Fallen Flower

Chapter 1

🌹Change is better

PRESENT

AERIN

"Thank you ma'am, come again!"

I just nod to the cashier and quickly left the convenience store. I'm actually 15 minutes late on the wedding of my highschool friend in Pampanga. Hell yeah, after so many years I'm going to meet again all my beloved friends.

"Sandali lang po Ma'am!" I turn around when I heard someone's shouting behind my back. Nakita ko ang cashier kanina sa convenience store. Mukhang hingal na hingal ito sa pagtakbo.

"Naiwan niyo po itong phone niyo sa counter, mabuti na lang po nakilala ko po kayo sa wallpaper nito." she said while showing my phone? Wait! what?

"Eto ho." aniya sabay na inabot ito sa 'kin. "Babalik na po ako sa trabaho ko." dugtong nito at mabilis na naglakad palayo.

Bago pa ito maglaho sa paningin ko ay malakas itong sumigaw. "Ingatan niyo po ng maayos!"

Umiling na lang ako dito at nagmadali nang sumakay sa kotseng sinasakyan ko. Bago ko i-start ang engine ng sasakyan ay tinext ko na sina Apple na diretso na ako sa reception. Hindi na rin naman ako makakahabol sa simbahan.

Makulimlim ang panahon ngayon at sinasabayan pa nito ang bahagyang malakas-lakas na hangin na para bang sandaling minuto na lang ay babagsak na ang malakas na buhos ng ulan.

Mula sa Manila ay mahigit dalawang oras ang binyahe ko marating lang ang bayan ng Angeles dito sa Pampanga. Yup. Pampanga is my home town dito unang namulat ang utak ko at ang puso ko.

I shrugged.

Jusko! Drama!

Nang makarating ako sa nasabing resort kung saan gaganapin ang wedding party nila ay agad na akong nagpark. Nagpasalamat ako kay kuya guard na nag-assist sa akin para makapasok at binigyan nang kaunting barya pambili ng sigarilyo niya.

"Aerin? Is that you?" napatingin bigla ako sa nagsalita sa likod ko.

"Hey Nixon! Yeah it's me. Aerin." tugon ko dito habang pinupunasan ang paa ko dahil hindi ko naiwasan ang patak ng ulan kanina palabas ng kotse. Yeah. Hindi ako nagkamali at umulan nga kanina sa biyahe mabuti na lang ay walang na report sa akin ng aksidente dahil baka hindi na talaga ako makapunta dito. Haha!

"Woah. I didn't expect you to be here! Come on, let's go inside. I'm sure their we're all happy to see you again. Nandoon na silang lahat!" halata mo sa tono niya na masaya ito. Hindi ko napigilan na mapangiti dito. After all these years, wala pa rin siyang pinagbago.

"Wait. Let me just tie may shoelace." sabi ko at kunwaring inayos ang sintas ko. Actually maayos talaga, kinailangan ko lang huminga at kumuha ng lakas ng loob ko.

"Done?" ani Nixon.

Pinilit kong ngumiti kahit kabang kaba na ako. "Yes, let's go."

By the time we enter inside, all eyes are on us. "Feeling ko artista ako ngayon, nakatingin silang lahat sa'tin e." biglang biro ni Nixon dito habang tumatawa.

"Ang gwapo naman kasi ng kasama ko. Artistahin." bulong ko at nagtawanan kaming dalawa.

Inaasahan kong marami-rami ang mga pupunta ngayon pero hindi pala, kakaunti lamang ang mga bisita at iilan lamang ang mga namumukahan kong pamilyar sa'kin.