*Bu hikaye kalabalığın içinde benliğini arayan silüetlere ithaf edilmiştir.*
***************
"Senin hikayen ne silüet?"
Sigaramdan derin bir nefes alıp üfledim.
"Ben silüetim, hikayem her şey olabilir. O yüzden sana bırakıyorum, silüetin hikayesi...
Bölüme başlamadan önce, sessiz okuyucularıma sesleniyorum.
Lütfen ama lütfen oy verin, kendinizi belli edin. Bölümü gerçekten beğendiyseniz tabii, çünkü okunma arttıkça sıralamada geriye kayıyoruz ve üzülüyorum. Sizden rica ediyorum, kendinizi belli edin.
Bölüm şarkısı: Teoman- Haziran
Bölüm uyarısı hep olduğu yerde, uyup uymamak size kalmış.
Ciddi anlamda ağladığım bölümlerden biri oldu bu galiba, umarım bu duyguyu size de verebilmişimdir, iyi okumalar!
Unutmadan sizi çok çok çok seviyorum <3
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Yüzlerce hikaye, roman, hatta efsane siyahın beyaza karışışını hedef alır, bu durum karşısında saygıyla eğilir. Kimse gerçek fedakarlığa, ilgi çeken olaya odaklanmaz: İki karanlığın birbirine karışması, iki cehennemin birbirine cennet olması.
Kimse umursamaz bu detayı, neden mi? cevap çok belli.
Karanlıktakiler terk edilmiştir, kurtuluşlarına olan inanç yoktur, ama insanlar garip. Küçük beyaz bir noktanın koca bir karanlığı dağıtabileceğine inançları varken, iki karanlığın birbirine şifa olabilmesine inançları yok. Yani bize, karanlığa mahkum olan ruhların kurtuluşuna kimsenin inancı yok.
"Annemden bu akşamlık izin aldım, seni dışarı çıkartacağım. Sen de istersen?"
Sessizce başımı salladım, ağlayarak uyuduğu geceden sonra annesi ile doğru düzgün konuşmamıştı. Sadece benimle ve Cihan hoca ile konuşuyordu. Yatakta doğrulup, getirdiği tepsideki pilava kaşığımı daldırdım, ağlayışı gözümün önünden gitmiyordu.
Annesi ise bir kez olsun bu konu hakkında konuşmamıştı, hatta Berge ile hiç konuşmamıştı. Bir ateşin ortasında, yanmadan bıkmadan yanıyorduk; o kadar alışmıştık ki, ateş olduğunun farkında bile değildik.
Ona ulaşmak için bir şeyler denemek istedim, ağzımdan çıkacak olan ya da yazacağım bir kelime. Olmadı, ne ben onu söylemeye cesaret edebildim, ne de o beni teşvik etti. Biz birbirimizi bilinmezlikte terk etmiştik, bir daha ne olursa olsun eskisi gibi olamayacaktık belki de.
"Bir film izlemiştim, sadece bir cümlesi için. Sebepsizce seni hatırlattı bana, kadın adamı bardaktan boşalırcasına bir yağmurda kovuyordu. Adam da ıslanmasına aldırmadan devam etmişti, 'Senden başka gidecek ne yer ne de yol biliyorum.'..."
Kaşlarım çatıldı, yüzüme bakmadan konuşmaya çalışıyordu. Kaşığın ses yapmaması için onu tabağa bıraktım, yeniden onu dinlemeye başladım.
"Sonra bir şarkı çalmaya başladı, ben onu sana söyleyebilmek için ezberledim biliyor musun? Ama ertesi gece kollarıma yığıldın, üstelik bembeyaz gömleğin kıpkırmızıydı..."
