Fallen Flower

Chapter 31

🌹Announcement

PRESENT

AERIN

Napabalikwas ako bigla ng maramdaman ko ang sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

"Ouch." napadaing ako sa sakit ng makita ko ang kamay kong may nakatusok dito.

What the!

"Why am I here?" I suddenly asked myself when I saw a familiar atmosphere given by a hospital facilities.

"You fainted yesterday."

Lumingon ako sa boses, and I saw Adriel preparing some coffee on the right side of table.

"Anong ginagawa mo dito?" I asked. Inayos ko ang upo sa kama at nag-indian sit.

"Hindi ka pa man nakakarating kay Ellies agad ka nang nahimatay. Hanggang ngayon pa rin ba?" he suddenly said. Naglakad ito papalapit sa'kin at umupo sa harapan ko.

"I don't know what your talking about, where's Kace? He's with me right?"

Humigop ito ng kape. "Yes, but he left you on me."

"Don't worry, I can handle my self. You can leave me." sabi ko at bumalik ulit sa pagkakahiga.

"Ang tigas talaga ng ulo mo." I heard him said. Naghintay lang ako sa pagsara ng pinto pero wala akong narinig na lumabas ang ungas na'to.

Pasimple kong kinapa ang phone ko pero lintek! Na saan ba 'yon? At bakit ba kasi nahimatay pa ako?! LECHE!

"It's on your right side." dinig kong sabi niya. I search my phone on the right side. Nandito nga.

I looked at my phone. I saw Kace text. "Please 'wag maging matigas ang puso---- este ulo sa kanya. Be good." Isa pa 'to! Ano ba at bakit bigla-bigla na lang itong nang-iiwan sa ere?!

Inis kong tinapon ang phone ko sa upuan. Napatayo ako ng bigla kong maalalang...

"Wait! Nasa Pampanga pa rin ba tayo?" I asked him. Siya naman ang nakatalikod sa akin habang nakadungaw sa bintana.

"Oo. Maya-maya, aalis na rin tayo." aniya.

I turned around and looked for something to eat. Dahan-dahan akong tumayo at inabot ang biscuits na nasa mesa.

"Does my Mom know I'm here?" habang abala ako sa pagnguya sa kinakain ko ay nagtanong na ako dito.

"No. Just Ellies' mom, Kace and Me." aniya, nanatili pa rin itong nakatalikod sa akin habang nakapamulsa ang dalawang kamay nito.

"Ahh."

Wala na akong masabi e! 'Ah' na lang, siya na mag-adjust.

"It's the second time I saw you visited her grave." biglang sabi niya. Humarap ito sa akin at dumeretso nang tingin.

"Why do you care?" umiwas ako sa tensyong dala ng mga mata nito. Hindi ako makapag-isip kapag napagmamasdan ko ang mga mata nitong puno ng lungkot.

"If you still blame yourself about what happened. Stop it already, your over reacting." Adriel said.

Wow!

I raised my eyebrows. "Please. Don't act as if you care."

"I care." he murmured.

"Oh. Please SPO Castillo, your just my colleagues. Nothing more, nothing less."

"Is it?" nakita kong humakbang ito ng isang beses sa harapan ko.