang nakataas ang isang kilay niya. Nang hindi ako sumagot ay nagsalita siyang muli.

"Are you some kind of closed friends?" Halos matawa ako sa hitsura niya ngayon pero nakabibilib na napigilan ko ang pag-angat ng labi para sa isang ngiti.

"I don't think so..." I shrugged my shoulder, slightly entertained with the expression he's been revealing.

"Bakit parang alam niya ang lahat sa'yo? O baka nagpapanggap lang siya para ipamukhang mas kilala ka niya kesa sa 'kin? What do you think?"