*Bu hikaye kalabalığın içinde benliğini arayan silüetlere ithaf edilmiştir.*
***************
"Senin hikayen ne silüet?"
Sigaramdan derin bir nefes alıp üfledim.
"Ben silüetim, hikayem her şey olabilir. O yüzden sana bırakıyorum, silüetin hikayesi...
Öncelikle beklettiğim için özür dilerim. Elimde olmayan bazı sebeplerden dolayı sadece word'e yazıp buraya geçiremedim. Umarım anlayışla karşılarsınız. Diğer bölümlerden çok daha uzun bir bölüm oldu aslında. Ayrıca ikinci kitap için bir geçiş bölümü olarak da düşünebilirsiniz, yavaş yavaş kafamda oluşmaya başladı bazı şeyler.
Ama önce o kritik soruyu sorup geçeceğim bölüme.
Yeniden var mısınız o karanlık sokaklarda dolaşıp, gün doğumunu izlemek için uçurumun kenarına oturmaya?
Cevabınız ne olursa olsun. İyi ki varsınız. İyi ki benimle buraya kadar geldiniz.
O zaman... Yeni bölüm sizinle, onları yalnız bırakmayın.
Bölüm şarkısı: Mor ve Ötesi- Daha Mutlu Olamam.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Tamam, Berge'ye söylerim. Sena onu dinler."
Kaşlarım çatılırken kucağımdaki uyuyan kızımı izliyordum. Küçük elleri bırakmak istemediğini belli edercesine sıkıca ellerimi tutuyordu. Burnum yeniden saçlarının kokusunu alırken huzurun varlığını her saniye çok daha fazla anlıyordum.
"Berge, Dolunay'ı yatağına yatırma zamanı geldi sanırım."
Dolunay. İz'in ısrarları yüzünden adını böyle koymuştuk. Bana kalsa Işık olacaktı ama İz hep olduğu gibi sevimliliği ile beni ikna etmeyi başarmıştı. Başta onun da ömrü onun kadar kısa olacak korkusuyla az kâbus gördürmemişti bana bu isim. Aslında bakılınca çok yersiz bir korku gibi geliyordu ama hayır. Benim için böyleydi. Peki bu kâbusları hala görüyor muydum? Elbette.
"Belki bana eşlik etmek istersin..."
Dişlerinin arasında ezilen tırnağını dişlerinin arasından çekerken yüzünde ufak bir gülümseme oluşmuştu. Yıllar geçmesine rağmen hala korktuğunda ya da düşündüğünde aynı tepkiyi veriyordu. Etrafı kan içinde kalana kadar tırnaklarını yemek. Yüksek sesle konuşmak. Hızlı konuşmak.
Konuya gelecek olursam... Akın'dan tamamen kurtulduğumuzu sanmıştık başta. İz, Ezgi'nin düğününe gidene kadar.
Lise arkadaşlıkları biter diyenlere inanmayın. Hayatınızı etkileyecek insanlar tam da o anda hayatınıza girmiş oluyor. Aynı bizim gibi.
İz'in anlattığına göre Ezgi okul maçını aldığı için büyük bir kutlama yapılmış. Haliyle alkol de varmış. Zaten okulun böyle kutlamaları öğrencilere bırakması başlı başına bir saçmalıktı. Akın ve Ezgi biraz alkolü fazla kaçırınca, ortaya onları evlenmek zorunda bırakan bir durum açığa çıkmış: Bir bebek.
Ezgi ve İz'in arası gitgide iyi olmaya başlayınca Ezgi ona Sena'yla sürekli çatıştıklarını söylemeye başlamıştı. Haliyle benim kızım da kendi yavrusu için korkuyordu. Uykularını yarıda bırakacak kâbusları görmeye çoktan başlamıştı. Unuttuğu şey ise Dolunay'ın daha beş yaşında olmasıydı.
