*Bu hikaye kalabalığın içinde benliğini arayan silüetlere ithaf edilmiştir.*
***************
"Senin hikayen ne silüet?"
Sigaramdan derin bir nefes alıp üfledim.
"Ben silüetim, hikayem her şey olabilir. O yüzden sana bırakıyorum, silüetin hikayesi...
Yağmur sahnesine geldiğinizde multideki şarkıyı açabilirsiniz. Bölüm sonundaki uyarımıokuyun lütfen. Dinleyip dinlememek size kalmış.
Bertuğ Cemil- Yağmur.
2- "Yağmur"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendime geldiğimdebaşımda Berge vardı.
Beni gördüğündegülümsedi, ilk kez birisi beni gördüğüiçinsevinmişti. Sevilmemeye o kadar alışmıştım ki, birinin bana gülümsemesi bile garip geliyordu.
"Senin hikayeni yazmaya karar verdim Silüet." Elindeki siyah deri kaplama olan defterigösterdi.
"Her yazdığımgünün sonunda sana okuyacağım, sen de bana eksik yerleri söyleyeceksin."
Kaşlarımçatıldı. "Neden bunu yapıyorsun?" Gözleri daldı, ona kötü bir şey mi hatırlatmıştım?
İnsanlarla neden iletişimim kopuk kopuktu? İlkbaşlarda bunu yenmek içinçok çabalamıştım, daha sonra bunukabullenmiş; yenebileceğim bir şeyolmadığınıdüşünmüştüm.
"Okulda konuşabileceğim tek sen varsın, beni yargılamazsın."
Başımısalladım, konuşmak istiyorsa o konuşurdu ben dinlerdim. Benim istediğim buydu zaten, konuşmamaksadecedinlemek.
Duvarda asılı olan saate baktım. Akşam dokuzu gösteriyordu, bu gece buradakalacaktımanlaşılan.
"Yazdıklarımı okuyayım mı?" Çocuksu bir sevinçlesöylemişti bunu. Hani 23 Nisan'da şiir okumak içingörevverirsiniz de çocuk heyecanlanır ya, aynen öyle bir sevinçti.
Başımısalladım, "Hayatımı tahmin etmeye çalışıyorsun, asıldeğişik olan sensin bence."
Beni umursamayarak okumaya başladı.
"Şuanyanımdauyuyor, uyurken o katı halinden eser yok. Savunmasız, aynı melek gibi..."
